Bad Religions classics klinken in Doornroosje actueler dan ooit

Bad Religion in Doornroosje, foto Sandra Grootenboer

Wie na Jera on Air nog niet genoeg punkrock in zijn systeem had, kon dinsdag in Doornroosje even lekker bijtanken met Jera-hoogtepunt Frank Carter & the Rattlesnakes en punkrock-goden Bad Religion. Vijfentwintig jaar geleden speelden de Californiërs hier voor het laatst dus nemen ze ons mee ‘down the rabbit hole’, Ewijk ligt immers om de hoek. “Come a little bit closer…”

Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer

Frank Carter in Doornroosje, foto Sandra Grootenboer

Frank Carter & the Rattlesnakes
Gelukkig, net op tijd binnen voor het bijzondere zitmoment van Frank Carter. De kleine Britse punkzanger, in flower power-pak, staat in het midden van de zaal en gaat beginnen aan Beautiful Death. “A song for all the people upstairs that we lost.” Enkel akoestisch begeleid door de gitarist, zittend op de rand van het podium. De zaal is goed gevuld en ook het ruime balkon loopt al aardig vol. Sfeertje hoor! Een vingertje gaat de lucht in. “I wanna be this close to heaven.” Na enkele minuten krijg je al het gevoel wat voor een geboren entertainer hier als support-act staat te fungeren.

The Rattlesnakes bestaan net een jaartje maar Frank heeft genoeg ervaring opgedaan als de vocale uitlaatklep van Gallows. In tegenstelling tot zijn periode bij de Britse hardcoreband heeft de zanger momenteel wel alle vrijheid. Bewijs? Blossoms! Devil Inside Me met die Dr. Who groove en Snake Eyes worden vervolgens opgedragen aan ‘the Staff’ en Bad fuckin’ Religion. “Now jump!” Daar zorgen de logge gitaren wel voor. Stemsgewijs doet het wat denken aan het nasale van Green Days Billie Joe Armstrong en de flexibele stembanden van Arctic Monkeys’ Alex Turner. Tussen de zinnen door spuugt ie even op de grond, kijkt rond en een glimlach ontstaat op het gezicht. In een verkeerde bui wil je hem echter niet tegenkomen. Snake Eyes krijgt de quote van de avond mee. “I know wrong from right, but I always roll the dice!” Zijn we net vrienden, besluit de band te eindigen met I Hate You, een ode aan die ene hatelijke persoon. Vanavond geen ergerlijke mensen, enkel feest met Frank en zijn mannen.

Bad Religion
Bad Religion moet dan nog komen maar Frank Carter & the Rattlesnakes bewijst nu al meer dan een simpele supportact te zijn. Gelukkig komen ze in oktober alweer terug. Place to be is de Melkweg. De Amsterdamse concertzaal werd vorig jaar aangedaan door Bad Religion en 20 juli staan ze andermaal in onze hoofdstad. Eerst is Nijmegen aan de beurt, dik uitverkocht natuurlijk. De Californische punkrockers draaien alweer 35 jaar mee maar anno 2016 valt er nog genoeg te beleven. Hoewel we vanavond vooral getrakteerd worden op ouder materiaal, blijft de band met sterke albums op de proppen komen. Qua creativiteit is Bad Religion nog lang niet aan het einde van haar Latijn. Opvallend trouwens dat Trump vanavond niet één keer genoemd wordt. Zolang het politieke klimaat zo fucked up blijft, komt Bad Religion terug als Terminator in Terminator Genisys. “Old but not obsolete!”

Bad Religion in Doornroosje, foto Sandra Grootenboer

Toepasselijk om te beginnen met Crisis Time van laatste wapenfeit True North, inmiddels alweer uit 2013 maar, geen paniek, in 2017 komt alweer het zeventiende studioalbum uit. Eerst moet gloednieuwe drummer Jamie Miller (Snot, …And You Will Know Us by the Trail of Dead) verder ingespeeld worden. Hoe kan dat beter dan on the road? Bad Religion blijft ongekend populair en staat deze zomer weer op alle grote festivals. Zelfs metalfestivals als Graspop en Hellfest. Drumwonder Brooks Wackerman (Infectious Grooves, Suicidal Tendencies, Tenacious D) zat sinds the Process of belief (2002) energiek achter de drumkit, maar besloot te kiezen voor het avontuur van Avenged Sevenfold. En de rest van de band? Over Brian Baker geen verkeerd woord. Minor Threat. Legende. Brett Gurewitz doet al jaren geen shows meer. Te druk met zijn eigen Epitaph label. In de studio blijft hij samen met Greg Graffin de belangrijkste songschrijver. Live vult Mike Dimkich de gitaarspot. Een apart figuur, kreeg tijdens zijn eerste Nederlandse shows drie jaar terug nogal kritiek vanuit het publiek omdat hij nogal passief meespeelde. Hoewel de man nogal op zichzelf oogt, levert hij wel fijn gitaarwerk. Niks op aan te merken. Geef hem een gitaar en hij speelt uren Bad Religion songs. Af en toe een powermove, korte blikken richting het publiek en vervolgens de volle focus naar zijn gitaar, met een kauwgommetje in zijn mond.

Bad Religion in Doornroosje, foto Sandra Grootenboer

Natuurlijk spot hij het enthousiaste publiek dat vanaf het begin een grote moshpit bouwt. De gitaristen zorgen voor de welbekende, rappe riffs maar de aandacht gaat vooral naar frontman Greg Graffin. Hij blijft rondjes lopen, weet precies wanneer wat gebeurt en speelt daar slim op in. Weet het publiek dat ook? Uiteraard, uit volle borst wordt er meegezongen. We’re Only Gonna Die neemt ons mee naar het debuut uit 1982. De trilogie Supersonic, Prove It en Can’t Stop It van the Process of Belief laat een van de vele venijnige comebacks horen. 21st Century Digital Boy blijft één van de bekendste werken van Bad Religion, afkomstig van Against the Grain. Punkklassieker bij uitstek. Vanavond passeren maar liefst vijf songs van het album. Bassist Jay Bentley, samen met Greg de twee oerleden op het podium, zorgt vanavond voor de gein. Gehuld in zilveren All Stars met glitters gaat hij sowieso voor brute baslijnen en neemt in al zijn enthousiasme de tweede stem voor zijn rekening. Moet je wel in de microfoon schreeuwen! Geeft niks, lekker die rauwe aanpak. “Like a rock!” De generator draait op volle toeren. “Now I see, you want the old stuff!?” Hoppa, een volgend saamhorigheidsmomentje ontspringt in de vorm van You Are (the Government) van Suffer uit ’88. De songs waren toen al actueel, maar zijn nu misschien wel actueler dan ooit.

Even wat water zippen en door. Graffin is inmiddels de 50 gepasseerd en dat kan je enigszins merken. Qua stem heeft hij nog niks ingeboet maar het buikje blijft niet meer verscholen en ook de grijze haren pronken fier op het hoofd. De overheid blijft de schuldige vanavond. Daarom moeten we dus Against the Grain gaan. Zwemmen tegen de stroom in! Het publiek blijft laaiend enthousiast, de pit wordt groter en ook Bad Religion heeft het meer en meer naar zijn zin. “Now we’re heating up.”De band neemt ons nogmaals mee langs hun favoriete albums. Deze pronken eveneens op de gigantische banner, waar het bekende Bad Religion logo centraal staat met erachter de vele albumcovers. Een diverse greep uit het ruime oeuvre breekt aan. Atomic Garden, Dharma and the Bomb, Los Angeles is Burning, Recipe for Hate en Infected volgen elkaar in sneltempo op, maar barsten van de passie. Als een goede wijn lijken de songs door de jaren heen aan smaak te winnen. Jammer dat anderhalf uur zo voorbij vliegt. Gooien ze er ook nog eens het fraaie Sorrow bovenop. “When all soldiers lay their weapons down… it’s easy to imagine!”Vuisten gaan de lucht in, een peaceteken van Greg volgt. Licht gaat uit, tijd voor de roadies om alle apparatuur te controleren, waardoor het vijftal snel kan terug keren.

In drie nummers maakt Bad Religion nog even duidelijk waarom ze horen bij de crème de la crème van de punkrockwereld. Zijn we dan toch in de hel beland? Dankzij Fuck Armageddon…This is Hell gaat heel Doornroosje los en ontstaat er een broeierige sfeer. Hoe kan je een punker nog gekker krijgen? Dankzij het duo Punk Rock Song en American Jesus. “One nation, under god” Vanavond even wel! Amen.