Fotorepo: Standup ’69, Abdomen en The Gully Flowers in Worm, Rotterdam

Standup ’69, foto: Christel de Wolff

Standup ’69 presenteerde vrijdag hun tweede EP: 5×69. De Rotterdamse rockband zette samen met twee ijzersterke supportacts een fantastische show neer, zo zag fotograaf Christel de Wolff die voor NMTH op repo ging. Naast muziek had het publiek ook genoeg om naar te kijken. Kersverse visuals, gemaakt door Sterre Richard, dropen van het scherm af en ook aan gloednieuwe merchandise was gedacht. De Wolff nam al vroeg in de middag een kijkje in WORM Rotterdam, waar de releaseparty plaatsvond.

Tekst en fotografie Christel de Wolff

Een chaotische dag die begint met vertraging: ik was al te laat, maar ben al ruim een halfuur binnen wanneer de band eindelijk arriveert. “We stonden in de file,” legt zangeres Emmy uit. Ja hoor, dat zal wel. “Nee echt, hier voor de deur, ga maar kijken!” Ik loop Poppodium WORM uit en mijn weg wordt direct versperd door een grote vrachtwagen van de groothandel. Daarachter hangt gitarist-en-chauffeur Willem-Pieter (aka WP) verveeld uit het raam van de bandbus. Ah oké, file.

Standup ’69 staat in de file, foto: Christel de Wolff

Terwijl de band snel gaat opbouwen, parkeren boeker Ben en ik de bus op de door WORM aangegeven parkeerplaats eventjes verderop. Na de helft van de binnenstad te hebben gezien omdat we verstrikt raakten in een doolhof van eenrichtingsverkeer, voegen we ons weer bij de band waar het om gaat vanavond. Niet voor lang, want zodra de eerste supportact arriveert – onze Friese vriendjes van Abdomen – mag ik het parkeertrucje nog een keer uithalen. Dit keer verdwalen we niet, maar kan de band het opeens niet meer eens worden over wie er vanavond zal ‘bobben’. “Maar jullie zijn toch Fryslân Boppe’s?”, slik ik net op tijd in. Door al dat geploeter missen de jongens hun soundcheck, dus doen we in de plaats een kleine sightseeing-tour met als hoogtepunt Kabouter Buttplug. Giechel.

Backstage, foto: Christel de Wolff

Abdomen maakt kennis met StarTV Rotterdam, foto: Christel de Wolff

Opbouwen, foto: Christel de Wolff

Backstage, foto: Christel de Wolff

THE GULLY FLOWERS
Terug in WORM is er nog niet zo veel te beleven. We krijgen goed te eten en er staat koud bier op ons te wachten. Dan voegen ook de Delftse Gully Flowers zich bij het gezelschap en zijn we compleet. De band die haar soundcheck heeft gemist probeert met apps en op goed geluk, last minute nog wat gitaren te stemmen, terwijl WP een geïmproviseerde schoudermassage ondergaat.

Dan is het tijd voor even snel een peuk en voor de deur nog wat mensen naar binnen lokken terwijl The Gully Flowers het podium al betreden. Deze gloednieuwe band (het is pas hun tweede optreden) kent absoluut geen schaamte. Hun podiumkunsten doen denken aan Mac DeMarco. Qua muziek hebben ze meer weg van Violent Femmes, van wie ze ook een covertje in de set hebben verstopt.

The Gully Flowers, foto: Christel de Wolff

Abdomen, foto: Christel de Wolff

ABDOMEN
Terwijl ik de merchandisetafel bewonder, bouwt Abdomen razendsnel op en vliegt met net zoveel vaart in hun optreden. Samen met Standup ’69 doet Abdomen mee aan EZDF; een uitwisselingsproject tussen twee Nederlandse en twee Duitse steden dat is bedoeld voor jonge bands om ervaring en netwerk op te doen. De toen nog ‘Friese Nirvana’ maakte tijdens het eerste weekend in Leeuwarden genoeg indruk op de Rotterdammers om contact te houden. Volgens de critici is de band in amper een half jaar tijd de vergelijking met Nirvana nu toch echt ontgroeid. Wat nu op het podium staat is een band met een eigen geluid. Een verdomd goede ook. Een paar minuten volg ik de deinende blonde lokken van zanger Peter “Cobain” van Beets en terwijl de hoofden en ledematen van het publiek in de rondte vliegen, vraag ik me stiekem toch een beetje af hoe knallers als Man Of Stone en Lose Control zouden klinken in een gymzaal.

Abdomen, foto: Christel de Wolff

Standup ’69, foto: Christel de Wolff

STANDUP ’69
Na opnieuw een korte stop is de finale aangebroken: Standup ’69, in de zo herkenbare zwart-wit-rode outfits draaien ze er niet lang omheen en beginnen hun set. Op het podium is Standup een stuk rustiger dan de voorgaande twee bands, met uitzondering van Emmy die kronkelt langs het snoer van haar microfoon en op een onoverzichtelijk moment zelfs in het publiek springt. Diezelfde uitzinnige menigte springt vervolgens op de boxen en danst daar wat heen-en-weer alvorens er weer voorzichtig af te klimmen. WORM leent zich niet zo voor stagedivers. “Als ze een toegift willen dan spelen we Blackout” is me eerder toevertrouwd en deze vind ik ook terug op de setlist. Het publiek is echter zo enthousiast dat Blackout al gespeeld wordt en er haastig op zoek moet worden gegaan naar nóg een toegift.

Standup ’69, foto: Christel de Wolff

Omdat het een releaseshow betreft, is er zelfs een officieel gedeelte waarbij zij die de band hebben geholpen te komen waar ze nu staan, op het podium worden geroepen. Ik, als fotograaf en uw verslaggever ook. Dat is nog spannend, na het nodige bier dat ik backstage al heb genuttigd, moeten we ten overstaan van het publiek en de band óók nog een shot sterke drank naar binnen werken. Langzame sluitertijden zitten er vanavond in ieder geval niet meer in. Proost.

Het had best langer mogen duren, vooral met de visuals is de set van Standup ’69 net een film. Maar na een cover van de Yeah Yeah Yeahs lijkt het reportoire echt op en begint de band hun spullen weer in te pakken. Dat is een goed moment om de Friese boys even de Witte de With, een van de hipste straten van Rotterdam te laten zien. Veel verder dan de Turk komen we echter ook weer niet.

Backstage, foto: Christel de Wolff

Dan zoeken we de Bob-bus op. Met meer dan vier euro per persoon heb ik er bijna spijt van dat IK het niet heb aangeboden toen de band het niet eens kon worden over wie er zou rijden. In een lokale kroeg in Vlaardingen drinken we samen met Emmy nog een biertje en vinden het dan wel mooi geweest. De wekker gaat immers veel te vroeg daar de Friezen weer in hun thuislandje moeten zijn als daar de bevolking wordt geteld. Nog slapend lopen we naar de trein, maken we ruzie met die kutpoortjes op Rotterdam CS en niet veel later staan we bij het Abdomobiel. Met grote ogen zie ik toe hoe zowel bagage als band met enig geduw precies lijkt te passen in de kleine gehuurde Smart. Na wat moederlijk uitgezwaai, ga ik richting OV, dat mij linea recta terug naar mijn eigen bed vervoert. Daar kijk ik terug op een toffe avond met drie compleet uiteenlopende bands die, juist omdat ze lekker hun eigen ding doen, heel goed bij elkaar bleken te passen. Plannen voor een vervolg zijn onderling in de backstageruimtes al druk gesmeed. Spannend!