DTRH16: zaterdagse impact van vurig Savages, ontketende Ty Segall, machtig The National en de regen

Na regen komt ook op Down The Rabbit Hole.., foto Bart Heemskerk

De weergoden drukken een zware stempel op onze tweede dag Down The Rabbit Hole. Je wil je niet laten kennen door een beetje regen, maar urenlang aanhoudende buien maken dat er naast het terrein toch ook dingen figuurlijk in het water vallen. Ons bezoek aan de show van De Staat om maar wat te noemen. Geen centrifugerende circlepit dus helaas, noch de hartverwarmende liefde van Charles Bradley. Gelukkig viel er verder nog genoeg te genieten, voor de hoosbuien in de Fuzzy Lop bijvoorbeeld en voor de show van Savages is zelfs de zon doorgebroken… dus hop de wei in met dat NMTH-team.

Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met PJ Harvey, Parquet Courts, Spidergawd en Mac DeMarco
– De zondag: van de regen in de Fuzzy Lop

Tekst Ingmar Griffioen en Niek Nellen, foto’s Bart Heemskerk (DTRH) en Christel de Wolff

Down The Rabbit Hole, foto Bart Heemskerk

Charles Bradley op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff

Het is ondanks alle poelen water op de camping best goed wakker worden. Als de weide niet bevolkt zou zijn met een paar duizend festivalgangers dan zou het vast feest zijn voor waterratten. Ploeteren door modder en sigaretten met rare voldoening uitdrukken in de opgehoopte modderbergen. De logistieke beslissingen die telkens gemaakt moeten worden: “ga ik tandenpoetsen en plassen en dan terug of neem ik alles mee naar het terrein om daar dan te eten en waar verstop ik mijn crackers voor de security?”. Maar schijt, Ty Segall en Savages spelen vandaag en dat is wel een zanderig luchtbed tussen de benen waard. En zo sjokken we met z’n allen het terrein op. (NN)

De Staat op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff

Woods
Net te laat op het terrein om een groot genoeg gedeelte van Woods te zien. In ieder geval om er iets nuttigs over te schrijven. Wel net op tijd om Cali in a Cup te horen, wat misschien wel het gezelligste nummer is dit weekend. Blazers, mondharmonica en die prachtige vocalen. Luister dat nummer. Goed voor het gras maaien in juni. (NN)

Whitney
Er is geen stormwaarschuwing afgegeven, maar een paar van de bandleden van Whitney – die toen nog in de coole band Smith Westerns zaten – zullen zich Pukkelpop 2012 nog kunnen herinneren. Toen een hufterige storm hun stage/tent in deed storten, backline vernietigde en elders op het festival levens eiste. Geen bruggetje verder naar het volgende stuk, ik wilde alleen even zeggen dat storm klote is.

Wat meteen opvalt, althans, wat mij meteen opvalt is dat de zanger van Whitney, die ook drumt en frontman is, lijkt op Jonathan Richman. Hij heeft verder niet veel van het kinderlijk vrolijke van Jonathan, maar de nummers, die vooral lekker slowpoppy aanvoelen en doen denken aan Rhye, zijn zeer vrolijk. Ze voorkomen door sax en fijne baslijntjes gelukkig het zeikerige van die band. Op het einde van de set laat frontman Ehlrein, die vroeger blijkbaar bij Unknown Mortal Orchestra zat, weten dat dit hun grootste show ooit is en neemt na wat schaapachtig te lachen een selfie van het rijkelijk klappend publiek. En zo lijkt hij nog meer op Jonathan Richman en ben ik, totaal onbedoeld door de band, nog meer fan. Enrique Englesias lijkt niet veel op Jonathan Richman en dat verklaart waarom ik moeilijk door zijn discografie heen kom. Kan die Spanjaard verder weinig aan doen. (NN)

De Staat op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff

Down The Rabbit Hole, foto Bart Heemskerk

Savages op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff

Savages
Impact. Muziek gaat om impact. Als het niks met je doet kun je net zo goed langs de aggregaat op de camping gaan zitten. Als het goed is maakt het je blij, loom of bang of boos of depressief. Fuck, zolang het maar de onneindige mars naar het graf iets verlicht. Zwartgallig begin he?

Let op!

Zo zwart begint de show van Savages ook. Letterlijk. De volledige band is in zwart gehuld en komt er met opener I Am Here en Sad Person meteen duister in. Maar niet hard of festivalpleasend. Verre van: het is voor de matig gevulde tent (wat niet boeit verder, meer ruimte voor headbangen) echt even slikken. Frontvrouw Jehnny Beth doet er ook geen moeite voor om het publiek bij de hand te nemen en verwacht, nee, verplicht het publiek om mee te gaan in de dwingende tracks. En dan opeens, na een paar nummers komt het binnen. De impact. Het ligt aan het indringende podiumpersoonlijkheid van Beth, aan de wringende en scheurende riffs van de gitarist (die ogenschijnlijk alleen feedbackdienst heeft, maar oh zo toffe shit uit haar gitaar perst), de bassiste die zo’n logge sound heeft en op haar bas staat te rammen alsof ze bij Motörhead zit en de drumster die lachend en vol zelfvertrouwen elk nummer aftikt. Die impact is bijna voelbaar in de zaal, vooral tijdens The Answer dat met rare uithalen van Beth de zaal in wordt geduwd.

Groot contrast ook tussen band en zaal: waar de eerste in frisse mantelpakjes vol zelfvertrouwen staat te spelen moet de zaal, doorweekt en modderig, wel opkijken naar de band. Negatieve dingen over de show: vast en zeker maar die lees je maar ergens anders. (NN)

TITTY TWISTER VIBE OP VUIGE VELD
We beleven ook logistiek een tamelijk gekke dag vandaag, maar die wordt wel bizar goed afgetrapt door Savages. Man wat knap om ook in een festivaltent zo’n beklemmende impact te hebben. Nog nasuizend en gloeiend komen we weer op het Vuige Veld terecht. En net als we ons afvragen of het misschien tijd is voor een bakkie highbrow pleur van The Village, een of andere biologisch verantwoorde pizza of friet van Piet is daar Wolfmotherrrrr. The Joker And The Thief duwt ons onverbiddelijk naar het centrale door containers omgeven rave-deel, waar vervolgens ook King Gizzards Gamma Knife diep in de groef van die Gemene Mixmeesters belandt. Partyvitaminen! Mensen hangen hier aan het begin van de avond al aan het plafond. Een knakker met voorbindtieten danst op de dj-booth en crowdsurfen is ook aan. Beetje zweterige, hitsige Titty Twister vibe hier op het veld. Maar een die tegelijk vrijer voelt, niet zozeer qua moraal maar wel qua sfeer en – niet te onderschatten – toegankelijkheid. Die pizza en cafeïne kunnen wel even wachten. (IG)

The National op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff

Matt Berninger van The National, foto Christel de Wolff

The National
Dat is apart; een headliner die een valse start beleeft. Een band van de status en ervaring van The National die een openingsnummer verknoeit en dan maar afbreekt, het zal toch een zeldzaamheid zijn. Maar het is een nieuwe, dus vooruit, even met de ogen knipperen en door. En Sea Of Love en zeker prijsnummer Bloodbuzz Ohio zijn raak hoor in die volle tent. Heeft die tent al eerder zo vol gestaan? Alleen vanwege de regen vermoedelijk. “This is called Day I Die”, kondigt frontdroeftoeter Matt Berninger het nieuwe nummer aan. Het is een voorbode van een volgend album en typisch The National: droefgeestige rock die zwanger van emotie en melancholie is. Afraid Of Everyone etaleert ook die meeslepende schoonheid. Die onderkoelde, laidback delivery, terwijl het tegelijkertijd zo krachtig aankomt. En wat een prachtige, sterke song is dit. Het stamt van High Violet, de plaat uit 2010 die met Trouble Will Find Me (2013) een zwaar stempel drukt op deze stemmige set.

Gejuich bij het intro. Maar dan wordt de band weer toch overstemd door knetterhard gelul. Kom op mensen! Het is droog, Ty Segall begint zo, ga voor The national, dompel je onder in die zondvloed van melancholische rock of verdwijn. Berninger herhaalt de frase: “This is for England, please come back” diverse malen voor de band England inzet. Weer een headliner met een Brexit statement, en ditmaal een Amerikaanse nota bene. Als iets de Britten terug kan brengen… een hartstochtelijke smeekbede als deze? Nee, ook niet? Snif. Matt voelt ‘m wel, hij tost z’n volle glas het publiek in en laat zich achterover op het podium vallen. De band is ook los, Aaron Dessner steekt z’n gitaar de tent in en geniet. Lichtshow, blazers, applaudisserend publiek, een gedreven band, gloedvolle songs en Hotot zit er nu ook en masse in. Af. Niks meer aan doen. Nu ja afsluiten met oudjes Mr. November en het diep rakende Terrible Love kan geen kwaad als Kirsch op de Schwarzwälder.

Natuurlijk moet je een set van vijf kwartier opbouwen, maar had er niet eerder een tandje bij gekund? Op z’n minst af en toe? Of een uptempo verblijdend nummer als Wake Up Your Saints? Maar zo’n band is The National niet. De Amerikanen zijn geen crowdpleasers. Het bedaarde, mistroostige repertoire maakt ze tot een aparte headliner, maar Down The Rabbit Hole maalt daar uiteindelijk niet om. De Hotot snapt het, voelt het en geniet. Want dit is beheersing en daarom ook zo goed. Onderhuids broeiende spanning die na een uur zoveel intenser tot ontlading komt. Jaaaa dit is een finale mensen. Zo doe je dat. En dan mag het ook wel wat langer duren en mogen ze met Terrible Love over de curfew heen. (IG)

The National op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff

Ty Segall op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff

Ty Segall 
Als er in garageland een superband bestaat, dan is het Ty Segall & The Muggers wel. Op zang (zonder gitaar 🙁 🙁 ) is ome Ty zelf, op bas de altijd aandoenlijke Mikal Cronin, op gitaar (onherkenbaar in dikke groene jas met capuchon) persoonlijk favoriet King Tuff en er zit ook nog een dude van White Fence bij. En dat is, zoals met wel meer superbands het probleem, waar op de twee beginplaten, die best proggy zijn in songstructuur, de band nog wel strak blijft spelen, verzandt het na een tijdje in een “te veel riffs en solo’ s door elkaar heen is zelden goed” feestje. Mag het feest niet verpesten, de band gaat hard en geeft die mensen vooraan, inclusief ik en m’n meisje, precies wat we nodig hebben. All out fucking warfare in de pit, schreeuwen en crowdsurfen… en toch… ergens knaagt het. Het is net niet fuzzy genoeg, Ty speelt zelf geen gitaar en King Tuff z’n gitaar staat te zacht. Ty ontpopt zich trouwens als redelijk begenadigd frontman, die z’n band en publiek opzweept, maar jammer genoeg tussen de nummers door verzandt in baby-geluiden en ongemak.

Dan wordt helemaal duidelijk dat al het bovenstaande mierenneukerrijtjes betreft (de show was namelijk gewoon awesome): Als Ty op het eind zelf gitaar speelt op klassieker Finger, en als je pas echt ziet dat het handje wat Ty de hele show omhoog hield om het publiek op te jutten, bedoeld is om daarna genadeloos hard op een gitaar te klappen. Dan gaat het pas echt los, kan Mikal Cronin op z’n alt-sax blazen en kan mijn meisje, voor het eerst in haar leven, crowdsurfen. En uiteindelijk ging iedereen bezweet en voldaan de nacht in en moest ik klachten in m’n telefoon gaan typen. Recenseren is vreemd. Crowdsurfen is beter. (NN)

Meteorologisch zit het voor de bezoekers vandaag tegen, flink tegen, maar programmatisch lijkt DTRH ook vandaag de wind vol in de zeilen te hebben. Knap als die lijn op zondag doortrekt. (IG)

Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met PJ Harvey, Parquet Courts, Spidergawd en Mac DeMarco
– De zondag: van de regen in de Fuzzy Lop