AC Berkheimer, foto Kamiel Scholten

In de Zeroes begon de geleidelijke overstap naar de digitale muziekjournalistiek en raakten we helemaal verslingerd aan Nederlandse (gitaar)muziek. Het fundament was een abc’tje: Alamo Race Track, Blues Brother Castro en Coparck, maar er waren talloze goede bands actief. Denk aan Voicst, Gem, The Polar Exploration Ship, The Bloody Honkies, Templo Diez/White Sands, Sandusky, The Horse Company, Bombay Show Pig, Merry Pierce, We vs. Death/Sennen, Hallo Venray, etc etc. En er was AC Berkheimer. Vaag staat een introductie op Metropolis Festival nog voor de geest, net voor Triggerfinger het Zuiderpark overrompelde. Dat ging via Subroutine Records. Naast hofleverancier Excelsior was dit een label om in de gaten te houden, een groep die muziek persoonlijk en hartstochtelijk aan de man bracht.

Door Ingmar Griffioen

AC Berkheimer, foto Kamiel Scholten Fotografie

Subroutine wist dat wij AC Berkheimer moesten horen. Goede inschatting, want AC Berkheimer was anders. De Rotterdammers maakten shoegaze noiserock, in de dreigende, industriële geest van de Maasstad. De onderkoelde vocalen van zangeres Gwendolien Douglas en de dubbele gitaarlijnen waren kil én meeslepend en raakten diep. Ook door het samenspel met Valentijn Webbers, die droge, dromerige vocalen en leadgitaar leverde. Perfect vastgelegd op debuutalbum In A Series Of Long Days, een van dé albums van 2008. AC Berkheimer maakte tot 2013 nog twee albums en verraste in 2019 met een Popronde-deelname die we als comeback kwalificeerden. In de Brigant in Arnhem zagen we ze weer: Gwendolien Douglas, Valentijn Webbers en drummer Aram Scheeve, nu versterkt met (stille kracht en Rock ‘n’ Roll Highschool-starmaker) Mitchell Quitz op bas.

Dat is best veel intro om melancholisch te mijmeren en duidelijk te maken hoe blij we waren met het bericht over deze nieuwe single, toepasselijk Joy getiteld. Na het beluisteren was dat precies waar we van vervuld waren en dat nu al twee weken. Dig in hieronder. Inmiddels zit AC Berkheimer bij een ander, en even sympathiek en enthousiast fijnproeverslabel: Katzwijm Records. De leden van de band zijn al jaren kind aan huis bij het label en de gelijknamige studio in Voorhout, waar ze ook in geestverwante groepen als Space Siren, The Lumes en Neighbours Burning Neighbours meters maakten. De single is opgenomen in de Amsterdamse IJland Studio, geproduceerd door Remko Schouten (Stephen Malkmus, Canshaker Pi) en gemasterd door Tammo Kersbergen (I Am Oak). Voor het artwork tekende de Rotterdamse Visual Artist Nick Aberson.

Joy is niet zozeer de opmaat naar een album, maar wel een zeer welkome wake-up call dat AC Berkheimer hier weer is, een band om wederom rekening mee te houden. Voor de groep zelf is Joy het startschot van een nieuwe en veelbelovende periode, “waarin ze willen breken met de dwang die achter het muziek maken was geslopen en vrijer de creativiteit willen laten vloeien”.

AC Berkheimer licht toe:

Joy vertelt over de innerlijke worsteling die je kan voelen als je graag wilt breken met oude gewoontes maar niet klaar bent om deze gevoelens, waar je zo bekend mee bent, los te laten. Gelijk vanaf het intro bouwt het nummer de spanning op. Gitaren kraken en scheuren terwijl het steeds duidelijker wordt dat een onvermijdelijke collisie aanstaande is. Geen grootse uitbarsting maar een benauwde inwendige confrontatie. De druk die je op jezelf legt om een keuze te maken werkt verlammend, alles trekt aan je. Je kunt niks anders dan wachten, energie sparen en afwegingen maken. Te midden van alles ben je vast komen zitten, in volledige disharmonie met jezelf. Het vraagt een volledige ontmanteling van alles wat je tot dusver dacht te weten om los te breken. De finale van het nummer lijkt je daarom ook wakker te willen schudden. Een wake-up call, om weer te voelen waar je staat, dat je bestaat en dat je bent.


Deel dit artikel