Iron Jinn op Roadburn 2023, foto David Eering

Het is natuurlijk best opmerkelijk om als nagenoeg onbekende band je hagelnieuwe album te presenteren in een stampvolle zaal op Roadburn 2023. Gewoon dat zo goed als onbekende materiaal spelen op een uitverkocht festival, waar mensen ook kunnen afzwaaien en naar andere bands gaan kijken. Precies dat deed Iron Jinn met slechts een handvol optredens onder de riem. De vier Nederlanders sloten de Roadburn-zaterdag af in de Green Room (kleine zaal 013) af met een bevlogen set, waar 70 minuten de vonken vanaf vlogen. Dat memorabele optreden is vastgelegd in audio en video en die registratie wordt op dubbel vinyl uitgebracht op 5 april door Lay Bare Recordings.

Het album bestel je vast via de Bandcamp. Iron Jinn presenteert die plaat dezelfde vrijdagavond in EKKO in Utrecht (tickets scoor je hier) en jij kunt daar misschien wel sowieso bij zijn. Wij verloten namelijk 2×2 kaarten via de NMTH-socials.

Voor het zover is willen we wel wat meer weten over het ontstaan van deze plaat en in dit geval dus over die bijzondere show op Roadburn Festival. Zanger-gitarist Wout Kemkens was zo goed om onze vragen te beantwoorden en toe te lichten waarom Roadburn ‘een speciale plek’ in hun hart heeft. Over de click met het publiek in Tilburg: “Band en publiek bewogen als één geheel. Heel vet dat mensen zich helemaal open stelden aan dik 70 minuten nieuwe muziek.” Zeker. Dat was bepaald geen ‘voorbijgaand moment in een eeuwig voorbijslingerende wereld’, zoals Wout dat zo mooi uitdrukt. En dat kun je zelf beleven via de registratie hieronder, inclusief ‘Reich & Roll’ by Oeds Beydals x Jarno van Es.

Tekst: Ingmar Griffioen, fotografie: David Eering / Paul Verhagen / Sabrine Baakman / Roy Wolters

– Even een korte recap voor de lezers: Hoe komt een vrijwel nieuwe groep op Roadburn terecht?
“Dat is direct gelinkt aan het ontstaan van de band. Oeds werd in 2018 door Roadburn-directeur Walter Hoeijmakers uitgenodigd om een groep muzikanten uit Nederland en San Diego bij elkaar te brengen voor een eenmalige show op Roadburn. In de aanloop naar deze show merkten Oeds en ik dat we een echte klik hadden bij het schrijven van muziek. Heel geleidelijk over de jaren, soms met wel tussenpozen van maanden, ontstond Iron Jinn, omdat we toch steeds vaker de koppen bij elkaar staken om muziek te componeren. Toen Walter hier lucht van kreeg – en hij de nummers waaraan we werkten hoorde – vonden hij en zijn team het mooi om de cirkel rond te maken en de vruchten van die eerste Roadburn-samenwerking nu te laten horen op de 2023 editie.”

Iron Jinn op Roadburn 2023, foto David Eering

– Waarom voelde het voor jullie goed om daar – op een uitverkocht festival in 013 – je eerste album te presenteren?
“Nou onder andere vanwege het bovenstaande heeft Roadburn natuurlijk een speciale plek in ons hart. Daarnaast is het Roadburn-publiek heel erg open-minded en hongerig naar nieuwe muziek, dus het voelde voor ons – als frisse onbekende band met nieuw repertoire – geweldig om voor zo’n ontvankelijk publiek te spelen. Rond middernacht speelden we in de Green Room van 013. Voor de meeste aanwezigen was dit waarschijnlijk de eerste kennismaking met het songmateriaal en Iron Jinn, en toch bewogen de band en het publiek als één geheel. Dat was heel vet om te merken, dat mensen zich helemaal open stelden aan dik 70 minuten nieuwe muziek en we echt samen naar een climax toe werkten.”

Iron Jinn @ Sniester 2023, foto Sabrine Baakman

– Daarbij hebben jullie je niet aan een script gehouden, maar zijn vol op de improvisatie gegaan, begreep ik?
“Een aantal nummers in ons repertoire biedt vrije ruimtes die elke avond anders ingevuld kunnen worden. Dit wordt dan ook door elke muzikant met beide handen aangegrepen, haha. Het is ook mooi, want dan kun je het gevoel van de avond en de vibe van het publiek opzuigen binnen de muziek.”

– Was de groep in april 2023 al zo goed op elkaar ingespeeld dat jullie die vrijheid voelden? Hadden jullie al veel shows gedaan?
“Roadburn was ons vijfde optreden, dus wat dat betreft waren we piepjong. Maar voor mijn gevoel heerst er vanaf het begin al een bepaalde rust in deze band en daarnaast ook vertrouwen in elkaars smaak en vermogen om te luisteren en te spelen, dat we dit al in zo’n jong stadium konden doen.”

– Hoe bepaal je met twee begenadigde gitaristen wie wat speelt, wie de lead pakt?
“We gaan vaak samen zitten spelen en dan ontwikkelen de nummers gaandeweg en dan simultaan ook onze partijen. Het is niet een heel rationeel proces eerlijk gezegd of iets waar heel veel woorden aan vuil worden gemaakt. Bij het live uitvoeren en zingen loop ik een enkele keer tegen problemen aan, bijvoorbeeld bij het spelen van de hectische ritmepartij van ‘Winding World’ en het tegelijk zingen van de song, dus dan helpt Oeds mij hier uit de brand, haha. Zelf heb ik daarnaast altijd veel slide gespeeld, dus spontaan schuif ik vaak de bottleneck om m’n pink en Oeds is eigenlijk iemand die op heel veel vlakken opereert binnen Iron Jinn: van snelle repetitieve ritme partijen tot aan Moog basspedals, tot aan solo’s tot aan minimal music-achtige patronen. Kortom: een soort homo universalis.”

– En hoe ging dat met de vocalen en de teksten?
“Op de debuutplaat begon vaak degene die het eerste muzikale idee inbrengt – wat uiteindelijk een nummer wordt – ook met zingen en dit bleef dan vaak zo. Momenteel – met het schrijven van nieuw werk – laten we dat een beetje los. Teksten van songs kunnen op onszelf slaan en andere songs zijn meer beschrijvingen van mensen, machten en processen die we zien of zelf ervaren. Soms probeer ik heel concreet te zijn in het beschrijven van onderwerpen, zoals in ‘Lick It Or Kick It’, maar een songtekst als ‘Winding World’ is opzettelijk ongrijpbaar, zoals ook een voorbijgaand moment in een eeuwig voorbijslingerende wereld dat kan zijn. Sommige teksten van onze debuutplaat zijn ontstaan vanuit gesprekken die Oeds en ik hadden rondom actuele (en eeuwige) thema’s, bijvoorbeeld het eerdergenoemde ‘Lick It Or Kick It’ wat je zou kunnen zien als een soort lockdown soundtrack. Zelf merk ik de laatste jaren dat bij mij vaak gesprekken met mensen leiden tot songs, dat zal vast voortkomen ook vanuit mijn andere werk bij De Niemanders.”

Iron Jinn op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

– Wat voegde toetsenist Jarno van Es als gast precies toe aan het Iron Jinn-geluid @ Roadburn?
“Jarno is naar mijn idee een freak en alleseter in de beste zin van het woord, hij is niet gebonden aan een bepaalde stijl en komt daarom weer met nieuwe invalshoeken binnen onze muziek. Hij houdt bijvoorbeeld erg van elektronische muziek en van improvisatie. Een direct gevolg hiervan is dat hij en Oeds binnen het nummer ‘Truth Is Your Dagger’ een hele minimal music-achtige sectie hebben ontwikkeld die zich elke avond net weer iets anders ontvouwt. De eerste maal dat dit gebeurde hoor je op onze nieuwe ‘Live At Roadburn LP. (Steve) Reich & Roll munten we hierbij als nieuw muzikaal genre haha. Daarnaast denk ik dat zijn Rhodes- en Moog-spel er ook voor zorgt dat onze muzikale ideeën en melodieën transparanter worden en beter overkomen. De combinatie van alleen gitaren en drums kan soms voor een wat agressief geluidsbeeld zorgen. Jarno biedt wat broodnodig glijmiddel haha.”

– Iemand kwam op het idee om die albumrelease ook maar meteen in audio en video op te nemen? Hoe gaat dat? Speelt dan ook al de gedachte om die uit te brengen?
“Roadburn neemt standaard al de audio van shows op. Vooraf leek het ons dus heel vet om een opname van onze show te hebben. Toen dit last minute toch niet leek te gebeuren hebben we Loet Braamkolk en Pieter Kloos gevraagd om het toch op te nemen. Filmmaker/fotograaf Tijmen Hobbel belde ons vlak voor Roadburn dat hij graag mee zou gaan om de show te fotograferen, toen was al snel het idee geboren om het dan ook gelijk te filmen. Dankzij deze drie vakmensen hebben we nu deze mooie tijdsdocumenten voor altijd. Aangezien het pas onze vijfde show was wisten we natuurlijk vantevoren nog niet of het goed genoeg zou zijn voor een uitgave. Toen we het resultaat hoorden en zagen waren we echter snel overtuigd dat dit een fysieke plaat en film verdiende.”

Iron Jinn op Roadburn 2023, foto David Eering

– De concertfilm is al uit, het dubbelalbum volgt op 5 april. Hoe gaat die release eruit zien? Wat krijgen de kopers precies in handen?
“We hebben een supermooie gatefold hoes met daarin een aantal stillevens op de sleeves, op de platen zelf en op de hoes van kunstenaars Louise te Poele en Maison The Faux. Dat alleen al is een reden om ‘m in huis te halen denk ik, echt een kunstwerk. De twee LP’s bevatten dus het totale Roadburn-optreden. Ik denk dat het een hele mooie creatieve uitbreiding is van onze debuutplaat. We zijn een nieuw creatief proces niet uit de weg gegaan om de nummers live zo levendig mogelijk te laten klinken. De uitvoeringen zijn eigenlijk frisse tegenhangers van de meer geproduceerde studioversies door de spontane improvisatie en de nieuwe energie en het vuur waarmee het gebracht is. Hoewel we hopen te blijven evolueren, is deze show een moment in de tijd waar we dankbaar voor zijn dat we dit hebben vastgelegd: een band die in een zeer vroeg stadium tot zijn recht komt.”

– Iron Jinn lijkt van opvallend dromerig en wat sinister artwork te houden. Zo toont de hoes van het debuut een stropop die bij ons voodoo-associaties oproept. Ditmaal is het artwork nog wat abstracter en deels van de hand van Louise te Poele, die ook jullie persfoto’s schoot. Wat zien we?
“Ik hou er nooit zo van om de kijker te vertellen wat ie erin moet zien, want het is ook bedoeld om je eigen verhaal erbij te zien of te maken, maar omdat je het vraagt ga ik het nu wel doen haha. Qua het dromerige aspect: wat ik zelf interessant vind aan dromen is dat het de alledaagse logica compleet voorbij gaat en dat vind ik ook bij goede kunst, daar komt het onderbewuste en het vrije aan het woord en minder het wat meer behoudende bewustzijn. Qua symboliek: de stropop – en de brandende variant aan de binnenkant van de hoes – staat onder andere voor het einde van de donkerte en de verwelkoming van het licht. Het wordt wereldwijd ook nog steeds als ritueel gebruikt voor de markering van de seizoenen, daarnaast voelde deze plaat voor mij persoonlijk – en juist ook de periode waarin we het maakten – als het aanbreken van een nieuw seizoen waarin ik ook mezelf weer opnieuw moest uitvinden, dus die stropop werkt ook als een totem voor mijzelf en de band.

De effigy op de cover is daarnaast ook een verwijzing naar onze songtekst ‘Winding World full of effigies’. Bij het albumartwork van onze nieuwe plaat zie ik in de combinatie van de ‘beschaafde’ Romeinse pilaar, de wilde ramshoorn, de ‘nietige mens’ en de buitenproportioneel grote hand van de poppenspeler op de cover het spanningsveld tussen mens en systeem – tussen steeds klinischer en afstandelijker wordende werelden waarbinnen mensen zich moeten bewegen – dit komt binnen meerdere songs op het album ook aan bod. Iets waar ik ook in mijn werk binnen gevangenissen en asielzoekerscentra met de Niemanders steeds gevoeliger voor ben geworden en dat ook logischerwijs binnen Iron Jinn doorsijpelt. Het verbeeldt voor mij ook de match en mismatch tussen creatie, natuur en instinct. Het heeft ook iets dromerigs, omdat fantasievolle droombeelden zich ook vaak niks lijken aan te trekken van de gecreëerde wetten van de zogenaamd ‘echte wereld’.”

– Terwijl jullie je zeer thuisvoelen op het Noorse Stickman Records, komt deze Live at Roadburm-release juist uit bij Lay Bare Recordings. Waarom is dat?
“Stickman houdt niet zo van het uitbrengen van liveplaten en wij en Lay Bare Recordings wel. Eigenaar Desiree heeft Lay Bare aanvankelijk ook speciaal opgericht voor liveopnames. Ook Orange Sunshine, toch een favoriet binnen de band, verscheen met een lveplaat bij Lay Bare, dus dat was zeker ook al een grote pré om Desiree te benaderen. Stickman gaf aan dat ze het album graag zouden zien verschijnen en dat Lay Bare een goede match zou zijn, dus teamwork after all.”

Wout van Iron Jinn op Desertfest. Foto Roy Wolters

– Hoe waren de tours met Blackwater Holylight en Alain Johannes? Wat hebben die Iron Jinn gebracht?
“Veel nieuw publiek en vooral veel inspiratie. Alain is echt een magische muzikant die fantastisch sferen kan neerzetten, dus het was vooral te gek om met hem te musiceren. Ook het concept van de avond: de show van Iron Jinn die zonder pauze overliep in het repertoire van Alain gaf een bijzondere energie. Met Blackwater Holylight kwamen we in landen waar we als jonge band natuurlijk nog nooit waren geweest, zoals Finland en de Baltische staten. Het was ook een testcase voor ons als band: kunnen we een maand lang met elkaar op pad en dat smaakte juist heel erg naar meer, dus je zult Iron Jinn waarschijnlijk nog veel vaker op tour zien.”

– Wat maakt Iron Jinn anders dan de vele andere bands waarin jullie speelden/spelen (als Molasses, Shaking Godspeed, Death Alley, Birth of Joy)?
“Al die bands horen bij ons gezamenlijke muzikale pad en wat we daarbinnen leerden komt samen binnen Iron Jinn en explodeert weer tot iets nieuws. De combinatie van Bob, Oeds, Gerben, Jarno en mijzelf creëert wel weer een totaal ander geluid en verhaal denk ik.”

– We zagen jullie ook op Sonic Whip en Desertfest aan het werk. Beide keren vielen jullie wat (positief) uit de toon met een spannend, gelaagd en complex geluid volop vaak onverwachte wendingen. “Iron Jinn is een van de weinige bands die wat anders doet”, stelde een vaste Desertfest-bezoeker. En daarmee misschien ook wel wat lastig voor een festivalbezoeker die meer opties in het blokkenschema heeft. Hoe zien jullie dat?
“Sonic Whip en Desertfest voelden beide als een warm bad. Een goede klik met het publiek, dus ik herinner deze shows als hoogtepunten. We maken wat we maken en als dat resoneert bij liefhebbers en zij dit ervaren als een frisse wind dan is dat geweldig.”

– Jullie presenteren de liveplaat met een liveshow in EKKO. Behoorlijk meta Wat kunnen we verwachten?
“Haha ja, gelukkig gaan we niet precies de plaat spelen. Het wordt wel een lekkere uitsponnen show die ook qua licht weer hele nieuwe dimensie heeft. Het kan maar zo zijn dat we ook nog wat nieuws gaan uitproberen, dus dat is spannend. We zullen ook deze show weer op het scherpst van de snede musiceren en vooral ook met alle aanwezigen vieren dat we binnen een jaar na onze Roadburn-releaseparty, alweer een albumreleaseparty kunnen geven. Natuurlijk is het album op deze avond voor het eerst verkrijgbaar. Ik hoop op een uitbundige en uitzinnige avond.”

– Neemt iemand de show op?
“Nee, haha.”

– Met Iskandr is er ook een bijzonder voorprogramma. Vanwaar die keuze?
“Bob viel een aantal shows in op drums bij Dool waar Omar (Iskandr) in speelt, dus zo was de link gelegd. We hebben vooral het idee dat we op 5 april een in zijn totaliteit boeiende muziekavond bieden met Iskandr erbij. Twee acts die een hele eigenzinnige wereld optuigen waarin je jezelf in kunt verliezen.”

– Wat zijn de verdere plannen van Iron Jinn? Zitten er meer tours/shows in het vat?
“Op korte termijn gaan we shows doen in Duitsland, België en Engeland. Festivals en clubs. We zijn ook nog met andere landen bezig, maar daar kan ik nog niets over aankondigen op dit moment. Daarnaast zijn we nu volop bezig met het schrijven van de tweede plaat.”

Iron Jinn presents: Live at Roadburn, met support van Iskandr op vrijdag 5 april in EKKO, Utrecht. Tickets haal je hier en het fraai vormgegeven album bestel je alvast via de Bandcamp-pagina. Kans maken op vrijkaarten kan via de prijsvraag op de NMTH Facebook of Instagram.

Iron Jinn, foto Louise Te Poele

Trekken we dan echt weer de kwalificatie ‘supergroep’ uit de kast? Jazeker. Is dat niet wat voorbarig? Neen. Op basis van de voortekenen (show op Roadburn 2018 en eerste single Soft Healers) en de ervaring van de bandleden plakken we het etiket zonder een spoor van twijfel op Iron Jinn. Sorry alvast guys. Maar deze veelbelovende opsomming paste niet in de kop: Oeds Beydals (The Devil’s Blood, Death Alley), Wout Kemkens (Shaking Godspeed, De Niemanders), Bob Hogenelst (Birth of Joy) en Gerben Bielderman (Pauw).

Iron Jinn, foto Louise Te Poele

Vandaag kwam dus de meeslepende debuuttrack uit (luister Soft Healers onderaan) en omdat zachte heelmeesters stinkende wonden veroorzaken, masseert Iron Jinn die rücksichtslos in de schedelpan. Oh, en het viertal tekende ook maar meteen bij het Duitse Stickman Records voor de release van hun debuutalbum. De eerste langspeler komt 21 april 2023 uit bij het gereputeerde label dat naam maakte met platen van Motorpsycho, King Buffalo en Elder. Ook de recente dubbelaar van Temple Fang verscheen er. Speaking of dubbelaar: Iron Jinn debuteert gelijk met een “frantic double LP”. Die is opgenomen en gemixt in de Galloway Recording Studio door Sebastiaan van Bijlevelt en gemasterd door Pieter ‘Pidah’ Kloos. We zijn erg benieuwd!

De eersteling is alvast duister, bluesy, onheilspellend en 7 minuten lang onderhuids broeiend. Halverwege een break, waarna de instrumentatie aanzwelt tot freaky proporties en de vocalen rauwer uit de keel komen. Soft Healers heeft ook een melodieuze (die samenzang!) en weirde rand die zeer pakt. Beetje Donnerwetter-vibes, terwijl Spotify daarna All Them Witches op me gooit. Ook geen gekke referentie. Neemt niet weg dat Iron Jinn hier een behoorlijk eigenzinnige kaart trekt. En de anticipatie voor de volgende ronde nu al groeiende is.

Twee gitaristen, een chemie
Iron Jinn is geboren uit de chemie tussen gitaristen Wout Kemkens en Oeds Beydals, wiens eerste samenwerking leidde tot het Last Night On Earth Festival. De tweede maal dat ze de snaren kruisten was in april 2018, toen ze waren uitgenodigd voor een show op Roadburn Festival. Ze traden onder de naam Iron Chin op met toen nog Ries Doms (Powervice, The kik) en Job van de Zande (Dool, The Devils Blood) als ritmetandem. De groep maakte, geïnspireerd door de San Diego Takeover van Roadburn, veel indruk met een set die meer ‘dromerig zweefde’ dan ‘hard rockte’. “Iron Chin maakt onder de huid kruipende psychedelische rock met hallucinante gitaarpassages en sporadische toetsen”, noteerde de NMTH-verslaggever. Vervolgend: “Laat dit alsjeblieft geen eenmalige gelegenheid zijn.”

Diens oproep was gelukkig niet aan dovemansoren gericht, want Beydals & Kemkens bleven na die eerste Tilburgse festivalgig samen schrijven. Met ditmaal Bob Hogenelst (waarmee Beydals ook in Molasses speelt) achter de drumkit en Gerben Bielderman (o.a. Prestcold Molly, PAUW, Helm Op, Pronk) op bas gaat Iron Jinn ervoor.

Kemkens verwoordt het als volgt : “When we wrote Soft Healers, the nasty throbbing sensation of the music drove me towards the old Dutch saying, ‘soft healers cause stinking wounds’. The song also deals literally with the physical side of thoughts and actions: matter over mind, a reversal of the popular modern world catchphrase. Humans can be great tricksters, but it’s hard to outsmart some realities, I guess. You cannot always place will above matter, something we love to do.”

Molassess, foto Ryanne van Dorst

Debuutalbum Through The Hollow verscheen vrijdag bij Season of Mist en daarmee is het hoog tijd voor het verhaal van Molassess. We betitelden ze eerder als Nederlandse supergroep en dat is met vier kernleden van The Devil’s Blood ook niet zo gek. De eerste langspeler laat horen dat ze die kwalificatie ook meer dan verdienen. Tot nu toe baseerden we dat op grootse indrukken van de eerste show op Roadburn Festival 2019 en de dat jaar verschenen eerste EP waarop de occulte rock van hoog niveau was.

We kunnen je geruststellen: Molassess levert een debuutalbum van indrukwekkende proporties af. Through The Hollow is een bedwelmende plaat die je onverbiddelijk naar binnen zuigt. Meer daarover binnenkort in de albumreview op NMTH. We grepen de kans aan om frontvrouw Farida Lemouchi te spreken over deze nieuwe formatie, hoe een verzoek van Roadburn Festival tot deze band leidde, over het tot stand komen van de plaat, vergelijkingen met The Devil’s Blood (naast Farida doen ook bassist Job van de Zande en gitaristen Oeds Beydals en Ron van Herpen mee), verwachtingen, ambities, haar broer Selim en de ontdekkingsreis van Molassess. En hoe komen ze eigenlijk aan toetsenist Matthijs Stronks (Donnerwetter) en drummer Bob Hogenelst (Birth Of Joy)? De Eindhovense toont ambitie: “We zijn nog lang niet klaar. We zijn net begonnen en gaan zeker nog een plaat maken.”

Door Ingmar Griffioen

Luister Through The Hollow:

Je zou zeggen dat het voor de leden van Molassess extra spannende tijden zijn rond de albumrelease. “Ik vind het ook wel fijn dat de plaat uit is”, reageert Lemouchi. “Daar hebben we zo hard aan gewerkt. Het album was al een tijd klaar en nu kunnen we hem dan loslaten. Dat voelt fijn.” Molassess had het geluk dat alles al was opgenomen toen de coronacrisis in Nederland arriveerde. “We moesten nog wel mixen en dat was lastig. Het was omslachtig om via Skype te bespreken wat we hadden beluisterd en dat moest dan weer naar Pieter (Kloos, die na de productie ook de mix en master verzorgde, IG) en zo ging dat de hele tijd heen en weer. Dat was best een tijdrovende klus zo. Maar het is toch gelukt.”

Een paar stappen terug naar het ontstaan van Molassess: Heb je er nog over na moeten denken, toen Walter Hoeijmakers van Roadburn Festival je verzocht om een compositieopdracht te doen?
“Walter had ons allemaal gepolst ja. En nee, daar hoefde ik niet over na te denken. Daar zei ik wel meteen ‘ja’ op en de rest ook. Dat gingen we meteen doen ja.”

Molassess live op Roadburn, foto Roy Wolters

Was het zo’n goed voorstel?
“Ik denk dat het altijd al wel in de lucht hing dat we ooit weer iets zouden gaan doen. Maar iedereen was ook met zijn eigen shit bezig, dus het moment was er gewoon nog nooit. Toen Walter dat vroeg, was het moment duidelijk wel daar. De timing was ook goed.”

Het pakte ook erg goed uit, dat podiumdebuut op nota bene de Main Stage van Roadburn Festival.
“Ja, dat was een goede show”, blikt de zangeres terug met gevoel voor understatement. “Een volle zaal, iedereen was benieuwd en wij hebben echt een gave show gespeeld. Vind ik dan. Het was even wennen, maar wel gaaf. Je hebt er heel lang naartoe gewerkt, en nieuwe muziek gemaakt, en dat wil je op een gegeven moment dan ook echt spelen. Dus het was ook echt een ontlading.”

Op Roadburn stonden jullie voor het eerst in zo’n 5 jaar weer samen op het podium?
“Niet helemaal. Zo hadden Job en Oeds het jaar daarvoor samen op Roadburn gespeeld in Iron Chin. Ik heb nog wel eens met Rons band ZooN meegedaan op het podium en Oeds speelde al eens met Bob. Maar zo in deze formatie niet, dat was echt de eerste keer.”

Was het vanzelfsprekend dat Molassess geen one-off was? Dat het een echte band zou worden?
“Nou, in eerste instantie niet, maar in de voorbereiding naar de show toe was het eigenlijk best snel beklonken: dat dat niet alles was, dat we gewoon door zouden gaan en op zijn minst een plaat zouden maken. Alles ging vanzelf, heel organisch. We hadden duidelijk nog een hoop te doen met elkaar, dus dat was echt te gek.”

In die fase was er nog geen label als Season of Mist in beeld?
“We hebben op de dag van Roadburn die dubbele single, of EP, Mourning Haze / Drops of Sunlight uitgebracht. Dat hebben we bij Ván Records gedaan. Later is pas Season of Mist in beeld gekomen.”

Dat was meteen een interessante release. Ik vond Mourning Haze aardig proggy, met bijna jazzy toetsenspel erin.
“Ja, dat is echt Matthijs z’n ding, haha, lekker jazzy pianospelen.”

De leden van de band zijn dezelfde muzikanten die Walter Roadburn benaderde. Maar waarom koos hij voor drummer Bob Hogenelst en toetsenist Matthijs Stronks? Die hebben toch helemaal geen occulte sporen verdiend?
“Zij komen juist helemaal niet uit dezelfde hoek en dat maakt het uiteindelijk ook zo interessant. Zeker omdat het ook mensen zijn die je wel hebt gezien in andere bands. En Oeds had al eens met Bob gespeeld in de Motörhead-tribute Lemmy Lives, dan weet je ook dat het een goede muzikant is.”

Through The Hollow is een plaat die me echt meezoog, meteen al in het lange titelnummer. En het eindigt ook al met zo’n lang nummer van ruim 10 minuten. Is dat bewust?
“Nee, zo lang duurt het nummer gewoon. Je gaat er niet voor zitten om ‘nu een nummer van 10 minuten te maken’, maar het is dan gewoon uiteindelijk 10 minuten. Zo is het. Op een gegeven moment is een nummer af en dan gaan we het in de studio opnemen. Soms verandert er daar nog wel eens wat, bijvoorbeeld een ander begin of einde.”

Epische slotsong The Devil Lives:

Heeft Pieter Kloos daar dan een rol in?
“Daar heeft Pieter zeker een rol in. We zijn dan echt met de band en hem samen aan het opnemen. Soms kom je er dan achter dat iets niet werkt en daar heeft Pieter dan ook ideeën over. Daar luisteren we graag naar.”

Hoe komt zo’n tracklist dan tot stand? Zijn sommige nummers belangrijker?
“Nee, alle nummers zijn even belangrijk. Sommige nummers horen bij elkaar, vloeien in elkaar over of hebben tekstueel overlap. Je gaat luisteren tot iedereen tevreden is dat dit de volgorde is.”

Jouw zang in The Devil Lives (maar ook in The Maze of Stagnant Time) brengt me terug naar The Heavens Cry Out for The Devil’s Blood (van debuut-EP Come, Reap). Get Out From Under heeft ook dat seancegevoel, die bedwelmende gitaarlijnen en melodieën. De muziek van The Devil’s Blood mag nog best doorklinken in Molassess?
“Ja, dat is niet echt een keuze. Je gaat gewoon met elkaar muziek maken en natuurlijk hebben vier van ons ook in die band gezeten en daar heb je dingen van meegenomen. We hebben er niet over nagedacht of het zo moest gaan klinken of juist niet. Dat proberen we gewoon helemaal los te laten. Dit is gewoon wat eruit is gekomen. Je kan er van alles in horen. Dat heeft misschien ook wel met bepaalde verwachtingen te maken. Ik zing, weet je wel, dus dat is al hetzelfde. Er zijn natuurlijk dingen te vergelijken. En dat is ook allemaal prima.”

Hoe worden de muzikale keuzes gemaakt in Molassess? Hoe ontstaan nieuwe nummers?
“Heel vaak hebben Oeds en Ron ideeën, beginnen, riffen, of een half nummer. Een soort blauwdruk. Dan wordt er gejamd en gekeken wie wat gaat doen en waar we verder aan gaan werken. Dan gaan we ook nadenken over teksten, dan ga ik met Oeds kijken waar het over moet gaan en dat wordt dan weer een tekst. Het is wel heel veel samenwerking. Soms zijn er ook al stukken tekst en dan zoeken we een liedje dat daarbij kan. Dan gaan we ermee werken en repeteren en zo groeit het tot een liedje. Heel democratisch en ook organisch eigenlijk.”

De titel is te vertalen als ‘Door de holte’. Zit daar een bepaalde gedachte achter?
“Dat je door een leegte, een holte heen moet. Je blijft er altijd doorheen gaan, het is nooit eindig. Het blijft op de een of andere manier maar terugkeren.”

Molassess – Through The Hollow, artwork: Max Rovers

De hoes doet me daar ook aan denken. Het zijn niet helemaal holtes, meer halve planeten of kommen die steeds kleiner worden als Russische Mamushka poppetjes.
“Haha, ja. Het blijft maar doorgaan, als in de kosmos zwevende lichamen. Het is oneindig. De hoes is gemaakt door mijn neef Max Rovers, die designer is. Hij was vanaf het begin heel erg betrokken. Hij heeft ook het eerste Molassess-logo gemaakt. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat hij ook de hoes ging ontwerpen. We hebben hem geen opdracht gegeven. Hij heeft gewoon het hele proces, de muziek en de tekst meegekregen en ondertussen was hij dit aan het maken. We zijn heel blij met het resultaat.”

De band is vernoemd naar het slotakkoord, of in ieder geval laatste nummer op Selim Lemouchi’s laatste plaat Earth Air Spirit Water. Dat is nogal een statement. Blijft Molassess daarmee ook altijd een eerbetoon aan je broer en zijn erfenis?
“Ja, als je dat zo wilt noemen. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon. Het is meer dat we voor eeuwig verbonden zijn. Ik kan dat ook wel allemaal niet doen. Maar als het zo voelt en die naam klopt gewoon, dan is dat het. Je kunt over die dingen heel erg gaan nadenken, dat het wel of juist niet zou moeten, maar dan zou het pas echt in de weg zitten. We proberen juist heel erg om dat niet te doen, het gewoon ‘te laten zijn’ en dat werkt eigenlijk heel goed.”

Hoe kwam die naam dan tot stand?
“Het was een heel speciaal lied, het laatste ding dat ik met Selim gedaan heb. Je moet toch een naam bedenken en toen kwam dat in me op. Ik vond het ook toepasselijk, omdat Molasses(s) een soort stroop is. Die blijft toch aan elkaar zitten op de een of andere manier, dus alles is verbonden. Dat vond ik ook wel symbolisch voor ons.”

Oeds Beydals met Molasses op Roadburn, foto Roy Wolters

In de press-sheet lezen we ‘The new light that follows the one great death’. Ook een duidelijke referentie.
“Ja. Ik denk dat er heel veel referenties zijn. Dat kan ook niet anders. We hebben zo’n geschiedenis met elkaar en als je dan samen muziek gaat maken… dat is allemaal in ons. Dat kun je moeilijk ontkennen. Dat zou raar zijn.”

Het is inmiddels ruim 6 jaar geleden dat je broer overleed. Ik kan me voorstellen dat je destijds niet op vragen daarover zat te wachten. Hoe is dat nu?
“Soms is het niet leuk of denk ik: ‘alweer’. Maar het is ook logisch, dus ik heb daar helemaal geen last van. Ik vind het ook helemaal niet vervelend om het over mijn broer te hebben, maar het is wel zo dat we een nieuwe band zijn en we hebben een nieuwe plaat, dus daar wil ik het vooral ook over hebben. Maar als het gesprek erop komt, dan is dat prima. Het is er gewoon allemaal. Je hoeft er ook niet moeilijk over te doen.”

Kun je zeggen dat de muziek die je samen met Selim hebt gemaakt nog de huidige muzikale keuzes beïnvloedt?
“Dat vind ik een moeilijke vraag. Keuzes dan weer niet. Wij maken die keuzes. Hij niet. Hij is er niet. Op die manier kan hij er ook geen invloed op hebben, maar we hebben wel veel van hem geleerd en ik denk ook aan hem. Ik denk heel vaak aan hem. Ook als ik muziek aan het maken ben. Dat kan niet anders. Maar het kan ook zo zijn dat ik denk – hoewel dat in de band minder is voorgekomen – ‘dat zou hij heel anders gedaan hebben. Jammer dan, want ik doe het toch zo’.”

Was hij als bandleider zoveel sturender en bepalender?
“Nou, Selim schreef alles. Die had van tevoren heel goed in het hoofd hoe iets moest worden en dat gingen wij zo doen. Daar kon ook nog wel van alles aan veranderen in het bandproces, maar dat is een heel ander uitgangspunt natuurlijk. Wij werken op een heel andere manier. Wij zijn totaal iets anders; andere entiteit, andere mensen, andere band, andere… alles. Alles anders eigenlijk.”

Ik las ook over ‘the new sonic search of Molassess. An infinite search for personal and spiritual renewal’. Jullie zijn op zoek naar… een bepaald geluid?
“Niet zozeer naar een bepaald geluid. We zijn bij elkaar gekomen voor Roadburn, dan ga je muziek met elkaar maken en ga je op een soort ontdekkingsreis. Dat is helemaal nieuw. Dan moet je elkaar leren kennen en ontdekken, de bandenergie en al die dingen zijn allemaal nieuw. Dus dat is op die manier een zoektocht.”

Molasses op Roadburn, foto Roy Wolters

Daarbij komen de persoonlijke en spirituele vernieuwing vanzelf of is dat een doel?
“Haha, nou doel… Dan zeg ik heel vaak ‘het is gewoon zo’, maar als je iets gaat creëren met elkaar, dan stop je daar heel veel van jezelf in en ik maak dan persoonlijk allerlei processen door. Daar groei ik van, dat is ontwikkeling, zowel spiritueel als technisch en als mens. Het is een soort therapie soms wel. Om dat allemaal te doen: het te maken en dan aan mensen laten horen, dat is best wel een ding om dat te doen. Dat vind ik best wel eng; dat je iets maakt, heel persoonlijk, en het dan weggeeft…”

Er zijn al reviews binnen, onder andere van Decibel Magazine. Is dat heel spannend? ‘Als ze het maar goed vinden’.
“Nou nee. Niet: ‘Als ze het maar goed vinden’. Wij hebben die plaat gemaakt, ik heb dat gedaan en ik vind het goed. Wij hebben daar heel hard aan gewerkt, heel hard ons best voor gedaan en zoals het geworden is, dat is zoals het moet zijn. Dus die plaat is goed. Als niemand het mooi vindt, dan is dat heel jammer, maar dan ben ik nog steeds blij dat ik die plaat gemaakt heb. Dan ben ik er nog steeds heel blij mee en trots op. Dus dat doet daar niet aan af, maar natuurlijk is het leuker als mensen het wel gaaf vinden. Maar dat is niet het doel voor mij. Dat moeten we dan maar zien.”

Hoe is de relatie met label Season of Mist? Gaan jullie daar meer platen maken?
“We hebben gewoon een contract, maar ik heb niet het gevoel dat we nu allemaal dingen moeten opeens. We hebben een bepaalde vrijheid om te doen wat we willen en we gaan echt nog wel een plaat maken hoor”, grinnikt Lemouchi. “We zijn nog lang niet klaar. We beginnen net.”

Ambitieus! Hoe ziet de ambitie er verder uit, nu jullie helemaal niet weten of je kunt gaan spelen?
“Nee het is heel onzeker allemaal. We hebben in januari wel een tour staan met Tribulation en BØLZER, maar ja… Ondertussen wordt er alweer volop muziek geschreven, gaan we gewoon door en bedenken we ook andere dingen die we kunnen doen. Je moet creatief zijn, alternatieve plannen maken. Als we straks wel kunnen spelen, dan zijn we er in ieder geval klaar voor.”

Through The Hollow is 16 oktober verschenen bij Season of Mist en onder meer te beluisteren via Spotify en Bandcamp (waar je de plaat meteen in diverse formats kan bestellen):

Dichterbij een The Devil’s Blood-reünie gaan we echt niet meer komen. Roadburn heeft voor een compositie-opdracht vier leden van de legendarische Eindhovense formatie rond de in 2014 overleden Selim Lemouchi samengebracht: gitaristen Oeds Beydals (Death Alley), Ron van Herpen (Astrosoniq, RRRags), bassist Job van de Zande (DOOL) en zus Farida Lemouchi op zang. En met op drums geweldenaar Bob Hogenelst (Birth Of Joy), op toetsen Matthijs Stronks (Donnerwetter) en projectleider ‘Grand Wizard of Oss’ Marcel Van De Vondervoort (Astrosoniq). De tweede compositieopdracht is MOLASSES gedoopt, naar het laatste nummer van het album Earth Air Spirit Water Fire van Selim Lemouchi & His Enemies. Om te zeggen dat we hier enorm naar uitzien is even overbodig als Brexit of truffelburgers. Het enthousiasme laat zich maar lastig beteugelen en we zijn razend benieuwd of het wachten is tot april 2019 voor we iets te horen krijgen van deze formatie.

Door Ingmar Griffioen

Roadburn heeft in korte tijd een enorme reputatie opgebouwd met zogenaamde ‘commissioned pieces’ of ‘compositieopdrachten’; stukken die zorgvuldig geselecteerde artiesten in opdracht en exclusief voor het festival ontwikkelen. Vorig jaar beleefde het fenomeen een bijzondere dubbele vuurdoop met Vánagandr: Sól án varma (leden Misþyrming, Naðra, Svartidauði en Wormlust) en Waste Of Space Orchestra door de brute Finnen van Dark Buddha Rising en Oranssi Pazuzu. Dit jaar zijn er drie compositieopdrachten en de eerste gaf al aan dat de ambitieuze lat erg hoog ligt: Tom G. Warrior speelt met Triptykon en het Metropole Orkest een Celtic Frost Requiem. Nu toept Walter Roadburn nog over met de aankondiging van MOLASSES. En oh ja, er komt dus nog een derde compositieopdracht.

THE DEVIL’S BLOOD EN ROADBURN
De geschiedenis tussen The Devil’s Blood en Roadburn is intens. In Roadburn 2008 speelde de band rond Selim Lemouchi er de eerste show ooit, op uitnodiging van Lee Dorrian die daar de 20e verjaardag van zijn Rise Above Records vierde. Een jaar later had The Devil’s Blood nog enkel de EP Come Reap uit, maar zich daarmee én met de geruchtmakende live-rituelen al internationaal in alle juiste kijkers gespeeld. Dus werd Roadburn weer aangedaan. Op 11 september 2009 bracht de groep debuutalbum The Time of No Time Evermore uit via Ván Records en twee jaar later volgde met The Thousandfold Epicentre de meest geslaagde blauwdruk van hun mix van occulte hardrock en heavy metal.

Death Alley & Friends op Roadburn 2016: Oeds Beydals met oud-The Devil’s Blood collega Ron van Herpen // foto: Roy Wolters

Ook in 2012 en 2013 zou The Devil’s Blood op Roadburn spelen, maar beide keren ‘intervenieerde het lot’. Enkele maanden voor de 2013-editie ging de groep uit elkaar. Datzelfde jaar vormde de getroubleerde frontman Selim Lemouchi & His Enemies en bracht wederom een duistere en intrigerende plaat uit op Ván Records, nu in de vorm van psychedelische rockopera Earth Air Spirit Fire Water. In dit interview vertelde hij er alles over. De verrassing was derhalve niet enorm groot toen Roadburn in december 2013 de boeking van Selims nieuwe project aankondigde. Wederom gunde het lot ons geen weerzien. Ruim een maand voor het festival benam Selim Lemouchi zich het leven. Op Roadburn 2014 trad de groep wel een laatste maal op. Op de zondagse Afterburner, in een halve cirkel rond de alom voelbare leegte, zorgden zus Farida en His Enemies voor weer een zeer emotionele mijlpaal in de geschiedenis van het festival.

Farida Lemouchi met GGU:LL op Incubate 2015, foto Ingmar Griffioen

VIJF JAAR VERDER TERUG IN TILBURG
In april 2019 wordt er weer een flinke nieuwe paal in de Tilburgse grond gehamerd, iets waar we natuurlijk wel wat aan gewend zijn geraakt, maar toch… Toch zagen we er een van deze omvang niet aankomen. Of het goed zal zijn? Daar durven we gezien de deelnemers, stuk voor stuk rasmuzikanten en niet zelden enorme perfectionisten, wel aardig wat geld op in te zetten. Bovendien staat dit project al een behoorlijke tijd in de steigers. Op Roadburn 2018 meenden we de eerste voortekenen van een ander project al te zien, maar werd ondertussen al over deze compositieopdracht gesproken. Opvallend genoeg zijn er nog meer The Devil’s Blood-krijgers actief op de komende Roadburn. Oud-gitarist Thomas Pablo Sciarone speelt op vrijdag 12 april met zijn uitstekende band GOLD in het Patronaat ter viering van het aanstaande album. Mocht er nog een derde gitarist…

Ruim vier jaar zijn er gepasseerd sinds Selim Lemouchi & His Enemies de laatste noten lieten wegsterven in 013. Vier jaar waarin de leden zich in talloze formaties lieten horen, waarin we niet zelden weer iets van Selims hand meenden/hoopten te herkennen. Ruim vier jaar waarin de Eindhovense bandleider nog steeds enorm gemist wordt. Op Roadburn 2019 is het iets meer dan vijf jaar na zijn voortijdige dood en zullen The Devil’s Blood en zijn muziek weer meer levend dan ooit zijn.

MEER
– Meer informatie over MOLASSES op de Roadburn-website.
– Ook deed Farida Lemouchi tegenover Decibel magazine een boekje open over de oorsprong van MOLASSES. Lees het interview hier.
– (Weekend-)Tickets voor Roadburn Festival, dagtickets gaan 13 december in de verkoop.

De laatste incarnatie van Molasses: