Amenra in TivoliVredenburg, foto © Maaike Ronhaar

Amenra in het Patronaat Haarlem 2018, foto Roy Wolters

Eindelijk, het goede nieuws dat Amenra in Nederland speelt wordt bekend gemaakt. Het wordt uiteindelijk nog spannend of met de aangescherpte maatregelen het concert ook door kan gaan, maar gelukkig wel. Voor veel mensen het eerste concert in een lange tijd. TivoliVredenburg is er klaar voor en geen band die beter in het moment past dan Amenra. Er wordt ‘s middags nog via social media aangekondigd dat Amenra bij Relapse Records heeft getekend, nadat twee dagen eerder bekend werd gemaakt dat bassist Levy Seynaeve de band verlaat om zich te focussen op andere projecten. Hij wordt opgevolgd door een gezicht dat veel fans al zullen kennen, Tim de Gieter. De bassist die eerder al inviel wanneer Levy niet beschikbaar was. Het is aftellen tot het concert. 

Tekst: Paul Lindenbergh

Bij de entree worden enkele vragen gesteld over de gezondheid en binnen is het erg rustig voor een uitverkocht concert. Het nieuwe normaal? De merch-stand – normaal is het er vaak zo druk dat het lijkt alsof het er gratis is – heeft een one-out-one-in policy en in de foyer van TivoliVredenburgs Grote Zaal loopt iedereen, netjes in het zwart gehuld, heen en weer tussen barren en zaaldeuren. Met slechts 250 medebezoekers is het een eer om naar Amenra te mogen luisteren, te kijken en te voelen. Dat de band een goede show kan neerzetten is geen geheim meer. Maar deze keer zijn er geen oorverdovende muren van geluid en niet de typerende schreeuwzang die naar binnen priemt bij de luisteraar. Akoestisch en versterkt verschillen niet vaak zo veel als bij Amenra. 

Amenra in Paradiso 2019, foto Maron Stills

Amenra Afterlife in Effenaar 2017, foto Paul Verhagen

Voor de akoestische show zit het gezelschap op stoelen in een kring met de gezichten naar elkaar toe. De volledige focus op het gevoel in de muziek brengen. Iets waar de Kortrijkers altijd al goed in zijn, maar zo zonder de verhulling van luide gitaren lijkt alles nog dieper binnen te komen. Dit keer geen grote videoprojecties op de achtergrond en ook de lichtshow is ingetogen. Achter de kring staat de galg die Amenra vaker gebruikt ter decoratie en de band is omringd door zestien lampen die de band onder wisselende hoeken van licht voorzien. Vrijwel niets leidt luisteraars van de band af.

Terwijl nummers als Ritual, Plus Pres De Toi, Het Dorp en Solitary Reign vanuit de podiumcirkel de zaal bereiken, wordt er gemoedelijk mee geknikt. Her en der worden tranen gedroogd. Logisch, in de huidige tijd kan muziek over onder andere de dood opeens veel dichterbij staan dan we gewend zijn. Gepresenteerd in een rituele setting is er geen ontkomen aan de in lading doordrenkte woorden. In de uitverkochte, maar niet gevulde, zaal klinkt ook de kwetsbaarheid en eenzaamheid die zo tekenend zijn voor het moment terug. Gepaard met de dreigende luchten waar we onderdoor naar binnen zijn gekomen, is er misschien wel geen betere setting voor dit concert dan de huidige. 

Het snaren strelen en de percussie dragen de zang goed en bij ondersteuning met de viool kan je een speld (en, helaas, een aantal glazen) horen vallen. Het publiek uit haar waardering door tussen de nummers door hard te applaudisseren en tijdens de nummers zo stil als het gaat te luisteren. Een uur en een kwartier zijn om voor een mens er erg in heeft, maar als Deemoed klinkt en de bandleden een voor een het podium verlaten rest de bezoekers niets anders dan deze mooie avond koesteren met de vooruitblik op nieuwe muziek in 2021.


Deel dit artikel