Amenra zet in Patronaat een gitzwarte vleeshaak in je onderbuik

Amenra in het Patronaat Haarlem, foto Roy Wolters

Boris in het Patronaat Haarlem, foto Roy Wolters

Als Amenra komt spelen kan je er vergif op innemen dat het een bijzonder ongezellige avond wordt. Hoe ongezellig precies is altijd gissen, Colin van Eeckhout en consorten kunnen dit tot in extremen doorvoeren. Zo bewees de charismatische frontman opnieuw in Ancienne Belgique tijdens hun albumpresentatie van Mass VI, hun geweldige nieuwste plaat die sinds oktober het daglicht verdrijft. Van Eeckhout liet zich toen live op het podium doorspiesen met vleeshaken, waaraan kettingen met stenen werden bevestigd. Of het hier in Haarlem vanavond opnieuw zo extreem wordt valt nog te bezien.

Tekst: Tim van der Steen | Foto’s: Roy Wolters

Uitverkocht is het niet, maar er worden nog driftig kaarten gekocht aan de deur. Binnen merk je daar niets van overigens, het staat al bij aanvang van de opener goed vol. Die is voor rekening van Boris, de experimentele Japanse groep staat er om te boek dat zij hun stijl per album kunnen omgooien. Vanavond is het vooral noise van het trage type, pittige kost. De trap naar het balkon – buiten de zaal – is goed gevuld met zittende mensen die wachten op het hoofdprogramma. Een stille getuige dat de aanpak vanavond voor velen toch wel eens te moeilijk kan zijn geweest. Dat zegt wat met een zaal die zich later gewillig laat geselen door Amenra.

Amenra in het Patronaat Haarlem, foto Roy Wolters

Even een moment om te benadrukken hoe goed Amenra de branding op orde heeft: tijdens het ombouwen wordt het logo met de drie kraaienpoten geprojecteerd op het zwarte gordijn dat het podium verhult. De merch-stand draait goede zaken, overal in de zaal zien we de dubbele omgekeerde galg prijken op de ruggen van fans. In het wit, als een negatief van het enorme en kenmerkende origineel dat Van Eeckhout zelf over zijn ruggengraat getatoëerd heeft staan. Alsof de fans samen met hem zijn kruis willen dragen. We zien logo’s, namen zijn niet langer nodig. Die heeft de Vlaamse band al lang gemaakt in de underground.

Amenra in het Patronaat Haarlem, foto Roy Wolters

Één witte spot verlicht de frontman. Op zijn knieën, met de rug naar de zaal. Hij en drummer Bjorn Lebon slaan stukken metaal tegen elkaar en zetten de toon over drones. Over alles is nagedacht, en weinig bands zetten in zo’n zaal een totaalervaring neer als deze mannen uit Kortrijk. Dat is ook precies waar het publiek voor is gekomen. Die weten duidelijk wat hen te wachten staat, afleiding kunnen zij dan ook missen als kiespijn. Dit blijkt direct als ik bij het maken van een paar aantekeningen op mijn telefoon door mijn achterbuurman word gevraagd om dat rotding weg te stoppen of vooral ergens anders te gaan staan. Ik kan hem geen ongelijk geven.

Op het podium prijkt een band in topvorm, die het uitstorten van hun eigen ellende tot pure kunst weet te verheffen. Kleur heeft in deze show totaal geen plaats. Enkel wit podiumlicht, en met zorg samengestelde monochrome projecties van golven, rook, meisjes in korenvelden en kerkhoven dragen bij aan de solide atmosfeer. Die is gitzwart, en ligt als een loodzware deken over het publiek dat in Patronaat staat te knipmessen. Post-metal op het scherpst van de snede, de catharsis van sonische foltering. Amenra is zo veel meer dan de som der delen. Los gezien kunnen veel van de riffs zelfs onder een ballad worden geplakt. Op andere momenten zaagt, pulseert en dreunt de band de zaal binnen. Van Eeckhout met ijle, cleane zang in de luwte en nihilistische screams tijdens het geweld. Gecombineerd zuigt het je mee in de diepte met dynamiek als gevaarlijkste wapen.

Amenra in het Patronaat Haarlem, foto Roy Wolters

Een kenmerkend moment dient zich aan als Van Eeckhout zich na een nummer of vier voor het eerst even omdraait en een paar regels krijst terwijl zijn ogen in het publiek priemen. Verbazingwekkend hoe krachtig zo’n moment kan zijn als iemand je daarvoor vrijwel alleen zijn rug laat zien. Qua live-ervaring kunnen niet veel bands tippen aan het niveau Amenra. Een waanzinnige live-act die eigenlijk een veel groter publiek verdient. Metalen vleeshaken komen daar vanavond niet aan te pas, nergens voor nodig ook. Als zoiets vaste prik zou zijn verwordt een band als deze tot een laffe circusact en dat zou eeuwig zonde zijn. Amenra moet je gaan zien, niet voor de shock maar voor een louterende ervaring. Een mentale vleeshaak, rechtstreeks in je onderbuik om niet meer los te laten.