Tekst: Guido Segers

Waarom dan nu een tweede boek? Nou, omdat Rob Halford de Metal God is, heb je eigenlijk helemaal niet het recht dat te vragen als sterveling, maar ik heb het toevallig al gelezen en kan je daar antwoord op geven: omdat er nog veel meer te vertellen was. Biblical, want ik ga niet elke keer die hele subtitel benoemen, is helemaal niet zo bijbels als de titel doet vermoeden, behalve dat Rob Halford heeft gekozen om een komisch-religieuze titel te geven aan zijn ‘commandments of metal’, een reis door de absurde wereld die heavy metal was, is en ergens altijd wel zal blijven, althans dat mogen we hopen.

Fanboy
Waar gaat het dan over? Nou, over metal of rock, of in ieder geval het leven van een rockster die zelf ook een enorme fanboy blijkt te zijn. Over wat er allemaal fout kan gaan, maar ook over wat er gebeurt in de industrie. Halford gaat daar diep op in en neemt zo nu en dan een onderzoekend perspectief aan, waarbij hij uitzoomt en naar ontwikkelingen en patronen kijkt in de microkosmos die hij al zo’n 50 jaar bewoond. Dat levert vaak waardevolle inzichten op, die dan opgevolgd worden met hilarische anekdotes, schokkende verhalen en alles wat je eigenlijk liever nooit wilde weten over heavy metal. Maar dus stiekem wel.

Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes

In die zin is Biblical geen opvolger van Confess, maar het leest ook lekker als een supplement daarop. Halford vertelt bijvoorbeeld over zijn liefde voor tatoeages (en hoe hij er plots niet zo’n zin meer in had), over piercings en een aantal die hij heeft waarvan je mogelijk het bestaan nog niet wist of wilde weten. Maar het gaat ook over het ontmoeten van je helden en hoe dat soms best wel tegen kan vallen en soms fantastisch is. Maar we gaan ook in op zijn ziekte, tijdens de pandemie, touren met een stel 70’ers en de naam van ene K.K. Downing valt ook nog wel eens. Niet altijd in het beste daglicht, maar onderaan de streep met veel respect,.

Biblical is een fijn boek, eerlijk, open en direct. Rob Halford op z’n best, zoals we hem kennen. En je komt er ook achter waarom hij voortaan op z’n motor blijft zitten op het podium, en waarom hij sommige nummers niet zo heel enthousiast meer meezingt. Allez, aanrader dus.

Terwijl het bizarre jaar 2020 richting het einde strompelt, hebben de meeste muziekliefhebbers al ruim negen maanden geen concert meer bijgewoond en de vraag is hoe snel we in 2021 weer ‘normale’ concerten kunnen meemaken. Het gebrek aan livemuziek werd door Never Mind The Hype aangegrepen door een indrukwekkende hoeveelheid albumrecensies te publiceren. Toch komt er een moment dat je het gevoel hebt dat je Spotify wel zo’n beetje hebt uitgespeeld en wat kun je dan nog doen als muziekliefhebber wanneer de dagen korter en kouder worden? Dan kruip je met een dekentje op de bank en pak je een goed boek…

Tekst: Joost Schreurs

Opgelet: deze review bevat mogelijke spoilers!

Voor muziekliefhebbers die van lezen houden, is er een ruime keus aan boeken over bands en muzikanten. Dikke pillen over het leven van Keith Richards en Johnny Cash werden wereldwijde bestsellers en ook over veel metalartiesten verschenen de laatste jaren interessante biografieën, waaronder die van Tony Iommi, Ozzy Osbourne, Lemmy Kilmister en Bruce Dickinson.

Sinds oktober van dit jaar kunnen we Confess, de autobiografie van Rob Halford, zanger van de legendarische Britse metalband Judas Priest, aan dit rijtje toevoegen. Zoals dat vaker gaat bij autobiografieën kreeg Halford hulp van een ghost writer, namelijk Ian Gittins. Met ruim twintig boeken op zijn CV over U2, Depeche Mode, The Cure, Eminem en Björk is Gittins iemand die weet hoe je een goed muzikaal levensverhaal moet neerpennen. De combinatie van de vlotte, toegankelijke schrijfstijl van Gittins en het boeiende verhaal van Rob Halford is een gouden combinatie, want het boek leest als een trein en is soms moeilijk weg te leggen (‘nog één hoofdstukje dan’). Gittins schrijft, zoals Halford praat op het podium en in interviews, met de droog humoristische toon van een nuchtere ‘bloke’ uit de Britse Midlands.

