For I Am King op Buma ROCKS! Eurosonic in Lola, foto door Rick de Visser

Als je in een band speelt kom je nog eens ergens. Weinig Nederlandse heavy bands kunnen echter zeggen dat ze in China of Japan hebben gespeeld. Naast onder andere Call It Off, No Turning Back en Antillectual, mogen we nu ook For I Am King aan dat rijtje toevoegen. Met in 2017 meer dan 50 shows in 11 verschillende landen en 5 tours, waaronder dus in Japan en China, kan de Amsterdamse band cijfers overleggen waar menigeen jaloers op is. En we zagen ze net dit weekend een gruwelijke set spelen op Eurosonic (Buma ROCKS! in Lola).

Zo gaat het hard met de groep die in juni 2016 debuteerde met Deamons op het Duitse Redfield Records. Een plaat die vol staat met melodische metalbangers die doen denken aan bands als At The Gates en In Flames. Met Never Mind The Hype spraken we verdeeld over twee momenten in november en januari met frontvrouw Alma Alizadeh over de verwachtingen vooraf – en ervaringen tijdens de Aziatische tour. “Na erg weinig slaap in het vliegtuig, kwamen ’s ochtends aan in China. Toen ons werd gevraagd of we naar de Chinese Muur wilden of naar het hotel wilden om uit te rusten voor de show van die avond, kozen we natuurlijk voor de Chinese Muur. Lekker de toerist uithangen, want daar kom je niet elke dag!”

Door Daan Holthuis

De grote vraag is natuurlijk hoe een band aan een toer in Japan en China komt. Naast grote promotors als Creativeman Productions en Live Nation, is er vrij weinig bekend over promotors in het underground-segment van Japan laat staan China. “Volgens mij heeft onze gitarist Jurgen (van Straaten, red.) het een en het ander uitgezocht”, vertelt Alma in november. “Bijvoorbeeld of er al eerder bands uit Nederland in Japan zijn geweest überhaupt. Toen hebben we zelf contact gezocht met RNR Bookings uit Japan. Via ons label hoorden we vervolgens dat Antillectual ook via RNR in Japan is geweest. Zij hebben daar echt een superervaring gehad. Die gaven dus aan dat als we de kans krijgen om het te doen, dat we het echt moesten doen. Na wat heen en weer gemaild te hebben was de tour rond. Echt binnen een of twee weken waren alle shows geboekt. Toen wij vervolgens Japan bekend maakten op Facebook nam de Chinese boeker Hotpot Music contact op met onze boeker, Loud Noise. Ze vroegen of we het ook vet zouden vinden om naar China te komen. Dat wilden we natuurlijk wel!”

De Chinese aftermovie deel 1:

“Het is lastig te zeggen wat we kunnen verwachten. Onze vrienden in All For Nothing zijn al naar China geweest voor meerdere shows. Van wat we hebben gezien en gehoord, vinden mensen het echt geweldig als buitenlandse bands helemaal die kant op komen. Daardoor is de response vaak al positief. Ik ben zelf heel benieuwd of mensen daar al van For I Am King hebben gehoord of ons hebben opgezocht of dat het publiek is dat daar altijd al komt en het gewoon vet vindt als er een band speelt. Ik ben benieuwd hoe anders dat gaat zijn dan in Nederland. Qua show gaan we niet veel veranderen. De setlist moet iets langer, want we zijn heel de toer headliner. Daarnaast wil ik wel heel graag wat Chinees en Japans leren om te communiceren op het podium. Niet iedereen spreekt daar namelijk even goed Engels. Het zou leuk zijn als die communicatie wel blijft, want dat vind ik altijd heel belangrijk. We krijgen vaak te horen dat we een energieke band zijn. Dat komt deels door de communicatie die we hebben met ons publiek. Het zou zonde zijn als we dat nu niet voor elkaar zouden krijgen.

For I Am King op Buma Rocks! Eurosonic, foto door Rick de Visser

“Wat wij zelf erg vet vinden aan deze trip is niet alleen in China en Japan te spelen, maar ook het meemaken. Deze keer is het niet dat we er naartoe rijden in een busje zoals gewoonlijk. Het gaat om die totale ervaring van elke dag shows, jetlagged zijn, weinig slapen. Hoe gaan we dat met elkaar ervaren? De een zal iets chagrijniger zijn dan de ander natuurlijk, maar ik verwacht niet dat we onderling problemen gaan krijgen. Bij deze toer komt zoveel meer bij kijken. Daar is Jurgen al minimaal drie maanden mee bezig; visums regelen, welke inentingen hebben we nodig, hoeveel merchandise kunnen we meenemen, zijn er subsidies te regelen, welke gear moet mee, wie doet er promo, en meer. Qua promo valt op dat Twitter bizar veel wordt gebruikt in Japan. Veel meer dan Facebook. Echt heel anders dan Nederland. In China is het helemaal anders, want daar heb je bijvoorbeeld helemaal geen Facebook of Whatsapp. Wat momenteel fijn is, is dat Monster Energy, wat vrij groot is in Japan, het ook heeft opgepikt. Persoonlijk vind ik het spannend met m’n stem in verband met het weinig slapen en vliegen vind ik heel eng. Dat is het enige waar ik tegenop kijk. Uiteindelijk is het dit natuurlijk allemaal waard.”

Exact twee maanden na de start van de Aziatische toer, in november, spreken we Alma opnieuw, terwijl ze zich druk aan het voorbereiden is voor de Buma ROCKS! showcase met Ulsect en Tusky op Eurosonic. “Ik word er weer helemaal enthousiast van nu ik er aan terugdenk. China was een heel mooi land met een mooie cultuur. Mij was verteld dat mensen heel asociaal zijn met rare gebruiken, als veel schelden, hard praten en constant spugen op de grond. Ik heb daar eigenlijk bijna niks van meegekregen. Juist daar heb ik helemaal niets van gezien. Misschien ligt het aan de korte periode dat wij zijn geweest of dat dit stereotypen is. Ik heb ze echt meegekregen als lieve, nette en dankbare mensen. China was een topervaring en we gaan sowieso terug!

“We gingen in eerste instantie zonder enige verwachtingen op weg. Eenmaal aangekomen viel de temperatuur een beetje tegen. Het was kouder dan koud met een dag zelfs rond de -15. Van de andere kant boeide dat natuurlijk helemaal niet, omdat je die dagen op pure adrenaline overleeft. Verder is China echt een bizarre ervaring. We waren wel gewaarschuwd door bands dat het weleens tegen kon vallen, maar niets bleek minder waar. Het was misschien zelfs beter geregeld dan in Nederland. We speelden in enorme zalen met goed geluid, goede geluidsmannen, leuke lokale supports, goede apparatuur en geweldige lichtshows. Het was zo goed geregeld. Ook waren er elke keer ongelooflijk veel mensen, die daadwerkelijk voor ons waren gekomen. Er waren gillende meisjes voor onze gitaristen, die ze probeerde aan te raken en hele tijd ‘I Love You’ roepen. Of dit ene meisje dat het podium op kwam geklommen een hartje met haar handen maakte naar Jaap (Relou, drummer, red.) en weer terugsprong. Het was te gek. Ik had dit echt nog nooit eerder meegemaakt.”

For I Am King op Buma Rocks! Eurosonic, foto door Rick de Visser

Het Japanse deel ging iets minder voortvarend van start dan gehoopt, want de band miste haar vlucht. “Daardoor hebben we uiteindelijk niet kunnen karaoken. Daar baal ik zo van, niet te doen! Op de laatste dag wilden we in Shanghai allemaal graag de skyline nog zien, dus gingen we weer de toerist uithangen. We hadden berekend dat we eigenlijk genoeg tijd hadden daarvoor. Alleen zaten we op weg naar het vliegveld verspreid over twee taxi’s en de tweede bleef langer vast zitten in het verkeer. Eenmaal op het vliegveld bleek dat we bij de verkeerde terminal waren afgezet. Voor die andere terminal moesten we een half uur lopen. Uiteindelijk hebben we op vijf minuten onze vlucht gemist. We mochten er echt niet meer in. Die dag erna moesten we gewoon spelen in Japan, dus hebben we in alle haast nieuwe tickets gekocht. Vervolgens kwamen we ’s avonds laat aan. Dat was wel een beetje jammer, maar het was echt weer een avontuur. Aan de andere kant zijn we wel naar een kattencafé en in zo’n gamehal geweest, hebben we sushi gegeten ergens in zo’n steegje bij een oude man en hebben we het Nagoya Kasteel bezocht. Zo vet en bijzonder allemaal.”

For I Am King op Buma Rocks! Eurosonic, foto door Rick de Visser

Ook in Japan was alles top geregeld. “Beide boekers waren toffe dudes, die goed voor je zorgen. We werden zowel in China als Japan rondgereden. Gelukkig maar, want het verkeer was niet te doen. We hebben echt een paar keer een bijna-doodervaring meegemaakt. Een van de grote verschillen was dat we vergeleken met China in Japan enorm veel voorprogramma’s hadden. Op een avond waren we in het totaal met elf andere bands. De andere avonden waren er vier of vijf voorprogramma’s. Opvallend was dat het allemaal kneiterstrakke en getalenteerde bands waren, bestaande uit jonge ventjes en chicks, waaronder een paar zangeressen die ook grunten. Die kids gaan dus na school en/of werk nog de oefenruimte in om ’s nachts lekker muziek te maken, want de oefenruimtes zijn daar blijkbaar 24/7 open. Ik kan echt elke band aanraden om contact met ze op te nemen als ze naar China en Japan willen. Misschien dat we er een extra land bij pakken, maar we gaan sowieso terug naar Azië na de release van ons tweede album.”

Sinds de toer in Azië in november en de daaropvolgende in Duitsland in december met Any Give Day heeft For I Am King 22 shows gespeeld. “Zoveel shows in zo’n korte tijd heb ik nooit eerder ervaren. Hoewel dat heel tof was, is het ook fijn om weer even thuis te zijn en met andere dingen bezig te zijn. Vorige week op de nieuwjaarsborrel van de band zagen we elkaar weer na twee weken. In die periode hebben we elkaar echt gemist en eerst een dip-momentje gehad na de toer.”

Niettemin hebben ze alweer grootse plannen voor 2018 voorbereid. “Op zo’n nieuwjaarsborrel evalueren we het jaar en stellen nieuwe doelen voor het komende jaar. Bespreken we waar we willen spelen, wat we willen bereiken en wat er moet gebeuren. Afgelopen meeting bleek dat we voor 2017 eigenlijk alles kunnen afvinken. Dan is zo’n uitnodiging voor Buma ROCKS! alleen maar mooi. Dat voelt wel een beetje als een soort van erkenning voor het werk dat we afgelopen jaren hebben geleverd. Qua shows spelen we komende maanden op Amsterdam Metalfest, With Full Force Festival in Duitsland en zijn we bezig met een tour, maar daar kan ik nog niks over vertellen. Bovendien gaan we ook veel meer achter de schermen doen met For I Am King, te beginnen met vloggen. We gaan zoveel mogelijk delen met iedereen. De eerste aftermovie-vlog (bovenaan) is al online en donderdag gaat de volgende online. Grootste focus voor komend jaar blijft echter de nieuwe plaat die we dit jaar willen uitbrengen. We hebben echt superveel zin in het schrijven. Het is fijn om weer lekker met muziek bezig te zijn, want afgelopen jaar hebben we eigenlijk alleen maar gespeeld. Nu hebben we weer lekker de focus op waar het allemaal om draait: muziek maken.”

For I Am King op Jera On Air, foto Dani Silvia

Kortom, For I Am King gaat vol gas het nieuwe jaar in, en met een succesformule op zak? “Uhm, dat is heel lastig om te zeggen hoor. Ik heb niet echt het idee dat we een succesformule hebben of zoiets. Ik denk dat we zelfs nog meer zouden kunnen doen dan wat we nu doen. Zoals wij de band zijn gestart en hoe we er eigenlijk nog steeds in staan, is dat we veel plezier moeten hebben in wat we doen. Muziek maken blijft op één. Dat proberen we echt uit te stralen en dat horen we ook terug van mensen die ons zien. We krijgen regelmatig complimenten over de energie die we uitstralen op het podium. Dat zie je ook terug op livefoto’s waar we vaak lachend op staan. Ik weet niet zeker of dat onze succesformule is, maar voor ons is het genieten het meest belangrijk. Natuurlijk moet je er ook hard voor werken. Tijd erin steken. Het is niet alleen maar muziek leveren en ‘that’s it’. Er komt zoveel meer bij kijken. Nog meer dan soms gedacht wordt, denk ik. Er zijn genoeg voorbeelden van bands die het nog gekker doen. Dat is alleen maar vet en inspirerend. Iedereen wil toch uiteindelijk iets met zijn of haar band bereiken. Als muzikant heb je gewoon verschillende doelen en wensen. Om dat te bereiken moet je hard werken en plezier hebben. Dat is het belangrijkste.’

