Elektronische kant Editors krijgt overhand tijdens intieme show in Paard van Troje

Tom Smith  in Paard van Troje, foto: Sandra Grootenboer

Elektronische kant van Editors neemt de overhand tijdens intieme show in Paard van Troje
Wat een opluchting voor de ware Editors fans. Maar liefst drie shows in de HMH kregen binnen no time het bordje uitverkocht. Door de jaren heen hebben de Britten een sterke band opgebouwd met het Nederlandse publiek. Dus komt het vijftal hen tegemoet en speelt op de dag van de release van vijfde album In Dream, een surpriseshow in het Paard van Troje.

Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer

Editors, foto: Sandra Grootenboer

Rond zessen staat er al een groepje mensen bij de Haagse popzaal. Verbaasde voorbijgangers kijken even wie er vanavond spelen. Niemand volgens de programmaposter. De show werd pas eerder deze week bekend gemaakt. In samenwerking met 3voor12 organiseert muzieklabel PIAS een intieme avond met de Britse band. Alles wordt bovendien vastgelegd op beeld. Als voorprogramma mag Elliot Moss uit de PIAS-stal een half uurtje zichzelf bewijzen. Normaliter heeft de talentvolle New Yorker een band van vier man rond zich, maar vanavond fungeren ze als trio. Beginnen doet hij met de titeltrack van zijn debuut Highspeeds. Ingetogen samenspel heerst, met een stem die wat weg heeft van Editors’ Tom Smith. In de lijn van Editors nieuwe plaat, zwellen de synths lekker aan en blijft de drummer opvallen.

De theatrale trekjes zullen niet iedereen aanspreken maar het gaat om de muziek en die boeit. Single Slip begint met vocalen die doen denken aan James Blake en Jamie Woon en kabbelt vervolgens elektronisch verder. Andere songs vallen dan weer op door een ambient-achtige tempoversnelling, dreigende bliepjes of stevig gitaarwerk gedurende afsluiter Faraday Cage. De Jarvis Cocker look-a-like gaat op z’n knieën en gooit nog wat effecten door zijn riffs, in Matthew Bellamy-achtige stijl. Best een belevenis om dit drietal zo gedreven aan het werk te zien. Goede aanzet richting het hoofdprogramma. Vooral wanneer na afloop the War on Drugs en Robert Palmer het wachten helpen verzachten.

Lastig om vervolgens te schrijven over het anderhalf uur van Editors. Met gemak weet zanger Tom Smith, vanaf de eerste noot, de aandacht van het publiek te pakken. Nieuwe plaat In Dream staat centraal maar na de onheilspellende openingstrack en single No Harm met lagen en lagen synths (zelfs drummer Edward Lay staat achter de toetsen), duikt men snel terug in de tijd. Eerst met Sugar, een van de betere tracks van het softe The Weight of Your Love. Tom gebruikt het nummer als begroeting en zoekt de voorste rijen op.

You swallow me whole,
With just a mumbled hello,
And it breaks my heart to love you, it breaks my heart to love you.

Editors in Paard van Troje, foto: Sandra Grootenboer

De frontman weet nog altijd hoe je die diepste emoties moet verwoorden, niet enkel weemoedig maar ook hoopvol. Net als bij Elliot Moss kan het geforceerd overkomen hoe Tom over het podium kronkelt, op bijzonder schoeisel trouwens. Na de hoeveelheid Nederlandse shows weten we ondertussen wel beter en gaat de man helemaal op in zijn muziek. Het ene moment staat de zanger met gitaar mee te spelen, dan zit hij achter de piano. Dankzij een vijfde bandlid, Elliott Williams, is er ook meer vrijheid. Jammer dat de toetsenist nogal in een vergeethoekje staat, al duikt hij gelukkig wel af en toe op, zeker naar het einde van de set toe. Nee, het zijn vooral de originele leden die er het meeste zin in hebben. Gitarist Justin Lockey staat er een beetje bij, vooral geconcentreerd. Bassist Russell Leetch levert non-stop fikse baslijnen terwijl drummer Ed Lay, klein van stuk, als een bezetene om zich heen blijft meppen.

‘’Is everybody OK?’’, vraagt de zanger wanneer ze met drie gitaren bezig zijn aan de klassiekers Munich, Blood en An End Has A Start. In de volle zaal, inclusief dubbele balkonbezettingen, gaan de handen de lucht in. Vervolgens is het tijd voor nieuweling Forgiveness waar de combinatie van piano, synths en bass, net als op het merendeel van Editors’ derde In This Light and On This Evening, zorgt voor een broeierige belevenis. Eat Raw Meat = Blood Drool van dat album houdt die gedachte goed vast. Al had men net zo goed voor Like Treasure of de titeltrack kunnen kiezen. Drums gooien er extra bombast tegen aan. Nieuw materiaal zoals Life Is A Fear, All the Kings en met name het pompeuze Salvation blijven herinneringen oproepen van het derde album. Vanavond komt van die plaat nog maar één nummer langs. Helaas kiest de band vooral voor songs van The Weight of Your Love.

Tom Smith van Editors, foto: Sandra Grootenboer

Met een tour in teken van een nieuw album moet je keuzes maken en oude songs schrappen. Om de drie songs van An End Has A Start, zijnde de titeltrack, de fraaie ballad Smokers Outside the Hospital Doors en old school Editors track the Racing Rats, kan je als band niet omheen. Een oprechte ‘dankewel’ volgt als respons van de zanger aan het publiek. Formaldehyde, Nothing en A Ton of Love liggen lekker in het gehoor maar staan in de schaduw van met name het nieuwe pulserende materiaal. Afsluiter Nothing krijgt live wel een vollere versie mee dan op plaat. Uiteraard geniet het publiek, mensen raken zelfs emotioneel, en de band komt losser en geniet zelf ook. De grijns bij Tom zegt genoeg.

Als toegift brengt hij eerst een fraaie, akoestische versie van Smokers Outside the Hospital Doors, waarna de band hem vergezelt voor het positieve Ocean of Night. ‘’I am your hope down the wire, so hold back the fire.’’ De bassist opent een biertje en de zaal raakt in vervoering dankzij Papillon. Ondertussen misschien wel de grootste hit van de band, van een, zo lijkt het, verder vergeten plaat. Gelukkig heeft de band van het nummer een waar anthem weten te maken en kan het enthousiaste publiek genieten van een extended versie, inclusief extra baslijnen en meerdere meezingmomenten. Toch weet afsluiter en een van de nieuwe publieksfavorieten, Marching Orders, met bijna 8 minuten op de klok voor een allerlaatste hoogtepunt te zorgen. Opnieuw een minimum aan gitaren maar het werkt wonderwel, voor wie houdt van de donkere new wave uit de jaren ’80 of bands die zich erdoor hebben laten inspireren. Zoals Editors zelf natuurlijk.

Tussen debuut The Back Room en In Dream zit tien jaar aan veranderingen. Na het vertrek van de oorspronkelijke gitarist Chris Urbanowicz en met twee nieuwe krachten, beiden zowel actief op gitaar als synths, lijkt men met de nieuwe plaat definitief te kiezen voor de elektronica. Wat vanavond een band oplevert met meerdere gezichten. Houden we het strak of kiezen we voor bombast, gitaren of synths? De eerste albumrecensies zijn erg divers en de show? Bijzonder natuurlijk, het is niet vaak dat je een band als Editors in een kleine setting kan zien maar na de drie uitverkochte shows in de HMH kan pas opgemaakt worden welke kant de Britse band op zal gaan.

Editors in Paard van Troje, foto: Sandra Grootenboer