Don’t ask don’t tell….
Confess is geen verhaal dat aan elkaar hangt van anekdotes over met drank, drugs en vrouwen doorspekte tours, daarvoor kun je beter een boek over Lemmy lezen. Halford had namelijk een geheim dat hij zijn halve leven met zich meetorste en bijna zijn ondergang werd en dat is zijn homoseksualiteit. Halford groeide op in een arbeidersgezin in Walsall, een industriestadje in de regio iets ten noorden van Birmingham, ook wel ‘Black Country’ genoemd, een streek met eenvoudige, nuchtere mensen, maar ook van ‘don’t ask, don’t tell’. Zeker eind jaren ’60 dus niet de meest ideale plek voor een homoseksuele jongen om op te groeien en dus bleef de jonge Halford angstvallig in de kast, hoewel zijn naaste vrienden en familie het eigenlijk allemaal wel wisten, maar ja: don’t ask, don’t tell…

De komst van Priest
De angst om uit de kast te komen werd alleen maar erger toen hij de zanger van Judas Priest werd en de band met iedere nieuwe plaat steeds succesvoller en groter werd. Halford was als de dood dat een ‘coming out’ de band te gronde zou richten, vanwege de vermeende homofobe machocultuur in de metalwereld. Het gevolg hiervan was eenzaamheid: een openlijke relatie was geen optie, sterker nog, de mannen waarmee hij wel intieme vriendschappen opbouwde, gaven Halford niet de liefde die hij in zijn verliefdheid van hen hoopte terug te krijgen. Deze eenzaamheid en frustratie over zijn liefdesleven leidde tot het volgende probleem: alcoholmisbruik (later kwam daar ook nog drugsmisbruik bij). Het grootste deel van de jaren ’70 en ’80 zagen de fans van Judas Priest een zelfverzekerde metalgod op het podium, maar het was ‘Dutch courage’ (lees: moed indrinken) en eigenlijk was de beste man in die tijd een emotioneel wrak dat iedere avond dan wel stomdronken in zijn bed stortte of anders stiekem zijn geluk beproefde op geheime homo-ontmoetingsplekken zoals WC’s van truckstops, meestal zonder succes. De anekdotes zijn soms hilarisch, één van de weinige keren  dat hij wel succes had in de WC-hokjes bleek de andere persoon een Judas Priest T-shirt bleek te dragen, maar er klinkt ook een grote tragiek en veel verdriet in door.

Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes

De weg naar nuchterheid
De eerste ommekeer in het leven van de frontman vond medio jaren ’80 plaats tijdens de opnamen van het album Turbo. Met een gevaarlijke hoeveelheid slaappillen in zijn maag, weggespoeld met veel te veel drank, werd een depressieve Halford in het ziekenhuis opgenomen en daar besloot hij dat het zo niet langer kon: hij liet zich opnemen in een afkickkliniek. Halford meldt trots dat hij sindsdien, nu dus ruim 34 jaar geleden, geen druppel alcohol meer heeft gedronken. Nuchter en met nieuwe levenslust stortte hij zich weer op Judas Priest, waarmee hij nog altijd grootse successen vierde, bijvoorbeeld met het legendarische album Painkiller. Toch bleef er iets knagen en dat zit met name in zijn seksuele geaardheid die hij nog altijd niet openlijk kan uiten. 

Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes

Last van de schouders
Het zal tot 1997 duren alvorens Halford ook deze last van zijn schouders wierp in een interview voor MTV (Voor de jonge lezers: dat staat voor Music Television en in de vorige eeuw werd er op die zender ook nog daadwerkelijk muziek uitgezonden). Op dat moment is hij uit Judas Priest gestapt ten faveure van een solocarrière, maar eigenlijk wil hij weer terug op het oude nest. Maar dat stugge, koppige Black Country ‘don’t ask, don’t tell’ zorgde ervoor dat Halford en zijn voormalige bandmaten jarenlang geen contact hadden. Ruim tien jaar duurde het alvorens Halford genoeg moed verzameld heeft om het Priest management een mailtje te sturen. Op dat moment heeft ook het liefdesleven van Halford een positieve wending genomen: hij heeft in ex-marinier Thomas de ware liefde ontmoet en zijn terugkeer is het ontbrekende puzzelstukje in een ‘eind goed, al goed’ verhaal, want op dat moment begint Judas Priest aan een succesvolle tweede helft van hun carrière.

Confess steekt als muzikale autobiografie uit boven talloze verhalen die zich beperken tot opsommingen van gebeurtenissen als ‘en toen namen we een album op, en toen gingen we op tournee en daarna stapte de drummer op’. De demonen waarmee Halford decennialang worstelde (drank, zijn geaardheid) komen uitgebreid aan bod en de gevolgen, die hem bijna kapot maakten, krijgen ruimschoots aandacht. Hierdoor leest Confess soms als een soort oproep of waarschuwing: “Wat je geaardheid ook is, blijf niet in de kast. Zie wat het met mij deed.” Toch is het zeker geen zwaarmoedig boek, want er is voldoende ruimte voor vrolijke anekdotes en hilarische gebeurtenissen die het bestaan van een metalband interessant maken. Verder wordt ook de relatie met zijn familie heel mooi beschreven. Walsall, waar zijn ouders hun hele leven hebben gewoond, is een ankerpunt in het leven van Halford waar hij altijd kan terugkeren en tot rust komen. 

Dat het verhaal van Judas Priest en Rob Halford nog niet voorbij is, blijkt uit het laatste hoofdstuk waarin wordt beschreven hoe de band eind 2019 plannen maakt voor een nieuw album en een tour om het 50-jarige (!) bestaan te vieren. Maar toen werd het 2020 en eindigt het verhaal… Hoe het verdergaat en afloopt, zal de toekomst moeten uitwijzen.

Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes

Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes

Maandag 6 augustus deden de Metalgoden, a.k.a. Judas Priest, a.k.a. Rob Halford en crew, de Tilburgse rocktempel 013 aan. De avond is al weken strak uitverkocht. Eenmaal gearriveerd op locatie staat er dan ook een rij tot aan de Spoorlaan, een kleine 350 meter aan ‘battle vesten’. Onlangs kwam het spijtige bericht naar buiten dat gitarist Glenn Tipton het rustiger aan gaat doen vanwege Parkinson. In 2011 hield gitarist K.K. Downing het al voor gezien, Halford en bassist Ian Hill zijn dus nog de enige twee oudgedienden. (Hoewel, drummer Scott Travis zit er ook al sinds Painkiller bij.) Naast Halford’s iconische strot, worden de epische riffs en solo’s van het Downing/Tipton duo al decennia lang meegespeeld op air-guitar door een legioen metalmaniakken. De verwachtingen zijn hooggespannen vanavond.

Tekst: Timothy Aarbodem / Foto: Rob Sneltjes

Black Sabbath’s War Pigs klinkt als intro, een mooi eerbetoon aan een band waar Priest veel aan te danken heeft (de band viel ooit onder Tony Iommi’s managementbedrijf). Helaas wordt het nummer vroegtijdig afgekapt voor wat cheesy pianomuziek. Jammer, een integrale uitvoering was er goed ingegaan. Album- en setopener Firepower levert vervolgens wel de nodige vuurkracht. Halford, die inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd nadert, laat bij Sinner horen dat hij die karakteristieke, knijpende tonen nog niet heeft verloren. Wanneer de ‘nieuwe gast’, Firepower producer Andy Sneap, zijn solo momentje pakt wordt hij door het publiek liefdevol in de armen gesloten.

Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes

Bij Turbo Lover is Halford alweer aan zijn derde jasje toe, al ruim veertig jaar lang is hij toonaangevend geweest als het gaat om hét metal uniform. Jasje #4, en klassieker You’ve Got Another Thing Comin’ zorgt voor het nodige meebrullen door het publiek en de vuisten gaan in de lucht. Jasje #5, het motormoment (inclusief kinky zweepje!) bij Hellbent For Leather is dan toch eindelijk daar. Jasje #6, Painkiller staat voor episch headbangen. De beelden van Tipton op de achtergrond zijn een stijlvol eerbetoon.

Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes

Wat eerst een eerbetoon lijkt, blijkt eigenlijk een voorbode te zijn. Onaangekondigd staat daar ineens Glenn Tipton voor je neus. Holy shit! Kippenvel. Richie Faulkner en Sneap zijn beiden prima gitaristen, maar missen de nodige swagger en Tipton laat even zien hoe het moet bij Metal Gods, Breaking The Law, No Surrender (een live-debuut!) en Victim of Changes. Tipton geniet zichtbaar met een lach op zijn gezicht, ondanks dat zijn bewegingen stijf zijn en handen trillen door Parkinson. De beperkingen heeft hij in zijn voordeel kunnen omzetten, zijn solo’s zijn super mooi, perfect geplaatst en geen noot is te veel. Al is het bij de toegift, voor even is de magie weer terug.

Gitarist Richie Faulkner – Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes

Even leek het erop dat de band vanavond op automatische piloot stond te spelen, niet verwonderlijk als je na bijna een halve eeuw een super-geoliede machine bent. Gelukkig is daar nog Tipton die voor wat leven in de brouwerij zorgt. Bij vlagen is het soms heerlijk clichématig en over de top, maar is het eigenlijk een cliché als je het zelf hebt uitgevonden? Judas Priest heeft immers de blauwdruk gemaakt voor al dat wat metal is. Ohja, jasje #7 is bezaaid met alle Priest-patches die in de loop der jaren op de merchtafel hebben gepronkt.