Best of Roadburn 2017? Oranssi Pazuzu, Amenra, BEAR, Zu, Deafheaven, Inter Arma, Misphyrming…

Oranssi Pazuzu op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

BEAR op strooptocht in Cul, de scherpe kijker ontwaart links van de karatemove nog een gitarist op de bar, foto Roy Wolters

Alle clichés uit de kast: Roadburn programmeert ontzettend veelzijdig, avontuurlijk en op ongekend hoog niveau. En dat vier dagen lang op vijf (ok, zondag vier) podia. En dus is het naar goed cliché gruwelijk kiezen: Te beginnen thuis als je bedenkt wat je allemaal gaat zien. Vervolgens ter plekke als je weer allerlei nieuwe geweldige dingen ontdekt en toch langer ergens aan de grond genageld staat, of even tijd maakt voor een goed gesprek en nieuwe vrienden maakt in die warme en inspirerende cocon die het festival ieder jaar weer is. Gelukkig vielen die gesprekken goed te combineren met het fixen van een maaltijd, want het is makkelijk om te vergeten dat je ook wat moet eten tussen alle gewelddadige lekkernijen door. En dan moet je ook nog een Top 5 kiezen?! Niet. Te. Doen.

Doodleuk toch doen dus. Want als je met zo’n groot en beresterk team vier dagen Roadburn afstruint, moet je na afloop toch iets van resumerend en gidsend niveau op papier kunnen krijgen. Met het nodige voorbehoud hierbij tien lijstjes, inclusief een paar overlappingen en ook opvallend veel verscheidenheid. Meerdere noteringen waren er voor Oranssi Pazuzu, Amenra, BEAR, Zu, Deafheaven, Oathbreaker, Inter Arma, Zeal & Ardor, Disfear, Subrosa, True Widow en Misþyrming. Het is uiteraard discutabel en arbitrair of dat ‘de beste optredens’ waren, want gelukkig beleeft iedereen zijn eigen Roadburn.

De vier Roadburn-dagverslagen vind je via deze link. Dank aan alle betrokkenen en vooral Walter, Becky, Gijs en de 013-crew, Bono, Thomas en de Cul de Sac-crew, stagemanagende heldin Ellen, Jan ‘Ruffstuff’ Debbie, de 26 acts op de NMTH-stage in Cul en sowieso alle bands en muzikanten. En aan jou natuurlijk!

DAAN HOLTHUIS (RECENSIES)

Zeal & Ardor op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

1. Zeal & Ardor
Manuel Gagneux en consorten wisten op Roadburn alle verwachtingen waar te maken wat mij betreft. Ik word normaliter spontaan argwanend als er een hype rond een band ontstaat. Ook dit keer was dat het geval met Zeal & Ardor. De ‘blackened blues’ is zeker uniek en vernieuwend, maar ik knapte sterk af op de geprogrammeerde drums. Daarnaast klonk de plaat Devil Is Fine nog ietwat onsamenhangend, maar spatte de potentie ervan af. Vol verwachting stonden ik en vele anderen in de voormalige kerk te wachten voor een van de eerste liveshows. Vanaf de eerste noten overtuigt de band. Men is goed op elkaar ingespeeld, Gagneux en zijn achtergrondzangers zijn uitstekend bij stem en zowel oud als nieuw werk komt volledig tot z’n recht live. Halverwege lijkt er echter een hogere macht het occulte ritueel een halt toe te roepen als de PA begint te haperen. Na een worsteling met de techniek (en een eventueel offer aan de duivel) kan het geheel voortgezet worden. Een memorabele show die eindigt met een euforische uitvoering van ‘Devil Is Fine’, dat z’n titel eer aan doet in deze situatie.

Oathbreaker op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

2. Deafheaven
Het gezelschap uit San Francisco maakte nog meer indruk op mij dan de show die ze vorig jaar gaven in Paradiso. Geleid door de wild dirigerende frontman George Clarke, geeft Deafheaven een bezield optreden waar geen speld tussen te krijgen is. De performance was ontzettend strak en het geluid in de zaal was erg goed. Het ene gegooide biertje richting gitarist Kerry McCoy geeft bovendien ook nog maar eens aan wat deze vernieuwende black metalband nog steeds losmaakt bij sommigen. Een band die de controverse niet schuwt door zich een imago aan te meten van een stel indierockers met hippe designhoezen. Een feit dat de black metalscene verdeelt, terwijl controversieel zijn juist iets is wat black metal juist zo’n spraakmakend en relevant genre maakt. Juist door combinatie van de verdeeldheid die de band zaait en de uitstekende performance, was Deafheaven een van de hoogtepunten tijdens hun debuut op Roadburn.

3. Oathbreaker
Hoewel het muzikaal zeker wat overeenkomsten heeft met Deafheaven, waren beide optredens niet met elkaar te vergelijken. Waar Deafheaven groots en fel was, was Oathbreaker donker en bezat de uitvoering een bepaald gevoel van intimiteit. En dat voor een show op de Main Stage. Op verbazingwekkende wijze kreeg zangeres Caro Tanghe de volle zaal muisstil als ze haar eerste fragiele zanglijn inzet van Rheia’s opener ‘10:56’. Vanaf de eerste ijselijke schreeuw waarmee de rest van de band ook invalt is Oathbreaker overdonderend. Het kwintet sleepte het publiek mee in een donker sprookje en weet de spanning heel de show vast te houden. Daarbij was de witte lichtshow zeker een toegevoegde waarde. Uiteindelijk deden de Belgen allesbehalve onder voor de meer gelouterde black metalbands die ook speelden op Roadburn.

4. Whores
Wat was Whores ontzettend ruig! Van tevoren kende ik de Amerikaanse band enkel van naam, maar ben mezelf momenteel nog steeds bij elkaar aan het rapen na de slachtpartij in de uitpuilende Green Room. Het powertrio beukte iedereen omver met sludgy noiserock die overeenkomsten heeft met bands als Helmet en Melvins. De band heeft de aanstekelijke riffs, energieke performance en hooks waar je automatisch van gaat headbangen met een smerige grijns op je gezicht. Zanger Christian Lembach spuugt met volle overtuiging z’n teksten door de microfoon, de ritmesectie beukt dwars door je middenrif en dat alles doen ze alsof hun leven ervan afhangt. Het was ook niet meer dan terecht dat we de eerste Roadburn-moshpit tijdens deze show mochten aanschouwen. Eenmaal zaterdag weer thuis na twee dagen Roadburn, was het eerste dat ik deed een albums van Whores aanschaffen. Sindsdien staat debuutalbum Gold. hier op repeat met de versterker op standje 11.

5. Gnaw Their Tongues
Zelden heb ik een concert echt als beangstigend beschouwd, maar de eenmansband rond Maurice ‘Mories’ de Jong is het gelukt. De mix van kneiterharde elektronica, z’n donderende basgitaar en vocalen die op een oprecht gewelddadige manier de microfoon in werden gekrijst, was indrukwekkend. Beklemmend en kil zijn de eerste woorden die me te binnen schieten om het eindresultaat te omschrijven. Verder liepen de rillingen over m’n rug bij het horen van kinderstemmen aan het einde van de eerste song in de set. Daar deed de sample halverwege de set nog een schepje bovenop. In de doodse stilte die in de zaal heerst beschrijft een Nederlandstalige vrouwenstem een aantal onmenselijke gruweldaden. Gnaw Their Tongues is wat dat betreft misantropisch tot op het bot. Voor mij persoonlijk een van de grote verrassingen van dit weekend dankzij deze imponerende set.

Mijn eerste keer Roadburn bestond helaas uit slechts twee dagen. Daardoor heb ik Wear Your Wounds, Laster, Ulver, Cobalt, Razors In The Night, Disfear, Carpenter Brut, BEAR, Emma Ruth Rundle, MNHM, Radar Men From The Moon, Sumac en vele andere bands die ik misschien nog had ontdekt moeten missen. Verder nog eervolle vermeldingen voor acts waarvan ik wel erg onder de indruk was, maar die niet meer in mijn Top 5 pasten (ondanks dat ze zeker Top 5 waardig zijn!): Wolves In The Throne Room, Zu, Chelsea Wolfe, Verwoed en True Widow.

MisÞyrming op Roadburn, foto Paul Verhagen

GUIDO SEGERS (RECENSIES, WEIRDO CANYON DISPATCH)

Een top vijf lijkt altijd een volgorde aan te geven, maar ik wil gewoon vijf hoogtepunten benoemen en je mag ze zelf helemaal op volgorde plaatsen.

1. Dälek in het Patronaat:
Nooit gedacht een metal-publiek zo uit z’n dak te zien gaan op hiphop. Een enorm gewaagde keuze van Roadburn, maar ook één van de grote successen.

2. Wear Your Wounds in het Patronaat:
Jacob Bannon, maar dan breekbaar, dapper en vooral heel sterk.

3. Misþyrming in Cul de Sac:
Wat een ontzettend bazenoptreden was dat van de IJslanders. Vurige passie, snoeiharde black metal en in zo’n intieme, intense setting. Wow…

4. ACB of Caïna in de Green Room:
Soms wandel je zo ergens binnen en word je enorm geraakt. Caïna is sowieso goed, maar deze persoonlijke set van een aangedane Andrew Curtis-Brignell was geweldig.

5. Deafheaven op de Main Stage:
De band die wat wilde bewijzen, kwam, zag en zich helemaal in het zweet speelde in misschien wel één van hun beste shows ooit.

INGMAR GRIFFIOEN (HOOFDREDACTIE, INTERVIEWS, RECENSIES, SPECIAAL BIER)

Tweede jaar dat we met NMTH de Cul de Sac-stage hosten en wederom bleek dat een uiterst zaligmakende affaire, vooral te danken aan het geweldige team van de Cul (Bono, Thomas en de hele crew) en de uitstekende selectie van bands en bieren. Toch was het weer een totaal andere ervaring. Natuurlijk ontwikkelt het festival zich op bewonderenswaardig avontuurlijke wijze en blijf het uitdagen, maar we hadden met NMTH ook een nog sterker team bij ons en daarmee een betere organisatie, waardoor ik wel durf te stellen dat de verslagen aan inhoud en gewicht gewonnen hebben.

Daarnaast deden we voor het eerst video-interviews, waardoor ik de kans kreeg Aðalbjörn “Addi” Tryggvason van Sólstafir, een van de gemaskerde mannen van Laster, curator John Dyer Baizley (Baroness) en Aaron Turner (SUMAC) te spreken. Jacob Bannon kregen we dankzij zijn schema net niet voor de camera, maar we konden hem wel de hand schudden bij de fraaie Full Bleed posterexpo. Door de interviews zag ik ook wat minder bands dan voorheen en schreef ik dus ook minder recensies: zes stuks slechts, allemaal van bands in Cul de Sac bovendien, wat wel weer genoeg zegt over de kracht van de programmering van dit podium. Dank Walter! Dank Brent!

Hierbij een Top 5 van acts die enorme indruk maakten:

1. Amenra, vrijdag, Main Stage
Verpletterend als altijd, toch weer. Met bijzondere gastrollen van Neurosis’ Scott Kelly en John Dyer Baizley. Visueel ook aangrijpend.

Emma Ruth Rundle op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen

2. Emma Ruth Rundle, zondag, Green Room
Hele show zonder oordoppen aan de vloer genageld en aan de lippen van Emma Ruth Rundle hangend. Bijzonder dat het publiek zo stil bleef en hoe de Amerikaanse zelf ook geëmotioneerd raakte door de ambiance en haar dankbaarheid daar deel van uit te mogen maken.

3. Disfear, zaterdag, Patronaat
Wat is het toch fijn om bands te ontdekken, puur omdat een collega zegt ‘dat is met de zanger van At The Gates’. En met de gitarist van Entombed overigens. Maar wat een impact, Disfear zorgde met brute hardcore punk en crust direct voor zo’n grote pit dat de security zich genoodzaakt zag de capaciteit tijdelijk terug te brengen (“Het publiek is uitgedijd…”).

Inter Arma op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen

4. BEAR, zaterdag, Cul de Sac
BEAR leek direct daarna nog over Disfear heen te willen en de Belgen gingen over lijken in Cul. En ze trashten de boel volledig met die mathcore. In lange tijd niet zo hard haar geslagen. Dubbele petten af voor boeker Jan de Bie, die met Duvel in de hand als een rots in de pit overeind bleef.

5. Inter Arma, zondag, Patronaat
Inter Arma bracht vorig jaar het meer dan geweldige derde album Paradise Gallows uit op Relapse. Daarop klinken de Richmond post- en sludge- en southern metal-bazen zo zwaar en indrukwekkend (zo gelouterd eigenlijk), dat ik zowaar verbaasd was om die relatief jonge koppies op het Patronaat-podium te zien ‘slayen’. Jaloersmakend straffe vocalen van Mike Paparo zeg. Wat een slot van een zware dag in het Patronaat en onderstreping van Walters constatering dat de zondag allang geen Afterburner meer is maar een volwaardige festivaldag.

Er was inderdaad nog veel meer moois, zo was de slotset van US psychers Joy op donderdag in Cul fenomenaal en is de enige reden dat de shows van True Widow en Slomatics er nu niet in staan, dat ik die van grote afstand in de Green Room meemaakte. Zeker ook niet onvermeld mogen blijven: Oathbreaker, Baroness, Telepathy, Wear Your Wounds, Come To Grief, Deafheaven, Harsh Toke, Laster en Serpent Venom (doom-toetje in Cul!).

JURGEN DE RAAD (RECENSIES)

Subrosa, foto Paul Verhagen

1. SubRosa
De Salt Lakers speelden hun meest recente plaat For This We Fought The Battle integraal. Een geweldig album, dat klinkend als een klok – met de prachtig indringende zang van zangeres/gitariste Rebecca Vernon en het fluwelen vioolspel – goed meeslepend uit de doeken werd gedaan op de main stage. Het erg fraaie atmosferische licht en de treffende achtergrondprojecties ondersteunden de mooi dramatisch gelaagde sludge/doom voortreffelijk, een ’totaalpakket’ dat bij mij goed het gevoelige snaartje wist te raken.

2. Come To Grief
Grief oorspronkelijk hetend. Ik ben wel fan eigenlijk van deze US diepe doomers, die in de jaren negentig doom/death-albumparels Come To Grief en Dismal afleverden. Na een afwezigheid van een groter aantal jaren zijn ze weer terug onder die albumnaam en verrasten ze mij wel door ‘zomaar even’ Het Patronaat aan gort te spelen met hun poepdikke tra-a-a-age DOOMM. Materiaal van genoemde platen kwam natuurlijk langs. Joy… Wat een show..

3. Oranssi Pazuzu
Van begin tot eind mee zitten trippen op het bevreemdende klankvoer van de Finnen. Wat een eigen sound heeft deze band toch zeg. Een band die enerzijds zo organisch, zo ruw/gruizig klinkt en anderzijds het voor elkaar krijgt om subtiel en inventief invulling te geven aan bezwerend gelaagde en uitstrekkende nummers. De Finnen doen het allemaal ook op zo’n bepaalde ongrijpbare manier die je maar blijft frapperen.

4. SUMAC
Heerlijke naargeestigheid/ziekmakende atmosfeer, die de Amerikanen gevaarlijk en luidruchtig schurend en knarsend in overdonderend sublaag brachten. Deed mij mij trillen en sidderen van plezier. Met van die onrustig verlopende tempo’s, waarbij elke drumklap van geweldenaar Nick Yacyshyn je leek te vloeren.

5. Hedvig Mollestad Trio
Hier vooral mijn vingers zitten aflikken van het jazzy spel en de met veel groove doortrokken zwierende nummers van het drietal. Fijne powerplay, zonder dat het een showing off werd van ‘kijk eens hoe goed onze instrumentbeheersing is’. Nee, verre van dat. Juist heel frivool en losjes lieten deze muzikanten de kunde doorlopen in mooie spannende nummers vol afwisselende kleuring van jazz, bluesy feels en eclatante hardrock (soms neigend naar metal).

Bij elkaar genomen niet bepaald gemakkelijk: zo’n top 5 samenstellen van bandoptredens op een festival dat zo breed weet te programmeren in het harde(re) muziekgenre. Roadburn blijft zich nog steeds onderscheiden van veel heavy festivals door vaak meer de diepte, de uitdaging en ook oorspronkelijkheid en originaliteit op te zoeken. En daarom spreekt Roadburn mij zo aan, ik houd van de prikkeling die dergelijke muziek teweeg kan brengen. Het leverde deze editie opnieuw een mooi gevarieerd programma op. Naast mijn top 5 dan zeker nog even Unearthly Trance, Wolves In The Throne Room, Magma, True Widow, Zu, Amenra en Aluk Todolo noemend. Bands die in mijn ogen en oren ook met heel sterke performances voor de dag kwamen.

Oranssi Pazuzu op Roadburn, foto Paul Verhagen

PAUL VERHAGEN (FOTOGRAFIE)
1. Misphyrming
2. Oranssi Pazuzu
3. Emptiness
4. Schammasch
5. Subrosa (main)

Zeal & Ardor op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

ROY WOLTERS (FOTOGRAFIE)
1. Zeal and Ardor
2. Zu
3. True Widow
4. BEAR
5. Razors in the Night

Zu op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

STEFAN KEMP (VIDEO, ONTBIJTMEESTER)
1. Zu
2. Amenra
3. BEAR
4. Hedonist
5. Lotus

Wolvennest op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

STEVEN GRÖNIGER (RECENSIES, SAGA’S)

1. De knuffels en het weerzien met redactie, bands, labels, bookers, oude en nieuwe bekenden
2. Het de hand mogen schudden van Jacob Bannon en Dylan Carlson
3. Cul de Sac en de intrinsiek magische plek die het voorstelt tijdens Roadburn
4. De NMTH-Roadburn-Whatsapp-groep
5. Roadburn an sich en de ongelooflijke vibe die de geest in al zijn glorie voorstelt

TAMARA SCHOLTEN (MERCHANDISE)

Ik heb niet veel gezien dankzij mijn werkzaamheden voor dit te gekke festival, maar kon nog net een top 5 maken! Vijf totaaal verschillende bands, die stuk voor stuk enorm indruk op me gemaakt hebben. Dus bij deze:

1. Oathbreaker
Soms heb je van die bands waar men het in de wandelgangen al dagen over heeft, en die je zeker moet checken. Voor mij was Oathbreaker dat dit weekend. Dus ik stond daar, zonder flauw benul van wat ik kon verwachten, maar jezus wat was het lekker. En intens. En indrukwekkend. En melancholisch. En plaats het alsjeblieft volgend jaar weer. Mooi ook om later de dame op zang backstage te zien lopen en dat het dan een klein schattig dametje blijkt te zijn. Love it.

Mysticum op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

2. Mysticum
Over intens en indrukwekkend gesproken. Right in your face… En lekker dat ik het vond. Ik mocht de show gezellig samen met de gitarist van Coven bekijken en dat was echt te gek. Stiekem was het allemaal net iets te gelikt (en net wat teveel geflikker) om de hele show uit te zitten, maar het was boeiend as hell. Over de hel gesproken, als ik daar ooit zou belanden zou de muziek van Mysticum de anthem zijn bij binnenkomst.

3. True Widow
In het verlengde van Oathbreaker maar dan even om op adem te komen. De vrijdag bleek de dag van de vrouwen op zang. En dat vond ik geweldig. Waar eerder die middag King Woman zwaar tegenviel live, was True Widow juist een complete verademing en zoveel beter live dan op plaat.

4. Scissorfight
KNALLEN!

5. Ahab
Het kleine stukje dat ik van Ahab heb kunnen bewonderen heeft enorm indruk op me gemaakt. Right to the heart.

Temple Ov BBV (Radar Men From The Moon x GNOD) op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen

TIMOTHY AARBODEM (BEZOEKER, PSYCH ADVIEZEN)

1. JOY
Helaas zonder double bass drum kit vanwege de beperkte ruimte, maar de ‘mind-melting’ gitaarsolo’s waren er gelukkig wel bij inbegrepen! De strap-pin van Nasty’s basgitaar brak nog af, maar ook zijn groovy loopjes werden daar niet door beïnvloed. Zoals ik al eerder zei, dit is Cream, Hendrix Experience, Blue Cheer (en voeg daar de James Gang aan toe, waarvan er drie covers werden gespeeld) opgerold in een lekkere vette doobie, maar dan een doobie in de vorm van een sneltrein die over je heen walst!

Oranssi Pazuzu op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

2. Oranssi Pazuzu
Het is mooi om te zien als bands genre-overstijgend zijn. Voor een black metal-leek als ik, voor wie het af en toe toch wat te snel gaat, is het fijn om te horen dat het ook wat lomer kan zonder de intensiteit te verliezen. Helaas heb ik alleen het laatste half uur kunnen mee pakken, maar Oranssi Pazuzu heeft een blijvende indruk achter gelaten en hoop meer van ze te kunnen meemaken.

3. Jaye Jayle
Ik liet mij geheel verassen door deze band uit Louisville, Kentucky. Het melancholische van de Americana wordt gecombineerd met het monotone van de psychedelica, een combinatie die ik nog niet eerder heb gehoord en die toch behoorlijk goed werkt!

4. Gong
Eigenlijk wist ik niet zo goed wat ik kon verwachten van Gong. Er zit geen enkel origineel lid meer in sinds het overlijden van oprichter Daevid Allen in 2015, maar dat maakt in dit geval niet veel uit. De band kent tijdens zijn bestaan sowieso veel incarnaties, afsplitsingen en gedaantes. Hoogtepunt is toch wel de bekende ‘mantra’ Master Builder met dé hypnotiserende riff van gitarist Steve Hillage. Even waande je je terug in de sfeer van jaren zestig en zeventig, waarbij de theatrale zanger-gitarist Kavus Torabi en consorten de soms absurdistische avantgardespaceprogjazz-rock en geest van Allen op geheel stijlvolle en virtuoze wijze vertolkt.

5. Radar Men from the Moon
De afsluitende show in de Green Room op zondagavond steeg op naar ongekende hoogten. De scheidingslijn tussen techno en psych vervaagde en beide elementen smolten samen tot het fenomeen RMFTM. Zowel band als publiek vormden samen een symbiose. Het was hard, dampend, hypnotiserend, meeslepend en bezwerend. Kortom, voor mij de perfecte afsluiter van een weekend Roadburn.

Amenra op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

TIM VAN DER STEEN (EINDREDACTIE, FOTOGRAFIE, RECENSIES)

1. Amenra, vrijdag, main
2. BEAR, zaterdag, Cul
3. Serpent Venom, zondag, Cul
4. Slomatics, zaterdag, Green Room
5. Inter Arma, zondag, Patronaat

Verder hoge ogen voor Baroness, Come to Grief, Telepathy, Perturbator en Ulver.

Amenra op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

WALDO VOLMER (GENERAL MANAGEMENT, BANNERING, KARNAKEDDON)

Wat was het weer voluit gaan en genieten in Tilburg dit jaar! Door overige (werk)verplichtingen heb ik het eerste en laatste deel van het festival moeten missen, waardoor mijn top 5 wat gemankeerd is. Maar goed, sowieso schier onmogelijk om volledig te zijn. Op Roadburn is het niet haalbaar om alles te zien dat de moeite waard is, ook al zijn de locaties op een comfortabele loopafstand van elkaar. Maar van alle bands die ik gezien heb, maakten de volgende veel/de meeste indruk. In volgorde van bezichtiging, aangezien muziek geen wedstrijd is.

1. Zu
Altijd iets nieuws te ontdekken op Roadburn. Voor mij was dat dit jaar het gefreakte jazzy beukorkest Zu. Met open bek staan kijken naar de verrichtingen van deze band, met een glansrol voor de drummer(!!).
2. AmenRa
Na twee onnavolgbare shows vorig jaar, was de vrees dat de band dit jaar enkel zou kunnen consolideren en niet meer echt overdonderen. Wrong! De Vlaamse voorgangers maakten er weer een inktzwarte hoogmis van die z’n weerga niet kende.
3. Telepathy
Het was wederom goed toeven in ‘ons’ Cul de Sac dit jaar. Telepathy zet daar de eerste overdonderende show van het weekend neer voor mij. Of het inmiddels rijkelijk vloeiende speciaalbier van invloed was op mijn beleving, durf ik niet te zeggen. Maar die lomp groovende sludgy post-metal van het instrumentale kwartet gaat erin als koek!
4. Disfear
Slecht een klein stukje van meegepakt, maar man man wat sloopten de Zweedse punksludgers het voormalige kerkgebouw Patronaat vakkundig.
5. BEAR
Erop en erover: Alles kan kapot! Een credo waar deze – wederom – Belgen (wat zit daar in het water!?) wel raad mee weten. Putting the dent back into Djent, zo beweren ze zelf. Maar hier werd meer dan een deuk in een pakje boter gebeukt. Wat een afsluiter van de zaterdag!

Bear op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

De vier Roadburn-dagverslagen vind je via deze link. Verwacht de komende dagen nog meer Roadburn op NMTH met video-interviews. Oh en trek de agenda maar: De volgende editie van Roadburn Festival vindt plaats van 19 tot en met 22 april 2018. Tot dan!

Baroness op Roadburn 2017, foto Paul Verhagen