Temple Fang, foto Maaike Ronhaar

Ho eens, daar is Temple Fang alweer met een nieuwe release! EP Jerusalem/The Bridge is alweer de derde plaat van dit vlammende spacerockkwartet. Live at Merleyn, uitgebracht in het holst van de pandemie in 2020, verkocht in een weekend uit en bereikte meerdere jaarlijstjes in de NMTH redactie. De opvolgende plaat Fang Temple was dan weer hele andere koek, opgenomen tijdens drie verschillende concerten, een verrassende, gelaagde plaat wiens serene psychrocksound weer een andere kant van Temple Fang liet zien. Met het aantrekken van nieuwe drummer Egon Loosveldt in 2021, hield het echter niet op met de inspiratie. Vandaag is daar Jerusalem/The Bridge, een al even verrassend tweeluik van deze livesensatie, nu te horen hieronder.

En ook nu weer een typisch gevalletje van een band die zijn eigen ding doet, en die vrije manier van samenspel is wat Temple Fang ook een van de spannendste Nederlandse bands van het moment maakt. Eerste helft Jerusalem is ontstaan uit sessies met nieuwe drummer Egon, een zware psychrocker die begenadigd en intens binnenkomt. Man, dat minutieus uitgebouwde gitaarwerk van Ivy van der Veer en Jevin de Groot toch weer! Maar daar doet de ritmesectie weinig voor onder, dankzij de ronkende baspartijen van Dennis Duijnhouwer en het pompende slagwerk van Egon. The Bridge vindt dan weer zijn oorsprong in de sessies voor Fang Temple, die eenzelfde slowburnend aspect beschikt als die plaat, maar toch ook op gepaste momenten de intensiteit toe doet nemen, zorgvuldig gedragen door de warme vocalen van Dennis Duinhouwer en gitarist Jevin de Groot. Live opgenomen in het befaamde Galloway Studios tijdens een grootschalige verbouwing, zorgt het voor een heerlijk organische sound. Jerusalem/The Bridge is nu uit op vinyl via Electric Spark en Right On Mountain, en is digitaal gereleased door Stickman Records. Check hem nu via Bandcamp en Spotify:

Iron Jinn, foto Louise Te Poele

Trekken we dan echt weer de kwalificatie ‘supergroep’ uit de kast? Jazeker. Is dat niet wat voorbarig? Neen. Op basis van de voortekenen (show op Roadburn 2018 en eerste single Soft Healers) en de ervaring van de bandleden plakken we het etiket zonder een spoor van twijfel op Iron Jinn. Sorry alvast guys. Maar deze veelbelovende opsomming paste niet in de kop: Oeds Beydals (The Devil’s Blood, Death Alley), Wout Kemkens (Shaking Godspeed, De Niemanders), Bob Hogenelst (Birth of Joy) en Gerben Bielderman (Pauw).

Iron Jinn, foto Louise Te Poele

Vandaag kwam dus de meeslepende debuuttrack uit (luister Soft Healers onderaan) en omdat zachte heelmeesters stinkende wonden veroorzaken, masseert Iron Jinn die rücksichtslos in de schedelpan. Oh, en het viertal tekende ook maar meteen bij het Duitse Stickman Records voor de release van hun debuutalbum. De eerste langspeler komt 21 april 2023 uit bij het gereputeerde label dat naam maakte met platen van Motorpsycho, King Buffalo en Elder. Ook de recente dubbelaar van Temple Fang verscheen er. Speaking of dubbelaar: Iron Jinn debuteert gelijk met een “frantic double LP”. Die is opgenomen en gemixt in de Galloway Recording Studio door Sebastiaan van Bijlevelt en gemasterd door Pieter ‘Pidah’ Kloos. We zijn erg benieuwd!

