Zeke op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Bij Zeke, foto Timothy Aarbodem

Wakker worden op Sjock is zaterdag geen straf: de tenten blijken zowaar in de schaduw te staan. We ontwaken wel bijzonder vroeg, omdat vlak achter ons de derde area (Newcomer Stage) wordt opgebouwd. Het zonnetje schijnt direct en ook de rest van het festival wordt weer in alle gemoedelijke chaos opgetuigd. Het plan is om het verslag van vrijdag gereed te hebben, voordat de temperatuur al te zeer oploopt en het programma serieus losgaat. Dat faalt jammerlijk, de soundcheck van Bark is al een ferme kaakslag en vervolgens moeten we de persruimte – zeg maar een houten tafel in de hoek van de pittoreske sportkantine, waar ook de walkie talkies worden uitgedeeld – alweer verlaten om die band de Main Stage te zien aftrappen.

Bark op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Backstage is Sjock ook een genot, een toonbeeld van vriendelijkheid en vol historie: Onder het bord van de Koninklijke St. Ambrosiusgilde (opgericht in 1711) smeren de liefste dames broodjes op bestelling voor de festivalcrew (louter vrijwilligers), de bands en hun entourage, en twee verdwaalde persmuskieten. Met vereende krachten, en veel gratis koffie, slingeren we het verslag online en stappen met volle overtuiging en gemoed de zaterdag in: een erg sterk geprogrammeerde dag op een alsmaar heter en stoffiger terrein. Het is meteen de eerste uitverkochte Sjock-dag in 42 jaar (4500 betalende bezoekers), meldt de organisator trots.

Lees ook:
– de vrijdag van Mick Collins (Gories/Dirtbombs)
– de zondag waarop Hellacopters en New Bomb Turks het stof eraf bliezen

Tekst: Ingmar Griffioen en Timothy Aarbodem / Fotografie: Timothy Aarbodem

BARK
Bark uit Antwerpen (en deze contreien) opent dus, ook een band die tot ons kwam via wijlen Bidi (altijd een pleitbezorger van de betere Belgische hardheid). Van het podium vliegt straffe metal met onder meer oud-leden van Your Highness en Martyr. Ze knallen direct Voice of Dog erin, het titelnummer van de sterke debuutplaat uit 2016. Misschien slaat die titel op de meer dan brute strot van zanger Ron (die hij zo’n twintig jaar terug al testte bij hardcoregroep Hard Resistance). “Het Volgende nummer zou ik willen opdragen aan de schaamteloze nachten komende van… waar dan ook.” Bark laat vandaag ook een Spaanstalige kant horen met een Sepultura feel, wellicht de invloed van de Argentijnse gitarist Martin Furia. Meer Soulfly nu en de gitarist en zanger hebben er ook het dready haar voor. “Sjock houden jullie van metal?” Mwah. Niet echt zo lijkt. Het is nog vroeg (12.45) en het zonnetje schijnt heerlijk, maar op het veld staan toch al een handvol rijen haar en vuisten in de lucht te slaan. Dan eentje van de nieuwe plaat (“This one is for all the innocent victims”) en daarmee nog heviger en rappere Latin metal. “Can you say I?”, wil Ron weten. Absoluut!! I. Remain. Untamed. Damn, wat een ontzettend bazennummer. Niet iedereens kopje thee, maar wat een apestrakke band en wat een klappen in het slaperige gelaat. (IG)

Toxic Shock op Sjock, foto Timothy Aarbodem

TOXIC SHOCK
Totale chaos vanaf de eerste noot. Het Antwerpse Toxic Shock is hier op een missie, het spelen van een vernietigende set. De band lijkt te zijn weggelopen van het Amerikaanse Venice beach en maakt hardcore punk met thrash-invloeden, een genre dat ook wel bekend staat als ‘cross-over’. Zanger Wally klimt overal op en duikt zelfs het publiek in. De wenkbrauw van de Wally ligt al gelijk open, maar hij gaat stug door met zijn sadomasochistische capriolen. Toxic Shock is soms absurdistisch met teksten als “I’m a zombie” of de opmerkelijke quote “Deze is voor Bart, Bart is behandeld voor zijn kwaad.” Aan de andere kant wordt een kanttekening gemaakt bij de klassieke hardcore-mentaliteit in een nummer als Singalong Let Down, waarbij de quotes je om de oren vliegen maar die concludeert dan ‘These songs are burning in my mind, but are not turning into acts’. Helaas staat het veld nog niet helemaal vol, maar Toxic Shock mag wel de eerste pit van de dag op zijn naam zetten. (TA)

Toxic Shock op Sjock, foto Timothy Aarbodem

The Glücks op Sjock, foto Timothy Aarbodem

THE GLÜCKS
Bij The Glücks vragen we ons af of ze dat grote podium wel aan kunnen in die kleine bezetting. De opstelling is Black Box Revelation, of een omgekeerde Blood Red Shoes: zij achter de drums en zang, hij gitaar, zang en brulwerk. Meer White Stripes dus eigenlijk en daar zijn ze met die ophitsende garagepunkrock ’n roll ook wel schatplichtig aan. Alek en Tina vliegen er vol in, en het veld staat ook lekker gevuld met de kopjes en knieën te knikken als ze uptempo prijsnummer CuCuCool inzetten. Het volgende nummer heeft een nog zwaardere en opzwepender kick van Tina’s bassdrum, terwijl Alek de licks en screams nog scherper aanzet. De zonneschijn en warmte hebben halverwege de middag inmiddels plaatsgemaakt voor een dreigende lucht en een verkoelend briesje, wat wel prima bij de muziek past. Stijlvol panterprintje op het drumstel trouwens. Hij waagt zich aan gierend gitaarwerk, Kick Out The Jams en een hap uit de microfoon. Goed op smaak dit jonge Belgische duo, dat we al vaak op de Nederlandse podia zagen en dat zal toch zeker niet voor het laatst geweest zijn. (IG)

