A Rawkward Review: 1000MODS piekt met geëmuleerde desertrock en jaagt sonische woestijnzand episch door Melkweg

Op een zomerse zondagavond hebben we het genoegen om thans deelgenoot te zijn van een fijn potje onvervalste Kyuss-era woestijnrock. Alleen in plaats vanuit Zuid-Californië, heeft Melkweg voor vanavond een band uit Israël en een band uit Griekenland geïmporteerd. Als opener treffen wij het powertrio The Head Machine uit Tel-Aviv en als hoofdact een band die zichzelf vernoemd heeft naar hun geboortedorp Chiliomodi, namelijk 1000mods. Tot zover de plechtige formaliteiten bij deze, dank voor het lezen.

Tekst: Steve Gröniger / Fotografie: Maaike Ronhaar

Eerst even dit hoor; was ik bijna over mijn Amsterdamtotaalhaat heen aan het groeien en betrapte ik mezelf er bijna op zelfs iets van een gevoel van sympathie voor het Mokumse te ervaren, word ik mij toch een partij geconfronteerd met Amsterdam op een zomerse zondag, niet te kort. Ik wist dat het wat drukjes kon zijn qua toeristen in onze hoofdstad, maar dit slaat gewoon nergens meer op. Het lijkt goddomme Tokio wel tijdens de spits. Heel surreëel allemaal, alsof er vanaf Centraal een giga carrousel van een optocht door de binnenstad heen jakkert als één of andere sightseeing-processie van een religie die mij totaal onbekend is. Alle toko’s en terrassen zitten tjokvol en waar je ook kijkt, loopt of staat zijn mensen. Mensen, mensen, oh ja en mensen. Maar daarbovenop komt nog het allerleukste… Al die mensen lopen ook nog eens massaal te zeulen en te zwieren met fucking rolkoffers. En dan vaker niet met van die chique wieltjes die zo subtiel en soepel rollen, nee hoor, gewoon van die keiharde plastieken wielen waardoor alles als een kakafonie van machinegeweren op je trommelvliezen loopt te raggen. De tering. Gelukkig is het bij Melkweg vaak wat rustiger en sta je voor het pand in ieder geval flink in de schaduw om mooi eerst even op adem te komen…

The Great Machine in Melkweg, foto Maron Stills

Oh nee! Een dikke vette nietes voor je bakkes, want ik ben er even aan voorbij gegaan dat in de grote zaal fucking Eagles of Death Metal hun ding gaan doen. Dus ook daar allemaal mensen voor de deur. Gloeiende, gloeiende vinketeringtaffes. Ik ga voor een tram springen, wat een kolerehel.

Oké, adem in, adem uit. Biertje erin, plus nog één (en nog één) en gaan met die banaan, want leve de muziek! Daar zijn wij per slot van rekening immers hier voor en dus meer aan toe ook. Zoveel mag duidelijk zijn. En wat is het ook meteen radicaal ontspannen geblazen in de Oz; er is nog niet veel volk op de been, bier is snel besteld en er is een buitengewoon fijne airco aan het blazen. Kortom: het is weer fantastisch en dan maakt de eerste band ook nog eens aanstalten om te gaan spelen! Het kan ineens niet op allemaal. Anyway, musica!

THE GREAT MACHINE
Nu was ik op voorhand al getipt over voorprogramma The Great Machine, die twee dagen eerder tamelijk indruk maakte in de Effenaar te Eindhoven, maar zelf zien en horen is geloven. Zo cynisch behouden zijn we dan ook wel weer. Pretentieuze sukkel als ik ben. Nou, shout out naar NMTH-collega Guido bij deze, want what the fuck! Dit is wel echt dikke pappenpoepgoed lekker. In een set die gedurende steeds een beetje harder het gas intrapt en het trio afwisselend van elkaar per nummer de zangpartijen voor hun rekening nemen, is het ook echt genieten geblazen met welke intensiteit ze de hele bliksemse bende over het publiek heen donderen. Zo maakt de gitarist optimaal en wild gebruik van het stukje podium dat hem is toebedeeld. Daarnaast is hij ook geregeld pontificaal te vinden bovenop de randen van de podiummonitoren, waarbij je jezelf sterk afvraagt waarom hij er niet afdondert langs dat wild maniakale gedoe. Oh, en weet je wat ook nog eens maakt dat je bij vlagen met een harde plasser staat? Dat je lekker in een riff aan het hangen bent en helemaal je geweldig zelf aan het zijn bent … en BAM! Pedaaltje erbij, waardoor de riff ontaardt in een orgastische explosie van jewelste. Keiharde porno is dit gewoon, bare-back en zonder bloemetje vooraf.

1000MODS
Dan is tijd voor de Griekse stonergoden die we inmiddels al als veteranen mogen beschouwen in dit genre. De heren trappen hem inmiddels al tien jaar niet onverdienstelijk aan, waarbij de gemakkelijke beschrijving zou zijn om ze te bestempelen als Kyuss-kloon. Mocht dat niet alleen duidelijk zijn qua muziek, dan geeft de zang en de zanglijnen je wel die overtuiging. Sterker nog: toen ik het nummer Vidage voor het eerst hoorde was ik even verward en dacht ik te maken te hebben met een nog niet eerder gehoorde John Garcia-track, of een nummer van het toen net opgerichte Kyuss Lives!. Niets blijkt minder waar, want het is de olijfvette-stoner van deze stel Grieken. Laat ik vooropstellen dat ik dit niet als diskwalificatie bedoel, want het is oprecht heel goed. Je zou zelfs kunnen zeggen dat wanneer je Kyuss van zijn beladenheid en legende zou strippen deze heren er in muzikaal opzicht tamelijk bovenuit stijgen. Dus. Ondertussen nemen we in de Melkweg bovenop het balkon plaats, want het is fucking druk en er zijn allemaal mensen, plus het is warm. Dus bah. Dit is de één na laatste show van deze tour, maar van vermoeidheid lijkt totaal geen sprake. Gedecideerd, maar toch met de druk op de ketel wordt er een set op de planken gebeukt, die via een ondubbelzinnig fijn stukje publieksparticipatie langs crowdsurfs, stage-dives en een moshpitje hier en daar op buitengewoon veel enthousiasme mag rekenen. Soms zelfs op het uitzinnige af. Uiteindelijk maken dit soort bands – en dus de muziek – het toch maar weer de moeite waard om de reis te maken, ondanks de stad en ondanks jezelf.

Het blijft verder nog lang onrustig gedurende de Amsterdamse nacht…

Cheers!

Rawkward Steve

Meer foto’s van Maron Stills op haar website en hieronder