NMTH legt de vinger stevig aan de nationale metal-pols als het gaat om bands die dus die bepaalde eigenzinnigheid erop nahouden. En zo bereikte ons Tyrant, het nieuwe album van het Alkmaarse Morvigor. Het komt meer dan drieënhalf jaar na debuut A Tale Of Suffering, dat black en folk metal koppelde met een progressieve tendens. De formatie heeft op Tyrant zijn grenzen duidelijk verder verlegd. Van folk is niets meer te bespeuren, de black en ook death metal-smaken zijn toegenomen en een nog progressievere, meer experimentele aanpak straalt van de plaat af.
Door Jurgen de Raad
Tyrant stelt het concept centraal van de twijfels tussen goed en kwaad en onder meer ook wat wel of wat niet te geloven. Evio Paauw – Morvigors bassist en tekstschrijver – vulde bij de opgestuurde band-info aan dat deze semi-existentiële vragen gegoten zijn in een verhaal over een volk dat gebukt gaat onder het regime van een schizofrene tiran (juist, de Tyrant). “Een iets ‘makkelijker’ en ‘meer metal’ verhaal”, aldus Paauw. Ja, goed gevonden. Het sluit namelijk prima aan bij de effectieve, noeste metalkrachten op de plaat, waarin de expressie vaak een subtiele onderlaag kent.
De titelloze intro-track vormt met naar nader onheil proevende sfeer-ambient de duidelijke opmaat naar No Repentance. Dat nummer gaat na een cleane, soort van Scorpions/classic rock gitaartokkel over in Morvigors energieke melange van punkende black en death metal. Aan elkaar gesmeed met inventieve breaks. Het zet de speelstijl van het kwintet goed op de kaart; spelvernuft en een mooie donkere sfeer in één, beetje Darkthrone (die punky black-ondertoon) meets Enslaved meets Opeth.
Ja, Morvigor zwiert zeker rond in Scandinavische metal-sounds. Met die genoemde referenties. Zo hoor je in de melodische touch van het gezelschap de Gothenburg-death metal terug, denkend aan aartsvaders als In Flames en Dark Tranquillity. Track The Martyr’s Ascension is er een treffend voorbeeld van.
De acht songs gaan allen fraai naadloos in elkaar over. Interlude is dan – evenals Intro – weer een instrumentaaltje. Een sereen intermezzo van enige desolate akkoorden, bovenop de sfeergeluiden van stromende regen en een ijl schallende kerkklok.
Morvigors lyrische metal pakt helemaal uit op het bijna zestien minuten durende Blood Of The Pelican. Dit groteske avontuur bouwt in zekere post-metal-stand gedragen op en belandt vervolgens in slingerende en opjagende black/death. Black/death die mooi dramatische diepgang heeft, met een uitgekiende samenvloeiing van snelheid en melodie. De hartstochtelijke screams en grunts van zanger Jesse Peetoom zijn hierbij sterke afmakers. Een knap indrukwekkende track, die aan het aanklampen van Lucifer – als laatste redmiddel in het moment van grote vertwijfeling – muzikaal veelzijdig gestalte geeft.
Na de boosaardige proclamatie van de tiran in kort intermezzo Voices, veegt Morvigor de vloer met je aan op het albumtitelnummer. Veel lekker onstuimige oldschool black/death met plakkerige punkrand – soort van Venom/Celtic Frost onderonsje met Darkthrone – bedwingt het tirannieke kwaad. Via het helemaal passende bezinnende slot van die track (inclusief fijne gitaarharmonie) eindig je dan in (het) Outro. Daarop sluit ‘huurkracht’ Geert Omta de plaat af met mooi dwarrelend, zalvend pianospel, dat fraai de leidende melodielijn uit Tyrant doortrekt.
De balans kan worden opgemaakt: Tyrant komt uit de bus als een erg sterke, spannende metalplaat. Morvigors spelavontuur is verbonden aan vloeiende songwriting. De ‘oud-nieuw’-combi van de oldschool metal (met die geregelde punk-input!) en de meer moderne black/death matcht op klinkende wijze met Morvigors gezond vooruitstrevende, (licht) avant-gardistische experimenteerdrift. Fijn is ook die rondwarende psychedelische feel bij de ingetogen momenten. Zonder het materiaal overdadig dicht te kitten met allerlei muzikale fratsen, behoudt het album tevens ruimtelijkheid. Hierdoor is het een heel prettig overgeven aan de verbeeldingskracht van Morvigors expressieve metal, die veel ruimte voor je biedt als luisteraar. Tyrant is melancholisch en duister, subtiel en rauw en verliest daarbij – knap balancerend in de veelzijdigheid – nimmer een meeslepende melodie uit het oog. Allemaal aangeboden met dat mooi eigen smoel van de band. Nu maar gauw de weg vinden naar een groter publiek!
Tyrant kwam 11 november uit in eigen beheer en is onder andere te beluisteren via Spotify (hier beneden). Het album is te bestellen via de Bandcamp. Livedata helemaal onderaan
– LIVE –
2 december: Rockcafé Asgard, Beverwijk – met The Shiva Hypothesis
9 december: Koornbeurs, Delft – met The Shiva Hypothesis
7 januari: dB´s, Utrecht – met Neige Morte, VONNIS en LustObject
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.