Heavy metal, hardcore en grungy alternatieve rock, deze verse Hardhitter albumreviews hebben het allemaal. Martijn Welzen en Guido Segers kropen in de pen en luisterden naar de meest recente releases van Piss Baby, For All We Know, Boskat en Dead Head. Die laatste is pas op 29 maart beschikbaar via Hammerheart Records, maar Welzen gaf het album alvast een spin en jij kunt via Bandcamp een voorproefje krijgen van het album dat tevens het 35-jarig jubileum van de band viert. 

Tekst: Guido Segers en Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Piss Baby – Piss Baby on Start Today Sessions EP

Piss Baby is op te zoeken op Urban Dictionary. Het is een goede naam voor een hardcore band, en zeker voor deze uit Wellington. Ja, dat ligt in Nieuw-Zeeland, en er broeit wat in die contreien. Dit viertal heeft een EP uit en daar wil ik graag wat over kwijt. Het is namelijk hardcore, maar van het soort dat aan alle kanten schuurt en kraakt van de ‘warsigheid’. Je hoort het meteen op Urine Debt, wat een continue razernij is van stop-go momenten, tergende vertragingen en de wilde screams van Sabrina Lawson. Backbone pakt nog meer de groove, maar ook hier leggen gitarist Ian Moore en bassist Sean Beales af en toe een remblok op de snaren. Opvallend is hoe vaak we op die Sabbathy-doom riffs terugpakken. Ook op Hold Your Tongue krijgen we daar zo’n lome intro, maar je voelt aan alles dat het elk moment los kan barsten. Dat doet het uiteindelijk met een hakkerig ritme, waarna het nummer op hoog tempo uit de startblokken dendert. Early Grave pakt dan meer zware, hakkende riffs en het vakkundige drumwerk van Hakopa Kuka-Larsen houdt alles net bij elkaar. Afsluiter Judge heeft juist dat rammelende, buzzsaw loopje, maar mag met bijna 3 minuten ook de ballad van de plaat heten. Het is allemaal rap voorbij, maar zo heerlijk verfrissend boos en direct. Maar ook blijft Piss Baby je verrassen. De plaat heet trouwens niet voor niets On Start Today Sessions, dat is omdat ze opgenomen zijn in een sessie met de Start Today Crew. Een lokale groep like-minded karakters in Wellington die samen aan de scene bouwen. Het klinkt allemaal top-notch, dus kudo’s naar de crew. Ik wil meer Piss Baby. (GS)

Dead Head – Shadow Soul

Na 35 jaar gal en vuur spuwen zou je toch de bodem van het metalen vat moeten zien. Het is eerder regel dat op een bepaald moment roestvlekken op de discografie ontstaan. Met Dead Head hebben we die spreekwoordelijke uitzondering te pakken. Alsof er tussen de jaren tachtig en nu niet een gat van meer dan dertig jaar en volle platenkast zit, pakken de heren wederom bijtende thrash in het straatje van Kreator voor Serpents of Fame of Slayer voor The Age of Hype om ermee aan de haal te gaan. Dan is Caverns of Fate weer een heavy metal-verhaal uit de oude school, in het geniep overgoten met salpeterzuur. Alles is ruimschoots energieker en harder dan wat hun voorbeelden de afgelopen decennia hebben geschreven. Die brutaliteit komt niet op de minste plaats voor het stemgeluid van Ralph de Boer die regelmatig de grens naar de death metal overstapt. Aangeprezen als een mini-album om die verjaardag te vieren, slaat de groep ons toch met zes volwaardige en één kort thrashy instrumentaaltje en een semi-akoestische afsluiter die niet op een Annihilator-album zou misstaan, om de oren tot die bont en blauw zien. Daarnaast is een dikke 27 minuten met puike productie genoeg om complete woonwijken tegen de vlakte te blazen. Iedere nieuwe Dead Head plaat is daarmee venijniger dan zijn voorganger en blijf ik met slechts één vraag achter. Waarom is deze band in de extreme metal niet veel groter? (MW)

Boskat – Welcome To Planet Urmit

Geloof dat het de video van Stick To Your Guns was die een eerste kopje van de Boskat langs mijn been gaf en de oren deed spitsen. Merkwaardig Vlaams duo dat rockend, groovend en vol van humor een eigen wereld heeft geschapen. Met dit debuutalbum worden we met open armen ontvangen op de planeet Urmit waar voor iedere invloed plek is. Onbetwiste middelpunt is natuurlijk zanger/gitarist Vincent van Santfoort die prachtig kan zingen, maar waar nodig een flinke strot opzet en zijn gitaar op een zelfde manier behandelt. Een gesproken intro leidt 9 Angel Lives in dat na een melodieus stukje knalhard, in Nirvana-stijl, de boel op zijn kop zet. Grunge lijkt ook in de opvolgende songs het hoofdingrediënt de vormen, maar met een dikkere groove. Totdat Boiler zich aankondigt. Rudeboy, bekend van Urban Dance Squad, trekt deze geweldige track helemaal naar zich toe in zijn kenmerkende rappende zangstijl. Heresy is dan weer een vette jaren negentig funkrock-song die je aan alle kanten voorbij stuift en waarbij Vincent de vier snaren van zijn bas een ware aframmeling geeft. Moet wel bij vertelt worden dat Tibo Polleunis de boel vakkundig dichttrommelt op de achterste linie. Aparte vermelding is er voor The Wash. Opent als een ingetogen rockbalade, maar belandt al snel naast het platgelopen pad met iets dat het best als de punkvariant van blastbeats kan worden omschreven. De originaliteit spuit met name in de tweede helft de oogballen uit. Alle elf songs in ogenschouw genomen is het vooral een prettige mix vlijmscherpe alternatieve rock waarbij echt alles mag en kan. En dat met z’n tweeën; hoe knap! (MW)

 

For All We Know – By Design or by Disaster

In tegenstelling tot planten en dieren heeft de mens tijdsbesef. We denken aan ons verleden, verliezen ons in het heden en vrezen de toekomst. By Design or by Disaster is geen concept album, maar dromen over morgen en herinneringen aan gisteren golven als een gekleurd lint door de verschillende verhalen. En het is een breed palet aan schakeringen uit de pen van Within Temptation gitarist Ruud Jolie. De levenslijn die we allemaal volgen, is dat een vooropgezet plan, of struikelen we per toeval van de ene gebeurtenis naar de andere. Breekbare melodieën, soms stevig in een metalen fundering, zweven aan de prog-kant van het spectrum door oneindige ruimtes. This Hell We Know is een micro-cosmos van For All We Know, dat filmisch de ene na de andere emotie oproept. Eén en ander was natuurlijk niet mogelijk zonder de vocale krachtpatser Wudstik, die met Jolie regelmatig met Maiden United heeft opgetreden. Prachtig album dat vanaf de eerste speelbeurt bij de keel grijpt. Zou willen dat ik die ervaring keer op keer kon beleven. (MW)

Muziekgieterij Maastricht

Op 7 april trekt hardcoreminnend Nederland, plus een flinke aanhang uit onze buurlanden naar de Muziekgieterij in Maastricht. Het vierde afsluitende hoofdstuk van Among The Angels (ATA), als herinnering aan de veel te vroeg gestorven Backfire! drummer Richard. Dit jaar getrokken door Amerikaanse bands Subzero en Death Before Dishonor. Maurice Gijsbers, gitarist van Right Direction en Demon Joker Junior, is één van de initiatiefnemers geweest van een festival dat dieper gaat dan slechts bands op het podium zetten. Maar de rol van die diepe emoties en nalatenschap van Richie Backfire, hoe houd je die levend? Maurice vertelt met liefde over de drie afgelopen en de aankomende allerlaatste editie die ieder zijn eigen invalshoek kende.

Tekst: Martijn Welzen 

Rijke historie

“Het allereerste idee is ergens in 2018 ontstaan”; vangt Maurice het gesprek wat twijfelend aan. “En ik weet zo even niet meer of het idee van mij was of van Dave (Reumers, zanger Right Direction en eigenaar van de platenzaak Kinsum – red.). Maar samen met Wyb van Backfire! wilden we de 20ste sterfdag van Richard, het 30-jarige jubileum van Right Direction en het 25-jarig bestaan van Backfire!, in 2019, niet ongezien voorbij laten gaan. Op dat moment werkte ik nog niet zelf bij de Muziekgieterij, maar vond wel dat er geen betere plek in de stad was voor zo’n festival. Dus ben ik gewoon het podium binnengelopen en heb onze ideeën uitgelegd. De kapstok waar de hele line-up aan was opgehangen is de band met M-Town. Natuurlijk onze bands als publiekstrekkers, maar ook Excel, als grote inspiratiebron toen we begonnen en bijvoorbeeld No Redeeming Social Value, omdat Richard een lange tijd met die jongens heeft opgetrokken.”

Plein zonder naam

Certificaat crowdfunding

“Het was oorspronkelijk de bedoeling om het festival voor één editie op poten te zetten. Nog éénmaal met z’n allen vlammen en alle vrienden weer samenbrengen. Dave heeft na die eerste keer ook weer een stap terug gedaan. De tweede Among The Angels is eigenlijk een interessante samenloop van omstandigheden geweest. De Muziekgieterij ligt aan de Boschstraat. Tenminste, daar is ons kantoor. De publieksingang ligt aan de achterkant, aan een plein dat lange tijd geen naam had. Dat was een constante stroom van verwarring voor wie het gebouw niet kende en waar de routeplanner geen antwoord op had. De gemeente Maastricht wilde op aandringen van onze directie er wel een naam aan geven, maar die moest een verbinding hebben met een muzikant uit de stad. Dat is, zoals bekend, het ‘Richie Backfireplein’ geworden. Met dat gegeven, het feit dat ik inmiddels voor het poppodium ben gaan werken, en het idee om er ook nog een monument op het grasveld naast het pand aan te verbinden, waren wel haakjes genoeg om een tweede editie aan op te hangen. Dat werd wel pas in 2022 door alle corona-ellende. Met crowdfunding en een stukje subsidie is het allemaal vlot van de grond gekomen. Natuurlijk was het heel bijzonder dat Cesar Zuiderwijk, één van de drumhelden van Richard, het monument wilde onthullen. Bijna vanzelfsprekend moest er dan weer een muzikale omlijsting komen, wat uiteindelijk Among The Angels 2 werd. Wel met een veel kleiner publiek door de nog steeds geldende coronaregels.”

Richie Backfireplein

Backfire!

“Richard is op 20 maart gestorven. Dus hoe Among The Angels er verder ook ging uitzien, was deze dag, of één die er zo dicht mogelijk bij lag, het uitgangspunt. Dat is één natuurlijk, en punt twee is een band met Maastricht, M-town en de bands van hier. Voor de derde Among The Angels was het bijzonder dat Backfire! tegen alle verwachtingen in een nieuwe plaat had opgenomen. Dat album (check de review hier) werd op de derde editie in een uitverkocht huis voorgesteld aan het publiek.”

Deel vier

Maurice dropt het nieuws dat Among The Angels 4 de laatste zal zijn, omdat het in 2024 precies 25 jaar geleden is dat Richard is gestorven. “Een goed moment om er een punt achter te zetten en met hernieuwde energie gaan werken aan opkomende initiatieven.”; klinkt het. Om dat old-school-gevoel nog één keer over de bühne te brengen, duikt hij dieper in het prachtige concept dat zich aan het ontspinnen is achter de grotere bands die op de bill staan. 

“Met Subzero en Death Before Dishonor hebben we voor ATA 4 wel publiekstrekkers maar is een directe link niet gelijk duidelijk. Alhoewel Subzero zelf aangaf heel graag op het festival te willen spelen. Of daar ergens een band met Maastricht is, weet ik eigenlijk niet. Richard heeft ooit een paar weken in New York gewoond, dus kende de muzikanten misschien goed. Maar goed, de echte link met de stad zit hem in wat we de M-Town All Stars hebben genoemd. Muzikanten van vele Maastrichtse bands in een zo veel mogelijk originele line-up op het podium. Natuurlijk Backfire! en Right Direction, maar ook Homethrust, Determined, Siren, Downshot, The Young Ones en Demon Joker Junior. De set is nu al iets van twee uur, dus dat gaat gewoon supertof worden met sommige bands die al in geen eeuwigheid op de planken hebben gestaan. Daarnaast is er zoals altijd een verbinding met Brussel, een stad die op hardcorevlak nauw verbonden is geweest met Maastricht. We hadden al eens Arkangel en Angel Crew, maar mogen nu met trots Length of Time op de bill zetten.”

Overlap

“Ik denk niet dat we met Among The Angels een te grote overlap hadden met Rise Or Die in de Nieuwe Nor of Revolution Calling. Die laatste is toch al van een heel andere categorie. Met Rob (Franssen, zanger Born From Pain en curator van Rise Or Die – red.) is goed contact over zijn festival in Heerlen en wij hebben het in maart, of april en zij doen het in oktober of november. Twee festivals een half jaar uit elkaar bijten elkaar niet, kan zelfs een versterkende factor voor Zuid-Limburg zijn geweest. Ik ben er trots op hoe een aantal mensen hier in de regio keihard werken om hardcore levend te houden, en dat al jarenlang.”

Professionalisering

Poster Among The Angels 4

“Je bent er zelf ook al vanaf het begin bij, dus weet je hoe het hardcore-landschap in Limburg, en waarschijnlijk heel Nederland, is veranderd. Van kleine zalen waar we voor 20 à 30 man speelden, tot waar we nu zijn. We vonden dat soort opkomsten op sommige plekken echt een succes. Nu is er in ieder geval vanuit de podia-kant een enorme professionalisering geweest. Zalen zijn, met een capaciteit van 400 en groter, niet meer geschikt voor dat underground-gevoel. Wat dat betreft hebben we daar bij de Muziekgieterij een mooie oplossing. We kunnen in de kleine zaal de boel verkleinen. De band staat op de vloer, het publiek eromheen. Ouderwets gave concerten met 100 of 150 man. Zo gaan we ook ons nieuwe concept Hèll on Sphinx in. Paar toffe bands, die we in samenwerking met Coma Booking en Stronger Booking een plek geven. Geen entree om het zo voor iedereen toegankelijk te maken. Er moet wel een gratis ticket besteld worden, zodat we wat toezicht op de opkomst kunnen houden. We willen dat drie of vier keer per jaar gaan doen, beetje afhankelijk van wat er ons aangeboden wordt. Er bestond al iets wat hierop lijkt onder de naam 043, waarbij het kengetal van Maastricht wordt uitgeschreven als Zero For Three, nul euro entree om drie bands te zien. We merken dat het aanslaat en de jeugd het sneller oppikt dan wanneer er 15 euro moet worden neergelegd. Hèll on Sphinx kun je zien als een hardcore-variant daarop.”

Talenten

“Om weer terug te komen op Among The Angels, ook daar zetten we graag kleinere bands bij. Gewoon om hen een kans te geven. Nu heb je dan bijvoorbeeld Rising Tide en Azijnpisser voor de komende editie. Dat vind ik echt heel belangrijk. Ik neem die bands mee bij de festivals, dus naast Among The Angels ook Rebellion. Zoals Cold Grip en Hometown Crew uit Weert er ooit speelden, maar ook bands uit Brussel of Luik. Ik heb 70 à 80 bands op een lijstje staan die allemaal interessant genoeg zijn. Ik vind het ook belangrijk dat bands uit Friesland of Noord-Holland hier een kans krijgen en hoop dat ‘onze’ bands dan ook eens die kant op mogen.”

Nalatenschap

Op de vraag of muziek uit zijn stad een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de provincie, antwoordt Maurice resoluut: “Denk dat je dat niet aan mij moet vragen! Natuurlijk zijn we trots op wat we bereikt hebben. Ook zijn All of A Sudden van Right Direction en Rebel 4 Life van Backfire! belangrijke mijlpalen in het genre. Ik zou deze vraag beter kunnen terugkaatsen, omdat ik er te veel bij betrokken ben. Ik zie wel dat er nog steeds interesse in het genre is, ook al is de gemiddelde leeftijd flink opgeschroefd.”

Among the Angels 4 – zondag 7 april – Muziekgieterij Maastricht

Line-up: 

M-Town All Stars met Backfire!, Right Direction, Demon Joker Junior, Siren, Homethrust, Determined, Downshot & The Young Ones (Alle bands spelen drie of vier nummers. Twee uur lange sing-a-long, met alleen maar hits.)
Death Before Dishonor (Boston, USA)
Subzero (NYC, USA)
Length of Time (B)
Live By The Sword (NL/US) exclusieve EU show
The Shivvies(NL)
Bloodsucker (NL)
Backstabbers (B) Comeback! Eerste optreden sinds een eeuwigheid
Azijnpisser (NL)
Rising Tide (NL) 

Tickets via deze link.

Eerste editie van Hèll on Sphinx – zaterdag 22 juni – Muziekgieterij Maastricht

Line-up:
Risk (USA)
TimexHeist (USA)
Surge of Fury (B)
Soul Blame (B)
Inclusion (B)

Claim je gratis ticket.

Bekijk hieronder de gave posters van eerdere edities Among The Angels

Poster Among The Angels 1

Poster Among The Angels 2

Poster Among The Angels 3

No Turning Back op The Sound Of Revolution, foto Dave van Hout

Boos, bozer… No Turning Back! De nieuwe release van de vaandeldragers van de Nederlandse hardcore is wel heel goed getimed: De ‘Conquer EP’ kwam woensdag uit en kon diezelfde avond meteen als razend woedende soundtrack dienen om die onvoorstelbare verkiezingsuitslag te verhapstukken. Mind you, het hele NBT-repertoire is meer dan geschikt om even hevig stoom af te blazen. Dachten we ’s ochtends nog dat opener ‘Hope For Tomorrow’ heel toepasselijk getiteld was voor de politieke toekomst, een werkdag en een gesmoord electoraal feest later bleek ‘No Love For This World’ toch beter te passen. Morgen kun je dat luidkeels meebrullen in het Eindhovense Klokgebouw, waar ze terecht hoog op de poster prijken van Revolution Calling, hét festival voor de hardcore-liefhebber. 

Nu is hardcorepunk natuurlijk sowieso meer dan geschikt om welke frustratie dan ook op weg te stompen, trappen, schreeuwen en krijsen, maar met No Turning Back heb je ook wel de eredivisie van het genre te pakken. Geen andere Nederlandse hardcoreband pakt zoveel respect over de grenzen en de mannen uit Brabant venten dat al sinds 1997 wereldwijd uit. Het vijftal deed al twee handenvol Amerikaanse tours en speelde op alle continenten. Sterker: in 2009-2010 deden ze dat binnen een jaar. Check de benen van Martijn van den Heuvel voor het bewijs, dat de brullende frontman in ieder werelddeel in inkt liet vereeuwigen.

No Turning Back speelt nog heel regelmatig en staat zo 16 december weer op een Amerikaans podium voor het H2O festival met onder meer Madball en E-Town Concrete. Op het releasefront was het echter al sinds 2019 stil. Twee weken geleden sloeg single ‘No Fear Of Pain’ dan ook als een bom in. De EP ‘Conquer’ is 22 november uitgebracht op het Amerikaanse Triple B Records. Gemeen goede shit, dus check dat. Tot onze niet geringe verbazing verscheen er vandaag (24-11) gewoon nog een NBT-album. ‘The Beautiful Lies…The Horrible Truth’ is echter een combinatie van de twee eerste EP’s van de groep uit 2000 en 2001, die nu dankzij Re-Ignition Records voor het eerst samen op vinyl te krijgen zijn.

Voor die compilatie is wel nieuwe en uiterst ziek artwork gemaakt. Dat zie je hier links en dat vind je terug op 12-inches en T-shirts, waar je uiteraard morgen bij de merchandisetafel in het Klokgebouw je hand op kunt leggen. Dat geldt ook voor die toch wel gruwelijke nieuwe EP vol hardcore van de bruutst boze plank. Wel eerst even in een locker stoppen voor je al moshend door de voormalige fabriekshal knalt op dat absolute pit-anthem ‘No Fear Of Pain’.

Tekst: Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Nailbomb – 1000% Hate

Het is eigenlijk maar goed dat Nailbomb in totaal slechts anderhalf jaar heeft bestaan. Dat heeft niks met de kwaliteit te maken, maar alles met de impact die de groep rond Max Cavalera (Soulfly, ex-Sepultura) en Alex Newport (Fudge Tunnel) wilde bereiken; de meest gefrusteerde boosheid zonder enige restricties loslaten als uitgehongerde wolven in een kippenren. Die puurheid is niet te herhalen op een tweede album. Zo is er dus een debuutalbum ‘Point Blank’ en een livealbum van het enige officiële optreden uitgebracht onder de naam ‘Proud To Commit Commercial Suicide’, beide oorspronkelijk verschenen bij Roadrunner. Natuurlijk hoor je de gortdroge riffs van Fudge Tunnel en de groove van Sepultura, maar bands als Ministry en zelfs Godflesh voegen een industriële, kille touch toe. ‘Wasting Away’ en ’24 Hour Bullshit’ vatten alle onderdelen wel mooi samen. Niet alle tracks zijn even sterk, maar als geheel wordt de bloedrode visie van de band wel duidelijk. De live-plaat is van het optreden op Dynamo Open Air in 1995, waarbij het album, in een andere volgorde, bijna compleet is gespeeld, met toevoeging van de Dead Kennedys cover ‘Police Truck’. Als bonus krijgen we nog twee studiotracks die ‘Point Blank’ niet hebben gehaald. Dan is de complete koek op, en zal er nooit een encore komen. Mooie layout en boekje zijn natuurlijk verplicht bij een reissue op Dissonance Productions. (MW)

Je kunt de reissue online bestellen via onder meer de webshop van Season of Mist.