The Glücks op Sjock, foto Timothy Aarbodem

The Vice Barons op Sjock, foto Timothy Aarbodem

THE VICE BARONS
The Vice Barons uit Brussel waren al actief in de jaren ’90, maar zijn sinds enkele jaren weer bezig met hun comeback. Ze spelen Kraftwerks Das Model, gestoken in een ‘classic instrumental’ surfrockjasje, als opener van de set. Dit zijn connaisseurs die niet schromen om zich buiten de gebaande paden van de surf te bewegen, echter de sound blijft getrouw aan de jaren ’60 instrumentale rock met hier en daar een vleugje garagepunk. Pink Floyd’s Wish You Were Here weerklinkt ook ergens in de set. De klassieke ‘garage stomper’ The Witch van The Sonics, nu met zang, als afsluiter is een uitzondering op het voornamelijk instrumentale repertoire. Naast de covers hebben The Vice Barons ook eigen werk met titels als Like Weird, Fuzzy n’ Weird en Operazione Vendetta, die niet zouden misstaan in een soundtrack van een Tarantino-film. Dat zij wel een beetje weird zijn blijkt uit de praatjes van de nog jonge, maar wazige gitarist: “I want to make love to you all, naked” of “I’m oke, if you want to know”. Maar goed, de stijlvolle toevoeging van de gogo danseressen, die zich elk nummer in andere 60s outfit begeven, zorgen er al snel voor dat je die weirde gitarist vergeet. (TA)

CLOWNS
Het hoofdpodium is aan Clowns uit Australië en favoriet van Sjock-organisator Hans. Ze knallen Bad Blood, titelsong van de tweede plaat uit 2015. Heftige hardcorepunk, waar we alsmaar harder op gaan. Het hoofdveld staat voor het eerst geramd en Clowns “couldn’t imagine to be anywhere else in the world today”. Dat komt mooi uit, want wij evenmin. Het publiek kan nog wel wat pit gebruiken. Opzwepen vanaf de barrier voldoet niet en dus neemt zanger Stevie Williams een weloverwogen duik in het publiek. Yup, erop springen werkt inderdaad beter. Dit gaat richting de opgefokte hardcore punkrock die we van New Bomb Turks, Riverboat Gamblers en Columbian Neckties zo leerden waarderen. Kort door de bocht: een meer opgefokte John Coffey, met ook meer rock ’n roll in de arrangementen. Lekker meebrulbaar ook. Die opgefokte Aussie punk is halverwege de set erg aan hier.

The Vice Barons op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Guana Batz op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Ja dan mag je met je arm in de lucht triomferen, dan mag je om “make some noise” vragen. “We were offered to play in Serbia on the same day, then we were asked to play here with Zeke and Bad Religion… So we said ‘fuck them, we are going to Belgium to play for people that actually matter’.” Clowns is blijkbaar al een jaar of 8 in ontwikkeling: “We tried to be a punkband and a hardcore band. So now we are gonna play some old songs that are hard and fast.” Potver, dat gaat erin als Maes pils (voor 2 euro) in een Sjocker. erg fijne band, de zanger ontwijkt ook slim de geografische valkuilen: “See you at the front for Zeke and Bad Religion. Or at the bar where you can buy us beer and tell us all about your family or.. We don’t care what, we think Europe is the greatest continent in the world and we love all you people.” Thanks dude, we love you too. Mensen, vergeet ook niet dat nieuwe album Lucid Again te checken. Goede tip Hans! Maar we zagen aan je Peter Pan en Sonics-shirts al dat het goed zat. (IG)

GUANA BATZ
Bijna etenstijd en op het veld zie je overal plukjes mensen die op zoek zijn naar elk plekje schaduw, naast de PA toren bijvoorbeeld of tegen de hekken, wat gezien de vochtigheidsgraad daar (…) niet zo’n sterk plan is. Guana Batz hoe lang zijn die nu alweer bezig? 35 jaar! Jeetje, een Engelse psychobillylegende die opgericht werd toen ik nog niet eens een radio en cassettedeck bezat. Je ziet het wel wat aan de grijze haardossen, maar niet aan hoe ze met de contrabas en gitaar over het podium slepen. Ook aan de hand van de uitbundige psychobilly zou je het misschien niet direct zeggen. “Oh you’re my baby”, zegt de zanger met de pet en de indrukwekkend volgetattoeëerde spiermassa’s. Can’t Take The Pressure brengt nog snellere psychobilly. Tof, wel lastig dansen lijkt me. Dan wordt die vrouw ook een soort oncontroleerbare draaitol. De Batz spelen Burning Up, de titeltrack van de recente EP. Burning Up is de eerste opname in 20 jaar tijd. Net uit en het klinkt op zich niet minder dan het oude werk dat we net hoorden. Maar ook niet heel anders en de vraag werpt zich op: wie zit daar nog op te wachten? Ongeveer twintig man op dit veld vermoedelijk, maar het kan ook zijn dat ze zin hadden in een pitje. (IG)

Guana Batz op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Het aantal mensen (ok, mannen vooral) dat compleet laveloos op de meeste onooglijke plekken van het terrein ligt out te gaan, neemt behoorlijke vormen aan. Er ligt er eentje in opmerkelijke houding naast de PA op het charmante veldje van de Newcomer Stage. Als we even uitrusten op het gras spotten we er nog eentje, die in de PA-tent achter de tafel ligt. Wellicht de geluidsman? Nee, toch een ander blijkt 25 minuten later. De echte geluidsman stapt over hem heen, waarbij de man hevig opschrikt. Maar de ander kalmeert hem: “Do you speak English? You can lie there, on the side.” Wow, bij menig festival zou je voor minder van het terrein verwijderd worden, hier krijg je een ligplaats in de schaduw. Chille mensen hier. De enige echte misser op Sjock: waar is het speciaalbier? En dat in België? Nee we hoeven geen IPA bocht, we missen de triples, dat Trappistenbier sowieso. Als de drankomzet dan toch zo belangrijk voor het festival is (Sjock ontvangt nul subsidie en heeft alleen Maes bier als sponsor), dan zouden wij het wel weten: Introduceer halve liters, een speciaalbierbar met Biergarten en pak uit met dat klasse gerstenat dat hier overal gebrouwen wordt! (IG)

