Inter Arma, foto Joey Wharton

Ik zal het gelijk maar toegeven: ik heb een zwak voor covers, bands die liedjes van andere bands spelen.  Ik koop graag een special edition van een nieuw album in de hoop dat de bonus tracks een paar leuke covers bevatten en tijdens concerten of festivals kan ik genieten van bands die een muzikaal eerbetoon brengen aan hun helden. De beste covers zijn de liedjes waarbij een band zijn eigen draai geeft aan het origineel. Niemand zit te wachten op nummers die perfect worden nagespeeld, daar hebben we immers een uitgebreid circuit van cover- en tributebands voor. Om die reden zijn genre-overstijgende covers vaak interessant, omdat muzikanten dan eigenlijk per definitie gedwongen worden om buiten hun eigen kaders te treden. Denk aan de Nine Inch Nails cover Hurt van Johnny Cash, of The Sound Of Silence van Disturbed. Hoewel over laatstgenoemd nummer de meningen scherp verdeeld zijn, stond de Disturbed versie vorig jaar wel hoger in de Top 2000 dan het origineel van Simon & Garfunkel.

Door Joost Schreurs

Maar goed, covers dus. Als een band besluit een volledig coveralbum of ep uit te brengen, is het genot compleet. Dankzij coveralbums als The Spaghetti Incident? van Guns N’ Roses of Undisputed Attitude van Slayer leerde ik als jonge muziekfan in een pre-Spotifytijd nieuwe bands kennen. Bij ieder coveralbum is het interessant om te ontdekken of een band voor de gemakkelijke weg kiest of over de muzikale schutting durft te kijken. En eerlijk is eerlijk, soms is een coveralbum totaal overbodig (ja Weezer, ik kijk naar jullie).

De aankondiging van een coveralbum van death/sludge/post metalband Inter Arma is zeer interessant, omdat deze band vorig jaar met Sulphur English een van de beste extreme metalplaten van het jaar uitbracht en ook omdat ze met hun keuzes voor Neil Young, Tom Petty en Prince duidelijk uit hun comfortzone treden. Hier gaan we dus even goed voor zitten.

Garbers Days Revisited trapt af met een Ministry cover: Scarecrow. dat is interessant, omdat dit eigenlijk een halve cover is van Led Zeppelins When The Levee Breaks. De snoeihard beukende drums van het intro maken duidelijk dat Inter Arma nog een schepje bruutheid bovenop de Ministry-versie gooit. Hierna is Southern Man van Neil Young aan de beurt en bewijst Inter Arma dat ze snappen wat een perfecte cover nodig heeft. De klassieke rocker van Young wordt vakkundig omgebouwd tot een mokerharde sludge track, waarop het bijna onmogelijk is om niet te headbangen. En als je hierdoor nog niet genoeg omver bent geblazen, dan smijt Inter Arma er op het eind nog wat black metal blast beats tegenaan.

Over Hard Times van Cro-Mags valt niet zoveel te zeggen. Er valt niet veel eer te behalen aan een old school hardcore nummer van anderhalve minuut. Hetzelfde geldt min of meer voor March Of The Pigs.  Het origineel van Nine Inch Nails is al verschroeiend hard en Inter Arma lijkt ook geen poging te doen om dit nummer naar een ‘next level’ te brengen. Twee degelijke covers die echter weinig aan de originelen toevoegen.

Gelukkig staat hierna een magistrale uitvoering van The Girl Who Lives on Heaven Hill van Hüsker Dü op het programma. Of deze cover dezelfde status zal bereiken als Diane van Therapy? valt te betwijfelen, want het black metal pandemonium dat Inter Arma ervan maakt, is niet bepaald radiovriendelijk. Desalniettemin blijft het origineel herkenbaar zonder dat het geforceerd klinkt, alle ingrediënten voor een geslaagde cover. Snel terug naar de comfortzone met een cover van Venom: In League With Satan. Dit was begin jaren tachtig al een van de meest ‘evil’ klinkende nummers ooit en inspireerde honderden bands, waaronder bijvoorbeeld Slayer, om op de satanische toer te gaan. Inter Arma heeft de juiste sfeer te pakken met de onheilspellende drums en voegt een flinke scheut extra ‘evil’ toe met black scream vocalen. Headbangen maar! 

Inter Arma op Desertfest 2019, foto Roy Wolters

Dan is Tom Petty aan de beurt voor een Inter Arma makeover. Of nou ja, makeover… Het nummer Running Down A Dream is van zichzelf al een stevig uptempo nummer waarin Petty en zijn Heartbreakers voor hun doen flink tekeer gaan. Inter Arma heeft hier echter niet meer de behoefte om een eigen sausje over dit nummer te gieten met als gevolg een vrij brave uitvoering. En dan Purple Rain van Prince. Tsja… Daarover is eigenlijk maar één conclusie mogelijk: overbodig. Dit is typisch zo’n cover waarbij de band probeert het origineel zo goed mogelijk te kopiëren, met alle tenenkrommende momenten als gevolg. Puur muzikaal gezien mankeert er weinig aan de croon en de hoge uithalen van zanger Mike Paparo, maar ik kan me niet voorstellen dat veel mensen zitten te wachten op deze natuurgetrouwe uitvoering van de Princeklassieker.

Eindconclusie is dat Inter Arma met Garbers Days Revisited het beste en slechtste van coveralbums in zich verenigt: geniale eigen interpretaties die echt iets toevoegen aan het origineel, maar helaas ook een paar gemakzuchtige kopieën, waar weinig harten sneller van zullen gaan kloppen.

Duik in de wereld van de duistere covers van Inter Arma met het album Garbers Days Revisited dat uit is gekomen op 10 juli 2020 bij Relapse Records. Beluister de tracks onder andere via Spotify:


Deel dit artikel