Robin Piso van DeWolff, foto Sandra Grootenboer
Terwijl er nog genoeg leuke festivals op de agenda staan, verklaart Bibelot het nieuwe concertseizoen als geopend. Onder de naam ‘Open Up’ presenteerde het Dordtse poppodium zaterdag een keur aan Nederlandse acts die later dit jaar voor een eigen show zullen terugkeren. Dat levert een afwisselende affiche op met lokale acts als De Likt, Rats on Rafts en the Deaf en van wat verder weg Sue the Night en DeWolff.
Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer. Meer beeld in de galerij onderaan.
DeLikt, foto Sandra Grootenboer
Zowel de Main Stage, Power Stage als Talent Stage zijn in gebruik vanavond. Voor een compleet overzicht verwijzen wij je graag door naar onze collega’s van 3voor12 Zuid-Holland. Never Mind the Hype heeft haar pijlen namelijk gericht op de bekendere namen, geprogrammeerd op de Main Stage en Power Stage.
De kleinere zaal, onlangs nog door Raketkanon en The Dillinger Escape Plan onder handen genomen, wordt vanavond geopend door het Rotterdamse drietal van De Likt. Zelf omschrijven ze hun sound als futuristische funk maar rapper Simon, met bijzondere kledingkeuze en kapsel, begint met een portie kleinkunst, in de vorm van een gedicht. Een witte keytar en drumpad op de achtergrond, doen echter anders vermoeden. Het publiek kijkt verrast maar na de aparte voordracht klinken de Italo beats, waar een energieke Simon over heen rapt. Met een dik Rotterdams accent wel te verstaan. ‘’Zijn we er klaar voor Dorrrrrdrecht!?’’ Hij gaat er even bijzitten, maar zoals zijn moeder ooit tegen hem zei: ‘’Nooit op een podium gaan zitten, dan zien ze je achterin niet.’’ Giorgi Kuiper eist de aandacht vervolgens op en zet de beat verder met zijn stijlvolle keytar. Simon waagt een break dansje en klimt tijdens Bloed Aan de Muur op de schouders van zijn manager voor een rondje door de zaal. ‘’Ik zie de jongens en de meisjes aan de Jillz en Pills.’’ Sinds het debuutalbum in april, heeft De Likt flink gewerkt aan hun show. Het diverse publiek laat van zich horen tijdens uptempo nummers zoals Finidi George, Vocal Chop en Ja Dat Bedoel Ik. Helaas weten de Rotterdammers het momentum niet constant vast te houden. Wat ook kan komen door het publiek dat nog niet helemaal in de stemming lijkt. De jongens willen vooral een feestje bouwen en Simon haalt dan ook alles uit de kast om de mensen te entertainen. Nog meer bijzondere danspasjes, stevige raps op de maat van pompende beats en keytar solo’s en een stevige ode aan Rotterdam.
Pablo van de Poel van DeWolff, foto Sandra Grootenboer
Voor het betere soleerwerk kan men terecht bij de Main Stage, waar een ander trio, DeWolff, bezig is om de volle zaal, ‘prettig’ versierd trouwens, mee te nemen naar de muzikale woestenijen van weleer. Robin Piso prijkt links achter zijn Hammond orgel, Luka van de Poel zit centraal achter het drumstel terwijl broerlief rechts de gitaar bespeelt als een sjamaan. Voodoo Mademoiselle past perfect binnen de bezwerende set. Overvloedige orgelklanken zoeken meermaals het duel op met machtige riffs maar weten elkaar ook fijn aan te vullen. De toetsenist, ook bekend van Orgelvreten, gaat erbij staan zodat hij zich nog verder kan overgeven aan de muziek. Als een ware Jesus Christ Superstar sprenkelt hij een bijna magische klank over de fuzzy gitaren en fiks drumwerk. Dan kruipt hij achter de conga’s terwijl Pablo, na de cowbell, een drumstok pakt om zijn gitaar te bespelen. Wat een woeste tocht, in de voetsporen van Genesis en Yes. Wat een impulsief samenspel. Tot aan het balkon geniet men van de Limburgers. De prima lichtshow geeft de muzikale uitspattingen extra cachet. De jongens werden onlangs al live vastgelegd op plaat: Live & Outta Sight maar toch staat elke show weer op zich. Doorbraaksingle Don’t You Go Up the Sky is vanavond het laatste wapenfeit maar de populaire band heeft achteraf nog alle tijd voor de fans.
Sue The Night, foto Sandra Grootenboer
Dat Sue the Night inmiddels ongekend populair is, kan een understatement genoemd worden. Vooral 3FM staat vierkant achter de band en het zestal speelde deze zomer reeds op Best Kept Secret en Zwarte Cross waardoor de buzz blijft rond hangen. We hebben niet al te veel tijd want the Deaf maakt zich al klaar op de Main Stage. De band rondom Suus de Groot valt vooral op door een aanstekelijke vrolijkheid. ‘’Waar zijn die biertjes? Proost!’’ Rechts zorgt Linda van Leeuwen, bekend van een verleden bij Bombay (Show Pig) en Baskerville, voor extra percussie terwijl er ook violen, diverse gitaren en drumbeats voor een aangename 80’s sound zorgen. Single ‘Top of Mind’ doet denken aan Mick Fleetwoods befaamde drumspel en de zomerse vibes van Vampire Weekend. Blondie’s Heart of Glass krijgt bovendien een fijne bewerking en blijkt een goede keuze om het publiek in beweging te krijgen.
The Deaf, foto Sandra Grootenboer
Het hoofdpodium is ondertussen in Haagse handen want The Deaf staat namelijk ook op het programma vanavond. Onlangs hebben ze nog het vijftienjarig jubileum gevierd met Spike’s andere band Di-rect, maar The Deaf timmert inmiddels ook al weer een tijdje flink aan de weg en dan met name on the road. Spike blijft de komische brulboei. ‘’Bibelot, ready for a new popseason?’’ Reactie blijft uit, dan maar knallen met de muziek. Laat dat maar aan de band over. Er ontstaat een kleine moshpit met hossende jeugd. Het mooie Coming Down that Road laat ondanks het hoge en rauwe tempo ook de gevoelige kant zien van de band met fijne samenzang tussen Spike en Miss Fuzz. Midnight Mau staat weer te springen achter zijn orgel of swingt over het podium met een van zijn beatrings. ‘’Maak effe wat lawaai, we zijn niet voor niets aan deze naam gekomen!’’ Een onbekende, 50 jaar oude Duitse cover zorgt voor extra schwung. ‘’Het was nergens een hit behalve in Duitsland. Laten we zien dat ze toch smaak hebben’’, grapt Spike. Enkele jonge fans met Toot Whistle Plunk Boom! shirts gaan voor de stagedive en worden getrakteerd op vodka. Mau duikt het publiek in om mee te feesten, Spike begint een gesprek met Robin Piso in de zaal omdat de anderen van DeWolff naar hem op zoek zijn; het is één vrolijke bende. Tot slot wordt er nog een sitdown gehouden. ‘’Ok, het is zo 2013 maar wij gaan ook liever terug naar 1965. Bij ons is niks oubollig.’’ De respons is hoe dan ook explosief en enthousiast. Net als The Deaf overigens, elk optreden weer. Hou ze november in de gaten want dan zijn ze samen met zZz en Green Hornet onderdeel van de Sleaze Express en touren ze door Nederland.
Rats On Rafts, foto Sandra Grootenboer
Het Rotterdamse Rats on Rafts zit na het veelgeprezen tweede album Tape Hiss ook niet stil en duikt steeds vaker op, ook buiten de landsgrenzen. Zo is het nieuwe album wereldwijd uitgebracht en nam het vermaarde muziekmagazine MOJO, de single Powder Monkey onder de loep. Bovendien zijn de post-punkers een graag geziene gast op festivals, met Incubate en Baroeg Open Air nog op het programma. Ondanks alle aandacht is de band haar eigen(wijze) koers blijven varen. Nu hebben de andere acts van vanavond ook een duidelijke DIY-aanpak maar de allures van frontman David Fagan zijn toch wel niet helemaal op zijn plaats. Achteraf blijkt dat hij een hekel had aan de grote groep aanwezige fotografen. Gelukkig is het incident intern netjes opgelost. De band staat niet bekend om haar enthousiaste interacties, maar de zanger leek er echt geen zin in te hebben. Gelukkig is er nog bier. Als laatste act van de twee grote podia is er nog veel nieuwsgierigheid naar Rats on Rafts. Het begint overigens rommelig. Zijn ze nog aan het soundchecken of is het optreden al begonnen? De eerste basslijnen van Sleep Little Child, de lange opener van Tape Hiss, doet denken aan Gotye’s Somebody That I Used To Know, maar al snel komt die melancholische stem van Fagan en doen zowel gitaar als drums het ritme versnellen. Een flinke portie distortion scheurt door de zaal. Fagan staat er wat statisch bij maar er valt genoeg te beleven op het podium. Zoals de vrouwelijke invalbassist of de noeste drummer die als een machine tekeergaat en het voortouw neemt. Het publiek staat er bij en kijkt er naar maar toch zie je her en der mensen schuifelen. Het onstuimige spel gaat over in muzikale razernij, denk ‘Gang of Four on steroids’, headbangers grijpen hun momentje. Last Day On Earth bezit dan weer een pakkend Aziatisch riffje, terwijl de gitarist met een stemvervormer helemaal los gaat. De vocalen raken verder vervormd en David voelt zich meer en meer in zijn sas. Van interactie is geen sprake en rond de klok van één is het mooi geweest en verlaat het viertal het podium.
Misschien niet de uitbundige afsluiter zoals The Deaf eerder op de Main Stage, maar Bibelot schotelt wel een gevarieerd palet met fijne Nederlandse bands voor. Voor ieder wat wils. Niet alleen vanavond maar ook voor de komende maanden. Fresku, De Dijk, My Baby en Palio Superspeed Donkey is een greep van wat men mag verwachten in Dordrecht. Het Open Up festival was alvast een fijn voorproefje.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.