Op zaterdag 19 mei speelt For I Am King op Amsterdam Metalfest in de Melkweg Amsterdam met o.a. Fleshgod Apocalypse, Obscura en The Charm The Fury. Voor juni is de groep vastgelegd voor With Full Force in Leipzig.

Wang Wen doet nog een belletje rinkelen? Terecht, want we introduceerden onlangs het nummer Red Wall And Black Wall. Je stapte in een wereld van razend subtiele en lichtklassieke Chinese post-rock. Wang Wen is geen nieuwkomer en die 17 jaar ervaring druipt er vanaf. De band werkte ondertussen aan haar negende studio-album, dat 30 september verschijnt bij Pelagic Records en dat je hieronder vast volledig kunt horen.

Sweet Home, Go! is in een periode van drie jaar geschreven en betekent een primeur voor Wang Wen. Het is de eerste keer dat de Chinese, toch experimentele groep werkte met externe of zelfs westerse producers. Wouter en Lode Vlaminck pakten die handschoen met verve op. De release van Sweet Home, Go! is bijzonder fraai vormgegeven en de vinyl-versie komt vergezeld van een kunstboek. Cargo Records verzorgt de distributie.

De band laat op Facebook weten dat ze hoopt dat de plaat ze in 2017 weer naar Europa en andere landen zal voeren. Dat hopen wij ook! Meer muziek en info via de Bandcamp en Facebook-pagina van Wang Wen. De tracklist vind je onder de stream.

Tracklist: Sweet Home, Go!
1. Netherworld Water – 00:00:00
2. Red Wall and Black Wall – 00:14:55
3. Heart of Ocean – 00:23:03
4. Children’s Palace – 00:33:55
5. Lost in the 21st Century – 00:47:34
6. Sweet Home, Go! – 00:56:35
7. Reset – 01:11:00

Wang Wen, foto Muto

We zagen al meerdere uitstekende Japanse bands en kwamen via Jambinai ook met hele goede Koreaanse post-rock in aanraking, maar dit zal toch de eerste bijdrage uit ‘Het land van de rijzende zon’ worden op NMTH. Belangijker dan de Chinese afkomst is dat Wang Wen heel fijn uitgesponnen, lichtklassieke post-rock levert. Luister nu naar het nieuwe nummer Red Wall And Black Wall dat net binnen de zes minuten tot ontlading komt en dan nog rustig twee minuten doorbouwt.

Dat maakt benieuwd naar de langspeler Sweet Home, Go!, het negende studio-album dat als dubbel-LP, cd of digitale release op 30 september verchijnt bij Pelagic Records. Cargo Records verzorgt de distributie. Vorig jaar speelde Wang Wen nog in de OT301 in Amsterdam en Cafe Mukkes in Leeuwarden, maar terwijl de hand in het thuisland zalen tot 1500 man vult, is het hier nog even wachten op nieuwe data.

Meer muziek en info via de Bandcamp en Facebook-pagina van Wang Wen.

Dag 6: Wuhan
Naast “tempel of Chinees restaurant” en “wie krijgt er voorrang?” introduceren we sinds vandaag het spel: “hoeveel sterren?” met betrekking tot de kwaliteit van het hotel. Wuhan was daarbij absoluut de strikvraag van de tour, aangezien het verschil tussen entree + lift en kamers groter was dan China vs. Nederland. Uiteindelijk bleek de hotellobby pas op de achtste verdieping te zitten, en dat de lagere verdiepingen normale woonappartementen waren. Hoewel we absoluut blij waren met onze bovengemiddeld luxe kamers, laat dit wel direct pijnlijk zien hoe groot de verschillen in China zijn.

Datzelfde verschil is ook onderweg duidelijk zichtbaar. Op de enorme treinstations van de hogesnelheidstreinen zien we Westers geklede Chinezen met vrolijke (dikke) kindertjes en mooie rolkoffertjes, terwijl Tiger, onze geluidsman vanavond, zijn biertjes niet binnen de venue haalt, maar om de hoek voor 30% van de prijs. Wij blijven Nederlanders natuurlijk en pakten we natuurlijk een paar halve liters Tsingtao voor 50 eurocent mee.

De show vanavond was te gek. Goed podium geluid, drukst bezochte show tot nu toe en iedereen ging er weer helemaal voor. Ook op het balkon! Tel daarbij op dat er een prostituee in de zaal was met interesse voor Maurice en Lesley, en je hebt een hilarische avond. De enige domper was eigenlijk dat we na de show pas bericht van Paul kregen dat we om 5am voor het hotel moesten staan. Dat betekende dus snel spullen inpakken, handjes schudden, handtekeningen zetten en de prostituee teleurstellen. Het wangkusje voor Lesley was overigens gratis!

Dag 7: Chongqing
Goed. 5am voor het hotel om de taxi naar de trein te pakken. Daar aangekomen blijkt dat de trein die we moesten pakken volgeboekt is en we pas om 11 uur aan onze 7 uur durende treinrit konden beginnen. Dit zijn momenten dat je elkaar (of vooral Chinezen Adrian, ha) goed leert kennen.

Vanaf aankomst was het een aaneenschakeling van haast van venue, naar eten, naar venue en uiteindelijk hotel. Omdat we ook morgen op tijd moesten opstaan: 6 uur voor het hotel. Maar de show was goed, denk ik…

Dag 8: Chengdu
Vandaag weer met frisse moed op pad. Echter, deze was van korte duur. Daar waar gister de eerste trein al volledig volgeboekt was, bleek vandaag de gehele dag niets meer beschikbaar te zijn. Reflecterend is het hilarisch hoe het ticketvrouwtje “No!” schreeuwde en haar beeldscherm draaide toen we de (door Paul opgestuurde) Chinese treininformatie lieten zien. Op het moment zelf is dit minder tof. Uiteindelijk moesten we met de taxi naar een ander station om de streekbus (!) te pakken naar Chengdu.

In het Chinese verkeer wordt er nogal eens geclaxonneerd. Het wordt gebruikt als een signaal om overige weggebruikers duidelijk te maken dat je naast ze in de dode hoek rijdt of wanneer je voorrang opeist. Het kan niet anders dan dat onze buschauffeur vandaag in heel China bekend staat als zwarte band tiende Dan in claxonneren, want – man – wat ging deze kerel tekeer. De gehele vijf uur durende busreis werd elke vorm van nachtrust, conversatie of luisterplezier verstoord door een single-note symfonie (een valsige net te lage C# trouwens, voor de liefhebbers) van zulke proporties dat hij space-time-continuüm doorboort en haar klanken vandaag in Eindhoven nog steeds hoorbaar zijn in de wind. Maar de stoelen zaten wel lekker.

Om half negen ’s avonds dan eindelijk in Chengdu aangekomen zijn er heel wat coupletten “En van je hela, hola, houd er de moed maar in” nodig om de teamspirit weer een beetje omhoog te krijgen, totdat we bij de zaal aankwamen. Waar we eerder speelden in grote zalen, vol dure equipment, stonden we vandaag in een reggaebar op een podium van maximaal vijf vierkante meter, midden in de bar. De helft van de versterkers was decoratief, de andere helft goed op weg en de mic-stands hadden moeite om rechtop te blijven, maar de tent was klein, stond vol en ging er keihard voor. Daarbij mag vermoeidheid nooit ten koste van de show gaan en hebben ook wij alles gegeven, met als resultaat een keihard en authentieke punkshow zonder PA, met brakke equipment en een bar die totaal afgebroken werd. Favoriete show van de tour, ook al werd de circle pit om het podium heen een soort verkapte polonaise. Misschien om ons meer thuis te laten voelen, who knows!

Dag 9: Chengdu
Tweede dag in Chengdu, dat bekend staat als de pandaplace to be, dus op naar het Pandapark! Deze keer de taxi en alles laten regelen op afstand door Paul, waardoor we wel aankwamen. Mega! Panda’s zijn door een Chinees meisje aan mij omschreven als “very ferocious animal, is live too long already, have no enemies, so become lazy and cute,” wat eigenlijk gewoon spot on is. Als een soort bijstand-trekkende tokkies, teren de panda’s in het pandapark op de zorg van de mensen en betalen daarvoor door om het kwartier hun dikke lichaam eens te draaien en een tsunami aan Chinese flash-photography te weerstaan. Absoluut bucketlist, maar niet spectaculair. Zeker niet vergeleken met de panda’s op de videoschermen in het park, die keihard aan de coke lijken te zitten. Overigens ook gedetailleerde video’s van pandapiemels en -punani voor de liefhebbers. Die hebben we maar even gelaten voor wat ’t is. Oh, en onze driver voor de terugweg was een getunede Honda Civic, met racestrepen en discoverlichting binnen. Betaalde je niet extra voor.

Tweede show in Chengdu was in het centrum waar geen auto’s komen en allemaal kleine straatjes aan elkaar zaten. In het midden van zo’n straatje bleek een pleintje te zitten, met daarop een professioneel podium speciaal gebouwd voor één band die zou gaan spelen: wij. Nu zijn Chinezen al geweldig publiek in kleine aantallen, dus een vol plein resulteerde binnen secondes in gigantische fissa, waar ook de regen niets tegen in kon brengen. Na afloop mensen die echt in de rij staan om met je op de foto te mogen. Bizar maar ook fantastisch.

Dag 10: Xi’an
Misschien was het omdat we het Terracotta leger wilden zien, of misschien omdat Paul zich schuldig voelde over de streekbusreis van gister, maar vandaag hadden we een binnenlandse vlucht naar Xi’an. Nu zijn twee dingen superchill tijdens touren in China: binnenlandse vluchten en plekken waar ze redelijk westerse koffie verkopen. De combinatie pakte echter wat minder uit, want met een smoel vol Starbucks muffin en een cappuccino in de hand, bleek dat we ons enigszins verkeken hadden op de tijd en we moesten rennen als een Hollywood acteur met Kerstmis. Echter, waar je tijdens de films alleen maar denkt “Hij gaat het vast halen! Hij gaat het vast halen!” blijkt het in realiteit niet veel meer te zijn dan: “KUT! KUT! KUT! KUT!.” Als je aankomt bij de gate, de hele rij al weg is, er geen pendelbus staat en de mevrouw achter de balie het vliegtuig gaat bellen, wordt die gedachte vermenigvuldigd met factor 100. Gelukkig stonden de planeten goed want er werd toch nog een pendelbus geregeld die ons naar het vliegtuig bracht. Superchill! Eenmaal aangekomen lette ons enkel nog de walk of shame van vier kaaskoppen in een vliegtuig vol met locals.

Na een middag de toerist uit te hebben gehangen bij het – overigens ontzettend indrukwekkende – Terracotta leger kwamen we aan bij Apertue Club en ontmoetten we Mark, een goede vriend van Paul en een mega goede gast om mee te hangen. Hij vindt het te gek dat we er zijn, regelt alles voor ons qua hotel en neemt ons daarna heerlijk uit eten. Het kippenkopje was overigens net iets té wel. Ook de show vanavond is weer fantastisch. Het is echt bizar hoe goed wij als totaal onbekende band ontvangen worden door venues, behandeld worden door personeel en reacties krijgen vanuit het publiek. Zo maakt elke show de tour het meer en meer waard, met vanavond een hoogtepuntje. Poppunk is niet zo groot in China (elke show was supportloos), en de jeugd vanavond vond het zo vet dat wij kwamen, dat ze speciaal voor ons een Blink 182 nummer hadden ingestudeerd en na de show ten gehore brachten. Super vet! Overigens hadden ze geen drummer en hebben we onze eigen ‘bananaman’ (“Yellow on the outside, white on the inside,” aldus tourmanager Paul) Sergei uitgeleend om de klus te klaren. Mega avond.

Dag 11: Shijiazhuang
De laatste dag en laatste show! Vannacht gaan we met de nachttrein naar het vliegveld en naar huis. Langzamerhand sluipt de vermoeidheid er dan ook flink in. Gelukkig verliep de reis goed, nadat we Paul gevraagd hadden treinkaartjes van te voren te regelen. Geen verrassingen, maar gewoon een rustige reis naar Shijiazhuang. Eenmaal bij de venue aangekomen bleek dat Paul ons de laatste dag van tour nog even in de grootste tent van de allemaal had neergezet. Qua versterkers en drumkit was het allemaal geweldig, maar een zaal van deze grootte kan ook met een respectabel aantal bezoekers nog pijnlijk leeg lijken.

Toen, na een (verdacht Nederchinese!) bak met Chinees eten, de tent open ging en er echt nauwelijks mensen binnen druppelden, hadden we er een hard hoofd in. Het zou toch niet dat we na negen fissa shows de laatste voor een enorme lege tent moesten spelen. Onder het motto “Niet janken, je staat in China” stapten we het podium op en tot onze vreugd kwamen er bij de eerste klanken van de set zowaar een boel mensen binnen. Verre van volle bak, maar veel meer dan verwacht, wat ervoor zorgde dat ook vanavond een mega show werd en een goede afsluiter van een mega dikke tour.

Dag 12: Beijing ? Schiphol
Vandaag dan naar huis. Geen last meer van squat-WC’s, instabiele WiFi, elevators die inaccessible zijn, sjouwen met gear in treinen, streekbussen, taxi’s, vliegvelden, of door poortjes, steegjes, overvolle straten, in kleine liftjes of vijf trappen op naar de venue. Nu alleen nog de nachttrein en het vliegtuig naar Nederland. We zien jullie daar!

Zzzz…

Lees ook deel 1 met de aftrap en de eerste vijf dagen China.

Dag 0: Off to Beijing!
Dag 0 was chaos. We zeggen Dag 0, omdat Dag 1 door het tijdsverschil eigenlijk nog niet was begonnen. We konden onze visa pas last-minute aanvragen en vandaag nog meer last-minute ophalen; op de dag van vertrek. Even zweten of alles daadwerkelijk goedgekeurd was, maar eenmaal in Den Haag bleek alles in orde.

Dan Schiphol. Vliegen met een Airbus A380 is cool. Vooral omdat je elkaar kan bellen. Bijvoorbeeld dus ook het irritante vrouwtje voor je die de stoel direct in je borstkas knalt. Maar goed, na een uur of drie is de lol ook daar vanaf en is het vooral lauw bier drinken, films kijken en proberen te slapen. Maar nee: No. Sleep. Till Beijing.

Dag 1: Beijing
Mooi. Dag 1. Heel warm, mistig (smoggig?) en het is direct duidelijk dat de taalbarrière minstens zo groot is als China’s Great Wall. Gelukkig arriveerden we uiteindelijk en bleek de betreffende muur zijn titel als wereldwonder absoluut waar te maken. Super cool en bucketlist natuurlijk!

Een andere toffe attractie bleken wij zelf. Blijkbaar komen er toch niet zoveel kaaskoppen in China, wat resulteerde in wijzen, omkijken, giechelen en op de foto met random strangers. Ook dat is eigenlijk gewoon heel cool.

Na pakweg 36 uur wakker dan de eerste show! Al snel blijkt dat we niet heel stiekem enorm populair zijn in China, haha. Maar fuck it: goede vibes, enthousiast publiek en pils maakten een awesome eerste avond. Het belooft een mega tour te worden!

Video-impressie:

Dag 2: Langfang
Normaal gesproken heb je een tourmanager voor je tour. Iemand die problemen oplost, dronken bassisten uit de goot plukt en in de tourbus duwt of bijvoorbeeld Chinees spreekt als je eens in China staat. Echter, zo makkelijk als het tourschema één week van te voren totaal werd omgegooid, zo makkelijk cancelt ook onze Chinese vriend zijn verplichtingen. Tot ongenoegen van ons en onze Chinese tourpromotor Paul. (Of, in het Chinees: “MISTAH WANGU.”) Paul is druk en kan zelf niet mee, wat betekent dat we er zelf voor staan. Niet wat je wil.

Paul neemt zijn werk gelukkig wel serieus en functioneert nu als long distance tourmanager die alles van tevoren fixt, waardoor wij als rocksterren met zonnebrillen letterlijk overal opgewacht worden door taxi’s en busjes die – na een vriendelijke “Ni-hao” – ons door de totale chaos die Chinees verkeer is loodsen.

’s Avonds dan de show in de Club Kirin. Megavet. Vette show. Pils. Chinezen grof Nederlands leren en andersom. Pils. Aanpappen met de barvrouw die getrouwd blijkt te zijn met de baas van de tent. Pils. Chinees opjutten om gratis tattoos te laten zetten. Pils. Baas van de tent die midden in de nacht zijn maatjes belt om ook voor jou nog een setje te spelen. Pils. Gratis eten op tafel. Pils. Stugge satéstokjes blijken octopus te zijn. Pils. Tattoo Chinees blijkt al zijn tattoo-gear opgehaald te hebben. Pils. Nu hebben we Kirin tattoos.

Te gekke avond dus.

Dag 3: XinXiang
Voor XinXiang moesten we terug naar Beijing om daar de trein te pakken. Wederom stond er iemand klaar die ons onderweg bij een shady zaakje nog op een ontbijtje trakteerde, bestaande uit een soort droog pita broodje stoofvlees en soep met ei. Authentiek, zullen we maar zeggen. Aan de andere kant vertrok de trein op tijd, reed hij 294km/u, had hij geen last van blaadjes op het spoor en werden we eens wél gecontroleerd. Zo kan het dus ook.

Ondertussen hebben wij (Lesley en Adrian) er een sport gemaakt zoveel mogelijk ‘Chinglish’ te fotograferen. Zo ben je bijvoorbeeld super in China als je in het zwembad plast en draagt ons hotel haar steentje bij aan het milieu door de wastijd van katoen zo min mogelijk te reduceren.

Maar goed. XinXiang bewijst wat we al eerder hebben gezien. We trekken zeker geen volle zalen, maar de mensen die er zijn gaan echt compleet viral van begin tot eind. Shows zijn daarom fantastisch om te spelen en na afloop moet je met iedereen op de foto, moet overal een handtekening op en raak je makkelijk met iedereen aan de praat, om uiteindelijk te eindigen in hartje XinXiang op krukjes van 10cm hoog met bier uit plastic fles en tafels vol lokaal eten. Super vet dus.

Dag 4 & 5: Zhengzhou
Vandaag naar Zhengzhou om te spelen in 7livehouse. De trein van vandaag haalde de 300km/u absoluut niet, maar de airco werkte wel, er was geen speciale dienstregeling vanwege de hitte en wederom werden de kaartjes daadwerkelijk gecheckt. Bovendien trok Lesley wederom grote ogen bij de lokale jeugd.

7livehouse is de grootste venue waar we tot nu toe gespeeld hebben. Het geluid stond bovendien behoorlijk hard. Voor het idee: onze pedaaltjes moesten worden vast getapet omdat ze anders van het podium stuiterden en mijn voeten trilden de hele avond harder dan de complimentary sex accessoires van ons hotel. Gewoon mega dus. Net zoals onze geMcGyverde waslijn.

Vervolgens een dag vrij in Zhengzhou. De Shaolin tempel was te ver, Henan museum was gesloten, de 24/7 market bleek minder 24/7 dan verwacht en de taxichauffeur kon (of wilde) Zhengzhou Town God’s Temple niet vinden en zette ons vriendelijk lachend, wijzend en Chinees pratend voor een KFC af. Die verkopen hier overigens hamburgers mer roze en zwarte bolletjes, wat super interessant is natuurlijk, maar niet de bezienswaardigheid waar wij naar op zoek waren. Ook de panda’s waren matig. Binnenkort gaan we in Chengdu hopelijk echte panda’s zien, maar nu eerst op weg naar Wuhan.

Binnenkort op NMTH deel 2 van de Chinese avonturen van Call It Off. Meer pica’s in de galerij: