Koyo – Would You Miss It?

Op hun debuutalbum plaatst Koyo zijn invloeden met trots op de voorgrond, en geeft een eigen draai aan de inspiratiebronnen waar ze uit putten. De uit Long Island, New York afkomstige hardcoreband heeft veel weg van regiogenoten Taking Back Sunday, The Movielife en Glassjaw, maar is uiteindelijk net zo hardcore als emo. Op ‘Would You Miss It?’, hun eerste release op Pure Noise Records, komt het allemaal op een geweldige manier samen. De muziek is zo doorspekt van enthousiasme en energie dat je er haast spontaan van gaat moshen.

Tekst: Justin Scholtze

Toen Koyo’s ep ‘Drives Out East’ in 2020 uitkwam (welke overigens ook meer dan de moeite waard is), gebruikte de band de uitspraak “Emo’s Back” bij het promoten van die EP, maar de band is eigenlijk nooit echt goed binnen emo dan wel hardcore te passen geweest. Naast de uitgesproken emo-invloeden van hun regiogenoten die de band regelmatig noemt, heeft drummer Sal Argento bij SeeYouSpaceCowboy gedrumd en speelt zanger Joey Chiaramonte ook in de metalcorebands Typecaste en Soul Provider. Ook is hij tourmanager van mathcoreband Vein en heeft Koyo getourd met bands als Knocked Loose, Kublai Khan en Fleshwater. In die zin fungeert Koyo dus meer als een brug tussen die twee werelden, dan dat ze genoegen nemen met het thuishoren in een van de twee.

Sterker nog, op ‘Would You Miss It?’ brengt de band wat van de betere elementen van die twee werelden samen. Hun geluid was vanaf het begin al fel, energiek en upbeat, met melancholische en emotionelere momenten die in elkaar overlopen, en op hun debuut klinkt dat geluid nog meer toegespitst. Twee van de singles die vooraan op het album te vinden zijn, ‘You’re On The List (Minus One)’ en ‘Life’s A Pill’ illustreren al gelijk hoe de band weinig tijd nodig heeft om op stoom te komen. De schreeuwerige/roeperige manier van zingen en de emotionele en persoonlijke lyrics van Chiaramonte bouwen met de rest van de instrumentatie steeds op naar de grootse meezingrefreinen en euforisch klinkende ontknopingen van de nummers.

Hun verschillende invloeden vinden ook een directere weg naar het album in de features die over het album verspreid zijn. Het nummer ‘Flatline Afternoon’ is een fantastisch voorbeeld van de meeslepende meezingmomenten die het album kent – “I give it all to turn back tiiiime!” – en de manier waarop de band rustigere en energieke stukken afwisselt, om te eindigen met een breakdown waarop Vein-zanger Anthoni DiDio de boel bij elkaar schreeuwt. Een moment dat weer meer tegen emo aanleunt is het nummer ‘Message Like A Bomb’ waarop Daryl Palumbo van Glassjaw meezingt, maar met het grootse en volle geluid dat Koyo zo kenmerkt.

Moet wel gezegd worden dat nummers qua stijl en gevoel over het algemeen wel veel op elkaar lijken. De meeste nummers hebben een vrij repetitieve structuur, wat ze catchy maakt, maar er ook voor zorgt dat de momenten van variatie die er zijn, eigenlijk maar kleine momenten blijven. Je hoopt dus dat de band voor een volgend album hun eigen stijl nog net wat verder uitwerkt. Daar lijkt de band zich haast ook bewust van; de nummers duren nooit veel langer dan drie minuten, en het album in z’n geheel duurt net aan een half uur. Door de zo oprecht voelende manier waarop de band zijn invloeden etaleert en toe-eigent, en de energie die in het hele album doorsijpelt heeft de band een gunfactor die je die minpunten toch snel doet vergeten.


Deel dit artikel