Een mooie, hete zomer loopt inmiddels op zijn einde. Ja, het was af en toe erg warm, maar ons hoor je niet klagen, nu we eindelijk na twee lockdownzomers eindelijk weer als jonge kalfjes de festivalweides mochten bestormen, om van live muziek en lauw bier uit plastic bekertjes te genieten. Wat hadden we dat gemist… Tussen alle festivalperikelen door hielden onze redacteuren de nieuwe releases natuurlijk ook scherp in de gaten. Maar ondanks nieuw plaatwerk van grootmachten als Amon Amarth, Arch Enemy en Machine Head kozen Martijn Welzen en Guido Segers ook deze keer niet voor de weg van de minste weerstand en ze doken de underground in om met vier pareltjes boven te komen. Martijn twijfelt nog altijd of Dagger Threat nu hard- of metalcore is, terwijl Guido een muzikaal wereldreisje maakt langs Amerikaanse noise/sludge, Canadese blackened death metal om vervolgens te eindigen met een stevige portie grindcore uit Singapore.

Tekst: Martijn Welzen en Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Dagger Threat – Weltschmerz
Wal en schip! Je kent het gezegde wel, net als dat je moet vermijden daar tussen te vallen. Het Hamburgse Dagger Threat bevindt zich juist daar waar een doorsnee persoon niet zijn wil. Weltschmerz is geen hardcore maar ook geen nu-metal. Maar het is al hun tweede album na Gestaltzerfall uit 2019, dus ze zullen zich er wel thuis voelen, zo in niemandsland. Dagger Threat is riff-matig verwant aan Code Orange, maar springt vol op de brute metalcore als het om de vocalen gaat. Het is een gewaagde combinatie, dat zeker en het vergt wel wat geduld om de ‘raison d’être’ te vinden. Ik pak de track Wither er even uit dat net zo goed uit het vaatje van het Australische Dregg kan tappen, als uit dat van onze Amerikaanse hardcorevrienden in Terror, terwijl giganten Slipknot als metalprofessoren toezichthouden en instemmend knikken. Maar dan komt iets verder Riven By Grief met een Fear Factory-opening, maar al snel overgaat in een tweekoppig beatdownmonster. En is afsluiter Hard To Breathe weer meer een rechtdoorzee hardcoretrack, waar Caliban de melodieuze zanglijnen lijkt te verzorgen. Zo is er voor ieder van de tien nummers iets vreemds, maar onweerstaanbaars te vinden. De teksten zijn in het Engels maar, de voor het merendeel, gesproken Prologue en Epilogue zijn in het Duits. Dus ook in taal is er die gespletenheid. (MW)

Chat Pile – God’s Country
Ik houd wel van rare metal en Chat Pile valt in die categorie. Noem het noise, sludge, of whatnot, het vaatje waar de band uit tapt lijkt tegen de hardcore en industrial aan te schuren. Denk Godflesh, maar dan verwrongener, cynischer, giftiger. Genoeg woorden die iets zeggen over God’s Country, een plaat die weinig moois te melden heeft over ‘the land of the free’. Misschien goed te zeggen wat een chat pile überhaupt is. Het zijn de giftige hopen mijnafval, die als stilzwijgende, giftige bergen als enige getuigen over zijn van de ooit florerende industrie in het Amerikaanse hartland en eigenlijk klinkt deze plaat net zo. Slepende, crushende ritmes, gal spuwende en pijnlijke zang, schurende baslijnen… Het voelt meer als een woeste proclamatie soms, een schreeuw van wanhoop op songs als Why. Het geluid van machines op Wicked Puppet Dance, waar zanger Raygun Busch in het refrein zich tot losse woorden beperkt, uitgespuwd en herhaald. Of de nervositeit van Tropical Beaches Inc., waar de indringende ritmes, en gespannen gitaarloopjes ons brengen tot explosies van frustratie. Opvaller is I don’t care if I burn, waar we alleen knapperend vuur en zang horen. Alles is wanhoop, alles is uitzichtloos op God’s Country. Klimaatverandering, pandemie, onrecht. Alles zit erin (en veel THC) volgens de band, op een plaat waar alle schroeven los komen. Dit is het geluid van 2022. (GS)

Wake – Thought Form Descent
Wake is een band die ontzettend vies en heavy klinkt. De Canadezen hebben dan ook een achtergrond in de crust/grind en dat hoor je nog steeds terug op het monolitische Thought Form Descent. Toch is deze plaat een evolutionaire stap voor Wake: voller, thematisch dieper, zwaarder. Je hoort het meteen op Infite Inward, puike blackened death met de vitaliteit en agressie van een grindcoreband. Maar ook klinkt Wake op deze plaat ontzettend doomy, zonder gas terug te nemen. Swallow The Light slaat je met de heavy drums en bas gewoon zo hard om de oren dat je daarna inderdaad het licht uit ziet gaan. Ingewikkelde boksmetaforen daargelaten, heeft deze band uit Calgary sowieso flink doorgeschreven de laatste jaren. Dat doet een pandemie met je. Wat opvalt, is de continue innovatie en verandering van de band. Een plaat met een heel narratief is dan ook gewaagd. De nummers zijn ook allemaal fors qua lengte, wat ook ruimte geeft om lekker te bouwen. Venerate (The Undoing of All) is daar een goed voorbeeld van. Een grootse death doom start, en uiteindelijk intensieve blast beats en groovende passages naar het einde van acht minuten toe. Voor de liefhebbers, Kevin Hufnagel van Gorguts speelt ook nog even mee op Pareidolia en Observer to Master. De laatste is ook wel een hoogtepuntje van deze plaat: meeslepend en vol lekkere gitaarpassages met een hoog klassiek heavy metal gehalte. Het is geen makkelijk verteerbare plaat, maar wel een hele lekkere. (GS)

Wormrot – Hiss
Voor een grindcoreband neemt Wormrot toch verdomme telkens de tijd voor een nieuwe plaat. Het duo (trio op deze plaat) had voor het laatst een full-length uit in 2016. Sindsdien was het redelijk stil qua releases. Over de cover is al genoeg gezegd, de referentie naar Thundercat’s Drunk blijft een beetje een mysterie. Ook leuk is dat de band een video uitbracht die drie nummers aaneen rijgt tot een narrratief, geïnspireerd door oude Japanse crime films en die uit hun eigen land Singapore. Maar er zit dus ook viool door de songs heen op Hiss. Had ik nog niet gezegd dat de nieuwe plaat zo heet?

Hiss heeft 21 nummers, en zoals het hoort zitten daar een paar korte knallers in van een minuut, maar ook genoeg langer materiaal. Het is nogal een epos geworden, waar vanalles bij elkaar komt. Ja, je krijgt meteen die blaffende grindcorevocalen, maar ook heavy metal riffs, blast beats en intense buzzsaw baslijnen. Politieke teksten, uiteraard, maar ook wat introspectiever zo nu en dan. Soms pure grindcore, zoals Your Dystopian Hell, wat een explosieve ontlading is van anderhalve minuut, gevolgd door de gooi naar de ‘Scum Award 2022’ met Unrecognizable. Dat zegt meteen alles over de tekst in een song van 10 seconden. Er wordt ook volop noise door de songs heen gemixt, soms om wat meer chaos te krijgen, maar in het geval van Doomsayer geeft het een strakke groove aan het nummer. Ik had ook al de viool genoemd van Myra Choo, die studeerde aan Berklee College of Music (het is dus een serieuze violiste, niet iemand die een snaarinstrument komt martelen). Op Grieve mag ze even naar de voorgrond, waar we dus echt die darkjazz kant van Wormrot even naar voren trekken en Arif Suhaimi even ophoudt met zijn stembanden de vernieling in helpen. Hier horen we dus echt de experimentele kant van Wormrot, dt echt op zoek is naar nieuw geluid. Dat staat natuurlijk wat groovy midtempo punky tracks niet in de weg, zoals het tweede deel van Voiceless Choir. Die viool komt vaker terug en heeft zeker een impact op de atmosfeer van het album.

Wormrot excelleert vooral op de langere songs. En ja, die blijven kort, maar waar echt een totaal opgebouwd wordt. Atmosferische gitaarlijnen, wilde stop-go ritmes, maar ook alsof verschillende werelden aan elkaar trekken. Stampende agressie wedijvert met groove en jazz vibes op Desolate Landscapes, compleet zotte bas trouwens op deze track. Doomy, noisy waanzin volgt nog op All Will Wither, wat ik kies te horen als een inleiding tot Glass Shards, de summit en climax van deze plaat, waarop we echt alle kanten van het arsenaal te horen krijgen. Driven black metalachtige gitaren, rammelden d-beat/punk/grind ritmes, maar ook ontspoorde mosh momenten en stuwende postrocky riffjes.

Hiss is een plaat waar je geen genoeg van krijgt, die laat horen hoeveel ruimte er nog is als je maar gek genoeg bent om ‘m op te zoeken. Ik kijk uit naar de toekomst van Wormrot. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

Wesenwille, foto Hugh Jansman

Goed nieuws uit Utrecht! Wesenwille maakt zich op voor het tweede album en dat nieuws is gisteren aangezwengeld door het black metal-duo met de release van eerste single The Descent. Vergezeld van een lyric video die je hieronder ziet. Het wordt nog mooier: Wesenwille is voor de albumrelease gestrikt door het Franse black metal-label Les Acteurs de l’Ombre Productions. II: A Material God zal daar verschijnen op 12 maart. En de groep is ook meteen vastgelegd voor een performance op het door het label georganiseerde LADLO FEST II, dat van 21 t/m 23 mei plaatsvindt in Nantes.

De nieuwe plaat zal acht nummers bevatten en je ziet de door Derek Holzer ontworpen hoes (naar een foto van Paul Strand) hiernaast. II: A Material God is opgenomen en gemasterd in de thuisstudio van JB van der Wal.

Wesenwille is een obscuur doch illuster gezelschap uit Utrecht, dat in april 2018 debuteerde met de plaat I: Wesenwille. De leden R. Schmidt (gitaar, bas en ijselijke vocalen) en drummer DA Schermann maakten de afgelopen jaren ook naam in verwante groepen als Grafjammer, Verval, Weltschmerz en Wrang. En na het beluisteren van deze eerste single (en albumopener) moge het duidelijk zijn: In de toch al rijke Domstedelijke black metal-scene moeten we weer nadrukkelijk rekening houden met Wesenwille.

Tekst gaat verder onder de lyric video:

NMTH-reviewer Wouter Hommel omschrijft de release van z’n stad- en genregenoten als volgt:
“Quality dissonant 3rd wave BM from Utrecht, The Netherlands. New album, II: A Material God, out March 12th. Especially interesting for those who like DsO, Svartidaudi, Misþyrming & The Great Old Ones.”

Je kunt II: A Material God alvast bestellen via de Bandcamp-site en daar meteen The Descent luisteren. De single is ook te vinden op Spotify:

X Raiders, foto: Tijs van Leur

X Raiders hebben een plaatje gedropt waarvan je de 130 zeker wel van zal aantikken als je hem aanzet tijdens het rijden. Het album barst weer van de uptempo shreddy metalkneiters, maar hier en daar zijn ook nieuwe dingen te horen. Redacteur Pieter Sloot sprak af met zanger Daniel en drummer Niek om onder andere de nieuwe release te bespreken.

Tekst: Pieter Sloot

Het eerste wat ter sprake komt zijn de grensoverschrijdende ambities. ‘’Tijdens onze show in Groningen op Eurosonic Noorderslag hebben we de mensen van Black Harbour Entertainment ontmoet’’, vertelt Niek. ‘’Zij werken ook met bands als Death Angel en H.E.A.T.. We denken dat Duitsland heel geschikt voor ons is, het is echt een goed rockland! We hebben gek genoeg ook nog nooit gespeeld in Duitsland. Dat is heel vreemd omdat we al heel lang spelen, en we komen oorspronkelijk ook uit Nijmegen dus dat is praktisch aan de Duitse grens. Het voelt nu echt als een logische stap.’’

In april 2018 werd de huidige bandnaam aangenomen, na enkele jaren als Rectum Raiders. Zoals de band het zelf zei: de Rectum was uitgewoond, dus moest er een X voor in de plaats komen. De VPRO maakte destijds een documentaire over de band, getiteld Goin’ Rectal. ‘’De naam past simpelweg beter bij wat we nu doen. Ook is Duitsland een stuk makkelijker te bestormen met de naam X Raiders. Een paar deurtjes gingen dicht, maar opeens stonden er meer open’’, aldus Niek.

Oké, genoeg Duitsland. Hoe zit het met die plaat? Niek: ‘’Qua opnemen zelf is het volledig live, we hebben alles tegelijk opgenomen. De zang ook, maar alles stond zo hard dat er ontzettend veel overspraak was.’’ Daniel vult aan: ‘’De zang is dus later opnieuw opgenomen, anders was het onmogelijk te mixen.’’ Doordat alles tegelijk opgenomen is, is niet alles geperfectioneerd, vertelt Niek: ‘’Je zult hier en daar zeker foutjes en dingen die net niet strak zijn horen. Daarnaast eindigt elk nummer een stuk sneller dan dat het begint, maar ja dat is wat er live ook gebeurd. We wilden het zo echt en puur mogelijk laten klinken.’’

‘’We boekten een Airbnb in een bunker van de Tweede Wereldoorlog en daar hebben we het hele weekend thema’s uitgewerkt.’’
Funeral Crusher is bijvoorbeeld een nummer die subtiel anders klinkt dan je wellicht gewend bent van X Raiders. ‘’Het begon met de mokerharde metalriff van onze gitarist Guus’’, vertelt Daniel. ‘’Het nieuwe voor mij is het melancholische refrein. Sommige mensen halen levenslust uit het bezoeken van bijvoorbeeld bruiloften. Funeral Crusher gaat over iemand die zijn levenslust haalt uit het constant bezoeken van begrafenissen.’’ Het idee voor dit nummer ontstond toen de heren een weekendje weg boekten naar Valkenswaard, om daar op een heus lyric-weekend te gaan. ‘’We boekten een Airbnb in een bunker van de Tweede Wereldoorlog en daar hebben we het hele weekend thema’s uitgewerkt.’’

X Raiders, foto: Tijs van Leur

“Dat nummer past goed bij de thematiek van de plaat, het heet dan ook Weltschmerz ’89. Weltschmerz betekent wereldpijn en 1989 was het eerste jaar waarin we voor het eerst alle vijf leefden. Persoonlijk haal ik best veel plezier uit het leven maar er is ook ontzettend veel misère en frustratie. Het overkoepelende thema van Weltschmerz ’89 is hoe mensen tegen die frustraties aanlopen, en hoe ze ermee omgaan of hoe ze ermee kunnen omgaan. We doen het op een serieuze ondertoon, en soms juist het tegenovergestelde. Het korreltje zout is overal wel te vinden’’, aldus Daniel. ‘’We spelen met concepten die geworteld zijn in de werkelijkheid. Ride East gaat bijvoorbeeld over de omgang met het klimaat. Als het water stijgt, waar gaan we dan heen? Bij dit nummer past de thematiek ook weer bij het instrumentale aspect, net als bij Funeral Crusher. Het is urgent, het creept, de gitaarpartijen glijden langs elkaar heen onder begeleiding van keiharde blastbeats… je wordt er een beetje naar van, het kruipt onder je huid. Ride East is misschien wel mijn favoriet van de plaat.’’

‘’Je gaat weer naar die levenloze baan in een trein vol met zombies die allemaal naar hun telefoons zitten te staren. Elke dag weer hetzelfde.”
Train Man gaat ook over de omgang met de frustratie, namelijk die van het elke dag dealen met de NS en alle narigheid daaromheen. ‘’Onze gitarist Jeroen kwam met het idee hiervoor. Constant de sleur dat je met je kioskkoffie op een overvol perron staat, ook pak je steeds weer een saucijzenbroodje omdat je weer eens geen tijd had voor ontbijt’’, vertelt Niek. Daniel haakt hierop in: ‘’Je gaat weer naar die levenloze baan in een trein vol met zombies die allemaal naar hun telefoons zitten te staren. Elke dag weer hetzelfde. Ik vind het al vervelend dat ik eens per week de trein van Nijmegen naar Utrecht moet pakken voor repetitie, ik moet er niet aan denken om dat dagelijks te doen.’’
Niek: ‘’Het nummer Wasted gaat daarentegen gewoon lekker over feesten en drinken, heel simpel. Het is echt een partynummer, want daar houden we ook van.’’ Nadat Daniel even stil is en diep nadenkt zegt hij komisch: ‘’Misschien is Wasted wel het meest serieuze nummer als je er over nadenkt. Het gaat over het sociaal ongemakkelijke op een feestje, je drinkt veel te veel en vervolgens misdraag je je. En eh ja, we zijn inmiddels de 30 gepasseerd, dus dat gaat allemaal een stuk minder makkelijk tegenwoordig. Ik kan het niet meer…’’, concludeert hij dramatisch en komisch tegelijk.

X Raiders, foto: Tijs van Leur

De komende tijd gaat de band op tour door hoofdzakelijk poppodia. Uitzondering is Zwolle, waar Jack’s Music Bar afgebroken zal worden. In de voormalige hometown Nijmegen staat de band opmerkelijk gezien in De Lindenberg. ‘’Op een manier wordt het gewoon een rock-’n-roll show zoals je die van ons verwacht, maar tegelijkertijd is de Stevens Stadscross bezig’’, vertelt Daniel. ‘’Tijdens onze show zullen de renners over het podium en rondom de zaal rennen, om de mensen heen die dan ‘gewoon’ onze show staan te kijken. Hoe we de dit precies gaan doen weten we nog niet… maar het geeft gewoon een extra dimensie chaos, het wordt fucking bizar! Ik heb gehoord dat ons paard ook mee rent.’’

Eveneens bizar: er staat een ballad op Weltschmerz ’89. ‘’Wat is een band zonder ballad!?’’, vraagt Daniel lachend. ‘’Een band moet gewoon een ballad hebben, al is het ons niet helemaal gelukt. Na één coupletje kappen we het af en gaan we weer plankgas. We zijn nog net niet een Bon Jovi die een Always kan schrijven, dat komt nog!’’ Maar hoe zat het dan met die Motörhead cover? ‘’Die werd als laatste opgenomen omdat we tijd overhadden in de studio. Na flink wat biertjes hebben we ’s nachts nog even opgenomen’’, aldus Daniel. ‘’Hoe je ons ziet staan in de video daarvan is precies hoe we de plaat hebben opgenomen. Aan het einde van de opnames dachten we fuck it, we gaan nog even lekker een nummertje spelen.’’

Het nieuwe album is geproduceerd door Attie Bauw (Judas Priest, De Staat) in de Wisseloord Studio, en is verkrijgbaar op zowel cd als vinyl via de X Raiders website. Kortom: Weltschmerz ’89 klinkt en voelt zoals X Raiders live zijn, maak het zelf mee, vanavond in De Pul of een van de andere data:

7-2-2020 – De Pul, Uden
15-2-2020 – Cayen, Enkhuizen
21-2-2020 – Zwarte Ruiter, Den Haag
28-2-2020 – Mezz, Breda
6-3-2020 – Badehaus, Berlin (DE)
8-3-2020 – Hafenklang, Hamburg (DE)
13-3-2020 – Iduna, Drachten
14-3-2020 – Jack’s Music Bar, Zwolle
21-3-2020 – Stevens Stadscross, De Lindenberg, Nijmegen
27-3-2020 – Luxor Live, Arnhem
28-3-2020 – De Duycker, Hoofddorp
3-4-2020 – De Vorstin, Hilversum