Engeland, begin jaren 90. Er broeide iets in de kille grond van het grauwe, regenachtige West Yorkshire. Drie bands zorgden eigenhandig voor een nieuwe tak aan de boom van heavy metal door death doom uit te vinden. Paradise Lost, Anathema en My Dying Bride combineerden het brute geweld van death metal met de traag voortslepende, deprimerende, maar ook melodieuze klanken van doom metal.

Tekst: Joost Schreurs

Waar Anathema afdreef richting de progrock en Paradise Lost rond de eeuwwisseling een Depeche Mode-fase had, daar is My Dying Bride altijd stijlvast gebleven. Tussen het debuut As The Flower Withers uit 1992 en 2015 bracht My Dying Bride maar liefst 12 studioalbums uit en het harde werken werd in 2017 bekroond met een memorabel optreden op Roadburn waar het legendarische Turn Loose The Swans in zijn geheel ten gehore werd gebracht. En plotseling stokte de productie. Nooit hoefden de fans langer dan drie jaar op nieuw materiaal te rekenen, maar het nieuwe album, The Ghost Of Orion, liet bijna vijf jaar op zich wachten. Inmiddels weten we waarom. Bij de 5-jarige dochter van zanger Aaron Stainthorpe werd kanker geconstateerd. Haar behandeling en genezing hadden vanzelfsprekend een hogere prioriteit dan een nieuw album. Het voortbestaan van de band heeft echter aan een zijden draadje gehangen en het mag een klein wonder heten dat The Ghost Of Orion het levenslicht zag. Gelukkig was het wachten niet vergeefs, want My Dying Bride is terug met een fris, nieuw geluid. Voor zover trage, melancholische doom metal fris kan klinken natuurlijk…

Het openingsnummer Your Broken Shore begint vertrouwd met alle My Dying Bride stijlelementen: intro met melodieus gitaarloopje (denk aan The Cry Of Mankind), een slepende trage beat, rustige clean gezongen coupletten en spijkerharde grunts in de refreinen. Wat wel gelijk opvalt is dat de zang van Stainthorpe meerstemmig is opgenomen. Dit is voor de trouwe fans misschien even wennen, maar het werkt, want het geeft de muziek extra gelaagdheid. Sowieso klinkt The Ghost Of Orion meer gepolijst dan bijvoorbeeld voorganger Feel The Misery, dat een venijniger gitaargeluid had en vol stond met dubbele bassdrums.

Het eerste hoogtepunt van het album is Tired Of Tears. Nu de geschiedenis van de dochter van Stainthorpe bekend is, laat het zich raden waarover dit nummer gaat: “So tired of tears. Lay not thy hand upon, lay no hand on my daughter.” Het gaat door merg en been en wie van dit hemeltergend mooie lied geen kippenvel krijgt, heeft geen gevoel in zijn donder. Amper bijgekomen, wacht de luisteraar direct een volgend hoogtepunt: The Solace. Een atypische My Dying Bride song waarin Lindy Fay-Hella, bekend van Wardruna, engelachtig zingt, begeleid door slechts de elektrische gitaar.

Vervolgens zoekt de band weer vertrouwde grond op in The Long Black Land. Titelsong The Ghost Of Orion is eigenlijk een aanloop naar het laatste echte nummer op de plaat, The Old Earth, waar My Dying Bride nog één keer alles uit de kast haalt en zelfs nog een versnelling terugschakelt tot een funeral doom-achtig tempo. Als slotstuk wordt de luisteraar nog getrakteerd op Your Woven Shore, een soort atmosferisch outro van 2 minuten met koorzang, orgel, piano en cello.

The Ghost Of Orion is misschien wel het meest toegankelijke album dat My Dying Bride in lange tijd heeft uitgebracht, maar door de veelzijdigheid valt er zowel voor de echte fans als de casual luisteraars genoeg te genieten. Een nieuw platenlabel (Nuclear Blast), een nieuwe gitarist en drummer en een nieuw album. My Dying Bride heeft na de lange stilte een nieuwe start gemaakt en lijkt klaar voor een mooi nieuw hoofdstuk in het inmiddels 30-jarig bestaan. En tot slot: de dochter van Aaron Stainthorpe lijkt volledig genezen en maakt het goed.

The Ghost of Orion is uitgebracht via Nuclear Blast op 6 maart 2020 en tevens te beluisteren via Spotify. Tevens staat de band op Graspop Metal Meeting en zijn ze bevestigd voor Eindhoven Metal Meeting in december.


Deel dit artikel