Het verrassingselement lijkt op dit moment de grootste troef van de internationale muziekindustrie.
Aan de lopende band verschijnen nieuwe platen van enorme bands als donderslagen bij heldere hemel. De Californische groovemetal-mastodonten van Devildriver hebben dit vanaf hun selftitled debuut in 2003 totaal anders aangepakt. Met Trust No One rammen zij je nu voor de zevende keer op je kaak.
Door Tim van der Steen
Aangevoerd door charismatische frontman Dez Fafara deed de band een belofte aan de fans: iedere twee jaar een nieuwe plaat en onvermoeibaar touren om dit materiaal zo dicht mogelijk bij het publiek te brengen. Die shows stonden vervolgens lange tijd garant voor de grootst mogelijke circlepits, waar je ze ook zag spelen. Dit tempo hield de band vervolgens tien jaar vol, maar bij het zesde album (Winter Kills, de eerste plaat op Napalm Records. Voorheen werd alles bij Roadrunner werd uitgebracht) leek het vuur er in 2013 wel een beetje uit te zijn. Niet heel verrassend kondigde Devildriver na deze tour een pauze aan. Fafara nam vervolgens een nieuw album op met zijn voormalige band Coal Chamber.
Nu is Devildriver terug met Trust No One, de zevende langspeler in dertien jaar. En Dez Fafara is het enige overgebleven bandlid van de oorspronkelijke formatie. Leadgitarist Jeff Kendrick heeft plaats gemaakt voor Neal Tiemann (David Cook, Midwest Kings). Het aantal watervalsolo’s op gitaren is op Trust No One toegenomen ten opzichte van de oudere platen, maar qua agressie heeft het spel zeker niet ingeboet.
Ex-Chimaira drummer Austin D’Amond heeft plaatsgenomen op de kruk van John Boecklin. Het wegvallen van Boecklin had dramatisch kunnen zijn aangezien de swing in zijn spel een typische jeu aan het geluid van Devildriver gaf. Vervanger D’Amond blijkt deze aardig in de vingers (en voeten!) te hebben, tel hier zijn signature blastbeats bij op (check ter referentie Chimaira’s Nothing Remains) en je kan rekenen op nieuwe furie in kamp DD. Luister maar naar het vlammende slot van de beuktrack Bad Deeds.
Devildriver by Ben Hoffmann
Titeltrack Trust No One opent met een kneiter van een blastbeat. De riffs van de gitaren stapelen stevig op en Fafara schreeuwt er staccato overheen met zijn gruizige grunt. Tekstueel weet de brulkikker zich op deze plaat opnieuw niet te overstijgen. Het gaat voornamelijk over boos zijn, niet opgeven en afscheid nemen van waardeloze mensen. Meer diepgang was mooi geweest, maar dit is een band die draait om het overdragen van agressie en op dat vlak zitten ze goed.
Daybreak pakt terug op oude Coal Chamber tijden met melodische schreeuwzang en gitaarcascades. Met name op de tweede helft van het album komt het typische groovy geluid naar voren. Tel daar meezingbare refreintjes als die van Retribution bij op (“You feel alive, with Lucifer by your side!”) en je weet: Dit is Devildriver in super solide vorm.
Niet alleen de manier van verschijnen is bij de platen van Devildriver weinig verrassend, ook de sound is in al die jaren nauwelijks veranderd. Dit heeft critici in verschillende kampen verdeeld. Devildriver staat al vanaf dag één garant voor een donderende ritmesectie en hamerende riffs, vaak bestempeld als groovemetal of melodische death metal. Fafara heeft een zeer eigen stemgeluid, een grauwe baritongrunt die vrij goed verstaanbaar is. Dit alles wordt overgoten met een groovy saus en vrij catchy refreinen, waarmee de band voor metalbegrippen vrij toegankelijk is. Wanneer je op zoek bent naar vernieuwing zal Trust No One absoluut je fix niet zijn, maar voor wie dit geluid wel kan waarderen is het de beste Devildriver plaat in jaren.
Devildriver – Trust No One komt 13 mei (vandaag) uit op Napalm Records en is onder meer op Spotify te beluisteren (hieronder). Je kunt de band live zien op 31 juli in Volt, Sittard en 13/14 augustus op het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival in Kortrijk (B).
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.