Sunpower op Sjock, foto Timothy Aarbodem

SUNPOWER
De slaper moet nu toch opstaan, de soundcheck van Sunpower laat geen andere optie. Shit is meteen aan zeg, gejaagde schreeuwpunk en de pit ontploft iedere song weer, zien ook Charlie & Mees (die blijkbaar een prijs gewonnen hebben en vandaag zonder Lesbians op stap zijn). Ook een set covers, waaronder The Doors’ Break On Through en Miracle Workers’ Go Now, slaat aan en een groot gedeelte van het publiek zingt alles mee. Circle Jerks vibe. “Kill, kill, kill, killed by Death”, minimalistische teksten. Het Vlaamse Sunpower mag dan al wel sinds 2002 bezig zijn, ze pakken deze kans: “We hebben lang moeten zeveren om hier te staan, dus jullie zijn nog niet van ons af.” Heel goed, nog een toegift erachteraan, waarin de uitgelaten pit redelijk doldraait. De eerder al tot enige hilariteit heen en weer geworpen slipper verdwijnt met een fraaie boog in de bomen buiten het terrein. Die Newcomer Stage, vandaag voor het eerst open, is duidelijk een prima toevoeging. Zeker voor hen voor wie het op de grote stage soms allemaal wat te belegen en ingedut dreigt te worden. (TA/IG)

Brutus op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Brutus op Sjock, foto Timothy Aarbodem

BRUTUS
Brutus begint om onduidelijke redenen 10 minuten te laat. Ze beginnen meteen met materiaal van dat toch wel verrassend sterke debuutalbum Burst. Onder meer opener March, het spannend openende, dan volledig ontbrandende en zeer meezingbare Drive en het meeslepend tot furieuze Horde II komen voorbij in een daverende, bij vlagen manische set. Terwijl Stefanie in Child mag tonen dat ze eigenlijk een jaloersmakend energieke metaldrummer is. We krijgen ondertussen Helldorado-jokers uitgedeeld van (tegenwoordig festivalbaas) Peter van Elderen, die even later Brutus vanaf het podium staat te bewonderen. Snappen we, en als we meteen die joker mogen inzetten: Boek Brutus Pedro!

Brutus mag dan pas één EP en één album uit hebben, het Leuvense trio is stilaan best wel een grote band geworden (opgepikt door internationale labels Sargent House en Hassle Records) en we horen meteen waarom. “Dank u wel, merci om te klappen.” Het sportveld staat nu wel tot de bosschages gevuld. De uitgelaten taferelen van net bij de Newcomer Stage blijven uit, misschien omdat iedereen aan de zoden genageld staat. Door de felle shoegaze noiserock, die gedreven wordt door Stefanies meppen, maar die ook door haar stem en de sterke songs een poppy en erg overtuigende kant heeft. En een genadeloze. Het is best knap dat beide kanten ook live zo goed overeind blijven. Single All Along is een sleutelsong geweest, zeer opzwepend en toch ook poppy door die meesleurende zanglijnen en die is bijzonder goed door Studio Brussel opgepikt. Klasse. Kijk, dat gebeurt in Nederland niet hè. En maar zeuren dat er in België zoveel mooie bands opstaan en goede muziek gemaakt wordt, en dat er in het Nederlandse gitaarlandschap geen spannende dingen gebeuren. Kul. Maar het mag wel een beter podium krijgen, dat de nieuwe aanwas de rolmodellen ook via tv en radio aangereikt krijgt. Terug naar Brutus. De uitdrukking over het publiek heen spelen is zeer op z’n plaats. Brutus ontstijgt zichzelf met deze berestrakke set, ontstijgt dit festival en nog zoveel meer. (IG)

Brutus op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Ondertussen in de Titty Twister loopt een grote man ongemerkt een biertje omver. Dan kun je zeggen: ‘Welke zot zet er nu een biertje op de vloer in een festivaltent?’, maar de eigenaar is toch verontwaardigd. Je ziet de jongen tegen z’n vrienden gebaren: ‘Kutzooi, heb ik weer’. Tot de vriendin van de grote man hem aanstoot en een muntje geeft. Grote ogen. Totaal verrast en glunderend omhelst hij haar en gaat dan tegelijk met z’n biertje meteen ook een wijn voor haar halen. Knuffels en glimlachen alom. Bezoekers als die mevrouw, een veertiger met een fraaie blonde kuif, maken je festival, die drukken een klein maar stiekem heel belangrijk stempeltje op de sfeer. (IG)

The Cactus Blossoms op Sjock, foto Timothy Aarbodem

THE CACTUS BLOSSOMS
The Cactus Blossoms zijn twee broers uit Minneapolis, Minnesota. De muziek die Jack Torrey, Page Burkum en band maken is misschien niet iets dat je snel zou tegenkomen op NMTH, maar het was te mooi om ze niet te vermelden. Tevens past de band perfect in The Titty Twister, waar rootsmuziek centraal staat. Hun close harmony Americana doet denken aan The Everly Brothers of Roy Orbinson, heel fragiel, subtiel en gedetailleerd. Eén van de broers kampt helaas met stemproblemen, “sounding like an old hillbilly”, waardoor de gitarist een groot deel van zijn zangpartijen overneemt. De ‘geblesseerde’ speelt nu echter wel hele mooie gitaarlijntjes. Interessant feit is dat de band verscheen in de populaire tv-serie Twin Peaks met hun nummer Mississippi. De spreekstalmeester van Sjock stelt dat het misschien wel het mooiste optreden in de Titty Twister is geweest, ik geef hem geen ongelijk. (TA)

Zeke op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Zeke op Sjock, foto Timothy Aarbodem

ZEKE
Zeke doet wat Zeke het beste doet: speedrock. Hun nummers worden onophoudelijk aan elkaar geregen (of misschien wel geragd?). Als een militaire eenheid vuren ze salvo’s op ons af, met af en toe een maniakale “hehehey!” of “1-2-3-4!” van zanger/gitarist Blind Marky Felchtone om de boel aan elkaar te verbinden. In typische Zeke-stijl laten de praatjes tussendoor, als daar al tijd voor is, je enigszins beduusd achter. Zo is het een wonder dat de bassist er nog is, door “drugs and fighting” zit hij in 1995 regelmatig in ‘jail’ zegt Marky, of “This is a song about fucking all night, it’s called ‘Fucking All Night’”. Het laatste nummer wordt al snel aangekondigd, maar ze doen er zeker nog een stuk of vier a vijf voor de encore. Led Zeppelin’s Heartbreaker gitaarsolo wordt er nog even bij gehaald, en ze gaan weer door. Nummer ‘Arkansas Man’ is een fijne afwisseling, hier zit toch zeker meer groove in ten opzichte van de rest van de set, die voor de Zeke-leek misschien toch wat eentonig aan kan voelen. Tien minuten voor het geplande einde zijn ze klaar, zoals het bij een speedrockband hoort, en zo laat Zeke ons ook achter met dreigende feedback. (TA)

BAD RELIGION
Headliner time, 70 minuten liefst. “One Nation under god”, het is nogal een mantra behorend bij klassieker American Jesus, die ons (bekennen we met enig schaamrood) zomaar aan Green Day doet denken. Los Angeles Is Burning is alweer zo’n klasse nummer, met een scherpe en actuele tekst. Bad Religion schudt er aardig wat uit de mouw. Anno 2017 is het een vijfkoppige band, waarin bassist backing vocals doet, en iedereen er wel oud uitziet maar nog wel z’n ding doet, ook marathonloper Dolf Jansen op gitaar. Het kenmerkende logo (kruis met verbodsteken) is er dankzij een reusachtige backdrop ook prominent bij. Greg Graffin heeft nog steeds die melancholische meeslepende zang, klinkt alleen wat heser. Zoals de hele band wel wat softer klinkt vanavond, of beelden we ons dat maar in?

Bad Religion op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Wellicht speelt jeugdsentiment ons parten. Hang naar de tijd dat we met z’n allen in de 2CV van de moeder van Laurens, de eerste van de rebellenclub die een rijbewijs had, scheurden en luidkeels Generator meezongen. Het voelde al als een enorme bonus om ze jaren later (1998?) op Lowlands te kunnen zien bij. Het ging best los op het veld bij de Converse outdoor stage, maar toch leek het me toen al een relics from the past ding. En eigenlijk is het veelzeggend dat we bij dat eerste nummer meteen aan Green Day dachten. Ach zo’n 21st Century Digital Boy of Streets of America (heb je dat land weer..) komt nog best fel van de planken. Kijk naar dat volle veld en je denkt: ja dat is een Sjock-waardige headliner. Kijk naar dat bedaarde veld halverwege en je hebt je bedenkingen… Graffin ziet aan het publiek (40+ is geen uitzondering hier) dat er best behoefte is aan wat ouder werk. “Some of you might recognise this… That’s why we are still on stage after 37 years.” Een prestatie, maar je moet je ook afvragen hoe je voorkomt dat we het heilige vuur langzaam zien doven on stage. Maar goed, bij Punk Rock Song hebben ze onze jeugd zeker wel weer ferm te pakken. En even later staan we toch met geheven glas “Like a rock, Like a planet, Like a fucking atom bomb” mee te brullen. (IG)

Bad Religion op Sjock, foto Timothy Aarbodem

King Salami op Sjock, foto Timothy Aarbodem

KING SALAMI AND THE CUMBERLAND 3
Afsluiten na een grote headliner lijkt misschien een ondankbare taak, maar voor de multinationale (met leden uit Japan, Spanje, Frankrijk en de Caraïben), in Londen-gebaseerde King Salami and the Cumberland 3 is dat geen probleem. Sterker nog, een meer waardige afsluiter van dag twee kunnen we niet wensen. In 2014 stond de band nog op het hoofdpodium, maar The Titty Twister zorgt voor precies de juiste dampende, intieme sfeer die de avond tot een extase zal voeren. Zelf schrijven ze zich aan als “London’s greatest and most sensational Rhythm n’ Blues Punkband”, maar het is ons soms niet zo duidelijk waar we precies naar staan te kijken, toch is het oh zo lekker! Het doet denken aan Screaming Jay Hawkins meets The Sonics meets de absurditeit van ska, al is daarmee de lading nog niet geheel gedekt.

Frontman Jimmy Pantzavolta is een echte eyecatcher, die zelfs zijn sambaballen met grote overtuiging schudt. Hij is als een predikant. “We’re comming to get you motherfuckers” zegt Pantzavolta met zijn doorleefde stem, maar hiermee verzoekt hij het publiek vriendelijk om de nieuwe, derde plaat van hem te kopen. De Loony Tunes tune wordt nog gespeeld net voor de toegift, die helaas zal bestaan uit één nummer: de cover Tainted Love, een ‘Northern Soul’ klassieker van Gloria Jones (en dat ene bandje Soft Cell). King Salami and the Cumberland 3 mogen helaas niet doorgaan omdat er plaats gemaakt moet worden voor de dj. Zonde, de afgeladen tent smeekte om een extra nummer, maar een mooi einde dat was het. (TA)

King Salami op Sjock, foto Timothy Aarbodem

Lees ook:
– de vrijdag van Mick Collins (Gories/Dirtbombs)
– de zondag waarop Hellacopters en New Bomb Turks het stof eraf bliezen

Meer foto’s van Timothy Aarbodem in de galerij hieronder.

Bark op Into The Void, foto Oscar Anjewierden

Sjock Festival is aanstaande! Editie 42 gaat deze vrijdag al los en raast dan door tot en met zondag. Met een dikke vrijdagavond en twee volle festivaldagen verspreid over drie podia (we gaan van Main Stage op het veld, naar de Indoor Stage aka Titty Twister, naar de Newcomer Stage) is er veel te kiezen. Keuzestress dus, ook op de NMTH-redactie, om dat leed wat te verlichten hebben we een set tips voor je samengesteld voor het puike Belgische festival.

We gaan ervan uit dat je zelf de gang naar Bad Religion (punkrockend jeugdsentiment, “Like the blood on my door, it’s the generator!”), New Bomb Turks (zo verdomde goed live, en nog steeds met een ferme trap in je baas z’n scrotum) Rocket From The Crypt (US punkrockers weer terug, nu met de drummer van Earthless schijnt), Brutus (weten ook live die puntgave songs zo noisy te brengen), MFC Chickens en King Salami and The Cumberland 3 weet te vinden? Mooi zo! Zien we je daar op de Poeyelhei (bij het Belgische Gierle, net onder Turnhout).

Door Timothy Aarbodem en Ingmar Griffioen

The Gories/The Dirtbombs (The Gories: vrijdag, Indoor Stage, 21:10. The Dirtbombs: vrijdag, Main Stage, 23:45)
De eerste dag, of laten we zeggen, avond begint al goed met onder andere twee bands uit Detroit, beiden met de charismatische frontman Mick Collins in de gelederen. De motorboogierock staat hier hoog in het vaandel. Naast de auto-industrie staat de Motor City natuurlijk bekend om zijn soul, funk, proto-punk en heavy rock. The Gories en The Dirtbombs staan logischerwijs met hun voeten in deze traditie, terwijl ze aan de andere kant weer de blauwdruk vormen voor de huidige generatie garagebands. Dit is cult pur sang! (TA)

BARK (Zaterdag, Main Stage, 12:30)
Een van de vele bands waar wijlen Bidi ons terecht op wees. De Antwerpse metalgroep opent de zaterdag, dus mocht je dan nog op twee oren liggen is het daarmee meteen gedaan. De tip was een juiste destijds, zoals de beluistering van debuutalbum Voice Of Dog al rap bewees (begin 2016 uit op Sideburn Records). De groep met ex-leden van Your Highness, Martyr, Marginal, The Killing en Unleash The Fury brouwt een brute brij van stoner, hardcore, thrash en groove metal, die er op Into The Void zeer in hakte: “Sludge in het straatje van High On Fire, maar dan wat simpeler. Zanger Ron Bruynseels heeft een stem alsof hij gravel door zijn cornflakes roert.” (IG)

“Loud as raging thunder
Blasting straight out of hell
Behold the five headed monster
Rabies infected hound mercenaries”

Toxic Shock (Zaterdag, Main Stage, 13:30)
Belgisch talent is ook gelukkig vertegenwoordigd op het festival. Toxic Shock (niet te verwarren met de 80s hardrockband met dezelfde naam) uit Antwerpen zoekt het in de cross-over-hardcore-punk-hoek. Zo nu en dan zetten ze ‘harde pokoe’ met de stadsgenoten en rappers van Team Panini om de cross-over vibe helemaal compleet te maken. Hard, snel, kort en hardcore is wat we kunnen verwachten. (TA)

The Glücks (Zaterdag, Main Stage, 14:55)
Sleazefest, Surf & Turf Outdoor, Yellowstock, Eurosonic (op ons eigen stage en niet voor niks), Junkyard Festival, Grasnapolsky en een mep losse clubshows overtuigden de NMTH-redactie zeer van het ontvlambare potentieel van dit duo. Zanger-gitarist Alek en drumster Tina van The Glücks dienen die ‘Psyched out Primitive Garagepunk’ op zoals we het graag hebben: gloeiendheet, geregeld overkokend en finaal in je gezicht. Op Sleazefst ging de rauwe, gejaagde garagepunkblues er als volgt op: “Met gierende en bluesy gitaren over een furieus drumritme, een stukje rock ’n roll-samenzang en gebrul vuren ze vlotjes basale songs als On The Road, Money en Blood On My Mind af.” (IG)

The Vice Barons (Zaterdag, Indoor Stage, 15:40)
The Vice Barons, ook wel Les Vice Barons genoemd, is een “surfsploitation” band uit Brussel. De band kende hun hoogtijdagen tussen 1991 en 1997, maar is sinds 2015 weer bij elkaar. De band heeft de fuzzy, instrumentale surfsound tot een kunst verheven en als je naar hun platen luistert zijn ze bijna niet te onderscheiden van het echte werk uit de sixties. (TA)

Zeke (Zaterdag, Main Stage, 21:25)
Ok, vanuit een wat bekrompen Nederlands perspectief, kun je Zeke betitelen als de band waar Death Alley zich naar vernoemde (naar het zesde album dan). Correcter zou zijn: Seattle hardcore punkers die sinds begin jaren negentig een reputatie verdienden met een knetterharde, manisch snelle sound. Zeke ging op Scumbash zo genadeloos door de Onderzeebootloods dat we voor het eerst wat troepjes mensen met de vingers in de oren zagen afdruipen. Ge-wel-dig. En laten we eerlijk zijn: bij gebrek aan Motörhead kun je je geen betere band wensen. (IG)

The Priceduifkes (Zondag, Main Stage, 12:30)
Waar kennen we die naam toch van? Die blijft wel hangen zou je zeggen en verdomd: naspeuring leert dat The Priceduifkes niet alleen vaak op punkrock-shows in (Noord-) Brabant te vinden is, maar ook de opwachting maakte bij de lancering van de elfde plaat van The Apers, juli 2009 in WATT, Rotterdam. De Vlaamse mannen zijn dus al even bezig met die rappe punkrock (“poddingpunk” gedoopt). Sinds 2003 zelfs en de eerder dit jaar verschenen plaat Goathorse zorgt dat wij zondag vroeg uit de veren gaan om naar de Main Stage te strompelen. (IG)

The Fleshtones (Zondag, Main Stage, 14:50)
In de jaren ’80 was er een revivalgolf van 60s garage/beat bandjes, denk aan The Fuzztones, The Morlocks en Dead Moon. Tot deze golf behoort zo ook The Fleshtones. Deze ‘ouwe rotten in het vak’ uit New York doen zeker niet onder voor de nieuwe generatie en hebben nog de energie van toen. Daarnaast hebben zij een erg indrukwekkend cv opgebouwd in de afgelopen decennia: hun debuutoptreden was in de CBGB’s, ze traden op in het tv-programma van Andy Warhol, de title track van cultfilm I Was A Teenage Zombie staat op hun naam en ze hebben het podium gedeeld met o.a. The Dictators, New York Dolls en Iggy Pop! (TA)

SPEEDÖZER (Zondag, Newcomer Stage, 17:25)
NMTH zou NMTH niet zijn als we niet ook oog hebben voor de Newcomer (aka Talent) stage. Ons oog valt al snel op de band SPEEDÖZER, een Belgische groep die zoals het de naam betaamt rauwe speedrock speelt. Of zoals ze zelf zeggen: “Pissed off ready to kill rawk’n’roll!!” Kevin, Nico en Bart zijn ook “loud, mean & heavy” en het zou ons verbazen als ze met zoveel brandstofverbruik de geplande 35 minuten volspelen. (IG)

The Hellacopters (Zondag, Main Stage, 21:50)
In 2007 kondigde de Zweedse band aan te stoppen. Maar vorig jaar was daar opeens de reünie op het Sweden Rock Festival ter ere van de 20e verjaardag van hun debuutalbum ‘Supershitty To The Max’. Eerder dit jaar overleed heel spijtig hun ‘long-time’ gitarist Robert Dahlqvist (de vervanger van Dregen), maar mede hierdoor is het vuur misschien wel sterker aangewakkerd en zijn ze in originele formatie, met gitaristen Nicke Andersson en Dregen aan het roer, te bewonderen op nog maar een handjevol festivals waaronder Sjock. Hun eigen ‘brand’ van Kiss-achtige rock n’ roll en onvervalste Detroit punk behoeft eigenlijk geen introductie meer. Recent beeldmateriaal heeft onze hartjes al sneller laten kloppen! (TA)

Zo deden ze het 20 jaar geleden:

Scumbash 2017, foto Christel de Wolff

The Kendolls op Scumbash, foto Christel de Wolff

Het waren drie mooie edities in de Van Nelle-fabriek voor de heren van Scumbash, maar zonder duidelijke aanleiding waren de baard- en vetkuif-specialisten van Nederland niet meer welkom met hun festival. Gelukkig zijn ze niet voor één gat te vangen en zo vinden ze midden in het havengebied van Rotterdam een nieuwe imposante locatie: de RDM Onderzeebootloods. In de loodsen werden tot 1995 onderzeeërs gebouwd, maar ze zijn daarna omgebouwd tot ruimtes voor publieke functies. En ziedaar de vrij logische keuze van de barbieren om Scumbash op deze locatie onder te brengen. En? Wat vinden we ervan?

Tekst Marije Heida (+Backfire! bijdrage Ingmar Griffioen), fotografie Christel de Wolff

Met de auto is het even zoeken, maar we kunnen op steenworp afstand parkeren en het is gratis. Geen klachten daar dus. Ondertussen varen watertaxi’s dwars door het havengebied af en aan om publiek van de overkant naar de loods te brengen. Er zijn minder interessante manieren om te arriveren. Eenmaal binnen, na een vrij strenge controle, slaken we een een zucht van verlichting: Gelukkig, er zijn degelijke, nette toiletten. En best veel ook. Neemt niet weg dat er regelmatig lange wachtrijen voor de deur staan, maar dat kan ook niet anders als je merkt hoeveel drank er gedurende dag door een willekeurige bezoeker naar binnen wordt getikt.

Stadgenoten The Kendolls en Scumbag Millionaire
Toiletten zijn dus gecovered, kluisjes staan in groten getale paraat, een rookruimte is present en op de route naar het Jack Ketch podium treffen we meteen de eerste ruim opgezette bar. Die lopen we snel voorbij, want het Zweedse The Kendolls is ondertussen de versterkers aan het tergen met een flinke dosis punkrock. Frontman Oskar Fredén maakt zijn reputatie als opruier van het publiek meer dan waard. Ondanks dat het vroeg op de middag is en het publiek nog niet in volle grootte aanwezig is, of dusdanig aangeschoten dat er spontaan gemosht wordt, ziet hij toch kans om te ‘crowdsurfen’. In het kader van de publieksparticipatie laat hij aan het eind van de set de microfoon achter in het publiek, waar een enthousiasteling dankbaar gebruik maakt en zijn stembanden aan gort schreeuwt. Een uurtje later zien we Fredén weer terug op hetzelfde podium samen met zijn gitarist Anton Andrén als hun vrienden en stadgenoten van Scumbag Millionaire de mannen halverwege de set uitnodigen om de boel nog meer op stelten te zetten. Dat hoef je Fredén geen tweemaal te vragen, want binnen no-time staat hij weer middenin het publiek om de boel nog meer leven in te blazen. Scumbag Millionaire ragt op dezelfde rechttoe rechtaan wijze als The Kendolls door hun set heen. Scumbash zet daarmee een mooi blok energie neer op het Jack Ketch podium in de middag.

Scumbag Millionaire op Scumbash, foto Christel de Wolff

Batmobile op Scumbash, foto Christel de Wolff

Tussen het Zweedse punkrock-geweld door staan op de twee andere podia The Kraken en Voodoo totaal andere bands geprogrammeerd. We schipperen een uur lang tussen beide podia heen en weer, terwijl we de rest van het festivalterrein verder leren kennen. De doorstroom tussen de drie podia gaat vrij makkelijk en je loopt vlot in het rond zonder al te veel gewurg en getrek. De zaal met het hoofdpodium The Kraken wordt opgeleukt door merchandise, waarbij je rondom het Voodoo podium de hele dag getriggerd wordt door luchten afkomstig van hotdogs, patat en hamburgers. Er wordt dus goed ingespeeld op de behoefte aan een vette hap tijdens je persoonlijke biermarathon. Uiteraard ontbreken de heren van Schorem Haarsnijders en Barbier niet met een afdeling voor het betere knip- en scheerwerk van de heren. Waar normaliter vrouwen in de zaak worden geweerd, is er tijdens het festival gelukkig ruimte voor het vrouwelijke verwenmoment. In moordend tempo fabriceren The Vintage Vixen prachtige jaren ‘50 looks bij de dames, terwijl de barbieren met uiterste precisie vetkuiven op hun plaats modelleren bij de heren. Het is fascinerend om te zien hoe deze vakmensen te werk gaan.

Batmobile
O ja, muziek… Daar waren we voor gekomen. We zijn gebleven op het moment dat we aan de wandel gaan tussen de optredens van de Zweedse punkrockers. Keuze nummer één is eigenlijk een logische. We zijn op Scumbash, dus moéten we naar de psychobilly culthelden van Batmobile. De huisband van het festival staat op The Kraken omringd door een volle zaal aanhangers, die ongetwijfeld benieuwd zijn naar het nieuwe materiaal dat de heren een dag eerder uitgebracht hebben. Twintig jaar na het eerste album ‘Welcome To Planet Cheese’ presenteren ze hun nieuwe album ‘Brand New Blisters’. Al voor het optreden begint zien we fans met de gelimiteerde editite van het album rondlopen. Op goudgeel geperst vinyl met prachtig artwork van Pieter M. Dorrenboom, die al sinds 1984 de ontwerpen levert voor Batmobile. En tsja, wat zullen we zeggen over het optreden? Ze gaan met volle kracht vooruit. De met schedel opgesmukte dubbele bas wordt in alle standen vingervlug beroerd door Eric Haamers, terwijl zijn broer en gitarist Jeroen het publiek als geen ander om zijn vinger windt. De bezoekers van Scumbash lusten er wel pap van, want het hele optreden zijn bijna alle ogen gericht op dit dynamische trio. Toch kunnen we het niet laten om ook even bij het Voodoo podium aan te wippen tussen al het psychobilly geweld door.

Stiff Little Fingers op Scumbash, foto Christel de Wolff

White Miles
Daar is een duo geprogrammeerd, genaamd White Miles. Het concept ‘dame op gitaar, heer op drum’ blijkt al vaak een succesvolle formule te zijn, en zo ook geldt dat voor deze combinatie. We worden naar het podium getrokken door een onzichtbare aantrekkingskracht van zowel de charismatische frontdame Medina Rekic en de over-energieke drummer Hansjörg ‘Lofi’ Loferer. Na wat speurwerk over de band blijken ze al een behoorlijke staat van dienst te hebben als openers voor bands als Eagles of Death Metal (zij waren aanwezig tijdens het drama in Bataclan, Parijs), Courtney Love en Truckfighters. Toch niet de minsten in het veld. Kijkend en luisterend naar dit duo snap je de link wel tussen de eerder genoemde bands. Retestrak drumwerk van meneer Lofi, gecombineerd met dikke riffs uit de gitaar van mevrouw Medina zorgen voor een prima set entertainment voor de liefhebber van bluesrock en stoner.

Scumbash 2017, foto Christel de Wolff

Douwe Death Alley op Scumbash, foto Christel de Wolff

Legion of the Damned
Met een overheerlijke, zeer verantwoorde veganistische chilliburger achter de kiezen na het feestje van Scumbag Millionaire, lopen we verzadigd weer richting het hoofdpodium. De ogen moeten even acclimatiseren (en de maag ook) want daar wordt ons een bak metal om de kop geslagen onder begeleiding van een hysterische lichtshow. Het Limburgse Legion of The Damned staat al tientallen jaren op de planken. De eerste jaren onder de noemer Occult en later onder de huidige naam. Het is de enige act vandaag die uit de black/thrashmetal hoek komt en wonder boven wonder is onder het rockabilly/punk-publiek genoeg ruimte om ook dit genre te omarmen. En terecht, want de mannen bewijzen ook in de onderzeebootloods waarom ze meetellen in het genre. Recht in je smoel, knetterstrak en hypnotiserende metal uit de toppen van de tenen.

Death Alley
We snellen ons na het ADHD metalgeweld van Legion of The Damned weer richting Jack Ketch waar onze geadopteerde helden van Death Alley enkele minuten verwijderd zijn van hun aftrap. Moeten we nog woorden aan vuil maken aan deze band, eigenlijk? Nou, niet vuil, maar een kritische noot moet zeker geplaatst worden. Als bijna enig lid van het NMTH-team heeft ondergetekende recensent slechts eenmaal deze band mogen aanschouwen en dat was afgelopen editie van Eurosonic. Daar speelden ze in café Lola, onder ietwat aparte omstandigheden. De ruimte is nogal klein en het geluid was toen niet al te best in het zaaltje. Licht teleurgesteld droop ik na een aantal nummers af richting mijn volgende optreden. Vandaag zou het dan eindelijk gaan gebeuren: getuige zijn van de magie van Death Alley. Damn… is het geluid weer klote. Waar de punkrockers voorheen geen last hadden van de hoge plafonds en weerkaatsende muren rondom het podium van Jack Ketch, komt zanger en charisma goeroe Douwe Truijens vooral de eerste nummers amper boven het instrumentarium van zijn band uit. Desalniettemin is het een fascinerend performer om naar te kijken, maar lichte teleurstelling overviel wederom. Aan de tracks ligt het uiteraard niet. Met het verse ‘Live At Roadburn’ album in de skinny jeans kontzak, rammen ze een uur lang het ene na het andere bevlogen rockanthem uit de speakers.

Death Alley op Scumbash, foto Christel de Wolff

Kadavar op Scumbash, foto Christel de Wolff

Kadavar
Shit… De vermoeidheid begint zijn tol te eisen, maar er komt nog zoveel moois! Even rustig aan doen en een beetje mensen kijken, waarna we ervoor kiezen om het Berlijnse rocktrio Kadavar onder de loep te nemen. Zij spelen een uur na Death Alley en vanaf het eerste moment kampen ze met hetzelfde geluidseuvel als hun voorgangers. De combi van stoner en hardrock, aangevuld met psychedelische elementen, komt gelukkig wel helder en hard binnen. De solo’s van zanger/gitarist Christoph ‘Lupus’ Lindemann trekken je onbewust mee in een melancholische jaren zeventig-trip. Het drumwerk van Christoph ‘Tiger’ Bartelt is naar verwachting meedogenloos en een lust om naar te kijken. De avond zet zich lekker door op deze manier. Het is alleen wel te merken dat het publiek grotendeels in de olie begint te geraken. Men beweegt zich over het algemeen wat minder goed gecoördineerd tussen de podia door en de rijen bij de toiletten worden langer en langer.

ZEKE hard
We wippen even voor het gevoel binnen bij de illustere garagepunkers The Monsters op het Voodoo-podium. Dames en heren met hanenkammen en spikes hebben zich geconcentreerd voor het podium en al snel zien we alle soorten ledematen door de lucht heen gaan bij de show van de Zwitsers. We laten een dolle boel achter om toch maar weer naar Jack Ketch te lopen voor ZEKE. Dat blijkt een gouden greep, want een band die je zeurende rugpijn doet vergeten na een dag rondhangen en staan, is per definitie een goede band. ZEKE is keiharde speedrock met ballen uit het fraaie Seattle. De vrienden van Speedfest probeerden ze al jaren naar Europa te krijgen om de fans in Nederland te verblijden. Nu eindelijk krijgt Scumbash het voor elkaar de Amerikanen op een Nederlands podium vast te pinnen, om ze pas te laten gaan als iedereen compleet naar de kloten is. Dat lukt behoorlijk. Een set lang ZEKE is dodelijk vermoeiend, maar dan in de goede zin van het woord. Je wordt murw geslagen door de hypersnelle nummers met teksten die als een mitrailleur op je afgevuurd worden.

Zeke op Scumbash, foto Christel de Wolff

Zeke op Scumbash, foto Christel de Wolff

Uitzwaaien van Backfire!
Backfire! heeft Scumbash uitgekozen om de allerlaatste show ooit te spelen. Het festival dankt en eert ze andersom met misschien wel de mooiste spot: afsluiten op het hoofdpodium (De Kraken). Een zegening zou je zeggen, maar veel mensen blijken na de show van Zeke rond middernacht toch de uitgang op te zoeken (wellicht om de laatste trein te halen). Bovendien spelen de nog veel langer actieve Britse Nederlander Mark Foggo en zijn Skasters tegelijkertijd op het andere podium. Resultaat is dat Backfire! voor een halfvolle zaal staat. De aanwezigen maken dat op inzet echter weer helemaal goed. De in 1994 opgerichte Maastrichtse hardcoreband stopte al eens eerder: bij het 15-jarig bestaan in 2009. Maar het hardcore bloed kruipt… en zo ligt er in 2011 een nieuw album. Vorig jaar dropten ze nog een 7-track EP en een split met Cornered, maar nu – na ruim 20 hardcore jaren – hangen ze de boel toch weer aan de wilgen. Maar eerst nog een uur vol gas op Scumbash. Daarbij krijgen ze steun van Death Alley-gitarist Oeds Beydals, die de laatste tijd niet vies van bijdragen lijkt en zich ditmaal mag uitleven op de bas.

Het is ons niet bekend waar vaste bassist Giel (ex-No Turning Back) is, maar Oeds vervult ook deze rol met verve. Het inspireert de Limburgers, die toch al behoorlijk tekeer gaan voor die laatste show. Vocalist Pat memoreert dat Oeds vroeger in The Devil’s Blood speelde, en maakt zo een bruggetje naar ex-frontman Selim Lemouchi die zichzelf vandaag precies drie jaar geleden van het leven beroofde (wat zondag door ‘His Enemies’ inclusief Oeds en zus Farida en de voorpremière van een aflevering van doc Brabantse Helden herdacht wordt in W2, Den Bosch). Backfire! draagt meteen een nummer op aan Selim. Mooi gebaar. De rest van de hamerende hardcore-set maakt ook behoorlijk indruk, de groep laat nog maar eens zien waaraan ze die furieuze reputatie verdienen. En waarom we ze gaan missen. Scumbash blijft met een eensgezind gevoel achter: ‘Still dedicated’. (IG)

Oeds met Death Alley op Scumbash, foto Christel de Wolff

Scumbash 2017, foto Christel de Wolff

Scumbash V?
Scumbash biedt voor een eendaags festival een zeer breed aanbod aan muziekgenres. Het mooie is dat het publiek veelal de bindende factor is tussen al deze verschillende stijlen. Een rasechte punker die ook uit zijn plaat gaat bij een denderende rockabillyshow van Batmobile, of een opgedrikte dame met pettycoat vooraan bij de punkrock van Scumbag Millionaire: het is geen uitzondering vandaag in de Onderzeebootloods. Hierin schuilt de kracht van Scumbash: Een uiterst creatief en buiten de lijntjes denkend publiek, met een goede smaak voor stijl en muziek. Of iedereen kan wennen aan de nieuwe locatie zal de tijd leren. Het is gewoon niet anders. Van Nelle is niet meer, lang leve de Onderzeebootloods.

Meer foto’s van Christel de Wolff in de galerij hieronder: