De kop is eraf in Groningen. De eerste dag van een beukende avond Eurosonic zit erop. Team NMTH was in De Spieghel, Der AA Theater, De Etage en Huize Maas en vertelt je wat de volgende generatie creme de la creme in de heavy, alternative en deviant muziekscene is. Ben je vanavond in Groningen? Vergeet niet even bij ons langs te komen in De Kar!
Door Jurgen de Raad, Marije Heida, Christel de Wolff en Tim van der Steen
Newmoon, Christel de Wolff
Newmoon, De Spieghel
In de grootste zaal van de club trakteren deze Vlamingen ons op een nodige portie gedwee hoofdschudden. Herrezen uit de as van melodische hardcoreband Midnight Souls maakt het doorstartende collectief tegenwoordig een mengsel van shoe-gaze en dreampop. Al gauw blijkt dat Newmoon op de planken een stuk steviger klinkt dan op plaat. Prangend delayende gitaren omhullen je behoorlijk, hangend op de veelal pittig bonkende en doorgaans lekker doorrollende ritmetandem. Dromerige en desolate atmosfeertjes komen en gaan, maar houden je met gedoseerde scherpe noise-omranding prima bij de les.
Het ‘hemelbestormende’ weidse geluid biedt tevens ruimte voor de punkwortels van de Belgen. Nineties shoegaze in de lijn van Slowdive of My Bloody Valentine mixt zich met recentere klanken, zoals je die vindt bij een act als The Pains. Newmoon brengt zijn set op enigszins afstandelijke manier. Ach, het past dan wel weer bij de stijltypering. Je kan je soms wellicht afvragen hoe echt zo’n dergelijke bandhouding is. Kniesoor die daarop let. Hoewel de zang na verloop van tijd toch iets begint te jeuken door zekere weke zoetigheid, laten het robuuste totaalgeluid en mooi de diepte in gaande gitaarthema’s de boel uitstekend overeind staan. (JR)
Teksti-TV 666, Der AA Theater
Teksti-TV 666, foto: Tim van der Steen
In thuisland Finland is Teksti-TV 666 inmiddels één van de meest gewilde live-acts. Ook buiten de landsgrenzen wist dit bonte gezelschap – vijf gitaristen in de gelederen, jazeker – al aardig wat opzien te baren met zijn goed vlammende optredens. In het Der AA Theater is het vanavond eveneens van begin tot eind goed raak. De vijf snarenplukkers laten zich gelden in wat regelmatig lijkt op een ware gitaarbattle. En wel één waarbij – er is mogelijk over nagedacht – de diversiteit aan gitaarmodellen goed is vertegenwoordigd. Die loopt voor oog (en uiteraard oor) fraai uiteen van Telecaster tot Flying V en Gibson Les Paul aan toe.
Van een uit de hand lopend gitaar-‘mayhem’ – het had gekund – is geen moment sprake. Slagpartijen, solo’s en overige snarenfranje vullen elkaar aan in een voortreffelijke balans. Teksti-TV 666 gaat in mooie controle los op Hawkwind getinte en Kraut-fused uitwaaiende stukken. Maar de band weet evengoed ook de ingetogenheid op te zoeken in zijn beresterke songs, die daarbij nog eens van uitgekiende melodielijntjes zijn voorzien. En alles gevangen in een bepaalde dwarsheid die als een rode draad door de Teksti-TV 666-sound heen loopt. Knap, hoe deze eigengereide Finnen het flikken om dat dwarse in hun songmateriaal ‘gewoon’ omhoog te houden met toch ook een aardige dosis aan herkenbare rockriffs. Hulde voor dit prettige zooitje ongeregeld! Het laat zijn publiek zichtbaar smullen, zowel op muzikaal vlak als in een onweerstaanbaar amusante presentatie. Die laat je grijnzen van oor tot oor, inclusief de zomers – in goed kort uitgeknipte korte broek – gekleede bassist. (JR)
Gli Sportivi, Christel de Wolff
Gli Sportivi, De Spieghel UP
Met het alom bekende Eurosonic-gerelateerde ellenbogenwerk vechten we ons een weg naar de bovenzaal van De Spieghel. Daar arriveren we net op tijd voor een partij duistere, vuige blues van twee Italianen uit het romantische Venetië. Bij zanger/gitarist Lorenzo Petri en drummer Nicola ontbreekt het alleszins aan live ervaring. In 2009 vinden ze elkaar in een voorliefde voor het maken van een ruige bak blues overgoten met een lekker vintagesausje. Ze overtuigen al snel één van de grootste booking agencies in Italië met hun optredens en vinden daardoor hun weg naar grote Italiaanse festivals en andere podia.
Na het observeren van het duo gedurende een aantal nummers, zou je je wel af kunnen vragen of ze op grote podia wel lekker tot hun recht komen. Juist in dit soort kleinere, volgepakte zaaltjes komt de zompige blues het beste over. De energie die de mannen individueel uitstralen is niet direct van het kaliber waar je voor blijft staan kijken. Muzikaal gezien integreren ze echter met grote regelmaat verrassende elementen in de nummers, waardoor het optreden toch interessant blijft. Vooral als Petri een eigenhandig gemaakt tweesnarig instrument op zijn schoot installeert en begint te bespelen, stijgt het energieniveau in de volgepakte bovenzaal met een aantal punten. Grommend en pompend werken de twee heren zich door een zeer sterk instrumentaal aantal minuten heen, waarbij ze het tot dan vrij rommelige en emotieloze optreden weer behoorlijk opkrikken. (MH)
exmagician, De Spieghel
Af en toe weet je bij een band niet goed wat je verwachten moet na een korte voorbereiding op een optreden. Een goed voorbeeld is het Ierse exmagician. De band wordt op de mediakanalen aangekondigd als duo, maar we zien toch duidelijk vier man op het podium in De Spieghel. Nader onderzoek wijst uit dat exmagician daadwerkelijk de samenwerking van de twee vrienden Danny Todd en James Smith behelst, waarbij tijdens de liveoptredens de kernleden worden bijgestaan door een drummer en bassist.
Na het opdoeken van het toch wel succesvolle Cashier No.9 slaan ze onder de noemer exmagician en redelijk overeenkomstige weg in, maar geven ze naar eigen zeggen aan dat het muzikaal een iets donkerder en zwaardere kant opgaat. Een moeilijk in te schatten onderdeel van een optreden van deze mannen is hoe ze live de boel neerzetten. De eerste verrassing is al vroeg in de set. We staan net klaar vooraan in de zaal als ineens een Nirvana-achtig intro uit de versterkers klinkt. Huh? Apart. Helemaal niet verkeerd natuurlijk, maar we worden wel even op het verkeerde been gezet. Tijdens de resterende veertig minuten schommelt het muzikaal van psychedelische invloeden naar hapklare brokken indie. Ondanks dat de nummers regelmatig verzanden in hypnotiserend solo’s van Smith plus de prettige samenzang van beide heren, wordt het optreden niet bijzonder spannend, maar zeker is het zeker wel interessant bij tijd en wijlen. (MH)
Shame, Christel de Wolff
Shame, De Etage
Met Shame trekt Eurosonic een stel rasechte puberende punkers het podium op van De Etage. Voor dit Britse vijftal uit Zuid-London dé perfecte spot om maatschappelijke frustratie te uiten met de nodige clichématige punkerige provocaties. Met de pupillen wijd open en het bier binnen handbereik staart frontmenneke Charlie Steen apathisch het publiek in en spuugt hij de eerste slokken bier over paraat staande fotograaf, dan wel geïnteresseerd publiek heen. De frustratie zit de jongeman duidelijk hoog, mede opgehitst door een moeizame soundcheck waarbij de aan-knop van bijna alle monitoren op het podium blijkbaar niet te vinden is. Tijdens de zoektocht nog enige vorm van geluid op het podium, blijven de heren betrekkelijk rustig. “Be patient, be kind”, roept de bassist met een kleine gespannen grijns op zijn gezicht en dat blijven we dan ook maar met z’n allen.
Dergelijke situaties zorgen wel voor hoge verwachtingen op de één of andere manier. Daarnaast zijn er ook tal van Europese mediaplatformen die deze jongens hoog op hun lijstje hebben staan. En? Maken ze het waar? Mwhoa. Zangtechnisch heeft Steen weinig te bieden – met wel in het achterhoofd houdend dat punk niet bekend staat om het hooghouden van zangkwaliteit. De nummers verrassen verder ook weinig en onderscheiden ze zich dus ook niet op dat vlak. Was het bezoek aan De Etage dan niet de moeite waard? Oh, jawel hoor. Dit soort bandjes met jong branieschoppend talent is altijd de moeite waard, maar verwacht er gewoon niet teveel van. (MH)
The Courettes, De Spieghel UP
The Courettes, foto: Tim van der Steen
Het is 20.00 uur, en The Courettes uit Aalborg Denemarken staan op het punt om het officiële programma van ESNS af te trappen in de Spieghel UP. De verragte oude gear staat alvast op het podium. Drummer Martin Wild geeft de Braziliaanse zangeres en gitariste Flávia Couri nog een laatste kus voor zij het podium op springen, daarmee is het lieve ook wel geweest. Couri in koket jurkje en op pumps. Met het haar hoog opgestoken en een flink aantal tattoos oogt zij als een wilde pin-up. Het klinkt wel een beetje als Blood Red Shoes, maar dan minder rock en meer gruizige garage. Het vuur zit er aardig in bij het duo, met name Couri werkt er hard voor. Op technisch muzikantschap vallen The Courettes niet snel te betrappen maar lol hebben zij in ieder geval wel. Dat komt in het kleine zaaltje redelijk over, al hoeft de zaal voor dit duo niet veel groter te zijn want heel ver draagt het nog niet.
“Do you know the girl from Ipanema?” Vraagt Couri het publiek met wilde ogen. “She’s my grandma!” Door de wrijving langs de microfoon is haar hele bovenlip rood gesmeerd met lippenstift. Het zou zo de krankzinnige kleindochter kunnen zijn. De liedjes zijn staccato en hebben geregeld een meezingrefreintje. Een vermakelijke start van de dag, maar ondanks het harde werken op het podium weet het Deense duo nog niet echt te overtuigen. (TvdS)
Goat Girl, De Spieghel
Goat Girl, foto: Tim van der Steen
Vier jonge dames, zorgvuldig devil-may-care gekleed. Brits en zo onhip dat het hip is, lange streepjesjurk op legging, wollen sokken en afgetrapte schoenen? Geen probleem. Volgens The Guardian is Goat Girl de hoop van de ingedutte Londense DIY scene. Deze vier jonge dames laten weer zien dat het cool is om een bandje te hebben. In de stijl van Courtney Barnett slingert Goat Girl quasi-nonchalant de eerste salvo’s rammelrock de zaal in. “I don’t care,” klinkt het driestemmig in diezelfde lijzige zang.
Dat rommelige is best een leuke gimmick maar houdt de aandacht niet eindeloos vast. Op het punt dat we echt dreigen af te dwalen komt Goat Girl ineens venijnig uit de hoek. Dat felle zit wel in het staartje van de set, zo staan we na 25 minuten ineens beduusd buiten. (TvdS)
The Ills, De Etage
The Ills, foto: Tim van der Steen
We beginnen smooth en jazzy in De Etage, na een maat of vier de eerste felle noten progrock. Daarmee weten we direct wat we kunnen verwachten. Consequence Of Sound noemde The Ills al een van de leukste verrassingen van Iceland Airwaves en daarmee waren de verwachtingen hooggespannen. De Slowaakse band brengt een blend van onder meer jazz, prog, math en shoegaze. Het is puur instrumentaal. Dit heeft de potentie om snel te vervelen maar bij The Ills is dat absoluut niet het geval. Er wordt gestaag opgebouwd. Nummers die doorgaans rustig beginnen en met genoeg ruimte naar een dikke climax toewerken. Een vrij standaard aanpak bij deze muziek maar erg goed uitgevoerd. (TvdS)
Na een kort woord van dank voor onze komst wordt het muzikaal een stuk dreigender. Blijkbaar heeft de originele bassist tijdens de feestdagen een ongelukje gehad dus kan hij niet spelen. Zijn plek is ingenomen door een vriend die een spoedcursus van de nummers heeft gekregen en nu midvoor op het podium staat te rocken. Plezier spat er vanaf, als het niet was gezegd was het ons waarschijnlijk niet eens opgevallen. “Two more songs,” en ik ben vandaag voor het eerst echt blij dat het nog niet is afgelopen. Die uitgesponnen jams zuigen je behoorlijk op. In het crescendo van de slottrack overhandigt de tweede gitarist zijn instrument aan een meisje op de voorste rij om even flink op de snaren te hameren, zelf pakt hij een stok om nog even flink los te gaan op de bekkens van de drummer. Meer van dit! (TvdS)
Swedish Death Candy, Christel de Wolff
Swedisch Death Candy, Huize Maas
Vanuit De Etage wordt de sprint ingezet dwars over De Vismarkt, recht Huize Maas in. Eén van de smaakmakers in het harde segment van de eerste dag Eurosonic maakt haar opwachting in deze prachtige venue. Swedisch Death Candy uit London maakt zonder op te komen al indruk met het arsenaal effectpedalen dat uitgestald is in drie gedeeltes op het podium. Al snel na het inpluggen van gitaren plus aanverwante apparatuur begint het verslavende effect van deze psychrockers het brein te beïnvloeden. Drie kwartier lang leven we op een psychedelische rockgolf waarbij het water soms goed bevaarbaar is, maar waarbij ook ineens zomaar een wervelende storm op kan steken. Frontman Louis D R Perry manifesteert zich als een soort duveltje uit een doosje. De man oogt op het eerste gezicht wat gezapig en heeft een vrij emotieloze uitdrukking. Hang deze man echter een gitaar om, voeg zijn vrienden bij hem op het podium en je raakt volledig van hem in de ban. Het absolute hoogtepunt zit in de staart van de set. Met So Long… zetten ze een 16 minuten durende melodisch hoogtepunt op de kaart, waarbij zowel publiek als muzikant de laatste minuten in een epische trip eindigen. Swedisch Death Candy is op plaat al een belevenis, maar live zijn ze een absolute must-see. (MH)
Giungla, Christel de Wolff
Giungla, De Etage
De piepjonge Italiaanse one (wo)man-band host vanavond de voor menig Eurosonic-bezoeker – inclusief alhier dienstdoende scribent – aanvankelijk wat lastig te vinden club. Verscholen boven café De Groote Griet komt de fragiele Emanuela Drei met poppy liedjes vol prikkende beats en rafelrandjes.
Drei begint haar set liggend op de grond, ondertussen gitaar spelend. Wel bijzonder, en de aandacht is dan dus gauw helemaal daar. Eenmaal opgestaan is het een veel in de weer zijn met een arsenaal aan apparatuur voor haar. De zelf-omschreven camouflage-pop staat vol venijnig versmolten elektronische beats en grotendeels eenvoudige maar effectieve gitaarlicks. Licks die Drei diverse effecten meegeeft en er af en toe vrolijk op los laat loopen. Schurende, koppige nummertjes doen aan songwerk van PJ Harvey denken. Ander materiaal neigt weer naar meer frivole kauwgomballen-pop waarbij de zangeres soms ook wat een toepasselijk hogere kindstem opzet. Bij elkaar genomen is Giungla pakkend, lekker scherp (diepe, puntige beats!) en omgeven van sympathieke jeugdige onbevangenheid. Het wordt aan het einde nog een leuke feestvreugde als Drei het toch al enthousiaste publiek in springt. (JdR)
Wucan, Der AA Theater
Female fronted retro-bands zijn de laatste jaren aardig in opmars, denkend aan formaties als Black Mountain of Blues Pills. Wucan begeeft zich sinds 2012 met voorhoedevrouw Francis Tobolsky aan het firmament van de authentieke rock. De psychrockende Duitsers hebben met Tobolsky een beste ´brok´ dynamiek in hun midden. Haar spel op de dwarsfluit en krachtige, hoge zang zorgen voor de dikke punten op de i bij de meanderende Kraut-fueled Heavy Flute Rock van de Dresdeners. Misschien jammer dat ze alleen bij openingsnummer Owl Eyes (tweede) gitaar speelt. Het geeft de rock wel een extra punch en meer grimmigheid, die zeker niet misstaan. Aan de andere kant contrasteert het fluitspel sprankelend met de veel langskomende Blackk Sabbathiaanse riffs, een gegeven dat – in het geheel bezien – eigenlijk geen moment verveelt. Wucan weet daarbij aan zijn retro een leuke, passende frisheid te koppelen: lichte funk-invloeden brengen interessante haakjes aan bij meerdere tracks die langskomen. Een sterk optreden van een band die creatief en vernuftig put uit een spectrum dat loopt van Black Sabbath tot Jethro Tull. En zonder verval tot (grote) retro-clichés, en dat is mooi. (JdR)
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.