De eersteling is alvast duister, bluesy, onheilspellend en 7 minuten lang onderhuids broeiend. Halverwege een break, waarna de instrumentatie aanzwelt tot freaky proporties en de vocalen rauwer uit de keel komen. Soft Healers heeft ook een melodieuze (die samenzang!) en weirde rand die zeer pakt. Beetje Donnerwetter-vibes, terwijl Spotify daarna All Them Witches op me gooit. Ook geen gekke referentie. Neemt niet weg dat Iron Jinn hier een behoorlijk eigenzinnige kaart trekt. En de anticipatie voor de volgende ronde nu al groeiende is.

Twee gitaristen, een chemie
Iron Jinn is geboren uit de chemie tussen gitaristen Wout Kemkens en Oeds Beydals, wiens eerste samenwerking leidde tot het Last Night On Earth Festival. De tweede maal dat ze de snaren kruisten was in april 2018, toen ze waren uitgenodigd voor een show op Roadburn Festival. Ze traden onder de naam Iron Chin op met toen nog Ries Doms (Powervice, The kik) en Job van de Zande (Dool, The Devils Blood) als ritmetandem. De groep maakte, geïnspireerd door de San Diego Takeover van Roadburn, veel indruk met een set die meer ‘dromerig zweefde’ dan ‘hard rockte’. “Iron Chin maakt onder de huid kruipende psychedelische rock met hallucinante gitaarpassages en sporadische toetsen”, noteerde de NMTH-verslaggever. Vervolgend: “Laat dit alsjeblieft geen eenmalige gelegenheid zijn.”

Diens oproep was gelukkig niet aan dovemansoren gericht, want Beydals & Kemkens bleven na die eerste Tilburgse festivalgig samen schrijven. Met ditmaal Bob Hogenelst (waarmee Beydals ook in Molasses speelt) achter de drumkit en Gerben Bielderman (o.a. Prestcold Molly, PAUW, Helm Op, Pronk) op bas gaat Iron Jinn ervoor.

Kemkens verwoordt het als volgt : “When we wrote Soft Healers, the nasty throbbing sensation of the music drove me towards the old Dutch saying, ‘soft healers cause stinking wounds’. The song also deals literally with the physical side of thoughts and actions: matter over mind, a reversal of the popular modern world catchphrase. Humans can be great tricksters, but it’s hard to outsmart some realities, I guess. You cannot always place will above matter, something we love to do.”

Precies zeven maanden zijn er verstreken sinds het uitkomen van The All Is One (2020); een plaat die het zogeheten Gullvåg-drieluik concludeerde en waarvan het zwaartepunt lag bij het psychedelische geluid van de band (lees de review). Of er nu wel of geen pandemie heerst: het Noorse trio is altijd zeer productief geweest. De tel ben ik inmiddels kwijtgeraakt, maar volgens ProgArchives is Kingdom Of Oblivion album nummer vijfentwintig. Nu Bent Sæther (basgitaar, zang), Hans Magnus Ryan (gitaar, zang) en Tomas Järmyr (drums) niet hun gebruikelijke rondes door Europa konden maken, zijn ze aan de slag gegaan met het overgebleven materiaal van The All Is One, dat zich volgens henzelf niet zo goed liet mengen met de rest.

Door Wouter Hommel

Rockend knalt Motorpsycho met The Waning part 1 & 2 uit de startblokken. Bij het navolgende titelnummer hebben wij de eerste uitschieter te pakken: een nummer dat met zijn vette riffs en pakkende refrein (probeer dat maar eens uit je hoofd te krijgen) schreeuwt om een live-uitvoering, met een hoofdrol en een pluim voor de samenzang van Hans Magnus & Bent. Daarna wordt het gaspedaal wat losgelaten in Lady May, openend met een mandoline. Vervolgens wordt Black Sabbath geëerd met The United Debased, een nummer dat vorig jaar live zijn opwachting maakte in hun thuisstad Trondheim, waar een twaalftal corona-proof optredens werden gedaan.

Tot nu toe een prima plaat, maar dan gaat het wel erg op en neer qua stijlen en inhoud, bijvoorbeeld met The Watcher (featuring the Crimson Eye). De Hawkwind-cover uit het tijdperk Lemmy komt wel een beetje lui over door de één-op-één kopie en wordt afgemaakt met wat experimentele geluiden die wel erg naar opvulling rieken. Met Dreamkiller wordt de spanningsboog alsmaar losser en lijkt het alsof de band met onaffe nummers naar de drukker is gegaan.

Misschien hadden die nog wat langer moeten rijpen, want Motorpsycho heeft het in zich om je een hele plaat aan de boxen te kluisteren. Nu is het vooral het eerste gedeelte (tot en met The United Debased), plus het gave prog-monster The Transmutation Of Cosmoctopus Lurker aan het eind, zeer de moeite waard. Als geheel schiet het in mijn oren tekort om zeventig minuten bij de les te blijven. Daarmee wil ik niet zeggen dat het geen goed album is, want de Noren zijn professioneel genoeg om niet te verzaken op uitvoering en productie, maar misschien hadden ze er beter aan gedaan een EP uit te brengen… Sometimes, less is more.

Kingdom Of Oblivion van Motorpsycho is 16 april uitgekomen bij het label Stickman Records en onder meer te beluisteren op Spotify. Bestellen kan onder meer (in formats 2LP + download/CD) via de Stickman-site.

Motorpsycho, photo Terje Visnes

One of the most ingenious, gripping and elusive heavy bands out there put another crown on a career now spanning over 30 years. 30 impressive years we might add, considering the jaw-dropping discography of Motorpsycho. The Norwegian threesome just unleashed what might well be their 22nd record. The All Is One came out through Stickman Records on August 28 and is the final part of a trilogy that deals with ‘Trump’s reign as chief douchebag’. Strong stuff.

Never Mind The Hype got in touch with bassist and leadvocalist Bent Sæther, founding member alongside Hans Magnus “Snah” Ryan (guitar, vocals), who was very forthcoming in answering some nosy questions. No risk of losing interest or inspiration after 30+ years, and getting disillusioned is not an option either. The band has a mind of its own and won’t be stopped. “We are still excited about what we do and the music seems to happen by itself. We suck at repeating.”

Read the review here (in Dutch)

By Ingmar Griffioen

– We have to admit we lost count and had to dig into the discography. We estimate The All Is One to be your 22nd album? That is some achievement. How would you describe its place in your discography?
Bent Sæther: “22nd? Could be – we have lost count too!
This band is it’s own thing and operates seemingly on it’s own accord, and we have long ago stopped trying to control where it wants to go. It is a ‘career in rock’ that at some point turned into an art project and a way of life, and the records are not products as such anymore, more ‘proof of process’: testaments to what we have been up to lately-type things. It’s place in our discography is right now as the newest installment. The process dictated it’s size and shape, but what it means, or what it’s position is in the greater scheme of things, or indeed in our career, we have no idea of. Yet!”

– How do you guys keep this band running for over 30 years? How do you manage to keep motivated and inspired?
“As I explained above, this is not a career as much as an outlet for our reseach and development in music. Since popularity or success in the traditional sense is not a motivating factor, disillusionment with career matters or record sales is not applicable, it is just our own sense of excitement that is a gauge: as long as we are excited about what we do, the music seems to happen by itself.”

– Did you have a certain goal/sound in mind for this release?
“Nope. We wrote the precursor to what became the N.O.X. suite last year for the St. Olav Festival here in Trondheim, and felt that it had legs enough to function on record as well, so we wanted to do that on this one. The other songs are there for perspective and context, and we felt it was important to show versatility – that we do other things than these 40 minutes behemoths too, you know! They aren’t as impressive, perhaps, but they are better compositions in many ways, and they touch you as a listener differently. We are resigned to the fact that we always seem to sound like ourselves however much we try for something else, so we are more concerned with making the arrangements work. Whatever it takes.”

– How does that even work for Motorpsycho, in terms of songwriting? How do your songs originate? They sound very improvisational, and at the same time tight and focussed.
“They are both, most of them. Usually Snah or I have an idea for something. We work on it for a bit and usually relatively quickly find out whether it’s a song in it’s own right or a candidate for a part of something else, or… whatever! Then we try out arrangement ideas until something feels right. This usually also reveals whether it can be an open thing or if it needs to be tight and focussed. Some are like this, some like that – it’s kinda all about finding the balance beween the various variables and giving it a shape that feels correct.

“Arty farty speak this, I know, but… it is like this, sorry! What we always try to do, is never overwork something to the point where it becomes stale before recording it: What I like in other people’s recordings, is the sound of their excitement, and that is something we always try to capture in ours too.”

Artwork by Håkon Gullvåg

– I read that the album is the last part of the “Gullvåg Trilogy”. What does Gullvåg stand for and in what way are this album, The Tower and The Crucible connected?
“Håkon Gullvåg is the painter who did the artwork for these three albums. That is really the only reason why it’s been called ’the Gullvåg triology’, but thematically they do span Trump’s reign as chief douchebag, and the lyrics on these albums are almost all informed by this new political reality. We were never political as such (except for Nothing To Say back in 1993!), but we came out of the 80s hardcore scene and really care about these things. These days it feels more important to speak out than it did for many years. That is also probably a recurring theme in these records, if you’re looking for that kinda thing.”

– In 2016, before the release of The Tower, you parted ways with longtime drummer Kenneth Kapstad. At the time you said you needed ‘to meditate on the path forwards’. How did that process take shape? How difficult was it to replace Kenneth?
“Kenneth is truly one of a kind, in every way you look at it. So in a sense he is irreplaceble. But Motorpsycho was a living thing before he joined, and even if he coloured what MP was when he was in it, MP is bigger than any of it’s members. It is a way of doing things and a way of relating to things, and becomes what it needs to be no matter who is in it.
Kenneth was perfect for MP when he joined, and it was perfect for the further development of MP that he left when he did, even if it felt like a betrayal and it hurt like hell when it happened. But that is just the way of any divorce. Snah and I worked at the theatre for a few months while we thought about it and talked about it, and when Tomas showed up, it made sense to work with him.”

– How would you say Tomas Järmyr, an experienced drummer for Yodok, Zu ao, with a background in jazz/improv as well, fits in? Has his arrival done something to Motorpsycho and the sound?
“Tomas is truly one of a kind, in every way you look at it. Right now he is the perfect drummer for MP: his way of relating to the music is fresh and inspiring, and he has just so many different colours and ways of approaching the music that open things up a lot. Different from Kenneth, but at least just as good! In some ways he is stylistically a little more versatile than KK, so he seems to not impose a sound on the music quite as much as KK who is very ideosyncratic and kinda always sounds like himself. MP is about all kinds of musics, so Tomas is a good fit.”

– Motorpsycho is known for not shying away from politically and socially critical lyrics. What were the main lyrical inspirations for this album?
“As stated above global politics have taken a turn for the worse over the last years, and we do talk quite a bit about that. We were never fans of authority anyway, but having it wielded by inept narcissists and ’strong men’ really scares the bejesus out of us. We all need to think and talk about the value of democracy, now more than ever, because the alternative is so much worse. These albums are our comments and insights and standpoints in that debate I guess.”

– Take the title The All Is One for example.
“Yup. pretty specific! Johnson, Erdogan, Bolsonaro, Trump, Putin, that dick in Hungary… here’s lookin’ at you kid!”

– In single ‘The Same Old Rock’ you imagine Sisyphus would be happy. Which exasperating process / event are you referring to?
“This is a quote from Albert Camus. This eternal struggle is what it is – can we accept it and live with it, or is it possible to actually enjoy doing it? It is a lyric about the situation, applicable to a lot of things in all our lives, but nothing too specific.”

– There are also some references to infinity, repetition, reciprocity, which imo fit some of your music. Could you shed some light on the five-stage N.O.X. missile, the mythical or cosmic references?
“Uh, maybe?
All the parts are pretty cyclic, there is not a whole lot of that old verse – chorus – verse structure in there. Almost the whole thing is in one tempo, in one key, and the parts are almost interchangeable. This suggested those kinds of ideas lyrically too, and the whole alchemical thing is something that seemed to resonate well. Ditto the Tarot, so these are basically discourses on a philosophical level around things like that, how it’s all just various points in the cycle. We tried on purpose to not make it too specific, and I think we succeeded in that – I’ll have to read them again to tell you any more!”

Motorpsycho, photo Terje Visnes

– It seems very ambitious to put a 42 minute project like N.O.X. as the centrepiece of this album. Was it not tempting to make a separate N.O.X. album?
“Since it is a 42 minute piece, it could have been a full length album on its own, but it felt like it would be both a stronger listening experience and a more truthful representation of what we’ve been up to over the last year to include some more concise and ‘graspable’ pieces. Something about the sheer scope of this album really spoke to us when we decided on this structure though, it felt like every piece of music was reflected in something else that made it all make more sense somehow.

“But, yeah – there is a little whiff of ’the grand work’ about the size of this album that is – if not pretentious, very ambitious and certainly utterly preposterous, but… it is also satifsfying for us to take it this far! It’s absolutly exhausting to listen to of course, overwhelmingly so, but so are all our favourite cultural experiences – from a Mahler symphony, to 2001 – A Space Odyssey, to a Philip K. Dick novel or an Egon Schiele painting: it’s that kind of thing you’re aiming for and that kind of impact you’re hoping the work will have. Ours is not that good, of course – what is? – but you have to strive for that kind of excellence if you want it to mean something to anyone else. It is the ambition that keeps it interesting for everyone, isn’t it?”

Motorpsycho’s Bent Sæther at Roadburn 2018, photo: Paul Verhagen

– We wouldn’t dare to try and capture the scope of your discography in a few words. But we do feel this release is more experimental than heavy. Some might say ‘a different kind of heaviness’ of ‘new definition of…’. What role does experiment and improvisation play in your process?
“Phew! … what can I say? It is all a part of what we are. We suck at repeating, so we always try to find some new way to do things, it’s that kind of improvisatory mindset that makes it fresh and fun. A lot of our songs have spots where they open up and are free, and as long as somebody is playing something interesting, we’ll stay there and see where it goes. When the moment is gone, we go back to the written music. That is something we’ve always done, so it is a big part of it.
Sometimes someone comes up with something that is so strong that we need to turn it into a song or something, so stuff actually can get written on the fly too. But it is all one thing to us: we don’t split it into different zones or build barriers around the various approaches – they are all valid as long as they are creatively working. This is also how we feel about musical styles – whatever works is fine. So if it’s heavy or psychedelic or plain weird doesn’t matter to us if it works.”

– How is this going to pan out live? Have you already done some live tryouts or shows?
“No idea! We will need to be at least 4 people on stage to make it make sense, for sure, but … we are not interested in copying the record so it will obviously be different anyway, yeah? We have to try different approaches and see what works on a pragmatical level – like always – and see if we can find a way to make this structure an interesting thing to work from. We’ll see – sometimes there isn’t much more to get out of it after you recorded something, other times a piece will live for decades – you never know which ones are what. But we’ll try all of these for sure!”

– We don’t know if the live perspectives in Norway / Scandinavia are as depressing as in The Netherlands and dare to hope: Is there a European tour planned?
“No, it looks like no tour until the second half of next year. We’ll have to see how the plague situation develops. What can you do? We will do a couple of small scale gigs here in Trondheim in October to try stuff out and try to keep somewhat in shape, but that seems to be the max we’ll be allowed to do. Depressing indeed.”

– How do you feel about playing live in front of an audience?
“Depends on the day, but mostly just focused and concentrated and ready to go deep!”

Motorpsycho at Roadburn 2018, photo: Paul Verhagen

The unavoidable question:
– How has Covid-19 affected the band?
“Well, when it hit, Snah had to babysit his 5- and 7-year-olds for a couple of months, so everything basically just stopped. Tomas had an operation on his foot, I wrote a bunch of new tunes, we mixed the record … Our usual summer airport running around didn’t happen since all the festivals were cancelled, so we had an actual summer holiday for the first time in two decades. That was refreshing. But we have also not had any income, so we are on the dole and financially not having much of a good time. It’s difficult to say the least.”

– Has it influenced (the making of) this album?
“No, not really – this was all written and recorded before the plague hit, so it didn’t.”

And a cliche one:
– What are the plans and ambitions of Motorpsycho?
“To stay true to our own ideals and to keep doing what we do for the right reasons. If it becomes a money thing or a fame thing or a popularity contest or something like that, I hope we have the sense to knock it on the head. What makes this good is the preposterousness of it, the sheer idealism at the base of it and the uncynical nature of it. It has a certain purity and innocence that make it work. My ambition is to keep that alive.”

– Thanks for your time, and the music. Hope to be able to see you live in the foreseeable future.
“Oh, but we will! Might be some time, but eventually – you bet!”

Peace&love, Bent.

Motorpsycho’s album The All Is One was released through Stickman Records, August 28. It can be streamed through Spotify, ao services, and purchased via the Stickman webshop.

Motorpsycho op Roadburn, foto: Paul Verhagen

Al ruim dertig jaar voorziet het eigenzinnige Noorse driemanschap uit Trondheim – die zich vernoemde naar een sexploitation-film van regisseur Russ Meyer – de wereld van hun psychedelische, progressieve rock. Vanaf de derde langspeler Demon Box (1993) is meteen duidelijk dat de band zich niet voor één gat laat vangen, want naast alternatieve metal verwerken zij net zo makkelijk stijlen als pop, country, jazz, fusion en noise in hun geluid. Fans van Motorpsycho worden liefkozend ‘psychonauts’ genoemd en verwachten net als de leden zelf dat iedere plaat weer een uitdaging is. De kern van de groep bestaat sinds 1989 uit gitarist/zanger Hans Magnus ‘Snah’ Ryan en bassist/zanger Bent Sæther. Begin 2017 neemt jongeling Tomas Järmyr de drumstokken van geweldenaar Kenneth Kapstad (Spidergawd, Grand General) over. Diens run met de band eindigt het jaar daarvoor na bijna een decennium.

Door Wouter Hommel

Naast het herkenbare geluid is de productiviteit van de band zeer hoog: met The All Is One is men alweer aanbeland bij album nummer tweeëntwintig – als we het mini-album Barracuda uit 2001 meetellen –  en is dit tevens de afsluiter van het Gullvåg-drieluik. De andere delen van het zogenaamde drieluik – The Tower (2017) en The Crucible (2019) – worden ermee verbonden door schilderijen van de kunstenaar Håkon Gullvåg, welke tevens voor de albumhoezen gebruikt zijn. Tekstueel is er een rode draad die door de albums heen loopt: de zorg over de huidige staat van de wereld, met name over het milieu en de politiek. Motorpsycho zoekt iedere keer de balans tussen veeleisendheid enerzijds en toegankelijkheid anderzijds. Zo verklapte Sæther recentelijk in een interview dat de voornaamste invloeden voor het nieuwe album The Beatles en componist/dirigent Gustav Mahler waren.

Ga er maar voor zitten, want The All Is One duurt maar liefst 84 minuten en is alleen al de moeite waard vanwege het epische middenstuk van bijna drie kwartier genaamd N.O.X. (I t/m V). De band neemt je mee op reis door de psychedelische en progressieve wereld van de jaren zestig en zeventig, vertaald naar het heden, met behulp van zalvende meerstemmigheid, vervormde zang, mellotron, xylofoon, akoestische gitaren, blazers en strijkers. Alles komt voorbij en de drie mannen krijgen hierbij hulp van vrienden en collega’s als Lars Horntveth (Jaga Jazzist), violist Ola Kvernberg en live-gitarist Reine Fiske. Verdere hoogtepunten zijn het contemplerende The Same Old Rock (One Must Imagine Sisyphus Happy), het spannende uptempo The Magpie, het genoemde middenstuk en tot slot de riffs en melodieën van afsluiter Like Chrome. Het verrassingselement is er na zoveel albums wel een beetje af, maar de kwaliteit van de Noren staat nog altijd buiten kijf.

Beluister hier het nieuwe album dat vandaag – 28 augustus 2020 – uitgebracht is door Motorpsycho via Stickman Records: 

Gepast gejuich: Omens, de vijfde plaat van Elder is uit. De eindredactie voelt de bui echter alweer hangen: ‘Dit wordt toch niet weer een lange bespiegeling, gestoeld op weemoed naar een vroege kennismaking?’ Toch wel, mea culpa. Er is ook echt geen ontkomen aan bij Elder, een groep uit Boston en tegenwoordig ook Berlijn die zich vanuit de stonerdoom-wortels nadrukkelijk in de kijker speelde. Tel daar een legendarische (Roadburn) performance bij op en je kostje is gekocht in huize Griffioen. Bovendien hebben we hier te maken met een van die zeldzame acts die zich per release blijft doorontwikkelen, die het geluid iedere keer weer fijntjes bijpunt.

Door Ingmar Griffioen

Dat vroege materiaal van Elder, zeker album Lore en de in 2011 uitgekomen voorganger Dead Roots Stirring, is ook zo verbijsterend goed. Wervelende stoner, doom en psych met een dikke punch, die toen al gedrenkt was in prog, zeker in de gitaarlijnen van frontman Nick DiSalvo. Elder begon in 2006 in de (stoner)doom-sporen van Sleep, YOB en Electric Wizard, maar nam na een jaar of vijf een meer heavy psychedelische afslag, beïnvloed door Europese (psych)rockbands als Colour Haze en Dungen.

Dat materiaal leerde ik pas kennen toen de Amerikaanse band geboekt werd voor Roadburn Festival 2013. De zoals altijd ronkende, spot-on tekst op de website bevatte de triggerende tag ‘stonerdoom’ en lokte me tijdig het Patronaat in. Ik had Dead Roots Stirring precies eenmaal beluisterd en het viertal speelde die plaat helemaal, plus nog twee oudere songs. Ik was meteen gegrepen en beleefde een van de zeldzame shows waar ik van de eerste tot de laatste minuut stond te bangen. Vanaf het moment dat ze tweede nummer ‘Dead Roots Stirring’ inzetten werd ik opgezogen, meegevoerd in de bijzondere ambiance in die voormalige kerk. Meegetrokken in ieder nummer dat telkens weer een achtbaan van ruim tien minuten aan progressies en emoties bleek.

‘Mja, geinige anekdote, maar wát greep je dan zo aan die set?’ Wel, de opbouw van de songs is weergaloos, veel wisselingen, toch bouwt Elder gestaag door en crikelen die twee gitaren om elkaar heen richting een zenith, die telkens nog net wat hoger blijkt te liggen. Terwijl je hoofd al drie minuten door de instrumentale wolken en psychdampen opstijgt, vertraagt de band en verzwaart de groove en gooit DiSalvo een diepe vocale saus erop met een serie korte klaaglijke uithalen die precies op het ritme vallen, met telkens een versnelling in de tweede zin. Kippenvel.

‘Wat heeft dat met de nieuwe plaat Omens van doen dan?’ Eerste single ‘Embers’ was op meerdere vlakken diametraal anders dan wat me lang zo in Elder aantrok. De groep kwam op het meesterlijke Reflections of a Floating World (een van dé platen van 2017) al stukken proggier voor de dag, maar de toon was nu een stuk lichter, met zelfs een klassieke passage. En dan was daar de zang, die niet zozeer qua timing verraste maar wel een stuk uitgesprokener en melodieuzer was dan voorheen. Veel prominentere cleane zangstukken gaven de song een veel opener, haast poppy karakter. Vorig jaar gaf de EP The Gold & Silver Sessions een nog ingetogener waarschuwing af (waarbij de aanhouder in krautend slotstuk ‘Weissensee’ wel erg geweldig beloond wordt). Deze eerste track had gelukkig wel wat meer ballen dan die EP, en bood ook de al vertrouwde heerlijk uitgesponnen prog-lappen, maar het zou nog vele draaibeurten duren voor ‘Embers’ echt landde.

Gelukkig viel de promo op de digimat en konden we verder duiken in deze toch wel interessante nieuwe wereld. Inmiddels woont DiSalvo in Duitsland, waar hij ook het label Stickman Records runt, en heeft Elder vooral meer progressieve paden verkend. Nu rekent de deels Berlijnse band groepen als Steely Dan, Uriah Heep, Gentle Giant en YES tot de favorieten. In dit interview met NMTH vertelt hij uitgebreid over de werkwijze en koers van de band. Ook benadrukt hij de bedoeling om Omens als geheel te luisteren. Dit is het eerste album dat ook echt zo geschreven is, met aandacht voor overgangen tussen de nummers. Het devies is dus starten met het titelnummer in je player en doorpakken tot je 55 minuten verder kan uitklokken als One Light Retreating langzaam wegsterft.

• Check voor achtergrond en discografie ook deze fraaie feature van Bandcamp: ‘An overview of defining releases from doom-metal band Elder’

Elder, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters

Die vijfde langspeler stelt al rap gerust. Titelnummer ‘Omens’ opent de plaat met de spacey synths van toetsenist en tweede gitarist Michael Risberg, maar al na 35 seconden vallen zwaardere gitaren en percussie bij. Even laat Elder het vrijwel stilvallen, houdt even de adem in ook, maar dan brult DiSalvo na twee minuten “Cursing The Day!” en blijken ook de refreinen voldoende zwaar aangezet naar onze smaak. Halverwege volgt een heavy eruptie met daar doorheen zoemende synths en een getergd “Gaze upon me, I have seen the end, Suspended in light, An omen to portend”. Blown away! De kurk kan van de fles tripel en vol vertrouwen leunen we achterover voor een nieuwe Elder-voyage.

‘In Procession’ maakt duidelijk dat de synthesizer en klassieke pianoloopjes tot het reguliere arsenaal zijn gaan behoren. Knap hoe die met gitaarlijnen verweven tot een veelzijdig, onmiskenbaar proggy geheel. Ook deze plaat is van start tot finish typisch Elder. Het is de macht die spreekt uit dat enorm pielerige en doch zo krachtige gitaarspel. En die versnelling; groots, een tikje pompeus en zelfverzekerd proggy, en tegelijk zo meeslepend. Luchtgitaarpielen was in tijden niet zo lekker.

En die synth die er geregeld achter zit, ook in ‘Embers’, is zo filmisch en een tikje spookachtig. Die doet ons zeker in het centrale werk ‘Halcyon’, eerst aan Ultravox denken. Maar nee, het lijkt toch meer op The Rolling Stones’ magistraal psychedelische ‘2000 Light Years From Home’. Ruim 12 minuten slingert ‘Halcyon’ je heen en weer, met lichtvoetige synth-loopjes en dan weer heavy aangezette riffs. En toch waait daar altijd die proggy toon doorheen. Ja, de nieuwe Elder is weer heavy, maar wel heavy in een nieuwe dimensie. Omens is wederom een ferme mijlpaal in de carrière van deze ongrijpbare band, één die voelt als een logische progressie en tegelijk erg benieuwd maakt naar vervolgstappen, naar het nieuwe materiaal waar DiSalvio al naar hint.

Op deze vijfde langspeler blijken ze doodleuk weer op de toppen van hun kunnen te opereren. Als dit zo doorgaat wordt Elder ook dit decennium één van mijn absolute favorieten.

Omens van Elder is 24 april 2020 uitgekomen via Stickman Records. De plaat is, evenals merchandise, te bestellen via de Bandcamp. Beluisteren kan ook onder meer via Spotify, zie onderaan.