Neem de koele, desolate nacht, de duisternis met de heldere hemel en een opmaat naar een uniek natuurlijk verschijnsel; de bloedmaan. Met daarnaast – in dit specifieke geval – ook nog eens de begeleiding van een waanzinnige soundtrack en je hebt alle ingrediënten voor een prettige ervaring. Net verschenen is de nieuwe langspeler Luwte van de Gelderse black metal-formatie Fluisteraars. Al hebben de bloedmaan en het album misschien zo op het eerste oog niet veel met elkaar te maken, het was voor ondergetekende de perfecte atmosfeer om je in muziek te kunnen verliezen, op het bizarre af.
Door Steven Gröniger
Dat het trio de duisternis, atmosfeer en het desolate gevoel muzikaal buitengewoon goed weet te vertalen bleek eerder al uit het album Dromers. Met die plaat legde het trio de atmosferische lat tamelijk hoog, met als gevolg dat de verwachtingen bij Luwte ook redelijk hoog waren. Kort gezegd lossen ze deze belofte met Luwte ruimschoots in. Sterker nog; de lat wordt zomaar nog een paar treetjes hoger geplaatst. Het is bijna onmogelijk om jezelf niet mee te laten voeren naar de droomlandschappen die met de muziek worden gecreëerd. Dit komt met name sterk naar voren in de productie. Deze is zeer rijk gelaagd, maar men is er niet als een beest tot het oneindige op gaan zitten polijsten, waardoor de rauwheid en het eigen karakter gelukkig overeind blijven. Het voelt als geheel heel natuurlijk, bij vlagen fijnzinnig, maar onverminderd gruizig. Bijna Burzumiaans, al is een vergelijking met Wolves in the Throne Room, maar liever nog Agalloch, meer op zijn plaats. Dat past qua sfeer beter. Met name door de prominente rol die de gitaarpartijen hebben gekregen. Deze worden dankzij de blastbeats, (Nederlandstalige) grunts en stevige baslijnen sterk gecomplementeerd.
Door te werken met verschillende dynamische accenten en drijvende, bijna stilistische riffs, op bijvoorbeelde de track Stille Wateren, wordt een canvas beschilderd die fascineert van begin tot eind. Laten we nu niet heel hoogdravend en erudiet gaan zitten doen; de band maakt door de gehele plaat heen ook gewoon een lekkere pot herrie. Noemenswaardig hierbij is ook zeker de Nederlandse teksten die Mollema op de luisteraar afvuurt; ze dragen onmiskenbaar bij aan de sfeer die het trio weet te bereiken. Er is geen overdaad, maar heel slim en doelbewust gekozen voor de opbouw van de arrangementen. Het is bijna onmogelijk om de kleine drie kwartier die het verhaal duurt niet ineens te luisteren, of na het beluisteren niet opnieuw op te zetten. De atmosfeer is van een verslavende schoonheid.
Genretechnisch gezien is de plaat niet supervernieuwend, omdat er wordt geleund op al bekende ideeën van de natuurgeorienteerde black metal, maar dat boeit verder ook eigenlijk helmaal niet. Als je kwalitatief dit niveau haalt en je muziek dusdanig weet te ontwikkelen ten opzichte van eerder werk, dan zijn er geen verliezers. Zeker niet wanneer je jezelf overgeeft aan de wereld die Luwte weet te scheppen, op een heldere nacht, met een glas Absinth turend naar de bloedmaan.
Luwte van Fluisteraars is 25 september uitgekomen op het Duitse Eisenwald Tonschmiede en bijvoorbeeld te beluisteren op Spotify:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.