Diggeth op Zeeltje Rock, foto Maron Stills

Deze avond, woensdag 15 januari van het jaar 2020 is het zover, want dan barst de Pinguin Radio x NMTH ESNS Showcase los. Met Wallace Vanborn, Abdomen, Farer en Diggeth is een heavy avond met het betere gitaarwerk in De Drie Gezusters gegarandeerd. In laatstgenoemde vinden we een powertrio die flinke potten aan het breken is geslagen het voorbije jaar. Tijd voor een nadere kennismaking.

Door Steve Gröniger

Na mijn avonturen de afgelopen jaren rondom Koningsnacht, Booster Festival, het nieuwe album, een dag op stap – en verder natuurlijk alle ‘side-quests’ met ‘de meest sympathieke, lieve en fucking strakke metaldrummer van ons land rijk is -, kan mij de eer natuurlijk niet ontbreken om de Achterhoekers in het kader van hun aankomende show in Groningen eens flink aan de tand te voelen. Of ja, eigenlijk meer gewoon even bellen om te vragen hoe het er mee is. Want de heren zijn net van het podium gestapt in de Amersfoortse Fluor als ik ze poog te bellen en dan doen we het gewoon even zonder gedoe. Of zoals een date mij na afloop na een fanatieke avond verhelderend toesprak: “Lekker kort, lekker krachtig, moet allemaal niet te lang duren. Er moet iets te wensen overblijven wil het leuk blijven, immers.’’ 

Maar goed, Diggeth, dus. 

Casper van Diggeth op Zeeltje Rock, foto Maron Stills

*Kabaal, teringherrie, gestommel, vage geluiden*
HALLO?!
Casper: “Heyyyyy dude!! Ja, stond een beetje in de herrie.”

Heyyyy! Zo, zeg dat, maar hoe is ’t ermee?
Casper:  “Ja, goed man! Zijn net klaar met spelen. Hele dikke show gehad!”

Ik kreeg zoiets mee. Was ’t een goeie, ja?
Casper: “Ja was tof! We zitten op dit moment bij te komen in de kleedkamer.”
 Harald (op de achtergrond): “Naakt!”
Casper: “Ja, naakt ja. Net even samen gedoucht, dus.” 

Nice…

Anyway, ik kreeg het verzoek of ik jullie in het kader van jullie aankomende spot op het affiche van de Pinguin Radio x NMTH ESNS Showcase te contacten. Natuurlijk had ik er alle tijd en ruimte voor om een goed en gedegen interview te gaan houden, waarin ik alles tot in de puntjes heb kunnen voorbereiden…
Casper: “Ja, want jij hebt toch niets te doen, natuurlijk.”
Harald: “En wij maar naar die telefoon kijken van ‘bel eens…alsjeblieft, bel eens’.” 

Ja, want de showcase is al aanstaande natuurlijk en het spul moet voor die tijd te lezen zijn… Dus ook nog een leuke deadline erbij.
Harald: “Dat wordt nachtwerk, jongen!”

Oke, laten we maar beginnen dan, of ja, we zijn al begonnen, maar iets serieuzer dan.
Casper: “Jajajajaja.”

Ehmmm… 2019 was natuurlijk nogal een jaartje voor jullie met een nieuw album, vinyl en diverse shows in binnen-, en buitenland. Wat was voor jullie een hoogtepunt?
Harald: “Phoe, eigenlijk was het hele jaar wel een hoogtepunt. Ik durf wel te zeggen dat het misschien wel het beste jaar uit het bestaan van de band was. De recensies die bleven komen; eerst uit Nederland, toen Duitsland, België, Engeland, tot aan Brazilië aan toe. Het hield niet op. Waarbij ik af en toe echt bij mezelf afvroeg: ‘Mijn God, we hebben kennelijk wel een heel goed plaatje gemaakt’.”

Ja, dat zei ik ook al! Niet dat ik dat mij afvroeg, maar dat het dus een lekkere beuker op het gehoor is. Ook vroeg ik mij toen af of jullie misschien aan een tweede jeugd begonnen waren.
Casper: “Ja, soort van.”
Harald: “Ja, ik zie er misschien uit als 98, maar ben nog gewoon 27.”

Ja, ik bedoel meer dat in het maken van Gringos Galacticos er ergens een schop voor jullie donder lijkt te zijn gegeven waardoor jullie steeds meer erkenning begonnen te genieten na de release, in tegenstelling tot eerdere jaren.
Casper: “Dat heeft ook vooral met de uitwerking van de plaat te maken. Vanaf de demo hebben we alles heel gestructureerd gedaan; vanaf het opnemen van de demo, de pre-producties, tot het opnemen en het uiteindelijke mixen en masteren. Er zat een helder en duidelijk plan achter. Ook met betrekking tot de live-shows is er meer over nagedacht over hoe we het wilde gaan doen en hebben we onszelf flink klaargestoomd voor het podium. Als dan de reacties zo positief zijn dan krijg je er een grote bak energie van en een dikke boost van om vervolgens het gas nog verder in te kunnen trappen.”
Harald: “En vergeet ook niet dat wanneer je zo’n proces met zijn allen doorloopt, dan groei je als band zijnde ook gewoon. Op een bepaald moment weet je van elkaar exact ‘oke, zo gaan we het doen’ en dan vertaalt zich dat ook in hetgeen wat je uitstraalt en doet. Je staat als muzikant dan ook heel onbevangen te spelen, omdat je weet dat die andere gasten om je heen niet falen en met hetzelfde doel op dat podium staan. Dan heb je ineens ook het gevoel dat je nog veel meer kan.”

Waar kwam deze benadering vandaan? Hadden jullie het gevoel dat het ‘nu of nooit’ was en het nu moest gebeuren?
Harald: “Niet zozeer dat het nu moest gebeuren, want dat zijn altijd van die gevaarlijke dingen. We hadden nu wel zoiets van we gaan er met de stofkam doorheen: ‘wat maakt een nummer goed?’ en daar vooral mee bezig te gaan.’
Casper: “Het was echt een kwestie van ‘cut the crap’ en het goud overhouden door heel kritisch te zijn naar onszelf; het moeten dikke nummers zijn, het moet bij elkaar passen, maar het mag variatie hebben en heftig zijn, want het moet vooral ook Diggeth zijn.” 

En dat heeft klaarblijkelijk zijn gunstige uitwerkingen gehad, kunnen we wel zeggen. En nog steeds trouwens, want ik verneem uit de wandelgangen dat 2020 er ook nog flink gas op de lollie gaat worden gegeven?
*gelach op de achtergrond*
Casper: “Ja zeker. We gaan het aankomend jaar hele mooie dingen doen! Het mag dus nog niet naar buiten, maar er komt eeh…”
Harald (inbrekend): “Laat ik het zo zeggen… Er zijn een aantal dingen aan het gisten en als dat allemaal goed komt, gaan we een topjaar hebben… Kijk, uiteindelijk is het mooie ervan dat wanneer je een plaat maakt, je goede recensies  krijgt en het live goed gaat, er dan steeds meer mensen om je heen komen die je gaan ondersteunen. Dat merken we aan een label en een booker, maar ook aan de media. Je krijgt op een gegeven moment ook gewoon iets als een gunfactor: ‘Dat zijn hardwerkende gasten, die zijn normaal, kun je een biertje mee drinken en lachen, maar hebben de boel vooral goed voor elkaar’. En dat is de erkenning die je oprecht voelt, zeker als dingen beginnen te lopen zoals dat ze nu doen.”

Maar dat is ook een wisselwerking natuurlijk. Uiteindelijk gaat het erom dat je vooral doet wat je wil doen en dat hetgeen wat je wilt ook uitstralen kunt? Dat het breder wordt opgepikt is dan toch aan jullie zelf te danken, toch?
Harald: “Het is natuurlijk al te gek dat het gebeurt: Ik maak al heel lang muziek en heb al te gekke dingen mogen meemaken, maar ik heb nu wel zoiets van dat als het er in zit dan is het wel met deze plaat. Het is echt een kwestie van ‘alles kump goe’.”
Casper: “Er heeft ook heel veel tijd in gezeten, want we hebben ruim tweeënhalf jaar aan de plaat en onszelf gewerkt. Vanaf het schrijven van de eerste nummers en het uitwerken van demo’s en alle energie die er in is gaan zitten, het heeft boven onze eigen verwachtingen heel goed uitgepakt.”

De energie die jullie erin hebben gebracht betaalt zich dus uit
Casper: “En dat is gewoon top. Toen we de plaat af hadden, hadden we zelf al zoiets van ‘holy shit’. Dit hadden we gehoopt, maar niet zozeer verwacht dat we dit niveau zouden kunnen aantikken.”

Wat is dat ‘iets’ dan wat je mee kunt nemen uit dat proces naar een eventuele volgende plaat?
Casper: “Vooral goede nummers schrijven. Het is echt kritisch kijken naar hetgeen wat je doet, het je gevoel pakt en te zorgen dat het zonder discussie klopt. Dat zorgt ervoor dat de muziek veel eerlijker is en je ze overtuigender speelt en kunt spelen, omdat het een helder verhaal is. In het verleden hadden we bij wijze van spreken urenlange jams zonder begin of eind, maar als je het terug luisterde miste je een duidelijke structuur en opbouw. Daar hebben we bij deze plaat heel kritisch naar gekeken of het nummers met een kop en een staart zijn, met een goed intro en dat zo steeds meer. Van alles niets teveel, maar zeker niets te weinig.”
Harald: “Bij heel veel van die nummers was het een kwestie van ‘als ik de akoestische gitaar kon pakken, en ik kon hem spelen’, dan was hij in de basis goed. Freubelen en toestanden daar moet je altijd een beetje mee oppassen, dat is voor muzikanten heel leuk en top, maar al heel snel doe je teveel. We zijn nu heel zelfkritisch geweest in die zin. We hebben hele stukken uit nummers geschrapt die te gek waren, maar op plaat misschien minder zouden werken. Dus woog de kwestie van ‘ kill your darlings’ veel minder heftig, omdat het in het nummer op de plaat niets te zoeken had. Daar zijn we echt beter in geworden, want vroeger zouden we daar echt niet aan.”
Casper: “Neemt niet weg dat de stukken die we op plaat eruit gegooid hebben live niet zullen doen.”

Diggeth op Zeeltje Rock, foto Maron Stills

Gelukkig
Casper: “Het nummer staat wel, maar we zijn er dus vrij en blij in om op het podium te doen wat zich ons ingeeft en dat werkt live eigenlijk supergoed, omdat onze basis dus duidelijk is. De plaat moet gewoon knallen, maar live is de echte beleving.”

*vervolgens een gesprek over de avonturen en de magistrale live-beleving op Zeeltje Rock, die je als lezer kunt teruglezen, of dadelijk zelf zou kunnen ervaren*

Harald: “Weet je, de meeste shows speel je om te kunnen spelen, maar soms zijn er van die avonden – en die zijn er steeds vaker – waarin alles extra is. Ik kan ook nog niet goed uitleggen wat dat dan is, maar dan voelt alles lekkerder en lukt ook alles. Het klinkt allemaal lekkerder, je ziet dat het publiek uit zijn dak gaat en dan gaat het gewoon.”

Volgens mij zijn die momenten ook de reden waarom je steeds weer op dat podium wil klimmen toch?
Casper: “Ik kwam net letterlijk koud van het podium af en er stond een veertienjarig jochie die met mij op de foto wilde. Ik dacht bij mezelf ‘zo was ik op die leeftijd, en nu sta ik hier, what the fuck?!’ Je bent ineens bewust dat hetgeen wat je geeft ook overkomt en indruk maakt bij mensen, wat bescheiden maakt, maar ook wel heel erg leuk is om terug te krijgen en een kick extra geeft.”

Dan tot slot, want we lullen echt alweer veel te lang nu dan interessant verder is: Wat kunnen de mensies verwachten in De Drie Gezusters?
Harald: “Volle bak Diggeth! Ja, weet je, we hebben gewoon een superjaar achter de rug en dingen lukken dus de laatste tijd. Dan ben je extra gemotiveerd om het daar te gaan mogen doen en volle bak te spelen.”
Casper: “Verwacht dus een nietsontziende stoomlocomotief die rode seinen negerend over Groningen heen komt denderen.”

Moiiiii, dank jungs, en veel plezier gewenst alvast!

Rawk on,

Rawkward Steve

Diggeth speelt woensdag 15 januari, met Wallace Vanborn, Abdomen en Farer, op de NMTH x Pinguin Radio Heavy ESNS Showcase in De Drie Gezusters (Tikibar, upstairs). Gratis entree, kop- en nekpijn gegarandeerd en vergeet je oordoppen niet. 


Deel dit artikel