Niklas Göransson doet interviews. Heel veel interviews. Die publiceert hij vervolgens op zijn website en in zijn periodieke ‘magazine’ Bardo Methodology. Er zijn inmiddels zeven edities beschikbaar. Toch is Bardo Methodology (BM) niet echt een magazine in de traditionele vorm. Het gaat zeker wel eens over een laatste album, maar nooit met de luchtigheid van het contemporaire. BM’s zijn schrijfsels die je in je boekenkast zet, naast naslagwerken als Black Metal: Evolution of the Cult. Daar staan ze bij mij althans naast en ik raad je dat boek evengoed aan, maar daar gaat het nu niet over.

Door Guido Segers

De interviews van Göransson zijn anders, en vaak niet met de meest voor de hand liggende artiesten en soms met redelijk controversiële namen. Hij promoot niet, hij verdedigt niet, hij verafgoodt niet. Göransson stelt vragen en zijn subject spreekt. Nu passen niet alle interviews in de gebundelde edities die hij tot dusver uitbracht. Toch ligt er goud in de kluis van de auteur en daarom is er nu een reeks (althans, er zijn twee uitgaven), getiteld Bardo Archivology (BA voor de verdere referenties, en dan respectievelijk #1 en #2). Waarom zijn die nou juist zo de moeite waard?

Allereerst, je krijgt echt een berg materiaal voor weinig geld en dat is niet een al te best argument, maar wel als je weer eens een Metal Hammer doorgespit hebt op zoek naar nieuws over bands waar je echt hard op gaat. Ondergronds, duister, weird, controversieel. Of dingen die, en vergeef me voor dit black metal-cliché, echt cult zijn. Bijvoorbeeld het interview met Dr. Schitz van Morbid in BA#1, de bassist die met Per ‘Dead’ Ohlin in een bandje speelde voor hij naar Noorwegen vertrok om in Mayhem te zingen. Dat verhaal ken je en anders verwijs ik je naar Black Metal: Evolution of the Cult. Andere stukken die kietelen, zijn de moeilijkere bands, zoals Akitsa (BA#1) en Seigneur Voland (BA#2). De tweede meer berucht dan beroemd, en vooral heel fout, maar lees dat interview en je beeld veranderd. Ik vind het nog steeds een stel frikandellen, maar dat is een tweede. En dat is misschien wel wat Göransson zo mooi doet, een band in een heel ander licht plaatsen dan je normaal zou zien.

…En soms lukt dat minder goed. Einar Selvik (BA#2) heeft zijn verhaal iets te goed in de hand om echt iets nieuws te vertellen, Nifelheim blijft Nifelheim (BA#1) en sommige bands moeten misschien gewoon geen interviews doen als ze niet de indruk willen wekken in een boze puberteit te zijn blijven hangen (ik noem er geen, maar het is een van de eerste interviews in BA#1). Favoriet is het drieluik over Nordvis, Armagedda en Ehlder (weer BA#1), omdat het een soort Wilde Westen in het noorden van Zweden lijkt te zijn. Oh, en spookverhalen bespreken met de boys van Malokarpatan (BA#2). Afijn, er staat dus heel veel interessants in. Als je bovendien je leeslijst wil aanvullen met een hoop boeken waarmee je indruk kunt maken (op wie, geen idee), het befaamde interview met Deathspell Omega staat in BA#1.

Kortom, een leestip voor degenen die houden van verhalen uit het ondergrondse, occulte en duistere onderwerpen, wilde verhalen, en interviews met diepgang. Neem anders een kijkje op de website. Als je het tof vindt, de publicaties zelf zijn kleine kunstwerkjes en de euro’s meer dan waard. Bardo Archivology Vol. 1 en 2 zijn ook onder meer te koop via de websites van Svart Records en Season of Mist.

“We come from the land of the ice and snow
From the midnight sun where the hot springs flow”

Vikingen en harde muziek. Een match made in heaven, of walhalla, vanaf het moment dat Robert Plant in 1970 bovenstaande tekst zong in Immigrant Song. Het stoere, woeste imago van de Noormannen sprak bij hardrockers en metalheads tot de verbeelding en de Viking-thematiek vond navolging bij bands als Manowar, Saxon en Iron Maiden, later gevolgd door diverse bands uit de death en black metalhoek, zoals Bathory, Unleashed, Enslaved en Amon Amarth. Het werd zelfs zo populair dat ‘viking metal’ een eigen subgenre binnen de metal werd. Rond de eeuwwisseling doken de eerste drinkhoorns op tijdens metalconcerten en –festivals, soms gevolgd door LARP’ers (live action role players) in complete Vikingoutfits. Je zou haast gaan denken dat de echte Noormannen ruim duizend jaar geleden op hun eigen feestjes ook stonden te grunten en keihard op drums te beuken. Niets is echter minder waar natuurlijk en dat is waar Wardruna in beeld verschijnt met het nieuwe album ‘Kvitravn’.

Tekst: Joost Schreurs

Runaljod: het begin
Sinds de oprichting in 2005 probeert Wardruna de oorspronkelijke muziek van de Noormannen te reproduceren, bijvoorbeeld door gebruik te maken van traditionele muziekinstrumenten, zoals trommels van dierenhuiden, bukkelhoorns en diverse soorten lieren en luiten.  Wardruna vestigde zijn reputatie met de Runaljod-trilogie (het geluid van de Runen, het oorspronkelijke Oudgermaanse schrift). Op deze drie albums neemt Wardruna de luisteraar mee op een mythische reis door het pre-christelijke Scandinavië. Het geluid van Wardruna is atmosferisch, mystiek en hypnotiserend, als de soundtrack van heidense religieuze rituelen. De groep werd niet alleen in de folkscene opgepikt, maar ook metalheads konden deze vorm van traditionele muziek wel waarderen. Wat natuurlijk hielp, was dat Wardruna-meesterbrein Einar Selvik meewerkte aan de muziek voor de populaire tv-serie Vikings en ook het gedeelde curatorschap van Roadburn in 2015 (samen met Ivar Bjørnsson van Enslaved) zorgde voor nog meer bekendheid onder ‘heavy music’ liefhebbers. Als je een Wardruna concert bezoekt, tref je als publiek een interessante mix van metalheads, folkliefhebbers en echte paganisten (aanhangers van het pre-christelijke, heidense geloof) aan.

De terugkeer met Skald
Eind 2018 was er ineens het vierde Wardruna-album Skald. Een skald was een soort minstreel, een muzikale verhalenverteller die in de tijd van de vikingen langs nederzettingen trok, om daar de lange, koude winteravonden op te luisteren met zijn muziek en verhalen. Einar Selvik kruipt op dit album in de huid van de skald en gaat terug naar de basis, want eigenlijk is dit een solo-album waarop Selvik zingt en zichzelf begeleidt op lier of luit en soms zelfs een kwartier lang geheel a capella zingt. Een flinke stijlbreuk na de eerste drie Runaljod-albums en even wennen voor de trouwe fans. Maar wie Einar Selvik als skald in actie zag, bijvoorbeeld in november 2019 in de Grote Zaal van TivoliVredenburg, kon een speld horen vallen en keek ademloos toe hoe Selvik volledig opging in zijn voordracht.

Kvitravn anno 2021
Iets meer dan 2 jaar na Skald verschijnt nu dan het vijfde album ‘Kvitravn’, waarop Wardruna terugkeert naar het completere bandgeluid van de eerste albums. ‘Kvitravn’ betekent ‘witte raaf’ en is de artiestennaam van Selvik, die stamt uit begin deze eeuw toen hij drummer was van de Noorse black metalband Gorgoroth. Hoewel Selvik alle instrumenten zelf inspeelde op dit album (met uitzondering van de neverlur, een soort alpenhoorn), is ook zangeres Lindy-Fay Hella weer van de partij om met haar prachtige stemgeluid bij te dragen aan de mystieke sfeer van de muziek. Openingsnummer Synkverv begint nog redelijk ingetogen, met bescheiden percussie en koorzang, maar bij het volgende nummer Kvitravn is de kenmerkende Wardruna-vibe weer overduidelijk aanwezig: repetitieve ritmes, melodieën en atmosferische zang brengen de gewillige luisteraar in een soort trance. Alle nummers zijn opgebouwd rond hetzelfde tempo, waardoor een ambient-achtige sfeer wordt gecreëerd, maar dan zonder hulp van samples of elektronica. Alles met louter zang en traditionele instrumenten.

Qua thematiek wordt vanzelfsprekend weer geput uit de rijke geschiedenis van de Noordse en Germaanse mythologie en legendes. De raven van Odin worden bezongen in Munin, in Fylgjutal gaat het over fylgja, een soort Noordse ‘spirit animals’ en Ni, oftewel negen, verhaalt over de rol van dit cijfer in de heidense mythologie, die is opgebouwd uit negen werelden. In het slotnummer Andvevarljod (het lied van de Nornen, de lotsgodinnen) komt alles samen in tien epische minuten: hypnotiserende koorzang, pulserende percussie en het diepe gebrom van de neverlur. Dan zit de trip er na 65 minuten op en is het uitkijken naar november als Wardruna weer langskomt om de Grote Zaal van TivoliVredenburg om te toveren in een Noords langhuis.

Na het uitgeklede ‘Skald’, is Kvitravn weer een compleet Wardruna-album geworden, waar de fans blij mee zullen zijn en waarmee misschien ook weer wat nieuwe geesten worden rijpgemaakt voor een muzikale kennismaking met het tijdperk der Vikingen. Liefhebbers van de eerste drie albums, die ‘Skald’ wellicht iets te ingetogen vonden, kunnen opgelucht adem halen dat het ‘oude’ Wardruna weer te horen is op Kvitravn. Maar ook als je ‘Skald’ wel kon waarderen, dan hoor je elementen hiervan terug op dit nieuwe album, bijvoorbeeld in de geleidelijke opbouw van sommige nummers. Want hoewel de sommige nummers al vanaf 2009 in de maak waren, is ‘Kvitravn’ toch een goede weerspiegeling van waar Wardruna nu staat als groep in hun muzikale ontwikkeling, want ook al speel je muziek die al meer dan 1000 jaar oud is, ontwikkeling is altijd nog mogelijk.

Kvitravn is op 22 januari verschenen en via onder andere de officiële webshop van Wardruna verkrijgbaar op vinyl, cd en cassette. Tevens is het album te beluisteren via Spotify en verwante streamingdiensten:

Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

For those eagerly awaiting the release of Wardruna’s Kvitravn, it’s not merely a record on the purchase list for this year. There’s a significance to Wardruna’s music to its listeners that borders on the spiritual. It makes sense, as that is where the music by Einar Selvik comes from. It hails from a deeper place, where we reconnect with nature, our past and the sanctity of the earth. And through the years, the audience for the Norwegian group has grown and grown.

Tekst: Guido Segers

Kvitravn, release date 22 January 2021, heralds’ new beginnings. It’s the first full length album outside of the acclaimed Runaljod trilogy. It breaks with the original project yet is a continuation. Interestingly, the title is the same as the alias Selvik used in his black metal days, as part of Gorgoroth, Jotunspor and other projects. Things come full circle, as it is often in our ancient traditions, which are closely related to the natural cycles. Birth, death, rebirth. We spoke with Einar Selvik on the latest album, or complicated histories, his creative process, the sanctity of nature, and the messages in Wardruna’s music. Enjoy reading this, and keep your eyes peeled for the white raven.

First of all, how are you doing?
I’m doing good. Of course, it’s been busy times with the release coming in. That’s a positive thing in my line of work. I’m chronically busy, actually. Not being able to tour and stuff like that, is of course, sad and strange, but I’ve been busy in the studio working with the music for the game Assassin’s Creed: Walhalla and stuff like that. So it hasn’t been a downtime at all—more than enough work to do. 

You have the new album out now. What has the trajectory been like since the trilogy (Runaljod – Gap var Ginnunga, Yggdrasil, and Ragnarok) and compilation album Skald to Kvitravn?
In a way, for me, it is hard to separate this from especially the trilogy. It feels like a continuation. During those 15 years, I was so focused on the trilogy, but there were some things I wanted to do that I put in the drawer for later. Revisiting a lot of these ideas and thoughts was part of the process after the trilogy when I was thinking about what comes next. So, in many ways, it is a continuation. Perhaps, on this album, I go more into the details, the specifics, and the human sphere of things, our relation to nature, and how we define ourselves as a species according to older traditions. It’s more complicated than our body and consciousness, or if you are a religious person, you also have a soul. But in the old ways of seeing it, it is much more complex. The album sort of explores some of these concepts in depth. 

There was a series of brief documentaries as part of the album’s promotion, in which you touch upon topics such as animism, traditions, and history. Are these aspects you are referring to?
Animism (the belief that objects, places, and creatures have a soul) has always been central to Wardruna and what our music is about. It has been so since the beginning. The topics in that documentary are definitely the backbone of this album, but also relevant to previous works, I would say.

Part 1 of the documentary:

The topics you are working with are incredibly complex and hard to digest in today’s world. I’ve just finished the book Children of Ash and Elm, which is an excellent resource about Viking history. What one learns is how complicated and multidimensional it is. We know so little, and there’s so much more than warriors there. As an artist, do you feel the desire to go beyond that simplistic view and be properly understood?
I have the book too. Well, first of all, I have to specify I never intended to replicate music from a specific time period. I use instruments and ideas that go back to the stone age, the bronze age, the migration period, the Viking Age, and even modern times. The idea is that it is kind of timeless and still has the potential to speak to us in the same manner it used to do. 

Yeah, I do feel a responsibility. I always say, don’t climb into a tree without solid roots. Doing thorough research into the musicology and the themes I’m working with, approaching them in a scholarly manner… So I have solid ground before I go into these intuitive and creative processes. That’s very much at the core. 

As you say, it’s so much more than warfare; that’s just a small part of it. That’s one of the many reasons why I never use the word Viking to describe my work. I prefer the word Norse or whatever. Because defining a whole culture based on what a small group of people did for a short time, that’s entirely wrong. On a personal level also, I’m not so fascinated with that whole era and that warrior culture. It is interesting, and I understand this big focus on Vikings and warfare because they were rulers of their times in many ways. But still… If you would make a series or a game that would be authentic, it would involve a lot of time farming, cooking, or spinning wool, and that’s not so sexy in a way. It’s understandable, but I don’t share that fascination. For me, there are so many things that represent this culture in a more complete way.

Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

There are actually simulation games like that. Yet, you did make music for the Assassin’s Creed videogame and, of course, the TV-show Vikings, which both, in their way, represent that cultural snacking and enable people only to take that element from it. Is that why you get involved in these projects because there is a certain contradictory element in there?
Yes, well…. You have to take it for what it is. The Vikings TV-show or a video game like that, for example, is made for entertaining the masses. For it to be a success in the modern-day, it needs to play on historical correctness and balance it with the modern notion of what that time is. You need both to make it catchy, and with that in mind, you have to deem and judge it by what it is. My expectation is not that they should make a TV show to entertain only history nerds like me; that would probably not be a very successful show in a broader perspective.

For me, it is, as you say, an opportunity to highlight certain things, like the poetic culture, which is one of the things I really wanted to get across in both my work with Vikings and Assassin’s Creed. Of course, it’s Assassin’s Creed, so you see a lot of the fighting element, but I think they did a great job in including a lot of other things. On the musical side, I really wanted to give voice to the oral tradition, the skalds, which we often forget but were so central for the people, their culture, and the courts. Even for the aristocracy, it was a central part. This allowed me to actually give voice to them and give voice to that and how that culture might have been. I understand the contradiction, but I don’t see it as one. My expectations are based on what they set out to do and what is logical in contemporary times. In any case, I think it is a step in the right direction because they are, of course, removing some stereotypes… and perhaps creating new ones. But also illuminating them and creating a more nuanced view of the times. 

Over to Kvitravn, can you tell me what the white raven is and what it means to you? Though you have stated there is no relation to your black metal alias as Kvitravn and this record, it tells us how close this theme is to you.
It is; it’s what inspired me to take that name in the first place. I have long been fascinated by ravens, and I have a form of totemic relationship. Of course, the raven itself is such a central animal in the Norse tradition and mythology. Not only in the north but globally, the raven is seen as a messenger between this world and the next. In the north, it is seen as the trickster, the animal embodiment of the human mind and memory. So, it’s almost seen as the human in nature, in animal shape. It carries a lot of meaning, and then you have these sacred white animals, which is also a global phenomenon. Whether it’s white elephants, serpents, lions, or reindeer, they often come with a prophecy of some form of change, renewal and enlightenment. The image of the white raven, the coming or return, labeling an album that, to me, is a powerful symbol and perhaps even a hope and call for change. 

If you would condense it in a way to a modern factor of change, what is it that you hope people take from this? Because through your words, also in talking about animism and your creative process, which is so tightly interwoven with the connection to nature, I detect an environmentalist viewpoint.
You are, of course, correct. But I hate preaching or claiming to know any truth, saying what other people should do… But if my music has some form of a message within it, it would be that I do think it would be beneficial if we all had a more animistic view of the world. What I mean by that is the idea that nature is something sacred, something we are a part of and not the rulers off. That doesn’t have to be a spiritual or religious thing; it’s an attitude. The second we took that sacredness out of nature and put it up in the sky or completely disregarded it, that’s when we got into trouble. I think it would benefit us all if we all had a more respectful view of nature as something we are the caretakers of in a way. It’s something we should respect, something sacred in a way.

It’s simple. I think it represents all of my music. You can look upon many of these things as spiritual things, but it doesn’t have to be. It’s something that is relevant, whether you are a spiritual person or not. It’s an attitude, a philosophy; it’s something beyond those things. Timeless, universal, and highly relevant to all of us. 

You spoke at Roadburn a few years ago about your creative process and explained the deep connection to nature when you actually compose and even record your music. For the video of Lyfjaberg, you climbed up a mountain. How was that during the creation of Kvitravn?
The inspiration can come from many things. As you say, perhaps my main muse is when I walk; it’s when I see and hear things. Sometimes it comes from the instruments, poetry, or the themes I work with have such a strong image that I see and hear the sound of it, and then it’s about chasing down these things. This album follows the same kind of creative concept, where the themes themselves find the instrumental needs, where I record, what state I’m in when I record. I try and go as far as I can in interpreting the theme I’m working with on its own premise. Capturing it, if you will. 

Ivar Bjørnson & Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Some recordings on this album have been done in places that have a connection to the theme I’m working with, the time of day, or a state of mind. It’s hard to give you concrete examples of it, but I still work in the same way. There are quite some recordings in forests, sacred places, and on burial mounds.  

While listening to it, I felt more buildup and cinematic quality, if I can use that term, compared to the previous records. Do you think your other projects affect the sound you create in that direction?
I don’t think there has been any conscious decision on changing it. Of course, everything I do, every song I write, I learn something from and build on in my work. That goes for everything in my life. I guess I’m always chasing this soundscape; I feel I’m getting closer and closer to my visions. I get better at replicating what is in my head when I’m inspired, hearing, and envisioning these songs. That’s an ongoing organic process, but not a conscious process of decisions. I try to let the song go where it wants to go, rather than me trying to give it any kind of shape. 

You mentioned before not wanting to preach anything, and I want to get back to that for a moment. When you started Wardruna, it was singular, unique, and a new avenue. By now, Wardruna is a global phenomenon with dedicated fans around the world. Listening to Wardruna for them is usually not ‘just throwing on a record’; it’s more than that. Has this in any way affected how you see yourself as an artist and how you approach your art?
No, I try not to relate to that part. Fame, the growth of the band, that’s something I try to keep a distance from, especially when I’m writing my music. I’m not writing music for anyone else; I’m writing it for me. That’s my perspective. I’m writing music I want to hear, and if anyone can enjoy it, that’s fantastic, but not the reason I’m doing it. Which, I think, is a healthy way of looking at it. 

I don’t think it would be good if I felt a pressure to create this or that, to adapt my art in any way. I don’t compromise. But, of course, it is challenging. You meet a lot of people, and I relate to the fact our music is growing. Yet, I try to keep a healthy focus on it and not feed my ego; it’s not about that. I try to distance myself from that side of it.

Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

What are the best compliments for you that you receive from listeners?
I don’t know, but it is always special to hear that people connect to it, which I hear often. It gives them something and awakes something healthy on a very personal level. That’s, of course, more than anyone can hope for. Many of these songs live their own lives in the world and give meaning to people. That’s a special thing and overwhelming in many ways.

This album has been ready to go for a while. You mentioned you’ve been busy, so I’m curious if you’ve already started looking for future musical directions for Wardruna?
To be completely honest, actually no. I’ve been so busy on the Assassin’s Creed project, which is an ongoing project. I’ve been very occupied with that, and this period has allowed me to pursue that in a more healthy way without touring on top of that. But, of course, if this period continues putting limitations on what we can and cannot do what we normally do, I will remain productive. 

I always think about where to go and what things I want to do and give voice to. On a certain level, that process is ongoing, but I haven’t started recording or planning yet. I presume that is to come. 

So those are my questions, just a personal anecdote I wanted to share. A few years ago at Roadburn, a photo exposition was posted, which giant concert photos. One photograph (by Paul Verhagen) of you displayed there was given to me as a wedding gift and now hangs in my living room. My 5-month old daughter has her playpen right beneath it and stares up at you a lot, to the point I’m worried she may be unclear which face is daddy.
*laughs* I’m honored to take part of your home. Give my best to your family! 

Thank you very much Einar, best of luck on your release, and let’s hope things turn to normal so we can see Wardruna live again!
Same here! We always love coming to the Netherlands. We’ve always been received very well there, and it’s become our second home in many ways.

New album Kvitravn will be released next Friday on Janurary 22th in various physical formats, and will be available via the official merch store, among others. Newest single Skugge can be heard via Spotify. 

Ivar Bjørnson & Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Het is natuurlijk een absolute traktatie om in de grote zaal van TivoliVredenburg de samenwerking van Ivar Bjørnson en Einar Selvik te mogen zien. Daarom is het waarschijnlijk ook zo druk ruim voor aanvang, plus dat met al die spannende sneeuwvoorspellingen je zeker wilt zijn van je plekje.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Roy Wolters

Vanavond draait uiteraard vooral om het stuk Hugsjá dat in 2017 ontwikkeld is door het duo. Het maakte deel uit van het Bergen International Festival, waar een serie concerten onder het thema ‘Nordvegen’ plaatsvonden. Dit was overigens niet de eerste samenwerking van de twee heren, want in verband met het 200-jarige jubileum van de Noorse constitutie, componeerden ze eerder al het stuk Skuggsjá. Zowel Hugsjá als Skuggsjá werden niet bijzonder vaak live gespeeld, maar wel in beide gevallen op het podium van 013 in Tilburg tijdens, hoe kan het ook anders… Roadburn.

Ivar Bjørnson & Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Het is prettig om Hugsjá samen met een fijne mix van hippies, metalheads en overduidelijke fans van de Vikings tv-serie, te genieten van deze show in een setting die al snel intiem aanvoelt. Als de band opkomt is daar dan ook meteen applaus, wat overigens ook blijft komen voor en na nummers of na grapjes van Selvik of Bjørnson. De set wordt in gang gezet met de titeltrack en een hoorn die door merg en been gaat. Het kost je dus pakweg drie seconden om helemaal in de show te zitten.

Er gaat een collectieve rilling door de zaal bij die eerste nummers. Geen woorden tussendoor, maar alleen de sfeer en magie van die plaat. Het is natuurlijk vooral de stem van Selvik die er toe doet, met die hupjes in toon en gepassioneerde vertolking lijkt hij helemaal in zijn element. De muzikanten achter Selvik en Bjørnson doen hun beste werk om een groot geluid neer te zetten, op het perfecte volume voor deze setting. Genoeg overweldigend, maar niet voor piepende oortjes dus.

Het is geen enorme verrassing dat we enkel werk van Hugsjá te horen krijgen. Dat is eigenlijk ook gewoon een rekensommetje, want ondanks de bijzondere skill van Selvik om de tijd tussen nummers op te rekken door maar niet op zijn woorden te komen, ga je daarmee niet de tijd van een show vullen. Daarom is het een aangename mededeling dat er ook songs van Skuggsjá langs komen. Nu moeten we even terugdenken aan het kleine leger muzikanten op het Roadburn podium, incluis bandmaat Grutle Kjellson van Enslaved (Bjørnson’s bandje, al zo’n 300 jaar). Nou, dat doen ze deze avond met z’n vijven en met een hoop tumult tot gevolg. Het zijn bombastische songs, die lijken te vervallen in een soort stroom van geluid die je mee sleept. Heerlijk. Het akoestische gitaarspel van Bjørnson verrijkt die muziek met een folk gevoel.

Ivar Bjørnson & Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Selvik speelt ondertussen op een reeks traditionele instrumenten en er komt zowaar nog een Wardruna nummertje langs, maar nog veel opvallender is een song van Enslaved. Return To Yggdrasil heeft de ‘Skaldic’-overhaul gekregen en is dan ook de vreemde song in de set. Niet dat deze ook maar ergens misstaat, want het is een bijzonder creatie geworden met dat golvende, repetitieve geluid wat eigenlijk in alle creaties van Selvik zit. Um Hellage Fjel is de afsluiter van Hugsjá en een droeve treurzang. Een nummer vol mystiek verwijzingen naar het verleden. Het is een prachtige afsluiter, maar natuurlijk niet de laatste…

Ivar Bjørnson & Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Het slotstuk behelst de dood en Helvegen krijgt de zoveelste, wonderschone vertolking in TivoliVredenburg. Terwijl je rustig meewiegt op de klanken, kom je dan ook tot een staat van vrede en waardering. Een fijn hoogtepunt, wat op een daverend en niet aflatend applaus kan rekenen. Daarom vervolgens nog een klein liedje van Selvik, omdat we het zo goed doen als publiek.

Ivar Bjørnson & Eivar Selvik in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Dat was bijzonder op Roadburn 2015: curatoren Ivar Bjørnson en Einar Selvik van de respectievelijke Noorse bands Enslaved en Wardruna presenteerden in Skuggsjá. In 013 vertolkten ze de soundtrack van de Noorse geschiedenis door muziek te spelen bij een film ter viering van 200 jaar Noorse constitutie. Season Of Mist bracht het album Skuggsjá begin 2016 uit. En er is een vervolg! Een van de verrassingen bij de eerste aankondigingen voor Roadburn 2018 was Hugsjá, een project uit de koker van dezelfde Noorse musici.

Ivar Bjørnson en Einar Selvik laten op Hugsjá de concepten los en die vrijheid heeft ze goed gedaan. Dat schrijven ze zelf en leiden we ook af uit het titelnummer, tevens albumopener en eerste single. Het stuk was een opdracht van het Bergen International Festival in 2017 en is daar ook uitgevoerd. Hugsjá maakt onderdeel uit van de serie Nordvegen (‘de noordelijke weg’); geïnspireerd door de oude zeeroute en de historie en tradities langs de Noorse kust. Het woord ‘Hugsjá’ betekent zoveel als ‘zien met – of in – de geest’. Het weerspeigelt het idee dat je geest de potentie heeft om verder te zien dan het bereik van de ogen. Het duo vervlecht inheemse oorspronkelijke en hedendaagse gedachten, geluiden en instrumenten en neemt je weer mee op reis door de Noor(d)se geschiedenis.

Het album Hugsjá verschijnt tijdens Roadburn (20 april) via ByNorse Music en is vast te bestellen via de webshop van het label en de Bandcamp. De volgende dag, zaterdag 21 april, voert de band Hugsjá uit op Roadburn in 013. De initiatoren verzorgen ook een ‘guided tour’ op vrijdag 20 april waarin ze het project uit de doeken doen. Meer informatie op de Roadburn-site.

Liefhebbers kennen Wardruna van de diep spirituele, donkere folk gebaseerd op Noorse runes, met oud-Noorse teksten en traditionele instrumenten. Of van het Skuggsjá-muziekstuk dat Einar Selvik met Ivar Bjørnson van Enslaved schreef en op Roadburn uitvoerde. We mochten je deze zomer al de nieuwe track Odal laten horen, van het album Runaljod – Ragnarok dat Norse Music op 21 oktober uitbrengt en waarmee Wardruna de rune-trilogie vervolmaakt die in 2009 begon.

Vandaag hoor je Raido. We hebben dus weer een pot duistere van Scandinavische mythologie doortrokken folk voor je, ditmaal gevat in een oogverblindend schone video die ergens tussen de Vikingen en Lord Of The Rings hangt. Ook terug zijn de kenmerkende zalvende samenzang en trance-opwekkende ritmes. Het geheel is zo schoon dat het hier al de hele ochtend op repeat stond. En stiekem kijken we weer even naar het Roadburn festival dat gisteren de eerste indrukwekkende worp namen naar buiten bracht, en waar Wardruna misschien wel weer zeer goed zou passen met het nieuwe epos.

Zo lang hoef je sowieso niet te wachten. Want Wardruna is in november tweemaal in TivoliVredenburg in Utrecht te zien: het concert op dinsdag 15 november in de grote Ronda zaal verkocht dermate snel uit, dat een tweede show op zaterdag 19 november in de Pandora-zaal is toegevoegd.

Raido from Wardruna on Vimeo.

Wardruna- Odal

Zeer meeslepende en esoterische nieuwe single van Wardruna. Met zalvende samenzang en trance-opwekkende ritmes en gefluit wanen we ons rond het vuur van een Noords heidens offerritueel en even onderdeel van de rijke Scandinavische mythologie. Odal is de eerste single van het album Runaljod – Ragnarok, dat op 21 oktober wordt uitgebracht door Norse Music. Luister de bezwerende track nu op NMTH.

De Noorse band is sowieso niet vies van mythologische verwijzingen. Einar Selviks project heeft tot doel om de levensstijl en wijsheid van weleer te vertalen naar deze tijd met behulp van traditionele instrumenten en verheven gezang. In heftiger nummers komt de bevlogenheid van een Wovenhand naar voren. Op Roadburn 2015 richtten ze nog een haast sacrale performance aan.

Met Runaljod – Ragnarok vervolmaakt Wardruna de rune-trilogie die begon in 2009 met ‘Runaljod – gap var Ginnunga’ en vier jaar later gevolgd werd door Runaljod – Yggdrasil. Einar Selvik maakte Odal met zijn twee kinderen.

Wardruna is in november tweemaal in TivoliVredenburg in Utrecht te zien: het concert op dinsdag 15 november in de grote Ronda zaal verkocht dermate snel uit, dat een tweede show op zaterdag 19 november in de Pandora-zaal is toegevoegd.

Op Roadburn 2015 leerden we Skuggsjá kennen als een heel bijzonder project. Curatoren Ivar Bjørnson en Einar Selvik van de respectievelijke Noorse bands Enslaved en Wardruna voerden in 013 een soundtrack van de Noorse geschiedenis uit. Sterker nog ze speelden muziek bij een film ter viering van 200 jaar Noorse constitutie. Nogal een conceptueel ding ja, maar niettemin erg geslaagd. Dat vroeg natuurlijk om meer dan een paar zeldzame shows. De fans klapten dan ook de handen stuk toen bleek dat er een plaat kwam.

Season Of Mist brengt het album Skuggsjá op 11 maart wereldwijd uit en vandaag kun je de titeltrack horen en zien op NMTH. Benieuwd naar meer? Vorige week was er al een stream van de song Kvervandi op Metal Exposure.