Met de nieuwe, derde langspeler No Map Or Address op zak tourt de Soester band Aestrid momenteel langs de Nederlandse podia. De shows in Effenaar, Eindhoven en Metropool, Hengelo zijn reeds uitverkocht en de single ‘Seattle Or Portland’ is zelfs met grote regelmaat in de late uurtjes op 3FM te horen.
Dit succes hebben ze voornamelijk aan zichzelf te danken, want ze doen alles op hun eigen voorwaarden. “Aan het eind van de dag wil ik alleen maar muziek kunnen maken en uitbrengen zoals ik dat wil. Het is heel simpel en ongecompliceerd.”, meent zanger en oprichter Bo Menning.
We spreken hem uitgebreid over de totstandkoming van het nieuwe album en de staat van de huidige muziekindustrie.
Begin vorige maand kwam jullie nieuwe, derde plaat No Map Or Address uit. In hoeverre hebben jullie het schrijf, -en opnameproces ditmaal anders aangepakt dan bij de eerste twee albums?
“Het schrijven van de liedjes op deze plaat is op een heel natuurlijke en ongecompliceerde manier gegaan. Op de vorige platen dacht ik erg veel na over hoe iets moest gaan klinken en daarbij produceerde ik het ook vaak zelf. Het was vaak een proces dat me mentaal nogal sloopte en verloor daarbij vaak het gevoel van het moment waarop je denkt dat iets een mooi nummer zou kunnen gaan worden. Dit keer wilde ik heel dichtbij dat éérste gevoel blijven. Sommige nummers waren slechts een paar keer doorgespeeld met onze drummer Ray. Dat waren vooral de iets meer uptempo nummers, maar de rustige nummers had niemand nog gehoord. Het zat alleen in mijn hoofd nog, maar ik wist dat als wij met zijn drieën het door zouden spelen in die studio in Canada, dat we tot iets heel moois en onverwachts zouden komen. Het eerste nummer van de plaat, “Billy’, is bijvoorbeeld grotendeels een improvisatie die is opgenomen in de eerste take. Accepteren dat het opnameproces echt een snapshot zou zijn, dat was voor ons de rode draad. Een week later zou de plaat heel anders hebben geklonken. Met die gedachte in ons achterhoofd waren wij in staat om een knop in onszelf om te zetten en de plaat in acht dagen op te nemen met de hulp van Glen Marshall en Bob Lanois. Beide heren hebben begin jaren ’80 achter de schermen veel betekend voor de samenwerking tussen Daniel Lanois en Brian Eno. Glen en Bob lieten ons anders nadenken over het geven van een performance in de studio en het laten geloven in onszelf met al onze beperkingen die je niet anders dan omarmen kunt. Dat is wie je bent en waar je niet van kunt schuilen. De studio kan je soms een spiegel voorhouden en je iets laten zien wat je liever niet wilt zien”…”
Je zei het net zelf al, het album is opgenomen in Canada. Hoe zijn jullie daar terecht gekomen en welke herinneringen heb je aan dit avontuur overgehouden?
“In 2013 speelde we voor het eerst in Canada. Een tourtje van ongeveer tien shows tussen Montreal en Toronto. Voor ons was dit een soort van overwinning. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik de oceaan over zou vliegen met Aestrid. Je droomt ervan, maar ik dacht vaak dat het niet in kaarten zou zitten voor ons. Die herinneringen zijn een grote inspiratie geweest voor No Map Or Address. Ik dacht: “Fuck man, als dÁt kan, wat kan ik dan nog méér bereiken met Aestrid?” Als persoon heeft het mij ook sterker gemaakt en doen accepteren wie ik ben. Ik voel me nergens thuis en negatieve gedachten trekken mij nogal snel naar beneden. Het is iets dat er altijd zal zijn, maar ik zal ermee om moeten gaan. Anders weet ik wel hoe het eindigt. Dus kan ik beter mooie muren van geluid en melodie maken van al die negatieve shit die we vroeger hebben gezien. Canada heeft ons echt iets hoopvols gegeven. Iets waar we ons aan vast kunnen klampen en wat blijft inspireren.
Tijdens die eerste tour hebben wij toen een show gespeeld in die studio die ook werd opgenomen. Voor ons was het duidelijk die avond dat we hier onze plaat moesten gaan opnemen. De sfeer die er hing was heel inspirerend. Het is een oude fabriek uit 1920 waar touw geproduceerd werd. Een prachtig oud pand waar je het hout van het plafond ruikt als je binnenstapt. Een apart gevoel. Brantford is verder een gruizig stadje met 80.000 inwoners. Grauw, grijs, spoorlijnen die dwars door de stad lopen. Het is heel erg working class. Je wordt er geconfronteerd met drank- en drugsproblemen van de lokale bevolking en in het Indianen reservaat dat er vlakbij ligt. Daar hebben we echt armoedige shit gezien. Hartverscheurend. Het voelde speciaal om juist op zo’n plek iets moois te maken.”
Welke bands en levenservaringen hebben de meeste invloed gehad op het maken van No Map Or Address?
“Het zijn vooral onze eigen ervaringen waar de muziek uit voortvloeit. Muzikaal neem je van alles wel wat mee. Alles dat je hoort zit uiteindelijk in je muziek.
Voor ons dicteert een sterk gevoel de muziek en de lengte van een nummer.
Veel geijkte liedjes structuren zijn niet voor ons. We doen onze ogen dicht en spelen tot we voelen dat het klaar is. Zo is Aestrid ook begonnen. We houden wel van “liedje’-liedjes maar we vinden het niet zo interessant om te maken. Als we voelen dat een nummer één grote opbouw moet zijn dan is het dat. Dan gaan we er verder ook niet meer aan sleutelen.”
De eerste single afkomstig van het album is “Seattle Or Portland’, welke al met regelmaat op 3voor12 Radio te horen is geweest. Kun je daar eens wat meer over vertellen?
“Dat nummer gaat over het doorbreken van patronen. Over iets doen waar je jezelf niet toe in staat achtte. Een vriend van mij uit Utrecht reisde samen met zijn vader naar Seattle en Portland. Vader en zoon op reis. Het is een van die dingen die je doet tijdens je leven, die op je lijstje staan. Ik wou dat ik hetzelfde kon doen, maar helaas wil mijn vader geen contact meer met me. Het is een ander verhaal, maar ik had gewoon heel erg het verlangen om ooit ook zoiets te doen. Ik weet dat dat helaas nooit gaat gebeuren, dus zal ik er zelf op uit moeten trekken. In mijn eentje of met Aestrid. Dat is het gevoel van “Seattle Or Portland’.”
Wat is op dit moment zelf je favoriete track op het album?
“Een favoriet? Dat is een lastige hoor. Ik denk dan aan de mooiste herinnering tijdens de opnames. Dat was de dag dat we “Seattle Or Portland’ opnamen en “Needles Of The Tree’.
Op een van de dagen begonnen we met het opnemen met “Seattle”…’. Eigenlijk was de eerste take daarvan raak, goed en vol energie, maar met foutjes. De perfectionist in mij nam de overhand en wilde meer en meer. Ik werd feller en feller naar Ray en raakte zelf steeds gefrustreerder. Het werd later en later en vooral de takes werden niet beter. Daar kwamen we ook achter toen we die eerste take terugluisterden. Het leek afschuwelijk totdat Ray mij aankeek met de tranen in zijn ogen en zei dat we onze beperkingen moesten accepteren. Allebei hadden we alles gegeven in die eerste takes. En ja, er zaten fouten in, maar die wogen niet op tegen de energie die het had. Het was dat moment van acceptatie.
Daarna gingen we een stuk wandelen buiten, waar het -20 overdag was. We zeiden alles dat we tegen mekaar wilden zeggen en liepen de studio weer in. Daar speelden we “Needles Of The Tree’ nog even door. Iedereen in de studio keek ons aan en vroegen zich af wat er met ons gebeurd was buiten”… Á‰én take later stond “Needles”…’ erop. Het was ogen dicht en gaan!”
Het viel ons op dat No Map Or Address niet op CD is uitgebracht. Het album is enkel op LP, cassette en digitaal verschenen. Is het een bewuste keuze geweest om de CD als geluidsdrager niet (langer) te overwegen?
“De CD is stervende en vinyl verkoop neemt toe. Bij onze shows zagen we dat mensen meer vinyl kochten dan cd’s. Omdat wij alles zelf moeten betalen was de cd uitgave net een stap te ver, dus hebben we gekozen voor vinyl met downloadcodes. Mensen die cd’s kopen rippen “m thuis meestal meteen en luisteren hem daarna enkel nog vanaf hun iPods of iPhones. Dat is niet erg natuurlijk, maar die cd heeft dan geen meerwaarde meer. Voor datzelfde geld heb je onze plaat op vinyl met een mooie grote hoes en met elk digitaal format erbij.
De cassettes zijn serieus óók in opmars. Een beetje met een knipoog wel, maar we hebben al 50 van de 100 tapes verkocht en ook daar zitten de digitale versies van het album bij. Verassend veel mensen hebben nog een tapedeck. Het geluid van cassettebandjes is beter dat de meeste MP3’tjes. Het is een fijn geluid, je herkent het gelijk. Het klinkt niet zo slecht als we allemaal lijken te denken.”
Daarover gesproken, je maakt nu al zo’n 10 jaar ongeveer muziek als Aestrid.
Hoe is de muziekindustrie volgens jou sinds die tijd veranderd en waar denk jij dat het naartoe gaat?
“Wat ik om mij heen zie gebeuren is dat bands die iets in eigen beheer uitbrengen vervolgens hopen opgepikt te worden door grote platenmaatschappijen. Ik weet verder niet hoe dat precies in zijn werk gaat en wil er ook ver uit de buurt van blijven.
Juist nu ligt alles open. Er is meer ruimte voor de samenwerking met kleine labels. Het is allemaal op een iets kleinere schaal, maar dat zul je moeten accepteren. Waarom maak je als artiest muziek? Omdat dat het enige is wat je kan, wilt en voor leeft? Of omdat je ervan wilt leven? In het laatste geval zul je een aantal commerciële keuzes moeten maken denk ik.
Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk om vast te houden aan bepaalde voorwaarden die ik heb als het aankomt op het uitbrengen van een album. Geen radio edits en geen publishing voor reclame. Laatst speelden we een paar keer bij 3FM. Daar vonden ze dat onze liedjes wat lang waren, maar het is niet anders. Daarvoor doen we geen compromis en gelukkig werd het gewaardeerd. Wij willen ook aan de hele wereld laten horen wat we gemaakt hebben, ook al valt dat vaak niet binnen de radio-formats. Muziek maken op je eigen voorwaarden is nu actueler dan ooit. Je kunt iedereen bereiken die je wilt en alles afstemmen zoals je wilt wat betreft je release en promo. Het is niet meer zwart of wit. Er is meer grijs en ik hoop dat veel muzikanten zich dat realiseren. Ik heb het bij bevriende muzikanten zien gebeuren die in steengoede bands speelden en vervolgens gefrustreerd raakten omdat het eindresultaat commerciëler klonk dan dat ze aanvankelijk voor ogen hadden. En dan is het ineens afgelopen. Het doet pijn om zoiets van dichtbij te zien gebeuren.”
Wat houdt jou als artiest hierin geïnspireerd en gemotiveerd?
“Leren accepteren dat niets voor altijd is en dat de mooiste dingen zich schuil houden in toevalligheden. Dat zijn de dingen die mij nog vele platen gaan laten maken.
Waar het heen gaat weet ik niet en wil ik ook niet weten. Misschien wordt het volgende album wel een volledige improvisatie of een akoestische plaat met alleen maar 12-snarige gitaren en synthesizers. Ik weet het nu ook nog niet, maar dat is zo gaaf als je hele leven zo verbonden staat met de muziek die je maakt. Voor mij is het niet anders.”
Laatste vraag: We naderen het einde van 2014 en dus komen de eindejaarslijstjes er binnenkort weer aan. Wat is jouw plaat van het jaar en waarom?
“Ik houd niet alles bij van wat er uitkomt, maar van wat vrienden om mij heen uitbrengen ben ik wel op de hoogte. Dus ik zeg Robbing Banks‘ Got Love Need Money. Het is oprecht, luid en hij is een goede vriend. Tien vuige liedjes op een 10-inch plaatje. Iemand die zichzelf heeft gevonden in de vorm van een eenmans-band, gewapend met één luide gitaar en 2 stuks drum-hardware.”
Aestrid is de komende weken nog o.a. hier te zien:
07.11 | De Supermarkt – Den Haag
23.11 | Mezz – Breda, NL
04.12 | Brakke Grond – Amsterdam, NL
29.12 | Festival The Brave – Amsterdam, NL
Door: Marc Gommans
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.