Probation – Nothing

Als je snel boos bent zou je kunnen denken om iets van therapie te volgen om dit korte lontje wat te verlengen of te blussen. Je kunt er ook je creatieve uitlaatklep mee marineren tot het diep in iedere vezel van je zijn is doorgedrongen. Dat deze Limburgers daar maar drie tracks voor nodig hebben is zowel uitermate knap als verontrustend. Voorganger ‘Violate’ was al klaar met de wereld en hamerde daar met dikke riffs, aan de hardcore kant van Nails, op totdat bloed uit de oren spoot. ‘Nothing’ doet nog even een extra dansje op dat ondiepe graf. Drie nummers, op gelimiteerde tape, met de veelzeggende titels ‘Nothing’, ‘Deep Cuts’ en ‘Hate Enough’ snijden nog dieper in het vlees. Bij de eerste twee tracks weet de band een griezelige, desolate sfeer op te wekken zo halverwege de nummers, met een complete ontleding van geluid op wat onheilspellende beroeringen van de snaren na. Minder is in dit geval ook meer, zeker als het trio daarna weer op volle oorlogssterke de totale vernietiging oproept. Deze massavernietigingswapens werden al op voorgaande EP’s ingezet maar niet met zo’n effectiviteit. Ben zo benieuwd wat er nog dieper in dat nucleaire vat zit voor een volgende release. (MW)

Rise Above – For Better For Worse

Met titels als ‘Painkiller’ (2019), ‘Forever’ (2020) en dan nu ‘For Better For Worse’ krijgt je, in samenhang met de bandnaam, al een idee waar de groep uit Winterswijk voor staat. Frustraties, woede, verdriet en pijn omzetten in vlijmscherpe hardcore tracks. Een mespunt melodie van H2O, de groove van Madball en dan een dikke dot cross-over en metal om de boel schokbestendig te maken. Eerlijker wordt het simpelweg niet, en dat is ook wat Rise Above zo goed maakt. We weten allemaal dat pure hardcore van één-twee-drie-gaan is en het wiel ook niet zo snel opnieuw uitgevonden gaat worden. Dat hoeft ook helemaal niet. Daarom ligt de focus voor Rise Above op energie, rechtdoorzee muziek en eerlijke teksten. De band heeft genoeg persoonlijke tegenslag mogen meemaken, waaronder het overlijden van drummer Pierre, om tot dit inzicht te komen en hun nummers de juiste emotie mee te geven. Niet voor niets is dan ook de rode draad van deze nieuwe plaat: vasthouden aan je plannen, de hoop niet opgeven hoe grijs je de nabije toekomst ook mag zien. Met ‘Everyone Counts’, ‘Scare My Demons’ of ‘Return to Strength’ kan het niet duidelijker. Neem deze boodschap van kracht serieus en laat het je sterken in je moeilijkste uren. (MW)

Cold Grip – Birth of the Black Lotus

Een beginnende band wil je altijd wat lovende woorden toewerpen, ook al staat het eigen geluid nog in de kinderschoenen en zijn de kantjes over het algemeen nogal ruw. Inzet en het lef je eigen nummers uit te brengen, is al iets bijzonders en moet gepromoot worden. Met die mindset vlieg ik ook de eerste cd van Cold Grip in. Met die vooringenomenheid hoef je bij deze gasten uit Weert niet aan te komen. Tekstueel volwassen en muzikaal overdonderend. Dan lijkt het iets op Modern Life is War dan weer op Counterparts, maar altijd met dat gevoel van eigenheid. Razende melodieuze hardcore met prikkeldraadvocalen die zich langzaam rond je nek wentelen om de intense zoektocht naar je ‘ik’ met kracht op te leggen. Schaduwen van angst en twijfel als een sluier van tranen zorgen voor intense uitbarstingen die maar ternauwernood in toom worden gehouden. Onverwachte twists, strakke drums en een stem die het midden houdt tussen boos en gefrustreerd. ‘Downward Spiral’, ‘Muddy Waters’ of ‘Ellipse’ zijn snapshots van een zoekende geest die vooral zichzelf als opponent ziet. Toch is het niet één groot tranendal, omdat ‘Dawn of The White Lotus’ als een soort cliffhanger dit eerste hoofdstuk van Cold Grip afsluit en groei en verlichting laat zien. Ik kan niet wachten om te beleven hoe de lotus erbij staat op een volgende album. Tot dan is het meekijken in de harten van dit jonge vijftal, dat een paar sporten hoger op de ladder dan menig ander is begonnen aan de wonderlijke reis door de hardcore. (MW)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

John Coffey @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Cancer Bats @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Dag drie van Jera On Air begint zonovergoten. Na de regen van de eerste dag en de terugkeer van de zon op dag twee, belooft het vandaag de overtreffende trap te worden qua temperaturen en zonneschijn. ‘Smeren, smeren, smeren’ is dus het devies vandaag, als je tenminste niet levend wilt verbranden. De camping, die inmiddels aardig is opgedroogd, ontwaakt langzaam. We zien veel kleine oogjes die zich aan een ontbijtje wagen en hier en daar worden al de eerste biertjes opengetrokken. Het blijft afzien, zo’n meerdaags festival…

Maar het is het allemaal meer dan waard, want ook dag 3 van Jera belooft een wilde te worden. Er staan niet alleen volop jonge bands die met hun frisse hard- of andere -core de wereld willen bestormen, maar ook veel oudjes die vandaag voor het relatief jonge Jera-publiek mogen bewijzen dat ze de kunst nog niet zijn verleerd. Het beste voorbeeld is natuurlijk Black Flag, dat eind jaren ’70 de hardcore punk zo ongeveer heeft uitgevonden, maar ook onze eigen Heideroosjes en het Zweedse Meshuggah hebben al ruim dertig dienstjaren op de teller. Ook John Coffey keert terug op Jera om hun succesvolle reünie te vieren. En hebben we Henk Wijngaard nog niet eens genoemd, de volkszanger en cultheld werd eerder deze maand 77 jaar oud, maar op Jera wordt er naar zijn optreden uitgekeken alsof hij de nieuwste hardcoresensatie is.

Tekst: Joost Schreurs / Fotografie: Charlotte Grips

Cancer Bats @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Cancer Bats
De festivaldag begint met een kleine verrassing: door logistieke problemen is het programma op de Zes Losse Tanden / Buzzard Stage omgegooid en begint de livemuziek daar later. Vooraf zorgvuldig samengestelde blokkenschema’s kunnen dus de prullenbak in en het wordt een beetje improviseren vandaag, maar het biedt ook weer andere mogelijkheden, bijvoorbeeld om naar het Canadese Cancer Bats te gaan kijken, die vandaag het bal op het hoofdpodium mogen openen. Veel mensen hebben de slaap uit hun ogen geschud en staan al klaar voor het eerste feestje van de dag. Cancer Bats speelt hardcore, maar voegt hier een portie sludge en southern rock-invloeden aan toe, denk aan Eyehategod of Corrosion Of Conformity. Het valt direct in de smaak, want de eerste dansers duiken al snel op vooraan en dit geeft ook de Canadezen weer de energie om alles te geven in het halve uurtje dat ze mogen spelen.

Ze zoeken dan ook vaker de hoogste versnelling op, al wordt er gelukkig ook lekker gegroovet, zoals met Bricks & Mortar. Zanger Liam Cormier heeft duidelijk geen last van een ochtenddip want hij schreeuwt de longen uit zijn lijf en stuitert over het podium. Dan spitsen we de oren, want is dit nou de intro van Sabotage, de monsterhit van de Beastie Boys? Jazeker, Cancer Bats perst er een snoeiharde cover uit en de pit is ineens twee keer zo groot en zeker de oudere bezoekers die opgroeiden met MTV, brullen het luidkeels mee. Op de vraag hoe je een festival perfect opent, heeft Cancer Bats vandaag het juiste antwoord.

Cancer Bats @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Zulu @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Zulu
De problemen op de Zes Losse Tanden / Buzzard Stage zijn verholpen en om kwart over drie kan er ook daar eindelijk afgetrapt worden. De tent puilt direct uit, want rondom het Californische Zulu is de laatste maanden een aardige hype ontstaan. Dit vijftal uit Los Angeles omschrijft hun muziek als ‘black powerviolence’ en dat dekt de lading wel aardig, want Zulu is misschien wel de meest politiek geëngageerde band die dit weekend op Jera speelt. Black power, racisme, burgerrechten, #blacklivesmatter spelen een belangrijke rol in de teksten van Anaiah Lei en de muziek van het Afro-Amerikaanse vijftal zit vol met samples van Malcolm X en andere activisten, maar ook met R&B, hiphop en drum & bass. Een spraakmakende band dus en dat bewijst de volle tent, die krijgt waarvoor ze gekomen zijn, namelijk een woest staaltje powerviolence: razendsnelle hardcore, afgewisseld met extreem lompe breakdowns.

Zeer geschikt om flink op te ‘windmillen’ of ‘spinkicken’ in de moshpit. En stagediven natuurlijk. De Buzzard Stage heeft voor het podium over de gehele breedte een extra platform, dat speciaal daar lijkt te zijn geplaatst voor degenen die behoefte hebben aan een frisse duik in het publiek. En hier wordt vanaf de eerste akkoorden gretig gebruik van gemaakt, want mensen vliegen van links naar rechts en omgekeerd door de lucht. Zulu wordt met open armen ontvangen door het Jerapubliek en heeft eigenlijk al gewonnen voordat ze één akkoord hebben gespeeld. En als ze spelen, dan zijn het keiharde nummers, van niet meer dan anderhalve minuut, echter powerviolence met breakdowns van de meest lompe orde. Het publiek eet uit de handen van Anaiah Lei, die geen ellenlange speeches nodig heeft om de boodschap van Zulu over te brengen. Hopelijk hebben ze vandaag veel nieuwe medestanders gewonnen. Aan de muziek lag het niet.

Zulu @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Zulu @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

John Coffey @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

John Coffey
Na Zulu verplaatst de menigte zich weer naar het hoofdpodium, want daar staat het volgende geplande hoogtepunt van de dag op ons te wachten: John Coffey. Dit voorjaar werden we verrast door de reünie van de band die in 2016, op het hoogtepunt van hun succes, net zo verrassend de stekker eruit trok. Inmiddels is hun reünie een soort overwinningsmars geworden, die begon in kleine clubs en in december moet eindigen met een megashow in AFAS Live. Vandaag staat dus Jera On Air op het programma voor John Coffey. Ze speelden er al twee keer eerder in 2013 en 2016 en ze hebben altijd een speciale band gehad met dit festival. Het is dus ook niet meer dan logisch dat ze hier vandaag op het hoofdpodium staan. Het voelt ook echt als een ‘homecoming’, ook al is de band eigenlijk van oorsprong Utrechts. Dat het een thuiswedstrijd is, wordt nog eens extra benadrukt als we de jonge kinderen van de bandleden en entourage over het podium zien scharrelen. Een schattig meisje in een streepjesjurkje steelt de show als ze vooraan op het podium het publiek met hand- en armgebaren opzweept, een natuurtalentje.

Dan neemt John Coffey het zelf over en zoals gezegd, spelen ze een gewonnen wedstrijd. Deze band kan vandaag niets fout doen, want het Jerapubliek is blij om John Coffey weer te zien na de pauze van ruim 6 jaar. Niet dat de band hierdoor gemakzuchtig wordt. Integendeel, ze gaan er vol tegenaan en zanger David Achter De Molen duikt al bij het tweede nummer het publiek in. Op het podium en in het publiek wordt het geen moment rustig meer. Achter De Molen kruipt op zijn buik onder de drumriser door en iedereen haalt de gekste capriolen uit. Naast publiekslievelingen als Brokeneck, krijgen we ook nog een nieuw nummer voorgeschoteld: een voorproefje op een compleet nieuw album dat onderweg is. Met andere woorden: John Coffey is helemaal terug en zal deze zomer zijn zegetocht langs andere festivals voortzetten.

John Coffey @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

John Coffey @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Black Flag @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Black Flag
Het is dus, met het grootst mogelijke respect, de dag van de oudjes en dit wordt gesymboliseerd door Black Flag, de legendarische Californische band die al actief was, toen het overgrote deel van het Jerapubliek nog niet geboren was. De impact van Black Flag op punk en hardcore is niet te onderschatten en op een festival als Jera On Air kan bijna geen enkele band zeggen dat ze niet direct of indirect door Black Flag zijn beïnvloed. Alleen dit gegeven maakt dat je deze legendes niet wilt missen, nou ja… Van de legendarische band uit de jaren ’80, waar ook Henry Rollins deel van uitmaakte, is alleen gitarist Greg Ginn nog over. Voor de vocalen heeft hij pro-skater Mike Vallely gerekruteerd, een boom van een vent met een kale kop, die doet denken aan Rollins in zijn beste jaren. Maar in het verleden behaalde resultaten, bieden geen garantie voor het heden, het moet muzikaal nog wel even worden waargemaakt. En dat is waar het in het begin nog niet helemaal lekker gaat met Black Flag. Hoewel Vallely zijn best doet, oogt het allemaal nog wat statisch, vooral de 69-jarige Ginn blijkt niet bepaald de eeuwige jeugd te hebben. Misschien is de songkeuze wat ongelukkig, misschien zijn de jams iets te lang, maar het komt nog niet over. Gelukkig slaat de sfeer om als halverwege Six Pack wordt ingezet. De moshpit, die voor Jerabegrippen tot nu toe aan de kleine kant was, neemt in omvang toe. We zien ook bandleden van Zulu opduiken, die hun klassiekers duidelijk ook kennen. Dit is de aanzet naar een stevige eindsprint om toch nog iets moois van dit optreden te maken, want met nummers als Black Coffee, Rise Above en afsluiter Louie Louie heeft Black Flag genoeg materiaal in huis voor een mooie hardcorefeestje.

Black Flag @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Henk Wijngaard
Hoewel het natuurlijk eigenlijk een grote grap is, wordt het door veel bezoekers bloedserieus genomen: het optreden van de zingende trucker Henk Wijngaard, de man die al meer dan 40 jaar zingt over alles dat met het leven als vrachtwagenchauffeur te maken heeft. In bepaalde kringen heeft hij daarom een status als cultheld en Jera boekt dit soort artiesten graag. Niet alleen voor de broodnodige afwisseling, maar ook omdat het onvergetelijke feestjes oplevert. De piepkleine Hawk Stage is eigenlijk veel te klein en het is flink zweten voor wie Henk Wijngaard in levende lijve wil aanschouwen, zeker omdat hij ons ook nog een half uur laat wachten. Maar als hij dan eindelijk toch verschijnt, luid aangemoedigd door het publiek dat “Henkie, Henkie!” schreeuwt, dan barst het feest ook echt los. Al snel gooit Wijngaard Met de Vlam In De Pijp ertegenaan en dan is het publiek echt niet meer te houden. Er wordt gecrowdsurft of op luchtbedden, er wordt gedanst en gemosht en die arme Henk Wijngaard lijkt af en toe overrompeld te zijn door zo’n ontvangst. Qua zang heeft Wijngaard een makkelijke avond, want ook krakers als Beun De Beunhaas en Ik Moet Nog Jaren Mee (Tot Aan Mijn AOW) worden keihard en woord voor woord meegezongen.

Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Carpenter Brut
Een vreemde eend in de punk- en hardcorebijt van Jera On Air dit weekend is Franck Hueso, beter bekend onder zijn artiestennaam Carpenter Brut. En nee, dit is geen uit de hand gelopen grap, zoals het programmeren van Henk Wijngaard, want de dark synth van de Fransman vindt daadwerkelijk weerklank bij metalheads, punkers en hardcore kids. Niet voor niets waren ze vorig weekend ook al op Graspop te zien, waar ze voor een bomvolle Metal Dome speelden. Jera beloont Carpenter Brut met een goedgevulde Vulture Stage. De reputatie is de Fransen vooruitgesneld. Of bezoekers willen gewoon even iets anders, na twee en een halve dag vol hardcore en punkgeweld. Toch doet Carpenter Brut qua hardheid niet onder voor veel andere bands. Zeker het vorig jaar verschenen Leather Terror is een zeer stevige plaat, voor dark synth-begrippen, en doorspekt met metalinvloeden. Straight Outta Hell is hier een uitstekend bewijs van en de perfecte opener, want de sfeer zit er direct goed in. Er mag gedanst worden en dat gebeurt volop.

Carpenter Brut staat zelf achter zijn ‘altaar’ vol met elektronica, maar heeft voor de live-ervaring ook een echte band meegenomen en dit zorgt voor een uitstekend geluid. Zeker bij nummers van Leather Terror, waar vandaag de nadruk op ligt. Ook de lichtshow is indrukwekkend en draagt goed bij aan de onheilspellende, dystopische sfeer die Carpenter Brut wil creëren. Toch wordt er afgesloten met een vrolijke noot, namelijk een cover van She’s A Maniac. Een 40-jaar oud ‘one hit wonder’ van Michael Sembello, geschreven voor de film Flashdance. Dit soort dingen is het Jerapubliek dol op, want er wordt nog een laatste keer hard gedanst een meegeschreeuwd. Carpenter Brut weet ook Jera On Air te veroveren en het is nu al uitkijken naar november als hij met zijn land- en genregenoten van Perturbator naar Tilburg komt.

Carpenter Brut @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Carpenter Brut @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Meshuggah @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Meshuggah
Meshuggah gaat ook al een tijdje mee en mag dus ook gerust tot de ‘oudjes’ gerekend worden die vandaag te zien zijn. In 1995 maakte Nederland kennis met de Zweden, toen ze mee mochten met de eerste Europese tournee van Machine Head. Sindsdien bouwde Meshuggah een sterke reputatie op met hun snoeiharde, mathematische metal. Niet direct iets dat je op Jera zou verwachten, maar we hebben inmiddels zoveel vreemde eenden gezien, dat dit er prima bij kan. De zon begint eindelijk onder te gaan en dit komt de sfeer op het hoofdpodium ten goede, zeker met de lichtshow die Meshuggah heeft meegenomen: veel rood licht van achteren, waardoor de muzikanten vaak niet meer zijn dan zwarte silhouetten. Dit past prima bij Meshuggah, waar alles in het teken staat van de muziek.

De gitaarriffs en drumbeats komen mokerhard binnen en alles wordt loeistrak gespeeld, vaak in afwijkende maatsoorten, wat headbangen soms wat lastiger maakt. Meshuggah opent met Broken Cog, van het vorig jaar verschenen en goed ontvangen Immutable. Stoomwals, bulldozer, een klap voor je smoel, alle clichés kunnen uit de kast gehaald worden om de live-ervaring van Meshuggah te duiden. En dat terwijl de band zelf bijna statisch op het podium staat, een schril contrast met de meeste stuiterballen die dit weekend op de podia stonden. Zanger Jens Kidman spant de kroon en staat bijna het hele optreden als een standbeeld, met één voet op een monitor midden op het podium. Maar toch, of misschien juist daarom, laat Meshuggah geen steek vallen en wordt het Jerapubliek totaal verpletterd. De vlammenwerpers zijn de kers op de taart, maar Meshuggah heeft deze opsmuk eigenlijk niet nodig, de muziek spreekt voor zich. Met Future Breed Machine wordt een overrompelende Meshuggah show afgesloten en moeten we even bijkomen voordat we toe zijn aan de headliner van de dag.

Meshuggah @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Meshuggah @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Flogging Molly @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Flogging Molly
Het is inmiddels middernacht en de derde festivaldag, je zou dus denken dat de vermoeidheid bij veel festivalgangers zijn tol begint te eisen, maar gelukkig zijn er meer dan genoeg mensen die nog energie hebben voor een feestje met de Iers-Amerikaanse folkhelden van Flogging Molly. Noem het folkpunk, of Keltische punk, maar ook Flogging Molly lijkt gewoon gemaakt voor een festival als Jera. Als ze tenminste niet met teveel ballads komen… Gelukkig weten ze op wat voor festival ze staan: dit publiek wil dansen, feesten, meebrullen en bier drinken en daarom begint Flogging Molly deze show perfect met misschien wel hun grootste hit Drunken Lullabies. Het is natuurlijk een risico, gelijk je kruit verschieten, maar de stemming zit er wel direct goed in. En gelukkig hebben de Californiërs nog meer dan genoeg andere pijlen op hun boog om dit feestje draaiende te houden. In hoog tempo passeren andere krakers als The Likes Of You Again en Swagger de revue.

Flogging Molly voelt het publiek perfect aan, dat mag ook wel, want ook zij zitten al een kwart eeuw in het vak. Misschien dat er daarom halverwege een paar rustmomenten worden ingebouwd met een nummer als Float. Maar hierna wordt iedereen weer snel bij de les geroepen met Devil’s Dance Floor, het anthemische liedje waarop stilstaan onmogelijk is, waar je ook staat in de grote tent. En zo gaat Flogging Molly in partymodus op weg naar het einde met If I Ever Leave This World Alive en What’s Left Of The Flag.

En daarmee zijn we ook aan het einde gekomen van drie dagen Jera On Air. Het was een weekend met veel gezichten, niet alleen muzikaal, maar ook qua weersomstandigheden. Maar ondanks de stromende regen op dag 1 en de verzengende hitte op dag 3 kijken we terug op een geslaagd festival met headliners die niet teleurstellen, verrassende nieuwkomers en een uitstekende sfeer onder het publiek. Volgend jaar is Never Mind The Hype er ongetwijfeld opnieuw bij.

Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Flogging Molly @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Flogging Molly @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Flogging Molly @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Sick Of It All @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Het festivalseizoen is in alle hevigheid losgebarsten. De keuze is reuze en als je wilt, kun je ieder weekend ergens je tentje opzetten om een paar dagen lekker te zweten in een grote tent of om in de volle zon geroosterd te worden in een weiland. Wij van Never Mind The Hype zijn ook maar mensen en kunnen niet overal bij zijn. Dus we vissen voor jullie de krenten uit de pap en kiezen we de festivals die het beste bij onze en hopelijk ook jullie smaak passen. Eén van die festivals is Jera On Air. In 20 jaar tijd groeide dit knusse festival in Noord-Limburg uit tot het grootste van Europa voor punk, hardcore en andere core-genres. Iets dat prima in het straatje van Never Mind The Hype zou moeten passen, dus togen we met een team van 3 schrijvers en 2 fotografen naar Ysselsteyn (nee, niet IJsselstein selecteren in je navigatie). De timing kon niet beter zijn voor het ultieme festivalgevoel, want na ruim een maand droogte en een heftige onweersbui eerder deze week, besloten de weergoden dat deze donderdag, de openingsdag van Jera On Air een geschikte dag was om het Limburgse land weer eens flink te bevochtigen. Vanaf de start is het terrein en de camping gelijk een lekkere blubberbende en zitten de 10.000 bezoekers in de survivalmodus. Maar dat mag de pret niet drukken, want er staat ook gewoon veel goede muziek op ons te wachten met onder andere de deathcoresensatie Lorna Shore, de NYHC-veteranen van Sick Of It All en als headliner, de metalcore eindbazen uit Down Under, Parkway Drive…

Tekst: Pepijn Mulder / Fotografie: Charlotte Grips

Employed To Serve @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Jera heeft moeite met opwarmen bij Employed To Serve
De dag is pas net begonnen wanneer het hele terrein al is veranderd in een modderpoel. Veel mensen staan nog te wachten in de rij voor de ingang, het is dus niet erg druk in de Vulture. Toch knalt de band er meteen in alsof dit de laatste show is die ze ooit spelen.
Meerdere pogingen van de band om het publiek uit de poncho en in de pit te krijgen halen weinig uit: Jera heeft het koud, moet er duidelijk nog inkomen en de pit blijft bescheiden. Aan de band ligt het niet: ze spelen strak en zorgen voor precies de lekkere bak herrie waar ze om bekend staan. Ze zetten de set enthousiast voort, maar weet dat in de eerste helft niet terug te winnen van het publiek. Met We Don’t Need You komt het omslagpunt. Het publiek komt eindelijk op gang als zangeres Justine Jones het publiek commandeert mee te zingen. De pit groeit en de eerste mensen vliegen de lucht in. Ondanks de venijnige wind die vanuit links de tent in waait komt het publiek tegen het einde van de show toch echt op gang. Het was even inkomen, maar iedereen is nu echt klaar voor de rest van de dag.

Employed To Serve @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Employed To Serve @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Two And A Half Girl @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

The Hawk is te klein voor Two And A Half Girl
Two And A Half Girl verovert bij binnenkomst het podium alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Bij Younger Years barst er een pit los die niet stopt tot het einde van de set. Er is een ploeg trouwe vrienden aanwezig, geheel gehuld in merchandise, die elk woord met de band meezingt. Ook zijn er veel shirts te zien van andere Nederlandse bands als Paceshifters, Wasted Youth Club en Tusky wat bewijst dat Two And A Half Girl een groot onderdeel is van de Nederlandse scene.
Niet alleen voor bestaande fans is het feest. Frontvrouw Juliët haalt allerlei trucs uit de kast om nieuwe fans te werven. Zo gaat ze zelf het publiek in om mensen een ‘wall of death’ in te duwen en duikt ze zelfs van het balkon achterin de tent af! En het wérkt: steeds meer mensen komen richting het centrum van de tent waardoor de pit gestaag groeit. Crowdsurfen gaat nog wat lastig bij deze stage, maar mensen blijven maar proberen, iets waar de band heel veel plezier uit haalt. Deze liefde wordt ook uitgesproken tussen de nummers door, iets dat dan weer met veel gejuich ontvangen wordt.
Het hoogtepunt wordt bereikt bij het laatste nummer, 70. De band roept iedereen die zich geroepen voelt het podium op om mee te feesten. Met een bomvol podium sluiten ze een enorm sterke set nog sterker af. Het moge duidelijk zijn, Two And A Half Girl heeft er een hele Hawk aan nieuwe fans bij.

Two And A Half Girl @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Lorna Shore @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Lorna Shore bewijst zich als nieuwe favoriet van Jera
Het dampt in The Eagle. Dit jaar is het niet van het zweet maar van de regen in een stampvolle tent. Bij de bar staat een plas tot aan de enkels van de mensen die bier halen en de regen klettert van de zijkanten van de tent af. Toch lijkt iedereen het weer geaccepteerd te hebben, de sfeer zit er dus lekker in. Als Lorna Shore het startschot geeft met Sun//Eater blijkt dat de microfoon van vocalist Will Ramos niet mee wil werken, iets wat hij zelf niet door lijkt te hebben. Het publiek gebaart een time-out, maar de band raast onverminderd hard door. Na een microfoon switch beuken de vocals er halverwege het nummer in en gaat het overal los.
De tent is afgeladen vol, deels met de trouwe fanbase van de band en deels met schuilende mensen. De ene breakdown is nog heavier dan de andere en de solo’s worden begeleid door een ritmesectie waar je u tegen zegt. Ramos geeft toe dat dit pas hun eerste Jera On Air show is, maar voelt zich zichtbaar thuis. Het publiek ook; als het aan hen ligt, is dit ook zeker niet de laatste keer dat Lorna Shore Ysselsteyn en omstreken trakteert op een flinke dosis deathcore. Tegen het einde van de set zijn de mensen die alleen maar kwamen schuilen ook om en wordt er volop geheadbangd en gecrowdsurft. Lorna Shore mag dan vandaag pas hun debuut gemaakt hebben op Jera On Air, maar het publiek heeft nu al een nieuwe favoriet gevonden.

Lorna Shore @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Lorna Shore @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Sick Of It All @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Sick Of It All is gemaakt voor Jera
Sick Of It All is een graag geziene gast op Jera. Ze stonden er al twee keer eerder, in 2016 en 2018. Beide keren hebben ze zich al bewezen als hardcoreveteranen en ook vandaag worden ze met groot applaus onthaald. Eén akkoord was genoeg voor het losbarsten van een flinke pit. Frontman Lou en gitarist Pete Koller deden er alles aan om de hele tent mee te krijgen en men gaf gehoor. Hoe kun je ook anders met een energieke show als die van Sick Of It All? Laten we eerlijk zijn, deze muziek is gemaakt om op te moshen. Met meezingers Uprsing Nation en natuurlijk Step Down kregen ze de klappertandende mensen achterin de zaal keihard aan het schreeuwen.
Halverwege de set gaat de kickdrum kapot, de band maakt er wat grapjes mee maar verliest de energie van het publiek niet. Ze schreeuwen: “Pretend that didn’t happen, let’s go!” en de show gaat verder alsof er niks is gebeurd. Het moge duidelijk zijn, Sick Of It All is nog steeds één van de meest energieke hardcorebands in de scene.

Sick Of It All @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Parkway Drive @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Opwarmen en wenkbrauwen verliezen bij Parkway Drive
Dan is het tijd voor de headliner: Parkway Drive. Ze stonden al eerder als afsluiter op zaterdag op Jera, nu nemen ze de donderdag voor hun rekening. Ze knallen er meteen uit met flink wat vuur en worden onthaald met groot gejuich. Het vijftal staat op grote stellages met enorme zwarte spikes op het podium. De band is in duisternis en donkere kleren gehuld, maar zanger Winston McCall staat in een wit pak in het centrum van de aandacht. Gewapend met een setlist vol hits hoeft hij maar een paar woorden te zingen voor het publiek het gretig overneemt. Jera is klaar om te beuken, dat blijkt. Voorin is het één kolkende massa en achter in de tent gingen ook alle vuisten de lucht in. Tijdens Soul Bleach komt er een continue vonkenregen uit het dak van het podium. Hier en daar knalt groen en rood vuurwerk over het publiek. De tent lijkt zo vele malen kolossaler dan hij is, het voelt haast als een stadionact.
Halverwege de set komt er een rustiger stukje, met Shadow Boxing en Darker Still achtereenvolgend. Voor de laatste hebben ze strijkers het podium op gehaald en vragen ze de tent om lichtjes, overal gaan telefoons en aanstekers de lucht in. Het is een mooi moment maar de energie sijpelt een beetje weg. Gelukkig zetten ze net op tijd Bottom Feeder in om iedereen meteen weer te laten springen.
Dan wordt het donker op het podium. De band loopt de backstage in en op het podium onstaat een vlammenzee. Onheilspellende synths vullen de tent als de mannen een minuut of twee later weer het podium bestijgen. Is Parkway Drive veranderd in een black metalband? Nee hoor, ze houden gewoon heel erg van pyro tijdens de show. Ze pakken de ‘encore’ aan om de tent nog even goed in lichterlaaie te zetten. Iedereen is lekker opgewarmd en de mensen voor in de tent zijn hun wenkbrauwen kwijt. Na een regenachtige dag gaat iedereen toch voldaan zijn tent in.

Parkway Drive @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Parkway Drive @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Parkway Drive @ Jera On Air 2023, foto Charlotte Grips

Afterparty met NØFX
Na Parkway Drive Is het nog druk in The Hawk bij NØFX. Dit is pretpunk zoals pretpunk hoort te zijn. Een handjevol zichzelf niet te serieus nemende Belgen op een kleine stage die NOFX coveren. Een constante mosh pit van mensen die eigenlijk 3 uur geleden al naar bed hadden moeten gaan en een opblaaskrokodil is alles waar het publiek stiekem al heel de dag naar snakt. Het balkon van The Hawk leent zich net iets te goed voor stage diving, hier wordt ook volop gebruik van gemaakt. Jammer dat de originele band stopt, maar gelukkig hebben we deze prachtband nog.

Tekst: Martijn Welzen

Vanaf 1990 schieten we door zijn bands, waarvan Rydell de hoogste ogen heeft gegooid, fanzines, labels en andere muzikale avonturen. Als dagboek, of reisverslag, van een jongensdroom, beleef je ook werkelijk de avonturen zoals de subtitel het al heeft aangestipt. Aangevuld met foto’s, flyers en setlists vliegen we door de seizoenen en jaren om te eindigen bij het laatste optreden van Davids band op 12 december 2003 in Tunbridge Wells.

Dertien jaar van rondtrekken in afgeleefde busjes, met bakken cd’s, halve backlines, wat shirts en een paar stinkende bandleden. Dat lijkt afzien, en dat is het zeker ook bij tijd en wijle geweest, maar de DIY romantiek spat uit het boek. Je voelt de liefde voor het genre, de liefde voor andere bands die veelal boven Davids bands op de bill stonden. En tussen al het tourgeweld heeft David ook nog Ignition Records en later Engineer Records opgericht en krijgen we ook daar zo links en rechts prachtige verhalen over.

Het tot stand komen van de platen aangevuld met reviews die in de tijd zijn verschenen bij verschillende underground bladen. Zelfs mijn eigen blaadje Inside Knowledge (2000 – 2004) komt nog even voorbij. Soms is het echt een bijna Bijbelse opsomming van namen en feiten waardoor het verhaal even een dip krijgt, maar de vaart blijft er behoorlijk in. Het is ook geen pageturner, om maar eens een goed Nederlands woord te gebruiken, waar je snel doorheen jast. Daarentegen is het wel een feest der herkenning voor degene die in de periode voordat internet echt ontplofte, op eenzelfde manier muziek maakte of een fanzine in elkaar plakte.

Info: het boek A Hardcore Heart; Adventures in a D.I.Y. Scene van David Gamage is uitgebracht door Earth Island Books en hier te bestellen.

HATER

Breng de capslock in stelling, want het Noord-Hollandse HATER is gearriveerd. Vier man slechts, maar het kwartet deelt wel zo onderhand een elftal aan verschillende (ex)bands, van Neuk! tot Herder en heeft meer megaton aan woede te schenken aan onze godverlaten blok klei in een baan rond de zon, dan het wapenarsenaal van de gemiddelde dictator. Maar haten en boos zijn is voor zanger Bas de Boer niet het doel, maar een middel om even lekker die schenen blauw te trappen waar voeten met veel te lange tenen aan hangen. De openheid van het internet, of eerder social media, is alleen maar Pokon geweest voor deze lange tenen die nu dwars door je nette schoenen prikken. Misschien steken we wat op van de woorden van HATER. Daarnaast liegt de spiegel die de groep ons voorhoudt niet, maar is het de Insta-fotofilter die het brein vertroebelt en de waarheid uit het oog laat verliezen. Meer olie op het vuur van de band. Tijd om van Bas, aangevuld door gitarist Marijn dat spreekwoordelijke vuur ook eens aan de schenen te leggen.

Tekst: Martijn Welzen

Bas – HATER, bron Facebook @haterhc

Wat mij als eerste opvalt aan HATER is hoe hard jullie tegen alles en iedereen aan lijken te schoppen, maar dan met de video van Twee Minuten Haat half Nederland en België optrommelen om de eenheid van het wereldje te laten zien. Waar ligt precies de haat en waar de vriendschap?
Bas: “Hahaha, serieus? Schoppen we harder dan andere bands? Ik vind het wel meevallen eigenlijk. Misschien schoppen andere bands te weinig of te zacht, dat kan ook natuurlijk. Voor de video van Twee Minuten Haat had Marijn een leuk idee; z’n hardcore rolodex opengooien en kijken of we een berg vocalisten konden porren om een cameo te doen. Gelukkig vond iedereen het nummer te gek en ging het gros akkoord. Ik sta er zelf ook van te kijken, moet ik zeggen. Het ziet er hilarisch uit met al die figuren die dat nummer zingen. Tekstueel is er overigens weinig unity te vinden in die track. In den beginne hadden Marijn en ik het plan om alleen maar hele negatieve muziek te gaan maken. Hij had nummers, ik pende wat negatieve teksten en we gingen van start. Al snel gaat dat idee natuurlijk de deur uit en wil je gewoon goeie shit maken. Dat zijn we dan ook gaan doen. Het ging van een ‘project’ naar doodserieus in drie tellen. Marijn had tijd, Herder en Doodskop waren gestopt, Neuk! speelt maar een paar keer per jaar… Als je een paar gasten bij elkaar hebt die iets kunnen, dan kan je er beter iets van maken toch?”

Andere Nederlandse bands zouden wellicht, in ieder geval tekstueel, wat harder mogen schoppen. Waar ik dan benieuwd naar ben is of je ook te ver zou kunnen gaan en waar voor HATER de grens ligt? Gevoelsmatig lijkt me dat die héél ver opgerekt kan worden bij jullie.
Bas: “Te ver gaan is nogal subjectief hè? Ik lach me rot, net als Marijn, om superlompe dingen. Onderling kan het niet hard genoeg zijn en dat zijn dan ook gewoon dingen die je never nooit in het openbaar kan roepen zonder schuine ogen of de politie aan je deur. Je kan je eigen graf graven en iedereen van je band vervreemden door in elk nummer super extreme dingen te gaan schreeuwen, maar dat… dat is FUCKING VET! Haha nee, we proberen het wel zo te doen dat niet alleen wij erom moeten gniffelen. Klinkt dat alsof ik met anderen rekening hou? Wel een beetje zie ik. Dat is niet het geval trouwens, maar ik ga ook niet grof doen OM het grof doen, da’s te makkelijk. M’n vader zaliger kankerde erg veel en dat is blijven hangen. Taal is sowieso te gek om mee te spelen en eruit te halen wat mogelijk is.”

Naast dat spugen van de ene woedende regel na de andere, spat het plezier ook van de songs af. Is dat dan een kwestie van gal spuwen en daarna een biertje drinken?
Bas: “Ja, zo gaat dat toch? Ben jij niet elke dag pissed off over iets? Ik wel namelijk. Genoeg materiaal om een heel oeuvre vol te plempen. En qua woede?… Thanks dat je het als woedend ervaart, dat was de bedoeling! Hahahaha. Het kost me niet zoveel moeite om m’n scheur open te trekken en iets achterlijks te roepen. Als je daar een hele berg doodserieuze dingen doorheen gooit, verwart het soms mensen of zet ze op het verkeerde been ofzo. Daar hou ik zelf wel van in kunst; dubbele bodems, rookgordijnen en dat soort dingen. Je kijkt toch ook liever naar een surrealistisch werk dan naar een fuckin’ landschap?”

Mooi omschreven dat van die dubbele bodems en rookgordijnen. Volgens mij liggen jullie dubbel als mensen het niet snappen en als een baars in jullie haak bijten. Is dat ook een doel op zich misschien, mensen op social media en met de band, op de kast jagen?
Bas: “Dat komt vooral doordat ik altijd erg gesteld ben geweest op de teksten van Jello Biafra, die regelmatig nummers schrijft waar je wat achtergrond of hoofdpersonages voor moet kennen, anders ontgaat de clou je compleet. Als lui iets niet meekrijgen, is dat vooral jammer voor hen zelf denk ik dan meestal. Het is niet een doel op zich nee, ook dat is dan weer te makkelijk. Het moet wel ergens heen of over gaan. Social media is weer een heel ander verhaal; ik ben van de twaalf maanden van het jaar zeker zes maanden te vinden in facebookjail, Marijn is daar ook steeds vaker te vinden dus dat gaat de goede kant op! Als je nooit van Instagram of Facebook wordt gegooid, ben je duidelijk te aardig online of zeg je nooit iets aanstootgevends. Of dan heb je iets waar je knaken mee verdiend.”

Ik ken Marijn wel een beetje en kom inderdaad ook wel eens jullie één-tweetjes op Facebook tegen, bij bepaalde nieuwsberichten. Is die hardheid ook een soort knal voor iemand zijn kop om dat individualisme, die ijdelheid er uit te rammen? Dan komt ook dat toehappen en die reality-check weer terug.
Bas: “Social media is gewoon kut, asociaal en achterlijk. De kanker van de tijd. Goed om lui te bereiken, maar voor de rest is het voor mij gewoon trollen en zeiken geblazen. Hypocriete troep. Negenennegentig procent is helemaal doorgedraaid en kan zonder enige moeite van de looplank van een Hercules boven zee.”

Over die ijdelheid gesproken. Waar komt dat vandaan, denk je, het prinsen/prinsessengedrag dat tot jullie nummer Glitter Holocaust heeft geleid? Waanzinnig hoe vooringenomen sommigen zonder enige schaamte zijn. Speelt hier ook mee dat compleet talentloze mensen en enorm podium krijgen aangereikt en door miljoenen geadoreerd worden?
Bas: “Instant gratificatie is de sleutel. Als mensen denken dat hun mening er toe doet op social media, zijn ze gewoon gek. Maar à la, iedereen kan hun moment pakken, iedereen kan shinen op Ibiza of op die ene stinkberg in Peru. Het is allemaal zo leeg. Iedereen weet alles, zonder ooit voor iets gestudeerd te hebben of een boek open te hebben geslagen. Het is comedy. Comedy op het eind van die looplank, terwijl Het Leven je met een zwaard eraf duwt, je dood tegemoet. En je kan het niemand kwalijk nemen! Ik wil ook wel die poen van Mr.Beast of Stevewilldoit. Internetgeld….mooi man. Ik werk gewoon 40 uur in een loods en zal nooit miljonair worden en dat is best.”

Is dat ook de reden dat jullie dikke metal/hardcore riffs gebruiken en daar hiphop overheen gooien? Denk dat je op die manier wel het lompste van beide genres kunt laten samenvloeien…
Bas: “Laten we het gewoon niet over rap hebben man, die shit is dood als een pier. Het rijmt vaak, ja, maar dat is vrij gebruikelijk in punk, metal en hardcore toch? Die band moet gewoon beuken, die lyrics moeten je iets kapot willen laten maken. En ergens over gaan. Het is een welbekend recept.”

Zijn dan bands als bijvoorbeeld Body Count en Osdorp Posse grote invloeden, of moet ik het ook breder trekken naar iets als Hatebreed? Zijn er überhaupt hiphop-artiesten die een bijdrage leveren?
Bas: “Nul pure hiphop-artiesten leveren nul invloed. Rapbands ook niet. Meeste van die shit is gewoon half tam. De Osdorp Posse zijn grondleggers. Ontkennen dat dat een spoor nalaat is blasfemie. Toevallig speelt Marijn op een gitaar van Hatebreed! Ik ken ze niet verder, ik ben na DRI afgehaakt, want beter werd het toch niet wat mij betreft. Het zou trouwens wat zijn als je Body Count en de Osdorp Posse als enige invloeden had! Haha! Nee, je kan het wel invullen: vier gasten van dertig plus, zooi kinderen, altijd in bands, dit dat, we houden van allerlei muziek, maar HATER…is eigenlijk gewoon een hardcore band. We gaan stampen, we gaan de vaart erin zetten, we gaan een hele zooi mensen proberen blij te maken met een vette avond, zoals het hoort.”

Spelen je ervaringen bij Neuk! tekstueel dan wel een rol? Je haalt het woord surrealisme ook aan in één van je antwoorden… is dat wel een ‘erfenis’ van je vorige band?
Bas: “Let wel! Neuk! bestaat gewoon nog. We oefenen ook regelmatig, maken nieuwe nummers, hebben net voor corona nog een EP uitgebracht en spelen pakweg zes shows per jaar, waarvan we het gros uitverkopen. Tekstueel is dat, hoe zeg je dat? Hetzelfde, maar toch anders? Daar zingen twee gasten dus dat is een andere dynamiek qua teksten. Op alle platen die alleen de diehards kennen lijkt het in mijn oren al veel meer op punk, hardcore of sludge-achtige metal, maar goed, iedereen bij een gemiddelde hc show denkt gewoon dat Neuk! een polder-Linkin Park is. Ook dat interesseert me geen reet. Nog steeds niet. In 1996 niet en nu niet. Voor HATER hebben Gijs en ik ook nog vier platen gemaakt met Doodskop. Die erg makkelijk wegluisteren, al zeg ik het zelf. Als je dat kent, kan je denk ik beter zien hoe van Neuk! naar HATER geen grote stap is. Het zijn gewoon liedjes. Je denkt: ah, op dit stuk hoor ik iets als DOOOOOOD! ALLEMAAL DOOHOOOD! Nou, dan plemp je dat op een A4-tje en op een gegeven moment is het nummer af. Een kind kan de was doen.”

Dat de woede en lompheid ook veel meer dan een gimmick is, blijkt wel uit hoe serieus de nieuwe EP wordt opgebouwd met iedere maand een video, en het verhaal dat via social media te volgen is. Hoe is dat allemaal tot stand gekomen, en is alles DIY?
Bas: “Kijk, je kan natuurlijk gewoon wat aankloten als band en dat is best allemaal. Maar niet voor ons. Wij wilden gewoon iets vets maken dat we zelf te gek vinden en dat meteen goed aanpakken. Nu is de mazzel dat zowel bassist Marc als Marijn gearheads zijn dus qua geluid zit het wel snor. Marc runt z’n eigen studio, wat ook ontiegelijk handig is. We hebben lekker zelf opgenomen, die mix nog even laten pimpen en proberen verder zoveel mogelijk zelf te doen of met vrienden. Die video’s maken we ook gewoon zelf, fuck it als mensen vallen over een cross dissolve. Marijn doet Twee Minuten Haat en ik ben net klaar met Tuigvlogger. We hebben vier nummers opgenomen, die zijn gemixt en alles. We brengen die dingen apart uit, met een video. Gewoon, omdat het kan. De druk is hoog en dat is te gek. We moeten door, we hebben allerhande plannen de komende maanden. Opnemen, video’s maken, nummers schrijven, set perfectioneren, hard oefenen, dat soort zaken. Die andere twee video’s moeten we nog ‘bedenken’ overigens en iedereen gaat op vakantie enzo, maar alles komt goed! Uiteindelijk is dit allemaal luxe; muziek kunnen maken, je ei kwijt kunnen en dat het mensen nog soort van boeit ook.”

Nog even over dat geluid. Marijn vertelde al eens over dat de geluidsman van Slayer, Down en Carcass de knoppen heeft mogen beroeren. Wie is het en hoe ben je met hem in contact gekomen?
Marijn: “Ik ken AK eigenlijk al vanaf de tijd dat ik nog in Born From Pain speelde. Toen heeft hij weleens ons geluid gedaan. Hij komt ook niet zo heel ver uit de buurt, daar hij woonachtig is in België. En daar in de scene zeker geen onbekende is. Hij heeft een eigen studio genaamd Out Of The Moon. Ik ben al jaren bevriend met de gitaar tech van onder andere Slayer, Hatebreed en Rancid. Ik heb hem ontmoet toen we met BFP op de eerste Europese tour van Hatebreed meegingen. En tot mijn verbazing zag ik dat AK opeens voor Slayer werkte. Niet wetend dat zijn lijst van bands waar hij mee werkte nog veel imposanter was. Als zo iemand dan voorstelt om de mastering van de opnames te doen omdat ‘ie wat tijd over heeft en het wel leuk vindt om te doen, dan sla je dat natuurlijk niet af. Hij heeft de opnames dan ook naar een veel hoger platform getild. Je hebt zelf beide versies gehoord. Dus ik neem aan dat jij die mening ook deelt. Maar het was natuurlijk niet alleen de mastering. Onze bassist Marc heeft alles opgenomen in zijn studio, Perimeter Audio. Het grootste gedeelte van de sound komt van zijn hand. Maar de mastering heeft het net effe die push extra gegeven.”

Als ik dan weer terugga naar de teksten en een rode draad probeer te vinden kom ik uit op het doorgeslagen individualisme. Iedereen wil uniek zijn, maar zoals je ook in de tekst zegt, ‘als iedereen uniek is, is niemand uniek’. Egoïsme en egocentrisme die tot ongekende hoogte worden doorgedreven…
Bas: “In de lyrics druipt dat er wel vanaf, ja. Ik merk dat veel shit die ik schrijf, gaat over, wat ik noem, het gebrek aan God. Er is geen moreel kompas, geen grens, alles is wel best, alles is leeg, dood en achterlijk. Een leegte die gevuld wordt met andere leegte. Iedereen wint, iedereen is uniek, iedereen is fantastisch. Een ster! Een winnaar! En dat is gelul natuurlijk. Er zijn zat lui die je zo, hup, door de versnipperaar kan tieven. Het is ook een spiegel om naar m’n eigen tekortkomingen en bielzen in m’n ogen te kijken trouwens. De wereld is krankzinnig en fantastisch. Het is een mooie tijd om in een band te zitten.”

Hoe groot is jullie wantrouwen naar anderen? Ik krijg ook het idee dat jullie vinden dat je er altijd alleen voorstaan. ‘Niemand zal je overeind helpen’. Is dat gespeeld cynisme of denken jullie er echt zo over?
Bas: “Oh, dat komt uit Twee Minuten Haat! Vet dat je dat zo tevoorschijn tovert. Klassiek Icarus en Daedalus. Als junkies verslaafd aan hun ego, is alleen de dood hun redding. Ik schijn vrij cynisch te zijn. Marijn kan er ook wat van. Het zal wel. Hoe kom je anders door dit tranendal heen? En het is typisch hardcore toch? Wij versus them, wie dat ook moge zijn. Inmiddels is het voor mij gewoon ons versus ons, we zijn zelf de klootzakken die we claimen te haten, we zijn niet brandschoon of heilig, speel dat dan ook niet. Er zit natuurlijk een fantastisch community/unity/help each other-concept in hardcore en dat is hoe het hoort, alleen… Zit hardcore ook vol met slangen, jaloezie, geroddel en andere wijverij. Dat contrast interesseert me altijd. En je moet het zelf doen. Ja, zelf. Waarom niet? Ik ging altijd naar shows en kan voor geen kut zingen, maar mooi dat ik gewoon in een band ga zitten en platen maken! Fuck dat! Muziek maak je toch voor jezelf?”

Is HATER ook een spiegel? Velen willen wel bijzonder zijn, maar hebben een soort reality-check nodig om aan te tonen dat het allemaal niet zo speciaal is.
Bas: “Die lui horen HATER toch niet. Of denken dat het over anderen gaat. Zo werkt dat. Als jij twee seconden nadenkt over iets wat wij hebben gemaakt, is dat al winst. Als jij het weer aan een ander laat horen… Winst. Je moet gewoon bescheiden zijn, want er zijn tig goeie bands die lekker beuken en het goed doen. Wij worden er hopelijk één van.”

Jullie zijn eerlijk, open en direct, en je zegt ook dat je er geen moeite mee hebt iets ‘achterlijks’ te zeggen. Dat vind ik op zich wel knap, omdat je dan ook zelfspot hebt. Kom ik nog even terug op die spiegel. Jullie zien zelf die absurditeit van veel zaken wel, en zoals gezegd zien veel anderen dat spiegelbeeld helemaal niet. Hoe frustrerend is dat?
Bas: Hahahahaaha! Topvraag! Hahahahaaa! Het is toch hilarisch dat mensen achterlijke shit uitkramen, maar net doen alsof dat niet zo is. Hahaha! Ik vind het helemaal mooi. Kan ik nog een plaat volpennen. Vooral zo dooooorgaan! Zou dinges zeggen. Hoe heet ie ook weer? Barry Stevens!”

Beetje filosofisch misschien… Maar individualisme is doorgeslagen en mag wel een onsje minder, maar we zijn ook op onszelf aangewezen en niemand is te vertrouwen. Tegenstrijdig; maar dat is ook echt de kern van HATER? Het zaaien van twijfel, het laten nadenken over een status quo die helemaal niet zo stabiel is?
Bas: “Ach, het lost zich vanzelf wel weer op. Het mag nog wel wat meer ‘Idiocracy’ wat mij betreft. Je ziet gelukkig steeds meer achterlijkheid open en bloot en, het mooiste: het wordt gevierd! Er zijn nog net geen Achterlijke Spelen. We mogen ons allemaal gelukkig prijzen dat we hier leven, in deze tijd, met deze mogelijkheden en deze zeker- en veiligheid en wat geven we terug aan dit wonder? Haha… Achterlijkheid! Ik wijk een beetje af, sorry! Man, ik ben dwars geboren, dus als muziek je dicteert hoe je je moet voelen of wat je ergens van moet vinden, danneh… Nope. Er moet wat mij betreft altijd iemand zijn die overal tegenin gaat. Alleen al omdat het teringsaai is als iedereen hetzelfde vindt. Dus ja, soms moet je een beetje prikken of stoken of iets aandikken of licht verdraaien of twee kanten op kunnen laten gaan, zodat je als luisteraar bezig blijft.”

Hoe gaat nu het vervolg voor HATER eruit zien. Er komen dus vier maanden op de 13e video’s vanaf september. En dan? Is veel optreden mogelijk als je zoals al werd gezegd een ‘zooi kinderen’ hebt?
Bas: “We gaan het meemaken. Allereerst is het natuurlijk vreemd dat je een band zonder shows of echt oeuvre interviewt, maar het komt eraan. Alles op z’n tijd. Uiteindelijk gaan we al die kasten en tops in een busje douwen en vanaf een podium iedereen een roterende spiegel voorhouden. Een soort Spiegelpaleis als op de kermis, maar dan leuk!”

Wat krijg je als je leden van Born From Pain, Herder, Neuk! en Enemy Ground bij elkaar zet? Een gruwelijke reünie, zeer onstuimig hardcore beukwerk en een totaal verbouwde tent? Ja, uiteraard ja, en vanzelfsprekend ja, maar in dit geval nog zoveel meer: een compleet nieuwe band is geboren uit dit stevige fundament. HATER komt uit Noord-Holland en schopt vandaag de hele wereld in de ballen met hun debuut: ‘Twee Minuten Haat’ komt inclusief een video waarmee je de nodige aha-ervaringen kunt beleven. 

Redacteur Martijn Welzen dook alvast in het nieuwe fenomeen en dus lees je hier een interview van zijn hand met zanger Bas de Boer. En slinger voor nu vast even deze geconcentreerde haat aan:

“Het Noord-Hollandse HATER heeft zich tot doel gesteld met wat lompe nuchterheid in je smoel je weer bij zinnen te krijgen. Je bent niet uniek, het leven is niet mooi of eerlijk. O ja, en je gaat gewoon dood hoor! Onsterflijkheid bestaat niet, je poep stinkt dus stel je niet zo aan met je achterlijke blogs, vlogs en TikTok-filmpjes. Toch heeft HATER goede zin, met dikke metalrifs, grofgebekte teksten, gewoon in je Moerstaal. Maar vergis je niet, dit is niet hard om het hard zijn, er is met veel liefde en passie gewerkt aan de vier strijdliederen die door (oud)leden van Born From Pain, Neuk!, Herder en vele andere illustere namen uit het wereldje, op de band zijn gezet. Van ieder nummer wordt met net zoveel inzet als het schrijven ervan, een video gemaakt. Vandaag mogen we met trots de eerste boreling ‘2 Minuten Haat’ presenteren. Een kort filmpje dat net de twee-minuten-grens overgaat, en waarin ze het verhaal laten vertellen door de Nederlands/Vlaamse hardcorescene. Zo goed als alle helden uit het wereldje maken hun opwachting. Ken jij ze?”

Je kunt HATER volgen via Instagram, de Facebook-pagina en de Tube:

Soul Glo

Weet je nog dat Refused die plaat The Shape of Punk to Come dropte? Of is dat een ‘old guy’ ding… Anyway, Soul Glo past heel goed bij die omschrijving. Een injectie zwarte muziek in de punkrock met een plaat die zo bol staat van de invloeden, intertekstualiteit en beladen boodschappen dat je er eigenlijk niet met goed fatsoen omheen kan. Soul Glo is hardcore zoals het hoort, op de inhoud en niet door het heel groot op hun shirts te zetten. Bands als Zulu, Scowl, Ballista, Gel, Move en ga zo maar door (serieus, vul maar aan, iedereen zou deze bands moeten checken) laten zien dat hardcore niet dood is, en bovendien een platform biedt voor diversiteit, inclusiviteit en een podium voor de issues die er nu spelen. The new sound dus, en daar maakt Soul Glo deel van uit. De band komt uit Philadelphia, en er is duidelijk genoeg om boos op te zijn en dat laten ze horen met wrange humor en een muzikaal arsenaal waar je u tegen zegt. Oh, en live zijn ze ook vet. Diaspora Problems is nu al even uit, en op 17 september komt de band ook in onze hoofdstad langs voor een show in Melkweg. Wij mochten Pierce Jordan even aan de tand voelen daarover, zodat jij alvast even kennis kan maken.

Tekst: Guido Segers

Soul Glo staat zaterdag 17 september 2022 in Melkweg, Amsterdam – Upstairs – 20.00 uur – kaarten zijn hier te krijgen – kosten €14,40

Pierce Jordan – Soul Glo

Hé Soul Glo, hoe lang zijn jullie al bezig en hoe rolden jullie de punk en hardcore in?
“Soul Glo is begonnen in 2014. We zijn in de punk en hardcore gekomen door onze familie en vrienden.”

Vonden jullie het tweede deel van Coming to America goed? En waarom hebben jullie de naam Soul Glo gekozen, voor zover ik weet kan dat alleen maar een verwijzing kan zijn naar de eerste film?
“Ik vond het gewoon oké. Het was leuk dat ze de originele cast in ere herstelden, maar het was niet zo grappig. We hebben de naam gekozen als verwijzing naar een klassieker uit de zwarte filmgeschiedenis, maar ook om uit te leggen hoe muziek het innerlijk van een individu weergeeft.”

Wat kun je vertellen over die moddervette plaat Diaspora Problems. In jullie woorden, wat vertelt het album en hoe was het proces om dit juweeltje te maken?
“Het album vertelt over aspecten van mijn leven en emoties en hoe ze een gemeenschappelijke ervaring weerspiegelen die elke luisteraar kan aanboren. Het proces was lang, moeizaam, zweterig, en bevredigend.”

Ik hoor zoveel dingen op Diaspora Problems. Van heavy metal tot post-punk/noiserock, trap/rap en volgens mij zelfs ska. Waar komt dit allemaal vandaan? En heeft dit te maken met de uitgebreide lijst van gastmuzikanten op het album.
“Onze benadering van onze muziek is een samenwerking en een resultaat van al onze invloeden. Het komt voort uit alles wat we leuk vinden aan muziek, maar alles wat we leuk vinden is niet terug te vinden op dit album. Er is veel meer voor ons om te bieden. De gastmuzikanten zijn vrienden van de band. We bewonderen hun werk en willen ze weerspiegeld zien als een deel van het onze.”

Wat me opviel zijn de teksten en titels. Dit complete spel met haakjes, hoofdletters, enz. om lagen van betekenis toe te voegen aan elke titel, maar ook dat een nummer kan switchen van agressieve hiphop-taal naar wat gewoon poëzie is. Dus, kun je iets zeggen over je benadering van het schrijven?
“Mijn benadering van het schrijven van teksten is gebaseerd op een combinatie van mijn invloeden, waaronder Audre Lorde voor haar emotie, sentimentaliteit en analyse van beide, The Watts Prophets voor hun verweven sardonische humor en wraakzuchtige woede, en Tim Kinsella voor zijn technisch gebruik van alliteratie en consonantie. Ik ben beïnvloed door de manier waarop mensen praten in de stad waar we wonen, Philadelphia. De manier waarop ik praat in interviews en met mijn vrienden en familie is anders door de manier waarop ik ben opgevoed. Sommige mensen zijn zo, en sommige mensen zijn dat niet. Ik hou ervan om beide te laten zien in mijn schrijven, omdat we allemaal bestaan uit verschillende identiteiten die op verschillende momenten naar buiten komen om te overleven in deze wereld.”

Punk/hardcore ondergaat een enorme verschuiving, en Soul Glo is volgens mij onderdeel van die beweging, maar wat gebeurt er in de Amerikaanse punk/hardcore?
“In de Verenigde Staten is er zowel vernieuwing als veel viering en verering van vroegere stijlen uit voorbije jaren. Ik stel me voor dat we op die manier niet veel verschillen van de rest van de wereld.”

Tegen Brooklyn Vegan hadden jullie gezegd: “Ik wilde dat het album aanvoelde alsof het een zeer brede kijk op Amerikaanse muziek was, en alle beste zwarte invloeden van de Amerikaanse muziek belichtte.” Wat zou de verschuiving zijn die je graag wil zien hiermee?
“Ik zou graag meer perspectieven en soorten van persoonlijkheid vertegenwoordigd zien binnen het genre en in alle genres in het algemeen. Dat is wat de vormen vooruit stuwt.”

Er zijn specifieke verwijzingen naar zwarte artiesten op jullie album. Hoop je dat mensen bepaalde artiesten specifiek zullen oppakken?
“Ik wel. Iedereen lijkt de Cannibal Ox referenties te horen, maar niet veel mensen hebben iets gezegd over de 2Pac referenties.”

Amerika is behoorlijk verdeeld op het moment en dat is een onderdeel van jullie muziek. Wat zijn de belangrijke boodschappen die Soul Glo met de wereld wil delen?
“Hoewel ik er zeker van ben dat het al duidelijk is, is de boodschap die ik persoonlijk met de rest van de wereld wil delen dat de problemen die ons land creëert voor die van de rest van de planeet grotendeels niet worden gesteund door de meerderheid van de burgers van de Verenigde Staten. Zij geven ook geen moer om ons.”

Soul Glo, foto Courage Music Photography

Hoe zijn jullie op Epitaph terechtgekomen, wat is het verhaal?
“In wezen heeft Jeremy Bolm al zijn middelen naar ons uitgebreid en eigenhandig ons leven veranderd. Dit is inclusief het regelen van een ontmoeting met Epitaph, hoewel het label al op de hoogte was van ons.”

Jullie maken je op voor een Europese tournee. Wat zijn je verwachtingen? Kijken jullie uit naar een bezoek aan Nederland?
“We zijn al eens in Europa geweest, en ook al hadden we onze portie moeilijkheden, de shows waren geweldig. Nederland is in veel opzichten het tegenovergestelde van de Verenigde Staten, dus ja, weer naar hier komen zal een feest zijn.”

Wat zijn op dit moment de toekomstplannen voor Soul Glo?
“Een heleboel shows.”

Als Soul Glo een gerecht was, en geen fictief haarproduct, wat zou het dan zijn en waarom?
“Weet ik niet helemaal zeker, maar het zou waarschijnlijk erg pittig zijn.”

Luister het volledige album Diaspora Problems van Soul Glo dat ze uitbrachten op 25 maart 2022 via Epitaph Records: