Limp Bizkit breekt de boel af in de boiler van 013

Limp Bizkit in 013, foto Sandra Grootenboer

Weinig rode Yankees-petjes afgelopen maandag in Tilburg, terwijl Fred Durst met zijn Limp Bizkit 013 alsnog, met gemak, op stelten weet te zetten. De nu metal-iconen bestaan alweer twintig jaartjes en tsja iedereen wordt op een gegeven moment volwassen.

Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer

Limp Bizkit in 013, foto Sandra Grootenboer

Iedereen, behalve Fred Durst. ‘’Time is something that may change me, but I can’t change time, so fuck it!’’ Een treffende quote uit 9 Teen 90 Nine van doorbraakalbum Significant Other. Misschien dat het genre daarom de naam ‘nu’ metal heeft meegekregen. Geen wonder dat we, op drie nummers van laatste wapenfeit Golden Cobra na, veilig blijven hangen bij de anthems van Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavoured Water. ‘’Don’t stop it’s 1999!’’

Helaas geen passende ode aan Prince, wel een bak andere invloeden vanavond. Zowel vóór als tijdens de show. Een half uurtje extra wachten, het lijkt wel alsof we te gast zijn bij de afterparty van Fred Durst. Family Values vrienden KoRn en Rammstein, Rage Against the Machine, 2 Pac, Sepultura, Nirvana en zelfs twee keer Johnny Cash knallen door de speakers. Scheelt weer een hoop covers spelen tijdens de set. Iets waar Limp Bizkit inmiddels een patent op heeft. De Lokerse Feesten mochten het onlangs nog meemaken. In de 013 krijgen de hardcore fans, waaronder Duitsers en Polen, gelukkig vooral eigen materiaal. Pantera’s Walk en DJ Snake’s Turn Down for What zijn meer intermezzo’s zodat de heren even een slokje kunnen nemen of wisselen van gitaar.

Het publiek denkt daar hetzelfde over want de halve liters gaan als zoete broodjes over de toog. Volgens Fred is het bier gratis vanavond, maar meneer Durst, wij zijn helaas geen ‘supersterren’. Boiler blijft wel een perfect nummer om de boel in rep en roer te zetten. Zo voelt het immers ook in de uitverkochte zaal. Broeierig. Wes Borland, vanavond volledig in het wit (smoking, schoenen, Dia de Muertos schmink), laat zijn gitaar voor een eerste keer gierend opkomen tot Fred er een gevoelige kreun overheen gooit. Vuisten gaan de lucht in, Fred kijkt naar boven en blijft schreeuwen. ‘’Why, why, why!?’’ We voelen je pijn man. Daar hebben we vanavond die vreselijke cover van Behind Blue Eyes niet voor nodig. Fred voelt dat gelukkig ook.

Limp Bizkit in 013, foto Sandra Grootenboer

‘’Show me what you got!’’ vraagt de immer charismatische frontman dan ook aan het publiek. ‘’Who’s hot, who’s not?’’ Verhit zijn we ondertussen allemaal en dan speelt de band uit Florida nog niet eens op volle kracht. Licht en geluid blijken allesbehalve goed afgesteld. Zo ontstaat meerdere keren een woordenwisseling met de soundguy achterin. Een Jack Daniels voor de beste man moet voor de oplossing zorgen, anders kan ie oprotten, aldus Fred. Geintje natuurlijk maar het geeft de boel een komische lading. Net als de freaky clown die al de hele avond op de banner prijkt. Brengt je even terug bij het artwork van debuut Three Dollar Bill, Y’all, want songs van het album krijgen we helaas niet te horen, zelfs geen Faith.

Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavoured Water staat vanavond centraal en net als op Pinkpop 2014 en Lowlands 2015 is dat genoeg om een onvergetelijk feestje te bouwen. Als het kwintet van Limp Bizkit wil, kunnen ze retestrak uit de hoek komen. Het lijkt ook alsof wanneer de fotografen, onder strenge bewaking, weg zijn, de ware kracht van de band naar boven komt. Voor ze losgaan neemt Fred dan ook even de tijd voor het publiek. ‘’How’s everybody feeling tonight?’’ Ok, achterin en op het balkon is iedereen mee. Check! ‘’You know what time it is?’’ Tijd voor de walsende tandem Rollin’ en Hot Dog, aan elkaar gelijmd door Wes Borland met een stukje Master of Puppets. Van voor tot achteren wordt er uitbundig gesprongen en meegebruld. On stage doen ze maar al te graag mee tot er bij Wes technische problemen opduiken. Zijn bijzondere effectensysteem zorgt voor de nodige oponthoud. Fred kibbelt een beetje en vraagt dan maar raad aan het publiek. ‘’Do you hear the guitar?’’ Lijkt dik in orde en vrij essentieel, want Fred mag dan de aandacht naar zich toe zuigen, zonder Borland en zijn gitaarskills zou de band niks zijn. Natuurlijk mogen we betrouwbaar oerlid John Otto achter de drums en invaller Samuel Mpungu on bass niet vegeten. Samen met DJ Skeletor maken ze er één vette sound van.

‘’Do you think we can fly?’’ My Generation zet de feestvreugde onverstoorbaar door, ook al gaat het over vroeger. De periode dat Durst bakken vol shit over zich heen begon te krijgen van de media. ‘’Go ahead and say shit about me!’’ Wie staat hier nog altijd fier overeind? Dat zal Durst natuurlijk wel denken wanneer hij ’s avonds comfortabel in zijn bedje ligt. Net als Eminem vroeger, maakt al die haat hem alleen maar sterker en put hij er ook kracht uit. Als je dan ook nog eens over een stel gepijnigde vocalen beschikt en het als een ware performer weet te brengen. Wie lacht er dan het laatst?

Limp Bizkit in 013, foto Sandra Grootenboer

Golden Cobra, titeltrack van het laatste album uit 2011, laat niet alleen horen dat Fred een aardig potje kan rappen maar het is ook een zoveelste introspectie van de man. Wat hij wel heeft geleerd door de jaren heen is zorgen dat het publiek niet té wild wordt. ‘’Don’t step on anybody!’’ We zijn immers met hem mee naar 1999, het jaar waar Limp Bizkits Woodstock-optreden toch voor een zwarte bladzijde in de muziekgeschiedenis zorgde.

Limp Bizkit in 013, foto Sandra Grootenboer

De dader, Break Stuff, bewaren ze dan ook slim tot bijna het einde van de set. Eerst moet er nog een volgend feestje gebouwd worden met DMX als gangmaker. ‘’You don’t pay money just to see a band, we’re trying to have fun with you guys!’’ Een fan mag zelfs een liedje komen zingen maar niemand durft. “Scared? Allright I’ll do it My Way!’’ Hoppa en we zijn weer vertrokken. ‘’One day, you’ll see things my way!’’ Het Groningse Dope D.O.D. heeft dat al lang kunnen doen, toen ze met KoRn en Limp Bizkit op tour gingen door de Verenigde Staten. Vanavond zijn Skits Vicious en Jay Reaper even special guest en brengen ze, onder het goedkeurende oog van Fred, doorbraaksingle What Happened. Ondertussen goed voor ruim 23 miljoen hits op youtube. Leuk dat de Limp Bizkit-frontman daar even tijd voor maakt. Zelf doet hij het uit respect voor ons mooie land.

Limp Bizkit in 013, foto Sandra Grootenboer

Het onbekendere Walking Away komt als de ballad van de avond, gelukkig is Wes aanwezig met zijn gestoorde gitaarhooks. Bovendien een betere keuze dan alle andere covers die ze meestal spelen. Toch zou Nookie, Re-Arranged of Counterfeit een boeiendere keuze geweest zijn. Hoe dan ook, een goed moment om een biertje te halen. Voordat de echte pleuris uitbreekt met de razernij van Break Stuff en die gouden Mission Impossible riff van Take a Look Around. ‘’Darkness imprisoning me, all that I see, absolute horror, I cannot live, I cannot die…’’ Fred raakt filosofisch en quote een stukje One van Metallica. Een bijzondere aanleiding voordat de sirenes klinken en er een ware stampede ontstaat. Iedereen wil opeens naar voren, dichter naar het podium. Sommigen kiezen voor de crowdsurfroute, maar dat lijkt met de moshende menigte toch niet zo’n strak plan. Fred laadt zich ondertussen op en geniet oprecht van de enthousiaste menigte. De lichtshow staat op standje epilepsie en de Limp Bizkit sound beukt verder door de zaal. ‘’Give me something to break!’’ Als zelfs Fred het amazing vond, dan gaan we vanavond de goede kant op.

Limp Bizkit in 013, foto Sandra Grootenboer

Take a Look Around komt vervolgens aan alsof we alle vijf de Mission Impossible films meemaken in zes minuten. Fred Durst noemt zich een ‘microphone abuser’, maar vindt het publiek ‘out of their fucking mind’. De frontman gaat zelfs op z’n knieën maar niet iedereen volgt. ‘’Come on Tilburg, let’s show these motherfuckers!’’ Ik weet niet tegen welke inner demons je het hebt Fred, maar het voelt lekker om de frustraties even van je af te gooien. Dat is de bedoeling toch van een concert bezoeken. Even alle dagelijkse shit vergeten. Al moet je ervoor terug naar 1999. Je voelt dat je leeft. Heerlijk om ten slotte Stayin’ Alive van Bee Gees door de zaal te horen wanneer de lichten aan gaan. Beter dan die Britney Spears diss Eat Me Alive. Al lijkt de vloer van de 013 wel op een slagveld uit Game of Thrones. Bier en bloed op de vloer en vooral bezwete mannenlichamen vooraan, wakker wordend uit die trip down the fast lane. Hebben we zelfs geen Nookie voor nodig gehad.