A Rawkward Review: Sonic Whip, sonische technicolor commune met bruut venijnige zweepslagen van genot

Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Radio Moscow op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Space Lord Motherfucker! Ja, ik begin gewoon voor de tweede keer deze week een recensie met extatisch gevloek. Misschien komt het vanwege het mooie weer, of heb ik de laatste tijd teveel films met Samuel L. Jackson gekeken, het is en blijft buitengewoon lekker om met krachttermen te smijten in enthousiasme, dus beginnen we er gewoon mee. Enfin, in dit geval is het gegrond in de beleving van een bevrijdende ‘zonovergoten’ dag in het Nijmeegse Doornroosje en gevoed door The Church of The Cosmic Skull, iPendejo!, ASG, Monolord, Radio Moscow, Monster Magnet en Gnod tijdens Sonic Whip. Het was warm, druk en het boeide AF. Een kort en puntig verslag dan.

Tekst Steven Gröniger, foto’s Timothy Aarbodem

Het eerste wat ik dacht dat toen ik de woorden ‘Sonic Whip’ las bij de aankondiging was; ‘Automatic Sam een eigen festival?!’. Bij nadere inspectie van het affiche prijkte die naam er helaas niet op, maar is er wel netjes een balletje opgegooid bij frontman Pieter Holkenborg van die bewuste band, zo verzekerde hij later zelf deze avond. Maar goed, langs een wereld aan files en drukte door de steden heen vanwege alle bevrijdingsfestivals komen we voor de tweede keer traditioneel te laat aan waardoor we de eerste act Insect Ark mislopen. Fucking balen wel, want bij navraag bleek het ‘instrumentale experimentele cinematografische doom’ duo, bestaande uit Dana Schechter en Ashley Spuning, nogal te bekoren in alle soundscape-weldaad. Dat balen wordt ook nog eens extra kracht bijgezet bij het beluisteren van het onlangs verschenen album Marrow Hymns (luistertip!).

Insect Ark op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Church of the Cosmic Skull op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Church of the Cosmic Skull
Mocht je de serie Preacher kijken (zo niet, dan ook weer een dikke vette kijktip bij deze), dan ken je hoogstwaarschijnlijk het karakter The Saint of Killers wel. Als je hem in het wit/beige kleedt dan heb je een idee hoe innemend het charisma van de gitaarspelende en zingende frontman Bill Fisher is. Verder kun je de vintage occulte-powerpopgroep (of sekte) een beetje plaatsen in een veld waar een The Kelly Family, of The Polyphonic Spree een avondje rauw gedrogeerd op LSD en whiskey onder handen zijn genomen door de Manson Family, wat dan uiteindelijk een goeie bak gitaarmuziek oplevert. Of zoals Echoes and Dust collega-schrijver Chris Ball misschien treffender omschreef: “like a cross between a hipster wedding band and a southern rock outfit”. Goeie shit dus en een lekkere opwarmer voor de rest van deze dag.

Pendejo op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

iPendejo!
De laatste keer dat ik de Robert Rodrigues-stonermetalband uit Eindhoven zag was op het Antwerpse Desertfest 2015, toen ik aangenaam verrast was over het inventieve gebruik van blazers in de muziek. Hier op het podium in Doornroosje komt dat de eerste paar nummers nog niet heel lekker uit de verf, maar wanneer gedurende de set de afstelling in de zaal een betere weg vindt en de muziek meer overgaat naar industriële, bijna op zijn Rammsteins rechttoe-rechtaan beukende, metal, begint de energie in de zaal goed los te komen. Het is dat ik niet zo van springen houd, maar ik ben bijna geneigd om het te gaan doen. Dan maar een zooi Corona’s erin flikkeren en even buiten genieten van een Spaans aanvoelend zonnetje om even het semi-Titty Twister-avontuurtje van zojuist sfeervol te verwerken.

ASG
Nog meer stoner-metal dan. Ditmaal in de vorm van de Amerikanen van All Systems Go, of dus ASG, want gedoe. Ik ken de muziek eigenlijk alleen van skate-video’s, zonder het benul dat deze mannen dat dus waren. I dunno, eerlijk gezegd vormt het voornamelijk een allegaartje van leentjebuur spelen bij de grotere gevestigde acts. Of dat als knipoog, of een verkapte ode is bedoeld weet ik verder niet, maar voor mij is het niet iets waar ik hard op ga, al doe ik nog zo mijn best.

ASG op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Monolord op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Monolord
Bij Monolord doen we dat dus godverdetyfus wel even heerlijk, verdomme! Vanaf opener Where Death Meets The Sea maakt het Zweedse powerdoom-trio even duidelijk hoe je een van de lekkerste riffs ooit over het publiek dient uit te storten: zonder poeha en op maximale overtuiging. De tering. Waarom dit sowieso een van de meest verfrissende en sympathieke acts van dit moment is, ligt niet alleen verscholen in het feit dat ze met het vorig jaar verschenen album Rust een moeder van een plaat hebben gebracht, het zit hem ook in het enthousiasme en het zichtbare spelplezier die buitengewoon aanstekelijk op je inwerkt. Positieve vibes waar je blij van wordt mogen er ook wel eens zijn, toch? Wat Monolord betreft op zeker!

Monolord op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Radio Moscow op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Radio Moscow
Alright, tijd voor de technisch hoogstaande en intense psych-bluesrock van Radio Moscow, en misschien wel een van de meest weldadige van de dag. Dusdanig dat ik bijna het besef mis het überhaupt het deze dag te hebben ervaren. Anyway, de intense jam- georiënteerde Amerikanen grossieren er wild en ongenuanceerd op los in diepe grooves die zeer vakkundig door een dikke storm van vastbijtende solo’s en wisselende maatvoeringen naar mokerharde apotheose worden gekontschopt. Het powertrio rondom gitaarvirtuoos Parker Griggs heeft in hun 15-jarige bestaan nog niets aan bevlogenheid ingeboet. Het vorig jaar verschenen New Beginnings was daar op plaat al een bevestiging van, nu live wordt dat meedogenloos dus nogal kracht bijgezet. Te fucking lekker dit.

Monster Magnet
Om als eerste het maar even te hebben over de olifant in de kamer: die is geen olifant meer, maar een volbloed herrezen rock-god feniks. Ik weet niet hoe die het heeft geflikt, maar van de iets overwichtige, amper akkoorden aan kunnen slaande, Dave Wyndorf, wat nogal een deceptie was op Scumbash, staat er weer een breed glimlachende energieke sexy rockgod zichtbaar genietend te spelen. Hij heeft zijn shit weer voor elkaar als de Space Lord Motherfucker die hij rond doorbraakalbum Powertrip was, en dat is oprecht heel tof om te zien. Nu genoot muzikaal gesproken de rest van de band met The Atomic Bitchwax bij mij de laatste jaren de voorkeur, maar ik moet zeggen dat met het onlangs verschenen Mindfucker door MoMa toch echt weer een heerlijk album is geproduceerd. Dat de band aan populariteit niets heeft ingeboet blijkt wel uit de zaal die ramvol is als ze beginnen te spelen. In een set die vooral te duiden is als ‘Best Of’. Met Negasonic Teenage Warhead, Space Lord (en dus heerlijk onbeschaamd veelvuldig Motherfucker geroep binnen een groep mensen door ondergetekende, zonder dat er voor de verandering ook maar iemand raar van opkijkt, ook wel eens fijn) en het afsluitende über-fuck-shit-up-anthem Powertrip, krijgt het publiek waar het voor is gekomen, en wil komen.

Monster Magnet op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Insect Ark op Sonic Whip, foto Timothy Aarbodem

Gnod
Ga ik weer: Gnodverdomme Gnieten. Terwijl het grootste gedeelte van het publiek al is vertrokken, want best een pittig lange dag zo en laatste treinen, en ikzelf hem ook al aardig beweeg op de weg van lamstraal, is het nog even de laatste resten energie eruit laten beuken door de industriële kraut van het Britse collectief. Want de maniakaal hartverwarmende chaotische intensiteit, met stompende ritmes heeft de kwaliteit om je weer even met je rechtgeaarde poten op aarde te zetten. En met die laatste sonische zweepslag kunnen we terugkijken op een zéér geslaagde Sonic Whip in Doornroosje. Gezien de programmering van de komende maanden sowieso een plek waar we maar al te graag weer terug gaan komen. Omdat het kan, in alle vrijheid.

Rawk on,
Steve