Strand of Oaks in Bitterzoet, foto Maron Stills
Ik ging op bezoek in de tot de nok toe gevulde Amsterdamse Bitterzoet bij mijn dierbare vrienden van Strand of Oaks en dat was vooral even heel erg nodig. Even weer onbekommerd de avond en nacht in op standje zwerver zonder wekker.
I was born in the middle
Maybe too late
Everything good had been made
So I just get loaded
And never leave my house
It’s taken way too long to figure this out
(Shut in van het album Heal – 2014 – Strand of Oaks)
Tekst: Steve Gröniger // Fotografie: Maaike Ronhaar
PROLOOG
Om te beginnen wil ik graag vertellen over een moment dat ik twee jaar terug deelde met Strand of Oaks frontman Timothy Showalter. Voor een paar dagen waren wij als twee onbeholpen, bebaarde, getatoeëerde en met zichzelf vaker dan nodig in de knoop zittende wandelende cliché-gasten op elkaar aangewezen. We voerden in een absurde Nederlandse zomerhitte gesprekken en die leidde tot diepe overdenkingen, vergaande filosofieën en spirituele openbaringen. Onze overeenkomsten op dat moment is dat we beide – geboren in begin jaren tachtig – in een fase van ons leven zaten van zelfdestructieve neigingen en overbewust zijn van jezelf. We raakten bijna enthousiast van onze raakvlakken qua beleving van het leven en haalden daar beide troost uit. Er was simpel gezegd een inspirerende connectie tussen twee dolende zielen; een zeldzame ervaring tussen twee onbeholpen muziekfreaks.
Strand of Oaks in Bitterzoet, foto Maron Stills
Gezien het gebrek aan het verschijnen van enige publicatie daarover, is het inhoudelijk delen van die saga er eentje die in de waarde van het moment vooral gepind moet blijven in de tijd waarin deze plaatsvond. Soms is shit nou eenmaal zo waardevol dat het delen ervan goedkoop aanvoelt en afbreuk doet aan een moment waarin alles voor even heel oké bleek te zijn. Daar hoeven verder geen woorden vuil aan gemaakt te worden. Alhoewel, ooit in mogelijke memoires ‘The Life and Crimes of a Rock ‘n Roll Hermit’ dan, misschien.
Ik moet zeggen dat deze show vanavond in Bitterzoet er een is van het uitdagende soort. Gelukkig maar ook, want anders gaan we ons mogelijk nog comfortabel voelen en dat leidt meestal niet tot de meest interessante verhandelingen op digitaal papier. De revelatie van het besef van wat eigenlijk goed is, komt vaker door de ervaring ervan achteraf. Maar goed, achteraf lullen is altijd makkelijk. Wij zijn hier voor de muziek, potdomme.
SQUIRREL FLOWER
Bitterzoet is niet een hele grote venue en om als openingsact voor een straf uitverkochte zaal te spelen, is ook een best een uitdaging. Het is daarom dat de echte muziekliefhebber in alle kwetsbaarheid ervan het minimale respect opbrengt door in ieder geval te doen alsof je luistert naar hetgeen wat iemand op het podium ten gehore probeert te brengen… Helaas zijn er luidruchtige bezoekers aanwezig die dit respect geenszins uitdragen. Voor zover ik mijn focus op het optreden kan krijgen – ondanks de brulboeien die zich op enige afstand van mij bevinden – is de spanning, frustratie en irritatie, onontkoombaar. Toch slaat de Amerikaanse singer-songwriter zich er desondanks kranig doorheen. Maar hoe uitvoerig ik het ook probeer te beleven; de stoorzenders zijn te groot om er op een gedegen manier in te kunnen geraken er iets op papier over te zetten wat de muziek betreft. Waarbij ik voor het eerst in mijn leven wegloop om in alle persoonlijk opgelopen irritatie niet iets te gaan doen waar ik spijt van krijg.
Wie zichzelf alsnog een een dienst wil bewijzen doet er – net als ik – goed aan te luisteren naar haar onlangs verschenen album I Was Born Swiming, dan hebben we het voor even nergens meer over en is alles weer enigszins oké. Met name de tracks Red Shoulder en Headlights, doen de hunkering naar een Auf Der Mauer voor even beslechten: Heavy, zonder sonisch heavy te zijn, maar in de beleving.
Strand of Oaks in Bitterzoet, foto Maron Stills
Strand of Oaks in Bitterzoet, foto Maron Stills
STRAND OF OAKS
Bij Strand of Oaks is het gelukkig een ander verhaal, of ja, ietsjes anders in ieder geval. Het lijkt wel of de blèrende mafkezen op hun apenrots kennelijk toch een soort van waarde aan hun gekochte ticket hechten. Ofschoon, het helpt natuurlijk ook wel dat Tim Showalter (aka Strand of Oaks) met een volledige (Overijsselse-) band staat en versterkt speelt. Het lijkt dan weer wel dat de negatieve energie die er eerder ontstaan is, ook zijn uitwerking heeft op de frontman. Gedurende het optreden is hij zichtbaar met zichzelf in gevecht om het beest van negativiteit ondanks alles te bestrijden. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat, achteraf gesproken, die strijd er een van het indrukwekkende soort is. Zeker wanneer hij zich er kwetsbaar en eerlijk over opstelt en schuldbewust zijn problemen met stem en niet de beleving kan brengen die het publiek naar zijn mening verdient. Het geeft een buitengewoon oprecht gewicht aan een show dat wanneer de eind-apotheose van de set is ingezet. Er vindt een tamelijk orgastische totale ontlading plaats en dat resulteert in misschien wel een van de meest indrukwekkende shows die ik in de voorbije jaren heb mogen beleven. Niet omdat alles klopte, of omdat er superstrak gespeeld werd… Fuck nee, maar omdat ik vooral meemaak, zie en voel hoe puur inspirerend het is wanneer je ondanks de omstandigheden en je state of mind op dat moment, door al je frustraties heen strijdbaar blijft. Blijft vechten, maar boven alles vooral eerlijk bent. Vanzelf komt het leven nooit goed, en gelukkig maar ook. Je gaat gelukkig uiteindelijk maar een keer dood…
Strand of Oaks in Bitterzoet, foto Maron Stills
In het verleden beschouwde ik Strand of Oaks in muzikale zin een soort huwelijk tussen Townes van Zandt, Robert Smith en ja, toch ook Tom Petty, met dan weer de branie van een Neil Young. Dat is nogal een zwik namen waarvan je kunt zeggen: ‘godver, dat is een apart huwelijk’. Ik zou vooral zeggen: ‘oké, man… Maar je weet dat ik het associërend bedoel, toch?’. Want uiteindelijk is dat hoe mijn hersenen kennelijk werken en daar kan ik ook niet veel aan doen, heb ik mij laten vertellen. Nee, maar wat mij opvalt in de bloemlezing uit het werk die de setlist vormt, is hoe breed de invloeden zitten verstopt in de muziek zelf. Het is hier en daar bijna een kwestie van muzikale paaseieren zoeken in de pareltjes aan referenties die er voorbij komen. Naast de introspectieve teksten komen er metal, post-punk/wave, alt-rock (pre-1995) en psyche-rock subtiel voorbij, die verder gestoeld is op Americana en folk-rock, althans dat zou je vermoeden. Fuck it! Ik ga het niet eens proberen in een hokje te rammen, het voelt een beetje als een oefening in volkomen nutteloosheid en daar pas ik voor. Laten we het bij een fijne bak muziek houden, daarnaar te luisteren en van te genieten met elkaar. Liefde overwint uiteindelijk alles and whatnot…
Emotie, pijn, lijden, frustratie, woede en een uiteindelijke verlossing: het was weer een fucking boeiend gebeuren, man.
And forever chords
You learned as a kid
That endless hope
Of all that lies ahead
Could never get old
Stop living in your head
Chase the moments of bliss
They’ll outshine the bad
If you believe you can be loved
You’ll outlive your past
And you hope it never ends
You hope it never ends
I hope it never ends
I hope it never ends
(Forever Chords van het album Eraserland – 2019 – Strand of Oaks)
Strand of Oaks in Bitterzoet, foto Maron Stills
Tijd voor een nieuwe trip naar Eraserland met Strand of Oaks en op naar de volgende, want uiteindelijk ligt de ware schoonheid des levens in de complete overgave aan het moment van datzelfde leven. Soms is het ook een kwestie van je verliezen nemen, ondanks je drang, vermogen en persoonlijke overtuigingen. Dat gezegd hebbende en in alle eerlijkheid was er sinds dat moment in de verzengende zomerhitte al ruim twee jaar een behoefte om een persoonlijke magnus-opus te schrijven over Strand of Oaks, de persoonlijke band met zijn bandleden en mijn belevingen en overdenkingen daarbij, gevat in een door mij neergepende saga, want het is mij nog allemaal wat. Ervaar ikzelf dan, maar dat is kennelijk te persoonlijk en het lukt mij gewoon niet om het hier gedegen te kunnen doen.
Lang verhaal kort is ook dit epistel weer een schim van wat ik eigenlijk wil, kan en uiteindelijk mag vertellen. Niet hier in ieder geval. Misschien moet ik daar dan de inspiratie en vergaande conclusie uit trekken dat het inderdaad wel mooi is geweest en de tijd van Rawkward Reviews ten einde is. Ofschoon, niet langer misschien. Dus dat. Anyway, muziek:
Tijd voor saga’s langs andere wegen, broeders en zusters. Every which way but loose…
Rawk on, Rawkward Steve’s out.
Kusjes
Meer foto’s van Maron Stills op haar website en in de galerie
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.