De doom-formatie Lycus verwelkomt het prille jaar met een indrukwekkend zwaargewicht. Via Relapse Records ziet hun tweede album Chasms het sombere levenslicht. Het viertal uit Oakland bracht in 2011 een demo uit, die er samen met het debuutalbum Tempest (2013) voor zorgde dat ze hun naam flink vestigden in de metal-scene. Chasms zal zo mogelijk nog meer zielen weten te winnen en de band een tik steviger in het zadel drukken.
Door Jurgen de Raad
De funeral doom van Lycus voert je bij Chasms mee op een ware odyssee, vol met diep-melancholische lagen en de nodige wanhoopsmomenten. De vier nummers tellende plaat neemt daarvoor ruim de tijd. Drie van de vier tracks klokken dan ook boven de tien minuten. Het epische karakter van Chasms weet je als luisteraar op een knappe manier te boeien. De band slaagt erin om binnen de nummers een meditatieve atmosfeer neer te zetten. Gestaag doorlopende heavy riffs nemen bezit van je en op geraffineerde wijze wordt afgewisseld met weids gitaarspel. Spel dat je meetrekt in fraaie shoegaze tendensen.
In het titelnummer Chasms komt de stemmige cello langs van Jackie Perez Gratz, bekend van onder meer het neo-klassieke/dark ambient gezelschap Amber Asylum. Haar celloklanken vormen een mooi, plechtig samenspel met de droeve tonen van de gitaristen Jackson Heath en Dylan Burton. De gast-bijdragende cello van Perez Gratz is ook nog te horen op enige andere momenten op de plaat. Het is een rake aanvulling op de sfeertonen van het album.
De lekker meeslepende track Chasms geeft goed het doordachte spel van de genoemde gitaartandem weer. De partijen die de mannen tentoonspreiden schuiven subtiel – bijna onopgemerkt – in elkaar. Ze duwen je in een duizelingwekkende diepte. En met de gebruikmaking van delay krijgt het geheel een feel mee, die behoorlijk desolaat is.
Lycus had bij de albumproductie Jack Shirley achter de knoppen. Een goede keus. De producer is bekend vanwege zijn massieve en vaak om zich heen grijpende geluidsweergaves. Zo voorzag hij Deafheavens albums Sunbather en New Bermuda van een verwoestende sound. Op Chasms klinken de riffs door Shirley’s toedoen nog een graad monolithischer. Vooral doordat hij de sludge vibe, waarmee het riff-werk veel is doortrokken, heel nadrukkelijk heeft neergezet. De meer serene, atmosferische gedeeltes zijn op de plaat voorzien van een prachtig breed en omhullend geluid.
De band heeft met dit album zijn predicaat van funeral doom zeker weer eer aangedaan. De uitgesponnen nummers met treursferen en overwegend trage tempo´s bevestigen het duidelijk. Lycus slaagt er echter in om aan Chasms prikkelende extra´s mee te geven. Naast de vermelde shoegazende fraseringen en het sludgy gitaarwerk, komen er in het materiaal enkele pittige black metal-passages langs. Solar Chamber deelt daarin opvallend fijne klappen uit. Lycus brengt daarmee sterke subtiele accenten aan. Tel daar nog de fraai glooiende afwisseling van de sonore cleane zang en diepe grunt bij op, en je hebt te maken met een plaat die naar een hoger plan wordt getild.
De vier nummers op Chasms komen tezamen over als een vrij hechte eenheid. Dat vraagt bij beluistering misschien om wat geduld. Maar er valt veel te ontdekken op dit gevalletje groeibriljant. Als je je goed kunt vinden in het werk van bands als Bell Witch of Samothrace, laat je dan meeslepen in de pakkende emotionele lagen van dit machtige Chasms.
Chasms is uitgebracht bij Relapse Records. Via Spotify en Bandcamp kun je het album beluisteren. Helaas zijn de Amerikanen op dit moment niet met optredens in Europa te vinden. We zullen het dus voorlopig met hun nieuwe release moeten doen.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.