For Those That Wish To Exist is alweer de negende studioplaat van Architects. Waar we in het laatste album Holy Hell uit 2018 werden meegenomen in de emoties rondom het verlies van Tom Searle, heeft de band in dit album een ander actueel onderwerp verwerkt; klimaatproblematiek. Niet voor het eerst, want dit onderwerp ligt de band nauw aan het hart en komt vaker naar voren in interviews en nummers.

Tekst: Karin Leijs

Met iedere langspeelplaat lijkt de band een stap verder te zetten richting het grote publiek, en ook For Those That Wish To Exist is een volgende stap richting mainstream metal. Het schreeuwen wordt meer en meer ingewisseld voor cleane zang. Nog steeds geen muziek die je op zondag opzet tijdens je bakkie thee bij oma, maar veel scheelt het niet. Na de opening worden we direct meegenomen in de vijf voor twaalf van Moeder Aarde met de single Black Lungs:

”Take a bow ‘cause time’s running out
There’s no doubt that the end is coming
You’re gonna taste the ash, you’re gonna taste the dust
‘Cause this world is dying in our arms
Now wheels are turning
What would you do to stay alive if the planet was burning?”

Animals en Dead Butterflies, de andere twee uitgebrachte singles, geven ons precies de juiste hoeveelheid metalcore en catchy melodieën dat de nummers niet misstaan in een alternatieve top 40. Vooral Dead Butterflies is een hoogvlieger op dit album. De bombastische orkestrale toevoeging tilt dit nummer naar een hoger niveau. Absoluut een prachtig nummer.

In het nummer Impermanence, halverwege het album, horen we de heerlijke screams van Winston McCall (Parkway Drive) en die zijn zeer welkom. Met zijn gastoptreden trapt Winston de ‘pedal to the metal’-core waar we tot nu toe het rauwe randje en verrassingseffect missen dat Sam Carter en consorten ons normaal biedt. Flight Without Feathers is dan weer een rare albumopvulling die totaal overbodig is. Een rustmomentje op een album waar je niet per se van hoeft bij te komen. Wel eentje die je daadwerkelijk op kunt zetten tijdens het theeleuten met oma. Daarna volgt Little Wonder, met evenens een gastoptreden van Mike Kerr (Royal Blood). Niet slecht maar niet bijzonder. Solide dus, zoals veel nummers op dit album. De laatste artiest die ingevlogen wordt voor dit album is Simon Neil van Biffy Clyro. Daarmee krijgt het nummer Goliath gelukkig weer wat ‘oempf!’ waar we sinds Impermanence naar zochten. Helaas raken we met de afsluiter Dying Is Absolutely Safe in een complete suikerdip. Overbodig, slap, en je afvragend of de innames van daarvoor het wel waard zijn geweest om tot dit punt te geraken. 

Al met al is For Those That Wish To Exist een solide plaat met een paar hoog- en laagvliegers. Wat mij betreft zijn Black Lungs, Dead Butterflies en Impermanence de chocolade in deze anders zo reguliere vanillecake. Nu nog beslissen of je deze marmercake wil verorberen met de nakomende suikerdip in het vooruitzicht. Ik zeg ja, want hoe dan ook blijft de cake een lekker tussendoortje.

For Those That Wish To Exist van Architects is uitgebracht op 26 februari en verkrijgbaar in diverse fysieke uitgaves. Tevens is de plaat te streamen via onder andere Spotify:

 


Deel dit artikel