Desertfest dag 2: Grote sets Earth en Orange Goblin, surprises Causa Sui en Vandal X

Een goed begin van Desertfest dag 2: Het is pas 15.00 uur, Muziekcentrum Trix is enigszins aangeharkt na het feest van vrijdag, de bezoekers druppelen alweer binnen en op de Vulture Stage staat een Nederlandse band klaar: ¡pendejo! Vergeleken met vrijdag is het programma uitgedijt van tien naar zestien acts en in plaats van drie zien we zaterdag vijf bands in actie op de grote Desert Stage, waaronder nog een staaltje vaderlandse trots: het Haagse Monomyth. Goed dat we een extra schrijver ingetreind hebben dus. Gisteren deden de Zweden het, ondersteund door Nederlands, Canadees, Amerikaans en ja zelfs Oekraïense gitaren. Benieuwd hoe dat vandaag zit, we zien alvast een hele grote Zweed terugkeren op het podium.

Tekst Ingmar Griffioen en Steven Gröniger, foto’s Ingmar Griffioen

Lees ook ons verslag van de vrijdag met Monolord, Moon Duo en Dozer.

!PENDEJO!
Bij het binnenkomen van Trix pakken we gelijk de Nederlandse stoner-enclave !Pendejo! mee. De band bracht vorig jaar het tweede album Atacames uit, dat werd opgenomen met Pieter Kloos in zijn The Void Studio. We mogen wel zeggen dat de temperamentvolle stoner zeer welkom is op het begin van deze tweede dag; de moddervette grooves, stuwende drums en krachtige gitaarpartijen zorgen dat de nekspieren in ieder geval weer zijn opgewarmd. Pas echt wakker worden is het wanneer de trompet door de kroeg schalt. Dat mag best uniek genoemd worden en met de Spaanstalige zang van frontman El Pastuso wanen wij ons bijna in een Robert Rodriguez film. Een goed begin is het halve werk. In het zuiden van Europa heeft de band al een groot aantal volgers en mede door de zaken die hier vandaag gedaan worden, zal het noordelijke deel van Europa er ook in gaan geloven. (SG)

Video-impressie van de zaterdag:

BELZEBONG
‘SMOKE. WEED. NOW!’ is wat we lezen op de de achterzijde als de twee gitaristen en bassist van BelzebonG hun instrumenten omgekeerd in de lucht steken. Dit wordt ontvangen door luid applaus van het publiek, dat en passant gehoor blijkt te geven aan de Poolse oproep. De cannabis-lucht is in ieder geval exponentieel gestegen bij aanvang van de set. In een uur tijd worden we getrakteerd op hevig uitgesponnen instrumentale stonerdoom, die vanaf het tweede nummer – ongeveer 15 minuten in de set – door een betere zaalmix pas echt indruk maakt. Loodzware riffs die met alle geduld op het publiek worden gelegd, waarna er stevig op los wordt gesoleerd door de leadgitarist. Maar kalm hè! Alles is kalm bij de Polen. Bijvoorbeeld als de bassist zijn gitaarband breekt, dan wordt dit in alle rust verholpen met Gaffa Tape. Als luisteraar is het bovenal moeilijk om je niet mee te laten sleuren in de lome muzikale trip, die BelzebonG toch even weet te veroorzaken. Want hoewel er maar vier nummers gespeeld zijn; de trip had langer mogen duren. (SG)

BANDA DE LA MUERTE
Banda de la Muerte dan. ‘South American sludge movement’ lezen we, maar de mannen uit Buenos Aires zijn ook heel erg van de fast & furious heavy metal en stoner. De frontman levert er een stukje classic zang bij en daar springt na een paar nummers opeens die zanger van ¡pendejo! op het podium. Hij smijt wat tekstvellen voor zijn voeten, pakt de mic, gooit de standaard neer en doet even een kippenvel-nummertje meebrullen, waarna de band nog meer op snelle stoner overschakelt. Het is niet zo druk in de bovenzaal, wat vast te maken heeft met de sterke show van het Zweedse Deville in het café beneden (en het vroege tijdstip). Banda de la Muerte heeft wel wat cliché-stukken op het repertoire, zeker qua riffwerk, zoemende bassen en breaks à la Kyuss’ vroege werk en van die stem moet je houden, maar bovenal serveren ze hier een lekker potje Latin stoner. Dan blijkt die Zuid-Amerikaanse scene rond Las Natas toch meer vruchten af te werpen. Deze maand doen de mannen een Europese tour met ¡pendejo! (21-10 @Muziekgieterij, Maastricht/22-10 @Club Vibes, Rotterdam!) en wij gokken dat ze de Nederlander daarna maar wat graag inlijven. (IG)

MONOMYTH
Meer Hollands glorie met Monomyth. Wat blijft het toch geweldig om deze gasten live te zien. Ook vandaag bewijzen ze met de fijnzinnige space/krautrock het publiek een groot plezier te doen. En hoewel ze voor hun doen redelijk op safe spelen met een festivalsetlist, blijft de muziek ongelooflijk genieten geblazen. De wens blijft dat er voor een band als Monomyth minimaal twee uur in het programmaboekje geblokt wordt. Stoer om te zien dat ze het op dit grote podium ook zo laten zien en helemaal dat ze voor volgend jaar al voor Destertfest Berlijn vastgelegd zijn. (SG)

SUNDER
Op de Vulture Stage is inmiddels het Franse Sunder volop het publiek aan het vermaken met zware riffrock. De muziek doet vooral denken aan de vroege Black Sabbath en Uriah Heep (orgel!) en wordt bevlogen gespeeld. We kijken sowieso uit naar het album S/T dat de 30ste uitkomt. (SG)

VANDAL X
In de bovenzaal is meteen duidelijk waarom Vandal X ons van alle kanten getipt werd. Zoals ook glashelder is dat het duo niet zo groen meer is, maar die ervaring betaalt zich dubbeldik uit. Damn, wat een intense noiserock uit Belgisch Limburg. En dat met z’n tweeën: zanger-gitarist Bart Timmermans en drummer Günther Liket spelen al twintig jaar samen en ze beheersen veel, heel veel. Het is soms bijna rap, dan weer screamo en noisepunk. De vocalen zijn wel erg Zach de la Rocha in Bad Mother: “Why won’t you leave me alone?” De song heeft ook een Rage ATM-swagger. Denk verder aan Raketkanon, maar dan minder beweeglijk on stage en melodieuzer en veelzijdiger in de songs. Bam: een Death from Above intro en dan jagen ze die noise er weer overheen. Deze band zou in Nederland een beste package kunnen vormen met Raketkanon of Wolvon. Liket: “We gaan nu een dansnummer spelen, maar dan moeten er wel dansliefhebbers zijn. Ah ik zie er daar twee.” Zo wat een brute strot heeft die slagwerker. Hij grunt: “We’re gonna find a way!” Zeker! Om Vandal X vaker te zien. Laten we hopen dat ze meekomen met die The Hickey Underworld tour. (IG)

GREENLEAF
Tijd voor een potje onvervalste hard-bluesrock van de Zweedse ‘supergroep’ Greenleaf, waarin we onder andere Tommi Holappa herkennen, die met Dozer op de eerste Deserfest-dag al speelde. De band bestaat inmiddels alweer zo’n 16 jaar in verschillende samenstellingen. Zo is zanger Oskar Cedermalm tegenwoordig te druk met Truckfighters, maar is Arvid Jonsson ook een prima frontman. Het publiek heeft er duidelijk zin in, de Desert Stage is afgeladen vol, en laat zich lekker opjutten door de bezeten Jonsson (die wat weg heeft van Weedeaters Dave Collins). Muzikaal gezien is Greenleaf zo’n beetje Seasick Steve on Speed; makkelijk behapbare high voltage bluesrock. Wat best wel lekker is na al het trip-space en krautgeweld van de voorbije uren. (SG)

BATHSHEBA
Gelokt door de omschrijving occulte doom metal maken we nu live kennis met dit nieuwe Belgische talent uit Genk op de Vulture Stage. De leden hebben wat sporen verdiend in de lokale undergroundscene en brachten in een jaar tijd al twee EP’s op de markt. Tijdens de set laat de band horen over een puike dosis potentie te beschikken, maar het lijkt alsof er nog een beetje op de handrem wordt gespeeld op een aantal momenten in de set. Misschien zijn het zenuwen of iets dergelijks, maar je voelt en ziet dat er niet het onderste uit de kan wordt gehaald. Al zit het venijn hem wel in de staart van deze set met een duidelijke riff-trip en meltdown op het einde. Dit maakt wel dat we ze waarschijnlijk weer gaan zien tijdens Dutch Doom Days in Baroeg, Rotterdam op 1 november. (SG)

 

MARS RED SKY
De samenzang is niet direct het sterkste punt van Mars Red Sky, hoewel de zanger (nadat zijn mic-problemen verholpen zijn) van de Fransen best zuivere noten in huis heeft. Julien Pras hoge proggy stem is niet wat je zou verwachten bij een psychedelische stonerband, wat sowieso in deze uitvoering een wat gekke, maar best wel heftige combinatie blijkt. Mars Red Sky maakt lange nummers, die vooral in aanvang naar psychedelische soundscapes neigen met ijle, melodieuze gitaar- en zanglijnen, maar dan in de eerste, tweede of derde versnelling toch dat beproefde stoner-recept bereiden: dikke grooves, laag gestemde gitaren en veel repetitie. We waren de band uit Bordeaux al een paar keer misgelopen, maar staan op Desertfest paraat en dat blijkt geen vergissing. (IG) 

ORANGE GOBLIN
De Britten van Orange Goblin mogen inmiddels wel gerekend worden tot de veteranen van de heavy metal. De band heeft zich nooit specifiek op een genre vast willen pinnen, want in hun 20-jarige bestaan hebben we stoner, doom, speed en soms zelfs een hintje trash voorbij zien komen. Dat de groep onverwoestbaar is, bewijzen ze ook vandaag weer met een show waar geen speld tussen te krijgen is. We worden getrakteerd uit de rijke catalogus die het viertal heeft opgebouwd, met zelfs nog drie nieuwe nummers van het vorig jaar verschenen album Back From the Abyss. De imposante boom van een frontman Ben Ward wil continu het publiek bij de show betrekken en dit resulteert onder andere in diverse crowdsurf-partijen. De afgeladen Desert Stage is getuige van een degelijke show met een speciale vermelding voor de toffe visuals, waarop onder andere de climax scènes uit Barbarella worden vertoond. (SG)

USA OUT OF VIETNAM
Dubbele winst: De band met de geweldige naam USA out of Vietnam maakt ook nog eens geweldige muziek. Bij de groep uit Montreal zien we twee vrouwen op het podium, een zeldzaamheid tijdens dit festival, waar we verder alleen de toetseniste van Moon Duo (en even later drumster bij Earth) zagen. Moeilijker is het om de muziek van USA out of Vietnam in een paar zinnen te vatten: de Canadezen putten in lange nummers onder meer uit doom, sludge, shoegaze noise en psychedelica. Ze zijn soms bijna symfonisch, zeker in de samenzang en wat luchtiger partijen, maar tegelijkertijd ook zwaarrrrr. Hele vette doom rolt in lange composities door het café, de plantenbakken trillen mee. We moeten helaas wat eerder weg, want we willen het veelgetipte Causa Sui niet missen. (IG)

CAUSA SUI
Boven staan we eindelijk eens tegenover een Scandinavische band die niet uit Zweden komt en de Denen behoren meteen tot het beste van de dag met hun hele vette, eindeloos uitgesponnen spacerock. Treffend dat schrijver dezes net z’n Astrosoniq shirt aan heeft dus. Tijd voor een nieuw nummer van het aanstaande album. Causa Sui heeft al zeker acht studio-albums uit, maar op basis van deze vier minuten wordt het weer eentje om zeer naar uit te zien. Dit is psych stoner, maar dan nog een paar tandjes spacier, jammender en dikker dan net bij Mars Red Sky. We krijgen zelfs jazz nu. Deze band durft en staat tijdens de set ook niet stil. Jazz, maar dan met gierende solo’s en denderende percussie. Gelukkig zit er wel een dissonant toetsenloopje doorheen om het net wat moeilijker, of nee; interessanter te houden. Na een kort freejazz intermezzo doen ze een Kyuss slowjam (zoals The Machine een dag eerder ook neerlegde). Spannend! Dan versnellen de Denen naar zware stoner met een op hol geslagen theremin, en weer terug naar jazzy met vervreemdende Doors-toetsen. Niet. Te. Classificeren. Die. Denen. Totaal onnavolgbaar bij die eerste Belgische show. We krijgen nog een nieuwe song en dan wordt het tijd voor de afsluitende dronerite van Earth. Nee; Causa Sui gaat langer door, headliner Earth zou al beginnen en toch blijven nog veel mensen staan. Dat mogen ze als compliment opvatten. De vraag is of ze nog gaan stoppen? En of wij dat willen? (IG)

EARTH
Dat Earth legendarisch mag worden genoemd is een gegeven, dat het publiek wel bekend is met het gegeven maar niet met de drone metal is weer wat anders. Het drone – of ambient – metal project rondom Dylan Carlson is niet voor iedereen weggelegd en dat resulteert gedurende de set in een leeglopende zaal. Voor ondergetekende is het vanaf opener There Is A Serpent Coming, op de plaat nog met zang van Mark Lanegan, méér dan een uur genieten van eindeloze drone-trips die met veel spanning en bevlogenheid gespeeld worden. Sluw, traag en bij vlagen medogenloos. Een gedroomde afsluiter van de Desert Stage deze zaterdag? Misschien niet, maar als een paal boven water staat dat het zeker gewaagd is. Een tof kenmerk voor een zeer sympathiek festival. (SG)

HARSH TOKE
Na de ontnuchterende catharsis van Earth kunnen de Desertfesters zich warmen aan Harsh Toke: Californische psychrock in hele dikke tapijten van twee gitaren. Waanzinnige high energy en uptempo psychedelica ook. Wow, dat komt aan en is even wat moshwaardiger dan Earth. Terwijl de gitaren rondcirkelen is de drum bijna tribaal, zo bezwerend. Goede stem en Hendrix-hoed heeft die zanger-gitarist ook. Harsh Toke is bedwelmend, zo weinig lucht of tempowisselingen als er in het begin zitten. Alleen die speelse gitaar, die er na een tijdje overheen vliegt als een vlindertje boven het allesverslindende riff-geweld. Harsh Toke is zo’n band die je overal neer kunt zetten om de zaal of kroeg helemaal mee te voeren, bijvoorbeeld tweemaal op Roadburn 2014. De Amerikanen gaan maar door, even dreigt een murw gevoel, maar Desertfest heeft nog geen genoeg. Het wordt in het laatste kwartier toch nog wat slepender… en bouwt dan in het slot op naar Brant Bjork & the Bros stuff: broeierige woestijnstoner. Passender kun je een Desertfest-dag bijna niet afsluiten. Als je in een wolk van rook met een jonko in de mondhoek de mic in Lemmy-stand rockt ben je sowieso een bro. (IG).

DESERTFEST AFGELOPEN?
En dan zit ons eerste bezoek aan Desertfest en Muziekcentrum Trix er zomaar op. Shit, maar het laat ons nog niet los. Onderweg naar het slaapadres blijft dat loopje van Harsh Toke maar in het hoofd rondspoken. En sowieso is het nog wel even nagenieten van die pak ‘em beet 25 shows die we zagen. Op basis van die twee festivaldagen – en met een schuin oog op de programmering van die derde dag – durven we de bewering aan dat Desertfest 2015 een geslaagde happening was. Natuurlijk was het wegvallen van The Melvins (iets met exclusiviteit en Incubate) een aderlating en een van de redenen dat de tweede editie niet uitverkocht. 1100 bezoekers mocht Desertfest per dag ontvangen, precies de capaciteit van de grote zaal en zo’n 500 minder dan op de uitverkochte eerste aflevering.

Desertfest is een concept dat in Londen gestart is, daar volgend jaar alweer de vijfde editie beleeft, en later ook in Berlijn en Antwerpen voet aan de grond kreeg. Volgens organisator Wim Leppens werken de drie festivals eigenlijk samen, gebeurt er veel in samenspraak, maar heeft zijn festival ook een grote autonomie. Zo kijkt de moederorganisatie wel mee, maar bepaalt hij zelf wat hij programmeert. De edities in Berlijn en Londen vinden overlappend plaats en dan worden bands als headliner Electric Wizard wel gezamenlijk geboekt. De samenwerking is volgens Leppens ook een kans om aan bands te bouwen waar je in gelooft. Zo staat Monomyth nu hier en in april 2016 op Desertfest Berlijn.

DESERTFEST 2016?
NMTH ziet Desertfest Belgium als een goede toevoeging aan de festivalkalender en de Trix als een prima thuishaven voor zo’n festival. Een locatie ook, waar je eventueel binnen of buiten nog een stage kwijt zou kunnen (naar verluidt was die er in 2014 al) en waar je bezoekers veel horecapunten en een festivalmarkt kan bieden. Daar zou volgend jaar nog wel een filmhuis, kunstexpositie of iets dergelijks bij kunnen. Tickets en horeca zijn aardig geprijsd. Zo kost een biertje je twee jetons: dat is 2,40 en voor ons kaaskoppen en diknekken daarmee aan de schappelijke kant. Ja voor ons zijn burgers voor 7,20 al een meevaller. Verder is het een typisch rockfestival met een grote mannenpopulatie, waar nu juist eens het heren-toilet bezet is. Ook typisch is dat met alle fancy catering uitgerekend de frieten al vroeg op waren. Les: nooit een rockfestival organiseren zonder goed uitgeruste frietkot. Voor nu blikken we dik tevreden terug, voor volgend jaar op de verlanglijst: Desert Sessions!

Lees ook ons verslag van de vrijdag met Monolord, Moon Duo en Dozer.

Deze slideshow vereist JavaScript.

---